บทที่ 253 อย่าไปไหนคนเดียว
หลังจากออกจากห้องทำงาน เธอยังไม่ทันกล่าวลากับหยางผิงเลยก็รีบไปบาร์เสน่ห์หาทันที
“โม่อวี่”
เมื่อฉินอีหลินเปิดประตูก็เห็นลี่โม่อวี่กำลังหงีบบนเก้าอี้อยู่ ถึงแม้เขาหลับตาอยู่ แต่คิ้วขมวดตลอดเวลา จนทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจ
“นี่เพิ่งเก้าโมงเช้าเอง ทำไมตื่นเร็วขนาดนี้ล่ะ แล้วกินข้าวหรือยัง?”
เมื่อลี่โม่อวี่ได้ยินเสียงของฉินอีหลินก็รีบลืมตาขึ้นมาทันที หลายวันมานี้เขารู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ ถึงขนาดแค่นั่งลงก็หลับเลยทันมี
“กินแล้วค่ะ เมื่อกี้พ่อเรียกฉัน….”
ฉินอีหลินเล่าเรื่องของตระกูลซือ อย่างเรียบง่ายรอบหนึ่ง ขณะเดียวกันก็แสดงความคิดเห็นว่าเธอต้องการไปหาคนของตระกูลซือ
แต่ลี่โม่อวี่แสดงเจตนาอย่างชัดเจนว่า : “ผมไม่เห็นด้วย”
“แต่นี้เป็นโอกาสเดียว”
ฉินอีหลินหวังอยากช่วยเหลือเขา เธอต้องการยืนเคียงข้างเขา ไม่ใช่ถูกเขาจัดประดับในบ้านเหมือนกับแจกันดอกไม้
“ผมไม่อยากให้คุณไปเสี่ยงอันตราย”
ลี่โม่อวี่ลุกขึ้นยืน แล้วโอบกอดเธอไว้ในอ้อมกอด เขาก้มหน้าวางคางลงบนบ่าของคนที่อยู่ในอ้อมอก และพูดเบาๆว่า : “อีหลิน ผมรับไม่ได้หากคุณต้องจากผมไป และยิ่งรับไม่ได้หากคุณต้องตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย อีหลิน ถือเสียว่าทำเพื่อผม คุณอย่าไป ถ้าหากคุณไป ผมต้องเป็นกังวลมากแน่ๆ หากถึงตอนนั้นผมคงเครียดเป็นบ้าแน่”
ถ้าหากลี่โม่อวี่แสดงท่าทางยืนหยัดเด็ดขาดไม่ยอมให้เธอไป ด้วยนิสัยของเธอแล้ว เธอคงไม่เชื่อฟังแน่ แต่น้ำเสียงของลี่โม่อวี่กลับมีน้ำเสียงขอร้อง ซึ่งเขาในแบบนี้ทำให้เธอเอ็นดู และปฏิเสธไม่ออก
หลังจากนิ่งเงียบสักพักใหญ่ ฉินอีหลินก็ยิ้มอย่างขืนข่มออกมา และพูดว่า : “ฉันรับปากกับคุณก็ได้”
“อีหลิน ขอบคุณมาก”
ลี่โม่อวี่รู้สึกประทับใจต่อฉินอีหลินที่เชื่อฟัง ต้องรู้ว่าเขาแทบจะไม่มีความหวังเลยสักนิด
“เจ้าโง่ พูดแบบนี้กับฉันทำไม” ฉินอีหลินยื่นมือโอบกอดผู้ชายเบื้องหน้าเหมือนกัน : “บริษัทยังมีปัญหาเรื่องบาร์ คุณจัดการทุกอย่างเรียบร้อยหรือยัง?”
ถึงแม้พ่อของเธอบอกว่าจะช่วยสนับสนุนบริษัทของลี่โม่อวี่ แต่สิ่งสำคัญก็ขึ้นอยู่กับการดำเนินการของบริษัท แรงสนับสนุนจากภายนอก ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาเริ่มต้นและพึ่งพาจากบาร์ Aventure ที่นี้แทบเป็นฐานใหญ่ของเขาเลย ถ้าหากจัดการไม่ดี ปัญหาก็จะร้ายแรง
“วางใจเถอะ พี่สามได้สั่งการทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว”
เมื่อนึกถึงรายงานของเซียวน่ายตอนเช้าวันนี้ ในดวงตาของลี่โม่อวี่ก็ไม่เผยอารมณ์อะไร แต่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นที่เผยความทุกข์ใจของเขา
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว”
ฉินอีหลินรู้ว่าลี่โม่อวี่รู้สึกอะไรอยู่ แต่เธอกลับไม่รู้ว่าต้องพูดปลอบโยนยังไง เลยทำได้เพียงออกแรงโอบกอดผู้ชายแน่นมากขึ้น
“ตอนนี้บาร์เปิดบริการแล้ว ทุกอย่างต้องดีขึ้นเรื่อยไป”
“อืม คุณเองก็รอบคอบหน่อยก็ดี อย่าให้ตัวเองตกหลุมพรางของคนอื่น”
เสียงของฉินอีหลินเพิ่งจบ โทรศัพท์ของลี่โม่อวี่ก็ดังขึ้นทันที
“เห้อห้าว”
ลี่โม่อวี่บอกฉินอีหลินพลาง กดรับสายพลาง
“พี่ใหญ่ ตำรวจมาอีกแล้ว พวกเขาค้นเจอเฮโรอีนในโกดังของพวกเขา พี่รีบหนีไปหลบซ่อนก่อน”
เมื่อลี่โม่อวี่รับสายก็ได้ยินน้ำเสียงรีบร้อนของเห้อห้าวทันที แถมยังมีเสียงเอะอะโวยวายและเสียงโต๊ะเก้าอีกหักที่แหลมคมแฝงด้วย
“ฉันทราบล่ะ”
ลี่โม่อวี่หรี่ตาลงเล็กน้อย และรีบวางสายลง
“เกิดอะไรขึ้น?”
ฉินอีหลินไม่รู้ว่าเห้อห้าวอยากพูดอะไร แต่เธอพอทราบสถานการณ์จากสีหน้าเคร่งเครียดของลี่โม่อวี่
เมื่อพูดจบ เธอก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย และเสียงปังๆๆจากข้างนอกดังขึ้น ขณะที่จะเดินไปเปิดประตู ประตูห้องทำงานก็ถูกคนถีบ
ปรากฏเป็นผู้ชายสวมชุดกันกระสุนห้าหกคนขึ้น ชั่วพริบตาตำรวจถือปืนก็กระโจนเข้ามา จากนั้นพวกเขาก็ถือปืนเล็งตรงที่ลี่โม่อวี่อย่างเป็นระเบียบ
“โม่อวี่ เกิดอะไรขึ้นหรอ?”
ฉินอีหลินรู้สึกสะดุ้งตกใจกับสถานการณ์ที่กะทันหันแบบนี้ แต่ยังคงภาพลักษณ์สงบนิ่ง ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เธอคงตกใจจนร้องไห้แล้ว แต่ตอนนี้เธอผ่านประสบการณ์ถูกลักพาตัวและสมรภูมิรบมาแล้ว เลยไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวมากเท่าไหร่
แต่ความรู้สึกในตอนนี้กับเมื่อก่อนไม่เหมือนกัน เมื่อก่อนเธอเป็นคนหาเรื่องเอง แต่ตอนนี้เป็นเพราะผู้ชายที่เธอรักที่สุด
“ไม่เป็นไร คุณอย่ากลัว เดียวโทรศัพท์หาเห้อห้าว ให้เขาพาคุณส่งกลับบ้าน อย่าลืมโทรศัพท์หาเขาด้วย อย่าไปไหนคนเดียว”
ขณะเดียวกันลี่โม่อวี่ก็เผชิญหน้ากับปืนที่จ้องมาหาเขาหลายกระบอก แต่เขายังคงไม่เปลี่ยนสีหน้า และช่วยจัดระเบียบคอเสื้อที่ยับเหยินเมื่อกี้ให้กับฉินอีหลินด้วย จากนั้นก็กำชับกับเธอด้วยสีหน้าอ่อนโยน
“ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ในดวงตาของฉินอีหลินเผยสายตารีบร้อนใจอย่างเห็นได้ชัดเจนขึ้น
“ถูกค้นเจอเฮโรอีน ผมประเมินค่าพวกเขาต่ำไป”
หลังจากลี่โม่อวี่พูดจบก็กวาดตามองทุกคนรอบหนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าเดินออกไปข้างนอก
ฉินอีหลินรู้ว่า จากนี้ไปลี่โม่อวี่ต้องเผชิญกับอะไรบ้าง แต่เธอกลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย
ตระกูลซือ？
หลังจากที่ภายในห้องทำงานเหลือเพียงเธอคนเดียว ในหัวสมองของเธอก็ผุดโผล่คำนี้ออกมา จากนั้นดวงตาของเธอก็เผยสายตาเคียดแค้นทันที
เธอต้องตามหาตระกูลซือ ให้พบ ตอนนี้มีเพียงแค่พวกเขาถึงจะสามารถเปลี่ยนสถานการณ์ในตอนนี้ได้
มีตระกูลหลงคอยสนับสนุน ไม่นานฉินอีหลินก็ทราบว่าตำแหน่งอยู่ที่ เขตอุทยานแห่งชาติเฉินหนงเจี้ย
เพราะตระกูลซือ เป็นตระกูลยารักษา โดยต้นตระกูลทำงานผลิตยารักษามาหลายชั่วอายุ ดังนั้นที่พักอาศัยของพวกเขาจึงอยู่ใกล้เคียงกับ เขตอุทยานแห่งชาติเฉินหนงเจี้ย และเพื่อหลบหนีจากความสายตาขององค์กร “K” เธอเลยสมัครเที่ยวกับทัวร์
“พี่อีอี ทำไมพี่ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยคะ”
คนที่พูดคือ เสี่ยวเซี่ยเธอเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สองของมหาวิทยาลัยใกล้เคียงแห่งหนึ่ง เธอแอบหนีเรียนมาเที่ยวเล่น และบังเอิญนั่งด้วยกันกับฉินอีหลิน
“เมื่อคืนนอนหลับไม่สบาย เดียวคงดีขึ้น”
อันที่จริงแล้วฉินอีหลินรู้สึกรำคาญมาก อยากให้เธอหุบปาก แต่เพื่อไม่สร้างความสนใจ เลยทำได้เพียงอดทนถามคำตอบคำ ตอนนี้ในหัวสมองของเธอมีลี่โม่อวี่ แล้วจะมีกะจิตกะใจได้ยังไง
“อ๋อ งั้นคุณพักผ่อนเถอะ เดียวถึงที่หมายฉันจะปลุกคุณเอง”
เมื่อ เสี่ยวเซี่ยเห็นสีหน้าขาวซีด และสายตาเหน็ดเหนื่อยของผู้หญิงด้านข้าง เธอแอบมองฉินอีหลินอย่างเงียบๆ อันที่จริงเธอรู้สึกตื่นเต้นมาก เพราะเธอต้องการหาเพื่อนรับฟังอยู่ แต่เมื่อเห็นฉินอีหลินมีท่าทางเหน็ดเหนื่อย เธอเลยตัดสินใจปล่อยให้เธอพักผ่อนให้เสร็จก่อนค่อยคุย
“ขอบคุณ”
เมื่อฉินอีหลินเห็นเด็กผู้หญิงที่ชื่อ เสี่ยวเซี่ยหุบปากเงียบก็รู้สึกโล่งใจทันที จากนั้นก็นั่งพิงเก้าอี้งีบหลับ
เขตอุทยานแห่งชาติเฉินหนงเจี้ย มีขนาดใหญ่ขนาดนี้ แต่หลงเซี่ยวเทียนกลับให้ข้อมูลแค่นี้ แล้วเธอจะทำยังไงต่อล่ะ?
เธอแทบไม่รู้เลยว่าหัวหน้าใหญ่ของตระกูลซือ เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง แล้วเคลื่อนไหวอยู่สถานที่ไหน เธอต้องทำยังไงถึงจะสามารถเจอคนของตระกูลซือ ?
ขณะที่เธอรู้สึกรำคาญใจนั้น จู่ๆรถทัวร์ก็หยุดรถริมทางกะทันหัน
“ปล้น!”
