บทที่ 257 เชิญท่านหญิงเปลี่ยนเสื้อ
ฉินอีหลินเดินตาม ซือเซี่ย มาถึงต้นกำเนิดของแหล่งน้ำ เมื่อเขาจับบิดหินก้อนหนึ่ง กำแพงหินก็เกิดเสียงดังโครมครามขึ้น
ตอนที่ฉินอีหลินสงสัยว่าคงไม่ถล่มลงมานั้น กำแพงถ้ำก็เปิดประตูเก้าสิบองศาขึ้น
ฉินอีหลินจ้องมองโลกภายนอกด้วยสีหน้าตกใจ จนเหม่อลอยอยู่สักพัก
“รีบเดินไป”
ซือเซี่ย ขมวดคิ้วอีกครั้ง และให้ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังรีบเดินไป เขาไม่มีความเห็นอกเห็นใจคนบาดเจ็บเลย
“อืม”
ฉินอีหลินตอบรับอย่างเหม่อลอย จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าต่อ หลังจากที่เธอเดินเข้ามาในถ้ำหิน ประตูกำแพงถ้ำก็ปิดอีกครั้ง ราวกับทุกอย่างไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
รองเท้าผ้าใบของฉินอีหลินเหยียบแผ่นหินโบราณอันเก่าแก่ เธอรู้สึกราวกับตัวเองต้อยต่ำมาก บางทีเธอควรซื้อรองเท้าลายปักดอกไม้ และสวมชุดจีนโบราณ พร้อมกับถือร่มกระดาษถึงจะคู่ควร….
เธอคิดเพ้อเจ้อพลาง และมองรอบบริเวณพลาง
เพราะเป็นยามค่ำคืน หน้าประตูร้านขายของเลยแขวนโคมไฟสีแดง ส่วนตามหน้าต่างของชาวบ้านก็มีแสงสว่างสีเหลืองสะท้อนออกมา
ฉินอีหลินรู้สึกเหมือนตัวเองเดินอยู่บนถนนสมัยโบราณ
รอบบริเวณเป็นสิ่งก่อสร้างโบราณ บนถนนมีคนสัญจรน้อยมาก ซึ่งผู้ที่สัญจรล้วนสวมชุดสมัยโบราณ
ถ้าหากเธอไม่พูดถึงเรื่องการทดลอง H1 กับผู้ชายคนนั้น เธอคงสงสัยว่าตัวเองข้ามมิติมาสักยุคสมัยหนึ่งแน่เลย
“ท่านชาย”
“ท่านชาย”
เมื่อฉินอีหลินเห็นคนก้มโค้งเคารพ ซือเซี่ย ก็เงยหน้ามองป้ายที่แขวนอยู่บนหน้าประตูใหญ่
“ท่าน ซือ”
ฉินอีหลินเดินตามเขาเข้าไป
หลังจากเข้าไป เธอเห็นลานบ้านตกแต่งสวยงามวิจิตรมาก มีศาลานั่งเล่น มีสายน้ำไหลและมีเรือนโบราณอันวิจิตรงดงามด้วย
ทุกอย่างล้วนทำให้ฉินอีหลินได้เปิดหูเปิดตา
“ซือฉี เจ้าพาแม่นางไปพักผ่อนหน่อย”
ตอนที่ฉินอีหลินกำลังมองประเมินลานบ้านอยู่นั้น ซือเซี่ย ก็ออกคำสั่งต่อเด็กผู้หญิงที่มีท่าทางเหมือนสาวใช้
“เพคะ”
เด็กผู้หญิงที่ถูกเรียก ซือฉี อายุยังไม่ถึงเจ็ดแปดปีเลย เธอสวมชุดโบราณสีเขียวทั้งตัว ดูแล้วช่างน่าเอ็นดูมาก โดยเฉพาะดวงตาขาวใสที่แฝงความไร้เดียงสาที่ทำให้ฉินอีหหม่อมฉันลินรู้สึกถูกคอมาก
“เชิญท่านหญิงเดินตามเพคะ”
ซือฉี ยิ้มแย้มต่อฉินอีหลิน และแสดงความเคารพ จากนั้นก็หันหลังเดินไปทางด้านหลังเรือนบ้าน
เมื่อเข้าห้อง ฉินอีหลินยังไม่ทันหายใจก็มีเด็กสาวเดินเข้ามาสิบกว่าคน
ดูจากภาพลักษณ์แล้วพวกเธอยังเด็กอยู่แล้ว ซึ่งคนที่ดูอายุมากสุดก็มีอายุไม่เกินสิบหกกว่าปี ในมือของทุกคนล้วนถือของไม่เหมือนกันเลย
หินปูนขาว กลีบดอกไม้ น้ำหอม เมล็ดถั่วและต่างๆ แต่สิ่งที่ทำให้ฉินอีหลินตกใจมากที่สุดคือ แถวสุดท้ายมี “อ่างอาบน้ำ” โบราณอยู่
ลักษณะรูปทรงของ “อ่างอาบน้ำโบราณ” คล้ายกับอ่างอาบน้ำสมัยใหม่ มีความสูงสี่สิบเซนติเมตร ความยาวหนึ่งร้อยสามเจ็ดเซนติเมตร และบนอ่างอาบน้ำมีลวดลายโบราณแกะสลักอยู่ราวกับมีชีวิต ซึ่งทั้งหมดมีรูปหัวสัตว์อยู่แปดตัว โดยทุกหัวสัตว์คาบวงแหวนอยู่ ทั้งยังมีศิลาจารึกอีกหนึ่งร้อยสิบเอ็ดตัวอักษรด้วย
ฉินอีหลินเคยเห็นสิ่งเหล่านี้จากเอกสารเอกสารโบราณคดี แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าในชีวิตนี้เธอจะโอกาสได้ใช้
ฉินอีหลินถอนหายใจเบาๆ ต่อให้เธอฝันก็ไม่สามารถสัมผัสถึงสวัสดิการที่นางสนมในสมัยโบราณจะได้รับได้
ถึงแม้ตระกูลหลงไม่มีปัญหาเรื่องการเงิน แต่ในฐานะคนสมัยใหม่ เธอไม่เคยถูกคนรับใช้อาบน้ำดีแบบนี้ อีกอย่างต่อให้เป็นห้องน้ำหรูหรามากแค่ไหนก็เป็นแค่ฝักบัว อ่างอาบน้ำ แต่ไม่มีคนรับใช้มากมายยืนรอแบบนี้
ตอนนี้เธอคิดหาวิธีทางเอาคนเหล่านี้ออกไปให้หมด ไม่ต้องมารบกวนเธออาบน้ำ : “ฉันจะอาบน้ำ พวกเธอช่วยออกไปก่อนได้ไหม”
“หม่อนฉันจะเป็นคนช่วยท่านหญิงอาบน้ำเพคะ”
ซือฉี กระพริบตาเล็กน้อยเพื่อแสดงให้สาวใช้สองคนช่วยเปลี่ยนเสื้อให้กับฉินอีหลิน
“ไม่ต้อง! ฉันทำเอง”
ถึงแม้ฉินอีหลินออกคำสั่งไม่ให้พวกเธอมองเธอเปลือยกายนั้น แต่ภายใต้ดวงตาสิบคู่นั้น เธอยังคงรู้สึกอึดอัดอยู่ดี ด้วยเหตุนี้เธอเลยยังไม่กล้าถอด
“ท่านหญิง?”
ซือฉี เรียกขานด้วยความสงสัย
“อ่า?”
ฉินอีหลินเพิ่งพูดจบ นอกประตูก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงดังขึ้น : “สาวใช้นามว่า ซือหั้ว มาส่งเสื้อผ้าให้ท่านหญิงเพคะ”
“เธอช่วยไปดูหน่อย”
ฉินอีหลินโบกมือให้ ซือเซี่ย ไปดูหน่อย เสื้อที่เธอสวมตอนนี้สกปรกตั้งแต่ตอนที่จัดการกับพวกผู้ชายผมทองแล้ว นอกจากนั้นยังถูกกระแสน้ำไหลพัดมาในถ้ำด้วย เสื้อตัวนี้เลยสกปรกมาก ไม่สามารถสวมได้อีกแล้ว
“เพคะ”
ซือฉี แสดงความเคารพอีกครั้ง จากนั้นก็เดินเปิดประตู และยื่นมือรับเสื้อ
ในหัวสมองของฉินอีหลินระเบิดขึ้นอีกครั้ง เห็นผู้ชายสวมชุดโบราณยังพอเข้าใจ เข้ามาในโลกโบราณยังพอทำใจได้ แต่ใครช่วยบอกเธอหน่อยว่า ชุดแต่งงานสีแดงฉานนี่มันคืออะไร?
“มันคือ?”
ฉินอีหลินอ้าปากอย่างเหม่อลอย วันนี้เธอพบเจอกับเรื่องมากมาย จนหัวสมองไม่แล่นแล้ว
“เป็นสิ่งที่จัดเตรียมให้กับท่านหญิงเพคะ ส่วนเครื่องประดับเดียวหม่อมฉันเอามาส่งให้พรุ่งนี้ ท่านหญิงอย่าได้เป็นกังวลเลยเพคะ”
ซือฉี ถือชุดแต่งงานสีแดงมาวางบนแท่นแต่งหน้า จากนั้นก็เดินเข้ามาจะถอดเสื้อให้กับฉินอีหลิน
โชคดีที่ฉินอีหลินได้สั่งให้ ซือฉี เด็กผู้หญิงเหล่านั้นออกไปแล้ว เธอเลยสามารถอาบน้ำอย่างสบายใจได้
ฉินอีหลินยื่นมือหยิบผ้าขนหนูบนโต๊ะขึ้นมาเช็ดผม จากนั้นก็เดินมานั่งบนเตียง
เธอไม่เพียงไม่มีโอกาสได้พบกับหัวหน้าตระกูลซือ แล้ว ตอนนี้ตัวเองยังถูกขายอีกด้วย เมื่อเหลือบมองชุดแต่งงานบนโต๊ะ ฉินอีหลินก็ขมวดคิ้วย่างแน่น
นอนไม่หลับทั้งคืน
เช้าวันต่อมา ซือฉี ก็พาเด็กผู้หญิงเหล่านั้นเมื่อคืนเข้ามาในห้องอีกครั้ง : “ท่านหญิง เหตุใดถึงไม่นอนหลับทั้งคืนเพคะ?”
เมื่อ ซือฉี ไม่เห็นรอยยับเหยินบนเตียงแม้แต่นิดเดียว แถมฉินอีหลินยังสวมผ้าขนหนูและนั่งอยู่บนเตียงเหมือนเดิม เธอก็เอ่ยปากถามด้วยความตกใจ
เธอไม่หลับทั้งคืน วันนี้ไม่รู้เลยจริงๆว่าจะผ่านไปได้ไหม
ในหัวสมองของฉินอีหลินกำลังนึกถึงลี่โม่อวี่ที่อยู่ห้องขัง โดยที่บนโต๊ะของเธอวางชุดแต่งงานอยู่ เธอคิดมากจนเหม่อลอยนอนไม่หลับ
“เชิญท่านหญิงปลี่ยนเสื้อเพคะ”
ซือฉี ถือชุดแต่งงานขึ้นอีกครั้ง แล้วยื่นให้กับฉินอีหลินด้วยสีหน้ายินดี
“ฉันต้องการพบหัวหน้าของพวกเธอ!”
ฉินอีหลินเริ่มรู้สึกโมโหขึ้นมาจริงๆแล้ว เธอไม่ใช่หนีผู่ซ่า ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด แถมตอนนี้ไม่รู้ว่าลี่โม่อวี่เป็นยังไงบ้าง เธอไม่มีอารมณ์แสดงละครโบราณกับคนเหล่านี้
“เชิญท่านหญิงเปลี่ยนเสื้อเถอะเพคะ อีกประเดี๋ยวคงได้พบแน่เพคะ”
ซือฉี ขมวดคิ้วอย่างสงสัย ถึงแม้ตอนไหว้ผู้ใหญ่จะต้องสวมผ้าแดงบางกั้นไว้ แต่ก็พอสามารถเห็นใบหน้าอยู่
เมื่อตัวเองพูดถึงเรื่องที่ไม่แน่ใจ เธอมักชอบลูบเส้นผมด้วยท่าทางไม่เป็นธรรมชาติ
“พวกเธอคิดว่าฉันเป็น หนีผู่ซ่า จริงๆหรอ?”
ฉินอีหลินเผยสายตาแหลมคมและจ้องมอง ซือฉี ขณะเดียวกันก็โบกมือเรียกสาวใช้ที่อยู่ใกล้กับเธอคนหนึ่ง โดยในมือถืออ่างน้ำ ชั่วพริบตา นอกจาก ซือฉี สาวใช้คนอื่นๆก็พากันเข้ามาคุกเข่าลงพื้นจนเต็มห้อง
