บทที่ 252 ผมต้องการคุณ
หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุด ลี่โม่อวี่ก็ขับรถด้วยความอารมณ์ดี แต่ฉินอีหลินรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ
ก่อนหน้าที่เธอบอกว่าพวกเขาจะแต่งงานกันนั้น เพราะสถานการณ์บีบบังคับ ถึงแม้เธอจะแสดงท่าทางมั่นใจ แต่พูดแบบนี้เธอเองก็รู้สึกอายเล็กน้อยเหมือนกัน
“คุณขับผิดทางแล้ว”
ฉินอีหลินนั่งอยู่เบาะข้าง พร้อมกับหันหน้ามองทิวทัศน์นอกหน้าต่างด้วยจิตใจว้าวุ่น แต่จู่ๆเธอก็พบว่านี่ไม่ใช่เส้นทางกลับบ้านตระกูลหลง แต่เป็นบ้านของลี่โม่อวี่
“ไม่ได้ผิดสักหน่อย”
ในตอนนี้ลี่โม่อวี่อยากขับถึงบ้านเร็วๆ เขาหันข้างจ้องมองฉินอีหลินด้วยท่าทางเขินอายแวบหนึ่ง จากนั้นก็หมุนพวงมาลัยเลี้ยวขวาขับแซงสองคันรถ
“เฮ้ย!”
ฉินอีหลินสะดุ้งตกใจกับการกระทำของลี่โม่อวี่ จนอดใจร้องอุทานออกมาไม่ไหว แต่กลับไม่มีผลอะไรเลย
เมื่อมาถึงบ้าน ลี่โม่อวี่ก็ช่วยเปิดประตูรถให้ฉินอีหลินออกมา
ขณะที่ฉินอีหลินเพิ่งก้าวเท้าเข้าบ้านก็ตกอยู่ในโอบกอดที่คุ้นเคยอย่างฉับพลัน
“อีหลิน อีหลิน…..”
ลี่โม่อวี่โอบกอดฉินอีหลินไว้ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงชื่นใจ
“คุณทำอะไร….”
ฉินอีหลินที่เพิ่งอ้าปากก็ถูกลี่โม่อวี่แย่งชิงสิทธิ์การพูดไป เธอถูกบังคับเงยหน้าและเผชิญกับความเร่าร้อนที่กะทันหัน จนร่างกายร้อนรุมไปทั่วทั้งตัว
ลี่โม่อวี่รีบลิ้มรสชาติอันหอมหวานในปากของคนที่อยู่ในอ้อมกอด ขณะเดียวกันก็ยื่นมือทั้งสองข้างลูบไล้บนตัวของผู้หญิงด้วย
“อึม….ลี่โม่อวี่ ฉันยังไม่อาบน้ำเลย…..”
ฉินอีหลินไม่ใช่เด็กแล้ว เธอสัมผัสได้ถึงความเร่าร้อนในค่ำคืนนี้ของลี่โม่อวี่ ยิ่งไปกว่านั้นผู้ชายคนนี้ยังทราบจุดเสียวบนร่างกายของเธอด้วย เมื่อถูกยั่วยวนหลายครั้ง เธอเองก็กลั้นอารมณ์ไม่ไหวเหมือนกัน
“ไม่เป็นไร”
ลี่โม่อวี่กัดบนใบหูอันขาวสะอาดของฉินอีหลินเบาๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย้ายวนว่า : “ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมต้องการคุณ”
“คุณ…อ่า!”
ฉินอีหลินที่เพิ่งอ้าปากก็รู้สึกเย็นวาบตรงหน้าอกทันที ทั้งยังเนื้อตัวสั่นเทาด้วย เธอค่อยๆหลับตาลง และดื่มด่ำความรู้สึกที่ลี่โม่อวี่ทำให้กับเธอ
วันต่อมา
หลังจากฉินอีหลินลืมตาขึ้นมาก็ไม่เห็นลี่โม่อวี่แล้ว เมื่อนึกถึงเรื่องที่บริษัทช่วงนี้ของเขา ฉินอีหลินก็ถอนหายใจออกเบาๆ ไม่รู้จริงๆว่าเรื่องนี้จะผ่านไปเมื่อไหร่สักที
หลังจากบิดขี้เกียจ ฉินอีหลินก็ลุกขึ้นเตรียมตัวอาบน้ำ แต่เพิ่งลุกขึ้น เธอก็พบว่าหน้าประตูห้องนอนติดโน๊ตบุ๊คใบหนึ่งอยู่
“อาหารเช้าอยู่บนโต๊ะ นมกำลังอุ่นในหม้อ อย่าลืมกินข้าวด้วย”
ฉินอีหลินยิ้มมุมปากขึ้นอัตโนมัติ เธอรู้สึกประทับใจมาก แต่ยังรู้สึกประทับใจไม่ทันเสร็จก็มีเสียงกริ่งมาทำลายความคิดของเธอซะแล้ว
“สวัสดีค่ะ พ่อ”
“รีบกลับบ้านเดียวนี้”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นค่ะ?”
ฉินอีหลินขมวดคิ้วอัตโนมัติ
ในสายตาของฉินอีหลินแล้ว ไม่มีอะไรที่พ่อของเธอไม่สามารถ ต่อให้สวรรค์ถล่ม เขาก็สามารถแบกรับได้ แต่จากน้ำเสียงเข้มของเขาในวันนี้ ฉินอีหลินรู้สึกไม่สบายใจมาก
“ลูกกลับมาก่อน คุยในโทรศัพท์ไม่ค่อยสะดวก”
“ค่ะ”
หลังจากวางสาย ฉินอีหลินก็รีบอาบน้ำแล้วเตรียมตัวออก แต่เพิ่งเดินออกนอกประตู เธอก็รู้สึกลังเลขึ้นมา จากนั้นเธอก็เดินเข้าห้องครัวดื่มนม และกินขนมปังสองแผ่น
อาหารเช้าที่ลี่โม่อวี่ทำให้กับเขา เธอจะกินลงได้ยังไง
เมื่อรีบกลับมาถึงบ้านตระกูลหลง หยางผิงกับอานหน้ากำลังพูดคุยกันในห้องรับแขกอยู่ และเมื่อเห็นฉินอีหลินก็เผยท่าทางตกใจทันที
“ทำไมถึงกลับมาเช้าขนาดนี้ล่ะ?”
หยางผิงไม่รู้จะพูดอะไร แต่อานหน้าไม่ลืมที่จะซักถามลูกสาวของตัวเองว่า ทำไมถึงยอมเป็นตกเป็นของลี่โม่อวี่
“พ่อโทรศัพท์เรียกหนูบอกว่ามีธุระจะคุยด้วย”
ฉินอีหลินยิ้มทักทายต่อหยางผิง จากนั้นก็ตอบคำถามที่แม่ซักถามมาพลาง และเดินบันไดขึ้นข้างบนพลาง : “พ่ออยู่ในห้องทำงานใช่ไหมค่ะ”
“อืม อยู่ในห้อง”
“แล้วเด็กล่ะ?”
“ยังนอนอยู่เลย”
“งั้นหนูขึ้นข้างบนก่อนนะคะ”
ขณะที่พูด ฉินอีหลินก็เดินขึ้นชั้นสองแล้ว จากนั้นก็เคาะประตูห้องทำงานของหลงเซี้ยวเทียน
“เชิญเข้ามา”
เมื่อเธอได้ยินเสียงพ่อของตัวเองก็ผลักประตูเดินเข้าไป : “พ่อค่ะ เรียกหาหนูมีอะไรหรอค่ะ?”
“แกดูนี่”
เมื่อหลงเซี่ยวเทียนเห็นฉินอีหลินเข้ามาก็ไม่พูดมาก แต่รีบยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้กับเธอ
ฉินอีหลินรีบกวาดตาอ่าน ขณะเดียวกันก็ในดวงตาก็เผยสายตาตกใจอย่างเห็นได้ชัด
เนื้อหาภายในเอกสารเป็นการชี้แจ้ง ประเทศจีน มีชนกลุ่มน้อยหนึ่ง พวกเขานับถือและบูชา ศิลปะการต่อสู้วู่เต้า อีกอย่างการค้นคว้าขององค์กร “K” ล้วนเป็นพวกเขาจัดการให้
โชคดีที่ฉินอีหลินเคยผ่านประสบการณ์ที่เกินคาดมามากมายหลายปีมานี้ เธอเลยสามารถกลั้นความตกใจภายในใจได้อย่างรวดเร็ว และพยายามปรับอารมณ์ให้สงบลงได้ : “ไม่ว่าพวกเขาจะ ‘ซ่อน’ ยังไง สุดท้ายก็เป็นคนของ ประเทศจีน แต่ไปร่วมมือกับคนต่างชาติได้ยังไง?”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ฉินอีหลินก็เปลี่ยนสีหน้าตกใจอีกครั้ง
เธอวางเอกสารในมือลง พร้อมขมวดคิ้วและพูดว่า : “เป็นตระกูลเหล่านี้ที่เล่นงานกับตระกูลลี่นี่เอง!”
หลงเซี่ยวเทียนปลาบปลื้มในความเฉลียวฉลาดของฉินอีหลินมาก เลยไม่รู้สึกแปลกใจอะไร
เมื่อฉินอีหลินเห็นท่าทางของพ่อก็ยิ่งขมวดคิ้ว
มิน่าเรื่องของลี่โม่อวี่ที่ดูมีช่องโหว่มากมาย กลับถูกคนเล่นงานจนไม่ปล่อย
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉินอีหลินก็เริ่มรู้สึกรีบร้อนใจขึ้นมาทันที ตระกูลเหล่านี้เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน เลยไม่รู้ว่าจะจัดการยังไง
รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง แต่ตอนนี้เธอไม่รู้ข้อมูลของ “ศัตรู” เลยสักนิด แล้วจะให้เธอจัดการยังไงกัน?
ขณะที่รีบร้อนใจนั้น เธอก็เหลือบเห็นหลงเซี่ยวเทียนนั่งอยู่ด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ
“พ่อค่ะ ควรทำยังไงกันดี?”
ฉินอีหลินเป็นเด็กที่ชอบซักถาม จากเป็นเด็กที่ไม่รู้ ในตอนนี้เป็นเด็กที่รอบรู้ไปแล้ว
หลงเซี่ยวเทียนยื่นมือชี้ไปที่ตระกูลหนึ่งบนเอกสาร และพูดว่า : “การทดสอบครั้งนี้มีเพียงตระกูลซือ ที่ไม่ได้เข้าร่วม แกคิดหาวิธีตีสนิทกับกับคนของตระกูลซือ ก่อน”
“ตระกูลซือ?”
ฉินอีหลินหันหน้ามองตามนิ้วของหลงเซี่ยวเทียน พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสงสัย
“ถึงแม้พวกเขาพยายามซ่อนตระกูลซือ แต่เขาเป็นหัวหน้าใหญ่ของตระกูลเหล่านี้ ถ้าหากแกสามารถเกลี้ยกล่อมหัวหน้าตระกูลซือ ลี่โม่อวี่ก็จะสามารถปลอดภัยอย่างสบายใจได้เลย”
อันที่จริงหลงเซี่ยวเทียนเองก็ไม่รู้ข้อมูลของตระกูลเหล่านี้มากนัก และที่ให้ฉินอีหลินเผชิญหน้ากับพวกนั้น เขาเองก็รู้สึกเป็นห่วง แต่ในเมื่อเธอตัดสินใจคบกับลี่โม่อวี่แล้ว เธอก็ต้องทำเพื่อเขาบ้าง
ไม่มีพ่อคนไหนหรอกต้องการส่งลูกสาวของตัวเองไปเผชิญหน้ากับอันตราย แต่ถ้าหากคนนั้นเป็นคนรักของลูกสาวเขา และต่อให้เขาไม่ชอบก็ต้องกัดฟันช่วยเหลือ : “วางใจเถอะ เรื่องบริษัทของลี่โม่อวี่ เดียวฉันจะช่วยเหลือเอง”
“ขอบคุณค่ะพ่อ”
อันที่จริงฉินอีหลินกับหลงเซี่ยวเทียนไม่ค่อยสนิทสนมกันสักเท่าไหร่ หลงเซี่ยวเทียนเป็นผู้ชาย เลยไม่ค่อยเหมือนกับอานหน้าที่แสดงความรู้สึกของตัวเองออกมา อีกอย่างเขามักจะออกไปทำธุระต่างจังหวัดและเพิ่มเวรทำงานด้วย ความสัมพันธ์ของพ่อลูกเลยค่อนข้างห่างเหิน
แต่นี่ไม่ใช่อุปสรรคความรู้สึกระหว่างพ่อลูกของพวกเขา
ฉินอีหลินรู้ดีว่าการสืบหาข้อมูลของตระกูลเหล่านี้คงทำให้หลงเซี่ยวเทียนเปลืองเรี่ยวแรงมาก และการช่วยเหลือบริษัทของลี่โม่อวี่คงสร้างศัตรูต่อเขาไม่น้อย
แต่หลงเซี่ยวเทียนไม่เคยพูดกับเธอเลย ทั้งที่สิ่งเหล่านี้จัดการยาก ฉินอีหลินรู้ว่า เธอเป็นลูกสาวของเขา ดังนั้นเขาเลยยินดีช่วยปกป้องเพื่อเธอ
กล่าวไว้ว่าลูกสาวเป็นคนรักตลอดชีวิตของพ่อ ซึ่งฉินอีหลินก็เป็นคนรักของพ่อเธอมาหลายชาติ ดังนั้นในชาตินี้หลงเซี่ยวเทียนถึงไม่เจ็บแค้นและไม่เสียใจภายหลัง
