บทที่ 247 ผมก็เป็นผู้ชายของคุณเหมือนกัน
“ได้”
ฉินอีหลินเพิ่งคิดถึงพ่อของตัวเอง ถึงแม้สำนักงานใหญ่ของหลงเซี่ยวเทียนจะอยู่ที่ประเทศY แต่ในเมื่อเขาสามารถมุ่งเป้ามาที่ลี่จิ่งที่อยู่ในเมืองหลวงได้ ก็คงมีความสามารถในเมืองกั่งซื่อไม่น้อย แถมตอนนี้หลงอี้เซวียนยังอยู่ที่นี่ เธอไม่เชื่อว่า เวลาหนึ่งปีมานี้พวกเขาจะไม่ทำอำนาจของตัวเองให้แข็งแรง
เอาเบอร์โทรศัพท์ของหลงเซี่ยวเทียนให้เซียวน่าย เธอก็โทรไปหาพ่อเพื่อเล่าเรื่องราวทั้งหมด ถึงจะอิงหัวเตียงอย่างเหม่อลอย
“พี่ พี่อย่าคิดมากเลย พวกเราแก้มันได้ ตอนนี้หน้าที่ของพี่แค่รักษาร่างกายให้หาย อย่ารอให้ลี่โม่อวี่กลับมาแล้ว พี่ก็ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล”
หลงอี้เซวียนรู้ว่าลี่โม่อวี่อยู่ตำแหน่งไหนในใจของพี่สาว ถึงแม้เขาจะไม่มีหญิงคนรัก แต่ว่ายังคงเข้าใจความเป็นห่วงของฉินอีหลิน
“วางใจเถอะ ฉันจะไม่ให้ร่างกายตัวเองแย่”
วันที่ลี่โม่อวี่ไม่อยู่ ทุกวันผ่านไปอย่างยากลำบาก ถึงแม้อานหน้าและหยางผิงจะมาพูดคุยกับเธอตลอด หลงอี้เซวียนก็ดึงดันมา” อยู่เป็นเพื่อน” ทุกคืน แต่ว่าเธอยังคงกลัดกลุ้มแทบจะบ้า
เธอคิดถึงแอปเปิลของลี่โม่อวี้ และคิดถึงร้านกาแฟที่เขาพูดถึงมากๆ
“ทั้งฝนตกทั้งอากาศหนาว บรรพบุรุษพูดไว้ไม่มีผิด ผมจะหนาวตายแล้ว”
ตอนเลิกงานหลงอี้เซวียนทิ้งเสื้อคลุมไว้ที่สำนักงาน จากลานจอดรถถึงโรงพยาบาลหนาวจนเขาต้องถูๆ มือ
“เข้าฤดูหนาวแล้ว แกยังบอกว่ามีฝนอีก”
ฉินอีหลินสวมชุดผู้ป่วยบางๆ อยู่ ค่อยๆ ปีนไปที่ระเบียงหน้าต่างและมองลงไปด้านล่าง เพราะว่าไม่เจออาทิตย์นาน ผิวของเธอซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ครับๆๆ ไม่ไร้อารยธรรม”
หลงอี้เซวียนก็ไม่โมโก วางข้าวในมือลง เขาหยิบเสื้อคลุมที่อยู่บนราวผ้าด้านข้างมาคลุมฉินอีหลิน “ถึงแม้ในห้องจะมีแอร์ แต่ว่าหน้าต่างยังคงเย็นอยู่”
ฉินอีหลินเห็นบนไหล่มีเสื้อเพิ่มก็ไม่ได้เอาออก จับเสื้อคลุมเอาไว้แน่น เธอหมุนตัวกลับและเดินมาที่โต๊ะ เปิดกล่องข้างที่หลงอี้เซวียนเอามา
เส้นมันฝรั่งผัด เนื้อผัดพริก และข้าวสวยหนึ่งถ้วย น่าทานอย่างมาก
แต่กินไปไม่กี่คำ ฉินอีหลินก็วางถ้วยลง
“กินอีกนิดเถอะ พี่เคยรับปากผมว่า จะดูแลตัวเองดีๆ”
หลงอี้เซวียนเหมือนเห็นเธอไม่กินข้าวเลย ก็ขมวดคิ้วขึ้น
ลี่โม่อวี่ไม่อยู่โรงพยาบาลแค่แปดวัน ฉินอีหลินกลับผอมลงอย่างรวดเร็ว คางแหลมขนาดนี้ ไม่เหลือเนื้อหนังเลยสักนิด แถมดวงตายังไม่ค่อยแสดงอารมณ์ใดๆ ถึงเขาจะเอาใจเธอ หยอกล้อเธอ แต่ก็ไม่กลับมาแค่เสียงหัวเราะเบาๆ ดวงตาคู่นั้นยังคงไม่สดใส
“โอเค”
ฉินอีหลินฟังจบก็ไม่คัดค้าน เธอยกถ้วยขึ้นอีกครั้ง และตักข้าวเข้าไปในปากอย่างอัตโนมัติ แต่ว่าก็แค่สักพัก ข้าวสวยลดลงไปครึ่งถ้วย แต่กับยังเหลือเต็มเลย
“อิ่มแล้ว!”
หลงอี่เซวียนเห็นท่าทีของเธอ ก็โมโหไม่น้อย แย่งถ้วยข้าวที่อยู่ในมือของเธอ แต่ว่าฉินอีหลินยังคงไม่โกรธ เพียงแค่เดินไปที่หน้าต่างอย่างเงียบๆ ต่อออกไปข้างนอกต่อ
“ผมมารับพี่ออกจากโรงพยาบาล”
หลงอี้เซวียนเห็นท่าทางของพี่สาว ก็ปวดใจไม่น้อย
หยางผิงและอานหน้ามาแต่วันละครั้ง ยังไม่รู้ว่าฉินอีหลินอดทนจนกลายเป็นแบบนี้ แต่เขามาที่นี่ทุกคืน เขารู้ว่าเธอนอนไม่หลับทั้งคืน รู้ว่าหลังจากหลับลงไม่ง่าย ปากก็คอยเรียกชื่อของลี่โม่อวี่ และก็ตกใจตื่น
ถ้าหากยังต้องอดทนต่อ เขากลัวว่าจะต้องพาพี่สาวตัวเองเข้าโรงพยาบาลบ้า
“จริงเหรอ?”
ฉินอีหลินฟังจบก็หันหน้ากลับ เป็นครั้งแรกที่แววตาเปล่งประกาย
“ตระกูลลี่ทำธุรกิจในเมืองหลวงมานาน ก็ทำทำให้เขาถูกประกันตัวออกมาได้
“ไม่เป็นไร ออกมาได้ก็โอเคแล้ว คงจะแก้ไขได้อยู่”
ฉินอีหลินกลับไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ในสายตาเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม คิดเรื่องนี้อยู่นานจนออกมาไม่ได้ “ตอนนี้ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า แกออกไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลเถอะ”
พูดจบ ฉินอีหลินก็ไม่ได้ในเวลาหลงอี้เซวียนตอบ ก็ผลักเขาออกไป และตัวเธอเองก็เริ่มลองเสื้อผ้าทีละตัวทีละตัว
เมื่อก่อนอานหน้ากลัวเธอเบื่อ เลยตั้งใจซื้อเสื้อผ้ามาให้เธอ ให้เธอใส่ตอนวิ่ง ตอนนี้ได้เวลาให้มันแล้ว
รอหลงอี้เซวียนกลับมา หายใจติดๆ จัดๆ
ฉินอีหลินถักเปียทั้งหัว ม้วนเก็บเข้ามาข้างในและทัดดอกไม้
ร่างกายท่อนบนเป็นเสื้อสเวตเตอร์ถักสีขาวตัวเล็ก กางเกงทรงดินสอสีดำ และรองเท้าผ้าใบสีหมึก
เซ็กซี่แถมยังดูดี
“พี่ สวยจริงๆ”
หลงอี้เซวียนชมออกมา ไม่รู้ว่าจะมีผู้หญิงคนไหนแต่งตัวเพื่อเขาบ้างไหม
ฉินอีหลินได้ยินก็ยิ้มออกมา และไม่ได้พูดอะไร
แต่ในตอนนี้ ป้าหวางก็ออกมาเป็นของให้ทุกคนในบ้าน “คุณหญิง คุณท่าน คุณนายบอกให้พวกคุณเก็บของเสร็จก็กลับไปได้ วันนี้คุณท่านมีงานเลี้ยง พวกเขาออกไปหมดแล้วค่ะ”
“ผมรู้แล้ว”
หลงอี้เซวียนพยักหน้ารับ ถ้าหากไม่เป็นแบบนี้ เขาก็ไม่ซื้อข้าวให้ฉินอีหลินกินก่อนแล้วค่อยไป และยิ่งไปกว่านั้นลี่โม่อวี่เพิ่งถูกประกันตัวออกมา กลัวว่าเธอไม่มีอารมณ์กลับบ้าน
“ไปหาเขา”
ฉินอีหลินเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของป้าหวาง เธอยื่นมือมากุมมือของหลงอี้เซวียน แววตาเต็มไปด้วยความรีบร้อน
ตอนนี้ ผับเม่ยโห้ไม่เหมือนเวลาปกติ แสงไฟแพรวพราว
ฉินอีหลินลงรถไปก็พบว่า ป้ายไฟกะพริบวันนี้กลับไม่สว่างเลย ผลักประตูเข้าไป ก็มีแค่คนดูแลสองสามคนนั่งอยู่ที่มุม พนักงานก็ไม่มีเลยสักคน
ทั้ง บาร์เสน่ห์หาวังเวงจนพูดไม่ออก
“อีหลิน คุณออกจากโรงพยาบาลได้ยังไง?”
ลี่โม่อวี่กำลังสั่งคนดูแลจัดการอะไรสักอย่าง ตอนนี้ถึงเห็นว่าประตูผับถูกผลักออก ลูกน้องที่อยู่ด้านข้างกำลังจะไปไล่ เขาก็เห็นว่าคนที่มาคือฉินอีหลินและหลงอี้เซวียน
“ผมพาพี่มาส่งอย่างปลอดภัยแล้ว ไปก่อนนะครับ”
หลงอี้เซวียนเห็นลี่โม่อวี่ออกมารับ ก็ยกคิ้วขึ้น และรีบพูดออกมา
“ขอบคุณนะ”
ลี่โม่อวี่ก็ไม่ทักทายอะไรมาก เขาพูดแค่ว่า” ขอบคุณ” แต่ว่ากลับไม่ละสายตาจากฉินอีหลินแม้แต่วินาทีเดียว เห็นหญิงสาวก็ยิ้มให้เขาเหมือนกัน เขาเลยจูงมือเธอไปที่ห้องทำงาน
“โถ่เอ้ย…..”
เมื่อก่อนหลงอี้เซวียนถูกแม่ละเลย ตอนนี้ก็ถูกพี่สาวและลี่โม่อวี่ละเลยอีก ใบหน้าเขาทำให้คนอื่นอยากละเลยเขาเหรอ?
ไม่สนว่าหลงอี้เซวียนจะจำใจแค่ไหน ฉินอีหลินก็ไม่อยากละสายตาไปมองน้องชายเลย เธอมองวินิจวิเคราะห์ร่างกายที่ซูบผอม น้ำเสียงทั้งเจ็บปวดและถอนใจ “คุณผอมลง”
ประโยคนี้เต็มไปด้วยความจริงใจ เพราะว่าลี่โม่อวี่เธอถึงลำบากขนาดนี้ เจอเรื่องโหดร้ายมากมาย แต่ตอนที่เขาถูกจับกุมอยู่ที่แห่งนั้น เธอกลับไม่รู้ข่าวคราวของเขาเลยสักนิด
ฉินอีหลินนอกจากเจ็บหัวใจ แถมยังทุกข์ใจอีก เขามักจะทุ่มเท และรับผิดชอบทุกอย่าง
ลี่โม่อวี่เหมือนจะรู้ความคิดของหญิงสาว เขาจูงมือเธอเข้ามาในห้องทำงาน โอบไหล่ของฉินอีหลินทันที และมองเข้าไปในสายตาของเธอ
“ผมเป็นผู้ชาย”
ผมเป็นผู้ชาย ก็ควรปกป้องคุณ ผมเป็นผู้ชาย ก็ควรเคลียร์อุปสรรคที่อยู่ตรงหน้า ผมเป็นผู้ชาย ก็ควรมีอนาคตที่ดีให้คุณ
ฉินอีหลิน ผมเป็นผู้ชายของคุณ
