บทที่ 245 เรื่องผิดปกติน่าจะมีหนอนบ่อนไส้
“ตอนนี้ผมจะโทรหาหลงอี้เซวียน ให้เขามาอยู่เป็นเพื่อนคุณ สองวันนี้ผมน่าจะค่อนข้างยุ่ง คุณอย่าเอาแต่ใจและไม่ทานข้าวนะ”
ลี่โม่อวี่ทั้งบอกฉินอีหลิน ทั้งโทรหาหลงอี้เซวียน เขากำลังมาที่โรงพยาบาลพอดี ไม่ถึงห้านาที หลงอี้เซวียนก็ผลักประตูเข้ามาในห้องผู้ป่วย
“ในที่สุดก็ทำใจให้พี่สาวผมออกมาจนได้”
หลงอี่เซวียนถือกล่องนมเข้ามา เดินยังไม่ถึงเตียง เขาก็ยิ้มและพูดกับลี่โม่อวี่
“มีเรื่องเกิดขึ้นที่ผับ สองวันนี้คงรบกวนให้แกช่วยดูแลอยู่ที่นี่”
ตอนนี้ลี่โม่อวี่ไม่มีอารมณ์มาหยอกล้อกับหลงอี้เซวียน ฟังจากน้ำเสียงของเห้อห้าว ครั้งนี้พวกเขาเจอของแข็งซะแล้ว
“คุณไปทำธุระเถอะ เธอก็เป็นพี่สาวของผม”
หลงอี้เซวียนเหลือบตามอง เหมือนเขาดูแลพี่สาวเป็นเรื่องที่นอกเหนือความรับผิดชอบแบบนั้น ในเมื่อฉินอีหลินเป็นคนของเขา งั้นก็เป็นคนในตระกูลหลงของพวกเขาเหมือนกัน!
ก่อนหน้านี้ฉินอีหลินอยากบอกลี่โม่อวี่ว่า ไม่ต้องให้หลงอี้เซวียนมา เธอไม่ได้พิเศษอะไร แต่ในเมื่อเขากำลังมาเยี่ยมเธอพอดี เธอก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก
ตอนนี้เห็นทั้งสองคนพูดจาไร้สาระอยู่ เธออดไม่ได้ที่จะโยนหมอนมส่คนทั้งคู่ “คุณรีบไปเถอะ ถ้ามีเวลาก็จำไว้ว่าต้องโทรมาหาฉัน
“อืม ดูแลตัวเองดีๆ ทานข้าวเยอะๆ หน่อย”
ลี่โม่อวี่ก้มหัวลงมาจูบหน้าผากใสๆ ของฉินอีหลิน และมองหลงอี้เซวียนที่ยืนอยู่ข้างๆ อีกรอบ และรีบหมุนตัวจากไปทันที
“แค่ไปผับยังอาลัยอาวรณ์ พี่ครับ พี่อยู่กับเขา จนไม่มีอิสระแล้ว”
หลงอี้เซวียนเห็นลี่โม่อวี่ไปแล้ว ก็ไม่สนใจเลยสักนิด เขาเห็นมุมห้องมีรถเข็น ก็เข็นมันออกมา และหย่อนก้นลงไป “หรือว่านั่งอันนี้จะสบาย”
“ถ้าสบายแกก็นั่งไป”
ฉินอีหลินรำคาญใบหน้าหยอกล้อของน้องชาย ในหัวของเธอมีแต่ท่าทางหนักใจของลี่โม่อวี่เมื่อครู่ ในใจว้าวุ่นผิดปกติ
หลงอี้เซวียนเห็นพี่สาวผิดปกติ ก็ยักไหล่และไม่พูดอะไรอีก
กลางดึกลี่โม่อวี่ก็ไม่กลับมาตามที่คิดไว้ ฉินอีหลินนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง ทั้งนอนฟังเสียงหายใจแรงๆ ของหลงอี้เซวียน ทั้งคิดไปว่าที่ผับกำลังเกิดเรื่องอะไร
มีคนมาหาเรื่องเขา?
พูดตามหลักการแล้วลี่โม่อวี่นั่งอยู่ในตำแหน่งหัวหน้าใต้ดินแล้ว น่าจะไม่มีใครตาบอดมายั่วยุเขา
ทำลายผับ?
พูดไม่ได้ว่าคนอื่นๆ ที่มาโจมตีลี่โม่อวี่ และอยากรวมเมืองกั่งซื่อ ดูจากนิสัยของผู้ชายคนนี้ เขาคงไม่ยอมอย่างเด็ดขาด ดังนั้นทั้งสองฝั่งคุยกันไม่ได้ ถึงได้เกิดเรื่องขึ้นล่ะสิ
เห้อห้าวหักหลัง?
ถุ้ย! เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย
งั้นเป็นเรื่องอะไรกันที่ทำให้ลี่โม่อวี่หนักใจได้ขนาดนั้น?
ฉินอีหลินโทรหาลี่โม่อวี่ตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ว่าจนมาถึงตอนเที่ยงแล้วก็ยังไม่มีคนรับสาย
ในใจกระวนกระวายอย่างมาก ตอนนี้เธอเกลียดตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย
“แม่คะ ทำไมลี่โม่อวี่ยังไม่กลับมาอีก? เกิดเรื่องอะไรที่สถานที่ของเขาหรือเปล่าคะ?”
ถึงแม้ฉินอีหลินจะทานข้าวไม่ลงสักคำ แต่ว่าเพื่อได้คุยกับแม่ เธอถึงบังคับตัวเองทานลงไป
“ไม่นะ เขาเป็นหัวหน้าใต้ดินเมืองกั่งซื่อ จะเกิดเรื่องอะไรได้”
อานหน้าเห็นฉินอีหลินถาม มือที่ส่งตะเกียบให้ลูกสาวก็หยุดลงสักพัก แต่ว่าไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ “ทอดปลาหางยาวมาให้ ไม่เค็ม กินให้เยอะหน่อย”
ฉินอีหลินเห็นแม่ตัวเองผิดปกติ แต่ว่าก็ไม่รู้จะว่าอะไร ก็เลยรับตะเกียบมาและกินไปไม่กี่คำ “ฉันโทรหาเขาก็โทรไม่ติด โทรมาทั้งเช้าแล้วค่ะ”
“เขาเป็นผู้ชาย ต้องมีเรื่องให้จัดการเยอะแยะ จะให้เธอหาเจอทุกวินาทีได้ยังไง ฉันและพ่อแกอยู่กันมาสามสิบปี ครั้งที่หาเจอกับครั้งที่หาไม่เจอน้อยมากกว่ากันมาก”
“แต่ว่าเขาไม่เคยให้ฉันหาไม่เจอเลยนะคะ”
ฉินอีหลินยิ่งคุยกับอานหน้ายิ่งรู้สึกผิดปกติ ถ้าเป็นเมื่อก่อน อานหน้าคงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ว่าวันนี้เธอกลับพูดแทนลี่โม่อวี่
เรื่องไม่ปกติต้องมีหนอนบ่อนไส้
รออานหน้ากลับไป ฉินอีหลินก็โทรหาลี่โม่อวี่ต่อ แต่ไม่แปลกใจเลยสักนิด เขายังคงปิดเครื่องโทรศัพท์อยู่
กำลังกลัดกลุ้มใจ หยางผิงก็ผลักประตูเข้ามา
“คุณป้าหยาง”
ฉินอีหลินเหมือนกันเห็นดาวตก ใบหน้ายิ้มอย่างสดใส
“วันนี้รู้สึกยังไงบ้าง?”
หยางผิงเห็นฉินอีหลินเจอเธอแล้วดีใจขนาดนี้ ในใจก็ปลง ดูเหมือนระหว่างพวกเธอจะไม่มีปัญหาแม่สามีลูกสะใภ้แล้ว
“รู้สึกดีอยู่ แต่ว่าคิดถึงลี่โม่อวี่แล้ว”
ฉินอีหลินหน้าแดงยาก เธอดึงมือของหยางผิง ให้เธอนั่งลงข้างๆ ตัวเอง และตั้งใจแกล้งทำเป็นหญิงสาวตัวเล็ก และพูดต่อว่า “เมื่อวานตอนเที่ยงเขาก็ออกไปแล้ว ถึงตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย โทรศัพท์ก็ไม่เปิดเครื่อง ไม่รู้จริงๆ ว่าเขาไปอยู่ที่ไหน”
“ลูกคนนี้นี่จริงๆ เลยเชียว เธอยังอยู่โรงพยาบาล จะหายตัวไปก็หายตัวไปแบบนี้ได้ไง รอเขากลับมา ฉันจะสั่งสอนเขาเอง”
ตอนที่หยางผิง ฟังฉินอีหลินพูดว่าหาลี่โม่อวี่ไม่เจอ สายตาก็วุ่นวายขึ้น ถึงแม้ไม่นานก็ถูกกดลงไป แต่ว่าฉินอีหลินก็ยังสัมผัสได้
แปลกจริงๆ คนที่ไม่ควรปกป้องลี่โม่อวี่ วันนี้คิดคำดีๆ มาปกป้องจะเป็นจะตาย คนที่ควรปกป้อง วันนี้กลับต่อว่าเขา
ฉินอีหลินไม่เชื่อว่าลี่โม่อวี่ไม่เป็ยอะไร งั้นเธอ” ฉินอีหลิน” สามคำนี้ก็กลับหัวเขียนซะ!
คิดถึงตรงนี้ เธออยากจะกดไหล่ของ หยางผิงไว้ บังคับให้เธอบอกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
แต่ว่าเธอกลับทำไม่ได้ เธอรู้ว่า ในเมื่อพวกเขาอยากปิดบังเธอ ก็จะไม่พูดแน่ไ
รอจนถึงตอนกลางคืน หลงอี้เซวียนก็ปรากฏตัวอีกครั้ง
“พี่ เมื่อกี้ผมเห็นร้านโจ๊ก ผมรู้ว่าพี่เบื่ออาหาร ก็เลยซื้อโจ๊กผักมาให้ แล้วก็มีซาลาเปาน้ำ พี่กินอาหารเค็มๆ หน่อย ก็ชุ่มคอดี
หลงอี้เซวียนเลิกงานก็มาโรงพยายาลเลย เขารู้ว่าช่วงนี้ลี่โม่อวี่ไม่มาอยู่ที่นี่ ดังนั้นต่อจากนี้เขาจะมาแทน
“ฉันกินไม่ลง”
ฉินอีหลินโทรศัพท์มาทั้งวันแล้ว แต่ว่าลี่โม่อวี่กลับปิดเครื่องตลอด มันเรื่องอะไรกันแน่ที่ทำให้เขาหายไปทั้งวันแบบนี้ เพราะว่าเธอเป็นร้อนใส ปวดฟันทั้งปากทำให้ในใจยิ่งวุ่นวาย
“อย่าเป็นแบบนี้ กินหน่อยเถอะ ผมเข้าคิวรอตั้งนานนะ”
หลงอี้เซวียนตั้งใจทำสีหน้าน้อยใจ ท่าทางน่าสงสารมองไปที่พี่สาว
แต่ว่ายังไงฉินอีหลินก็ไม่อยากกิน ในใจว้าวุ่น จู่ๆ ฉินอีหลินก็พูดว่า “ฉันอยากกินขนมปังกรอบผลไม้”
“ผมจะไปซื้อให้พี่เดี๋ยวนี้”
หลงอี้เซวียนพูดไปก็จะลงตึกไป
“พี่จะไปกับนายด้วย”
ฉินอีหลินแกล้งทำเป็นพูดออกมา แต่ว่ามือในผ้าห่มของเธอกลับกำไว้แน่น เธอจำเป็นต้องไปตามหาลี่โม่อวี่ แต่ว่าต้องออกจากโรงพยาบาลให้ได้ก่อน
“อย่า ผมจะไปซื้อให้ สิบนาทีก็กลับมาแล้ว”
หลงอี้เซวียนเหมือนกับรู้ความคิดของฉินอีหลินอย่างนั้น ก็เลยพูดขัดไว้
ถึงแม้เมื่อก่อนลี่โม่อวี่จะปกป้องเธออย่างดี แต่ว้าก็ไม่ยอมให้เธอออกจากโรงพยาบาล วันนี้อานหน้าหยางผิง และหลงอี้เซวียนก็ผิดปกติจนทำให้ฉินอีหลินวุ่นวายใจมากกว่าเดิม
ถ้าหากไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเขาคงไม่กังวลขนาดนี้
