บทที่ 244 เกิดเรื่องขึ้นแล้ว
ลี่อานโก๋คิดไม่ถึงว่าในฐานะที่ฉินอีหลินเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ลางสังหรณ์จะแม่นขนาดนี้ ตอนนี้ก็คงไม่จำเป็นต้องปิดบังต่อไป
เขายิ้มออกมาเล็กๆ พูดออกมาเหมือนกับไม่สนใจอะไร “เรื่องนี้ลี่จิ่งทำเกินไป ฉันขอร้องให้ข้างบนหยุดงานเอง และข้างบนก็เห็นด้วย”
ในเมื่อเธอเดาถูกแล้ว ลี่อานโก๋ก็ไม่อยากปิดบังให้ลำบาก ในเมื่อเป็นลูกสะใภ้ของเขาในอนาคต ยังไงก็ต้องรู้สถานการณ์ในตระกูลอยู่ดี
ฉินอีหลินขมวดคิ้วอย่างไม่เชื่อ แต่ก็ไม่เห็นอารมณ์อะไรที่มากกว่านี้
ลี่อานโก๋เห็นแบบนี้ก็ยิ้มอย่างขมขื่นไม่หยุด ในเมื่อเป็นผู้หญิงที่ลูกชายเขารัก มีความเข้มแข็ง คิดถึงตรงนี้ เขาก็อธิบายอีก “แม้แต่บ้านฉันจัดการไม่ดี จะดูแลทหารได้ยังไง?”
ฉินอีหลินคิดถึงตอนอยู่โรงพยาบาลในเมืองหลวง ท่าทางดุร้ายของลี่จิ่ง ก็พยักหน้ารับด้วยใจจริง
แต่ก็กังวลใจเล็กน้อย ไตร่ตรองสักพัก เธอถึงอ้าปากพูดกับลี่อานโก๋ว่า “คุณลุงลี่คะ ครั้งนี้คุณได้พาลี่จิ่งมาด้วยไหม?”
ลี่อานโก๋รู้ความหมายของฉินอีหลินทันที ความจริงไม่อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาแข็งทื่อเกินไป แต่ว่าเรื่องทั้งหมดลี่จิ่งทำขึ้นมาเอง เขาไม่โทษฉินอีหลินไม่ได้ “หนูคงอยากกำจัดเขาใช่ไหม”
ฉินอีหลินได้ยินแบบนี้ก็ไม่ปฏิเสธ เรื่องที่ลี่จิ่งทำไม่ใช่แค่เกินไปสองคำนี้จะอธิบายได้ เธอไม่ใช่พระเจ้า จะไม่กลัดกลุ้มก็ไม่ได้ “ตอนนี้ฉันมีเรื่องที่ต้องทำมากมาย ไม่มีสมาธิมาป้องกันเขา”
“ฉันสั่งสอนเขาไปเรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้ไม่ได้พาเขามาด้วย”
ลี่อานโก๋ได้ยินคำพูดของฉินอีหลินก็ไม่ได้โกรธ หรือจะพูดว่าเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธ
“แค่สั่งสอนอย่างเดียวคงไม่ทำให้เขากลับตัวกลับใจได้ ทางที่ดีคุณหาเวลาว่าง และวางศักดิ์ศรีของความเป็นพ่อลง และพูดกับเขาดีๆ บางทีเขาอาจจะคิดได้ ในเมื่อพวกเราเป็นคนครอบครัวเดียวกัน ฉันไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเขาและลี่โม่อวี่แข็งทื่อจนเกินไป”
คำพูดของฉินอีหลินทำให้ลี่อานโก๋ซาบซึ้งใจ ความหวังที่สุดของคนเป็นพ่อคืออยากเห็นลูกหลานรักกันกลมเกลียว วันนี้ฉินอีหลินเห็นอกเห็นใจขนาดนี้ ถึงลี่อานโก๋จะเป็นชายชาติทหารก็ยังแสดงออกทางสีหน้า “อืม ฉันรู้แล้ว”
ตอนที่กำลังพูดอยู่ ลี่โม่อวี่ก็รีบกลับมา เมื่อเขาเห็นใบหน้าของฉินอีหลินเต็มไปด้วยรอยยิ้มและกำลังพูดคุยกับลี่อานโก๋อยู่ ใบหน้าของเขาก็แสดงอารมณ์ไม่ดี
“ขอบคุณที่คุณอยู่เป็นเพื่อนอีหลิน คุณมีธุระอะไรก็รีบไปทำเถอะ ที่นี่มีผมก็พอ”
ลี่โม่อวี่ไม่สนว่าเป็น “ตระกูลลี่ในเมืองหลวง” หรือว่า “ท่านผู้นำลี่” ตอนนี้เขาแค่อยากแยกฉินอีหลินให้ห่างจากพวกเขา
วันนี้เรื่องของชิวหันเยียนและ องค์กร”K”ก็ทำให้เขาปวดหัวมากพอแล้ว เขาขี้เกียจมาติดต่อกับพวกเขาอีก
ลี่อานโก๋เห็นลูกชายออกคำสั่ง ก็ไม่อึดอัดและโมโหเลยสักนิด “งั้นฉันไปก่อนนะ วันหลังค่อนมาหาใหม่”
พูดกับฉินอีหลินเสร็จ สุดท้ายเขาก็มองมาที่ลี่โม่อวี่ ก่อนจะหมุนตัวจากไป
“ทำไมคุณพูดรุนแรงแบบนั้น”
เห็นลี่อานโก๋จากไปแล้ว ฉินอีหลินถึงมองค้อนใส่เขา และรีบบ่นออกมาทันที
“พูดเหรอ? ผมไม่ไล่เขาออกไปก็ไว้หน้าเขามากแล้ว”
ลี่โม่อวี่ยังคงไม่สบอารมณ์ เลยหยิบมีดปอกผลไม้บนโต๊ะมาเล่น
“ฉันทำอะไรกับคุณไม่ได้จริงๆ”
ฉินอีหลินมองอย่างหมดเรี่ยวแรง และรีบทิ้งตัวลงบนเตียง
สักพัก ลี่โม่อวี่ถึงพูดต่อว่า “ตอนนี้ผมใส่ใจแต่ความปลอดภัยของคุณ เรื่องอื่นผมไม่สนใจ”
ฉินอีหลินถูกคำพูดแบบนี้ทำให้เธอไม่รู้จะทำอะไรดี เธอผ่านอายุที่ต้องพูดคำหวานๆ มาแล้ว ตอนนี้ประโยคแบบนี้ทำให้เธอซาบซึ้งมากกว่า” ที่รัก” หรือว่า” สุดที่รัก” ซะอีก
“ฉันรู้ค่ะ”
สักพักฉินอีหลินถึงพูดออกมาสามคำ เธอไม่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรได้อีก แต่ว่าคำสามคำนี้เต็มไปด้วยความเชื่อใจมากแค่ไหน ฉินอีหลินรู้ดี และลี่โม่อวี่ก็รู้ดี
และก็เงียบลงอีกครั้ง
ฉินอีหลินเห็นลี่โม่อวี่เข็นเก้าอี้เข้ามาด้านหน้า ก็ตะลึงไปเล็กน้อย
“เมื่อกี้คุณไม่ได้บอกว่าจะออกไปเดินเล่นข้างนอกเหรอ?”
ลี่โม่อวี่เห็นหญิงสาวกะพริบตาด้วยความเลือนราง ก็ยิ้มไม่หยุด ตัวเองจะออกไปเดินเล่นข้างนอกยังลืม
“เอ่อ”
ฉินอีหลินเกาหัวอย่างงงวย และใบหน้าก็ลำบากใจทันที “ตอนนี้ฉันไม่อยากไปแล้ว ถ้าหากว่าคุณกลัดกลุ้มใจ ออกไปเดินเล่นคนเดียวก็ได้ เป็นยังไง?”
คำถามนี้ทำให้ลี่โม่อวี่ไม่รู้จะยิ้มหรือหัวเราะดีผู้หญิงคนนี้มีเหตุผลตั้งแต่ตอนไหน ไม่อยากออกไปก็ทำซะตัวเองเป็นแบบนี้ “อยู่กับคุณ ผมก็ไม่รู้สึกกลัดกลุ้ม”
ลี่โม่อวี่พูดไปก็เข็นเก้าอี้เข้ามุมไป “พรุ่งนี้ผมค่อยเข็นคุณออกไป ถึงแม้สองวันนี้จะหนาว แต่ว่าแสงแดดไม่เลว ประตูตะวันตกของโรงพยาบาลมีร้านกาแฟเปิดใหม่ ตอนที่ผมผ่านไปเห็นว่าไม่เลว”
“ค่ะ ได้ค่ะ”
ฉินอีหลินยิ้มรับเบาๆ และพูดต่อว่า “เมื่อวานตอนออกไป เด็กน้อยใต้ตึกคนหนึ่งบอกว่า คลินิกด้านนั้นมีร้านขนมปังกรอบผลไม้อร่อยมากๆ”
“ฝั่งตะวันตกตะวันออกไม่ค่อยสะอาด”
ลี่โม่อวี่ฟังจบก็ขมวดคิ้ว เขาเห็นร้านนั้น ร้านสกปรกเล็กๆ ผ้ากันเปื้อนน้ำมันเยิ้ม เขาคิดถึงก็ไม่อยากอาหาร
“ฉันอยากกิน”
“งั้นก็ไป”
ฉินอีหลินไม่เห็นลี่โม่อวี่ลังเลเลยสักนิด ยิ้มอย่างสดใส “คุณก็ต้องกิน”
“ได้”
ลี่โม่อวี่เห็นหญิงสาวดีใจ อย่าพูดว่าให้เขากินขนมปังกรอบผลไม้เลย ถึงจะให้เขากินสารหนู เขาก็ไม่ขมวดคิ้ว
ในอดีตมีจุดประกายไฟ วันนี้ลี่โม่อวี่กินขนมปังกรอบผลไม้
“ใช่สิ ตอนที่คุณไปส่งคุณป้าหยาง แม่ฉันคงไม่ได้ทำให้เขาลำบากใจใช่ไหม”
ฉินอีหลินค่อนข้างกังวลใจเรื่องนี้ ในเมื่อลี่จี่งได้รับความบาดเจ็บเพราะเธอ ตอนนี้” โรคที่ตกค้างอยู่” ก็ตัดความสัมพันธ์กับตระกูลลี่ได้ อานหน้าไม่พอใจพวกเขาตั้งนานแล้ว ถ้าหากตอนนี้พวกเขาไม่แสดงความเป็นมิตร งั้นเธอควรจะทำให้ความสัมพันธ์ของลี่โม่อวี่และตระกูลลี่กลับคืนมายังไง?
ลี่โม่อวี่รู้ความหมายของฉินอีหลินทันที ยิ้มออกมาและพูดว่า “ไม่ครับ คุณไม่ต้องกังวล”
“งั้นคุณจะบอกพ่อฉันตอนไหน ว่าฉันอยากออกจากโรงพยาบาล”
“รอร่างกายคุณดีขึ้นแล้วค่อยคุยกัน ตอนนี้คุณออกจากโรงพยาบาลสภาพนี้ พวกเราทักคนจะเป็นห่วงเอา คุณคงไม่อยากให้แม่คุณกังวลในทุกๆ วันหรอกมั้ง”
ลี่โม่อวี่รู้ว่าเขาไม่ยินยอมคงใช้ไม่ได้ เลยย้ายไปที่อานหน้าแทน ไพ่ความรู้สึกสำหรับฉินอีหลิน แข็งแกร่งกว่าอะไรทั้งหมด
“ฉันอยู่จนเบื่อจะบ้าแล้ว”
ฉินอีหลินขมวดคิ้วขึ้น มองดอกไม้ขาวๆ ทั้งวัน เธอกระวนกระวายใจจริงๆ
“หลังจากนี้ผมจะพาคุณออกไปข้างนอกให้มากกว่านี้ สัญญาว่าจะไม่ให้คุณกระวนกระวายใจ”
ลี่โม่อวี่กำลังเอาใจฉินอีหลิน แต่จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ใครอ่ะ?”
“เห้อห้าว”
ลี่โม่อวี่หันมาตอบคำถามฉินอีหลิน และกดรับสาย
ฉินอีหลินเห็นท่าทางลี่โม่อวี่จากสบายใจเปลี่ยนเป็นหนักใจ ในใจก็เต้นแรง รอเขาวางสายโทรศัพท์ ฉินอีหลินถึงพูดออกมาอย่างระวัง “เป็นอะไรไป?”
ลี่โม่อวี่เอียงหัวมองฉินอีหลิน น้ำเสียงฟังไม่ออกว่ามีอารมณ์แบบไหน
“มีเรื่องเกิดขึ้นแล้ว”
