บทที่ 268 ใบหน้าคุณมีรอยแผลเยอะมาก
“คุณนายน้อย คุณอย่าอยู่เป็นเพื่อนบ่าวเลย บ่าวคุกเข่าทั้งคืนก็ไม่เป็นอะไร”
ในใจของซือฉีเต็มไปด้วยความตื้นตัน ถ้าหากเธอไม่ช่วยพูดไว้ ก็คงไม่ต้องโดนลงโทษให้คุกเข่าที่ห้องโถง
ท้องฟ้าค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีขาว อากาศยิ่งเย็น โดยเฉพาะที่ห้องโถงที่ลมพัดผ่านทั้งสี่ทิศ หัวสมองของฉินอีหลินนั้นหนาวเย็นจนคิดอะไรไม่ออก
เธอทำได้แค่คิดถึงลี่โม่อวี่ให้มาก คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา
ย้อนกลับไปเมื่อฉินหลันซู วางแผนที่จะลักพาตัวเธอ เขาต้องการให้ กู้ก้วนเฉิง ข่มขืนเธอด้วยซ้ำ เป็นลี่โม่อวี่ที่เตะประตูให้เปิด และคลุมตัวเธอด้วยเสื้อผ้าของเขา แล้วบอกเธอว่า มีเขาอยู่ ใครก็อย่าหวังว่าจะทำร้ายเธอได้แม้แต่ปลายเล็บ
ต่อมาคุณนายฉินก็ทำให้เธอได้รับความอับอาย เป็นเขาที่คอยยืนเคียงข้างเธอ เป็นที่พึ่งที่มั่นคงของเธอ เขาพูดว่า “ไปเถอะ กลับบ้านเรา”
ต่อมา เธอหายตัวไป 5 ปี เขาคิดถึงและคลั่งอยู่ 5 ปี
ต่อมาเธอออกงานคู่กับหลงอี้เซวียน เขาเห็นแววตาเป็นทุกข์ของเขา
เขาพูดว่า”ฉินอีหลิน คุณเป็นผู้หญิงของผม”
ฐานใต้ดินขององค์กร “K” นั้นมืดมิดไม่รู้เดือนรู้ตะวัน เธอได้แต่กอดหลงจิ่นเซวียนไม่รู้ว่าจะทำยังไง แม้ว่าเธอจะปลอบลูกด้วยความเข้มแข็งมาตลอด และได้ให้ความร่วมมือกับลี่อานโก๋อย่างเต็มที่ แต่เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ก็รู้จักกลัว และไม่รู้จะทำยังไง
แม้แต่ตอนที่เธอเกือบจะบ้า เขามา ถ้าหากไม่สามารถช่วยให้เธอออกไปได้ เขาเองก็ยินดีร่วมทุกข์ไปกับเธอ
ฉินอีหลินไม่ใช่ผู้หญิงที่เก่งการแสดงออก แต่ว่าเขารู้ว่าเธอนั้นตื้นตัน
ลี่โม่อวี่ใช้วิธีของเขาดูแลใส่ใจเธอมาตลอด ปกป้องเธอ แม้ว่าบางครั้งก็จะดื้อรั้น เอาแต่ใจ แต่ก็คอยปกป้องเธออยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา
บางครั้งเธอก็กล้าเสี่ยง ไม่ใช่เพราะว่าเธอใจกล้า แต่เธอรู้ว่า เธอมีคนคอยปกป้องอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา
ลี่โม่อวี่ ฉันหนาวจังเลย
ลี่โม่อวี่ ฉันคิดถึงคุณจัง
ฉินอีหลินคิดอย่างสะลึมสะลือ แค่พริบตาฟ้าก็เริ่มสว่างแล้ว
ซือเซี่ย มาก็เห็นฉินอีหลินที่คุกเข่าหลังตรงเหมือนเดิม
มามองด้านหน้า เขาเห็นได้ชัดว่าเธอหนาวจนปากซีดสั่นและสายตาอันดื้อดึง
ในใจก็รู้สึกทนไม่ได้อย่างประหลาด
ฉินอีหลินรู้สึกว่ามีคนสวมชุดคลุมจีน จึงค่อย ๆ มองขึ้นมา: “คุณลืมคำสัญญาก่อนหรือเปล่า?”
ซือเซี่ยคิดไม่ถึงว่าเธอจะถามคำนี้เป็นคำแรก ไม่ได้ตั้งตัวไม่รู้จะตอบอะไร ผ่านไปสักพัก เขาจึงพูดขึ้นว่า: “พยุงคุณนายน้อยลุกขึ้น”
ซือฉี เองถึงแม้ว่าก็ใกล้ถึงจุดที่ทนไม่ไหวแล้ว แม้ว่าจะมีวิชากังฟูเป็นพื้นอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกทรมานมากนัก ก็ได้ลุกขึ้นมาประคองฉินอีหลินพร้อมพูดว่า: “คุณนายน้อย”
“คุณเคยรับปากฉัน”
ฉินอีหลินไม่ลุกขึ้น แม้ว่าเธอจะเงยหน้ามองไปที่ซือเซี่ย แต่สายตาไม่ได้มีความรู้สึกผิดเสียใจอะไรเลยแม้แต่น้อย
“คุณเคยรับปากฉัน”
“คุณเคยรับปากฉัน”
ฉินอีหลินพูดคำนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากที่แข็งกระด้างจนหมดหวัง ใบหน้าของเธอนั้นก็ยังมีหวังแม้จะต้องตาย
“ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรทำให้ ตระกูลซือขายหน้า ฉันไม่ควรรบกวนงานเลี้ยง ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว แต่คุณจะไม่ช่วยลี่โม่อวี่ไม่ได้ คุณจะไม่ช่วยเขาไม่ได้….”
ฉินอีหลินในที่สุดก็ยอมลดความหัวรั้นของตนเองออก คุกเข่ามาทั้งคืนแต่ก็ยังไม่ยอมค้อมตัว กลับค้อมตัวต่อหน้าซือเซี่ย
“เพราะฉันผิดเอง คุณตีฉัน คุณทำโทษฉัน แต่ขอร้องอย่าหยุดช่วยลี่โม่อวี่……”
ปากของฉินอีหลินเริ่มคล้ำดำและสั่นเทา ใบหน้าซีดเผือดยิ่งทำให้เห็นชัด เธอคุกเข่าต่อหน้าซือเซี่ยอย่างน่าเวทนา เพียงเพื่อผู้ชายของเธอ
ฉินอีหลินที่ไม่ยอมก้มหัวให้ใคร แต่ตอนนี้เพื่อลี่โม่อวี่แล้ว เธอยินดี
“ลุกขึ้น!”
ซือเซี่ยที่ไม่เคยเห็นฉินอีหลินเป็นแบบนี้ เขาก้มลงและดึงหญิงสาวที่คุกเข่าอยู่ขึ้นมาในมือเหมือนจับแผ่นน้ำแข็ง แล้วพูดว่า: “ผมไม่ได้บอกว่าจะไม่ช่วยเขา ผมซือเซี่ยรักษาคำพูดแน่นอน!”
ฉินอีหลินที่ถูกดึงขึ้นมาอย่างแรง สองขานั้นไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่เธอพยายามที่จะยืนให้ตรง เมื่อได้ยินคำมั่นของ ซือเซี่ย แล้ว ฉินอีหลินก็แสดงท่าทีโล่งใจออกมา : “คุณรับปากฉันแล้ว ห้ามลืม”
ซือเซี่ยมองดูหญิงสาวที่เย็นเป็นก้อนน้ำแข็งเป็นลมไปในอ้อมแขนเขา ในใจนั้นก็รู้สึกอิจฉาลี่โม่อวี่อยู่บ้าง
ไม่ว่าเส้นทางรักของพวกเขาจะลำบากขนาดไหน แต่อย่างน้อยพวกเขาก็สามารถแสดงความในใจออกมาได้ คิดถึงหญิงในใจของเขาแล้ว คิ้วก็ยิ่งขมวดมากขึ้น
“ไปตามหมอมา”
ซือเซี่ยอุ้มเธอในชุดขาวทั้งชุด แล้วก็หันหลังเดินไปทางห้องของฉินอีหลิน
หญิงคนนั้นหลบเขามาตลอด เขาเข้าไปก้าวหนึ่ง เธอก็ถอยก้าวหนึ่ง
ตอนนั้นเขาจับชีพจรให้ฉินอีหลิน ก็รู้ว่าเธอเคยคลอดลูก ต่อมาก็สืบรู้ว่าเธอเคยแต่งงานและหย่า และก็เป็นช่วงเดียวกันกับที่ท่านลี่บังคับให้แต่งงาน เรื่องก็เลยเลยตามเลย
ตอนแรกเขาคิดว่า ในวันที่เขาแต่งงานเธอก็จะมา แต่ว่าเขาผยองอยู่นานขนาดนั้น เธอก็ยังคงไม่มา
ในใจของซือเซี่ยนั้นกระวนกระวาย เธอจะหลบไปจนถึงเมื่อไหร่
“ลี่โม่อวี่…… ลี่โม่อวี่……”
ในหัวของฉินอีหลินนั้นสับสนวุ่นวาย เธอรู้สึกเหนื่อยมาก เหนื่อยจนรู้สึกยอากจะตายไปแบบนี้ แต่เธอรู้ว่าเธอจะตายไม่ได้ ยังมีคนรอเธออยู่
“ลี่โม่อวี่……”
น้ำตาก็ไหลลงมาที่หางตา ใจของเธอนั้นเต็มไปด้วยความกดดัน เธอคิดถึงเขามาก
“อีหลิน ผมอยู่นี่ “
ลี่โม่อวี่ยื่นมือไปจับมือผู้หญิงของตัวเองที่ร้อนผ่าว ในใจรู้สึกเจ็บแปลบ เป็นเพราะเขาไม่เอาไหน ปกป้องคนที่เขารักที่สุดไม่ได้
“อีหลิน ผมอยู่นี่” เขาพูดย้ำ ๆ ด้วยเสียงเบา ๆ หลายครั้ง น้ำเสียงดูเจ็บปวด
ฉินอีหลินเหมือนได้ยินเสียงของลี่โม่อวี่ตอนสะลึมสะลือ เธอพยายามลืมตา เธอจ้องมองดูผู้ชายตรงหน้า
“อีหลิน ผมกลับมาแล้ว”
ลี่โม่อวี่ยิ้มแบบปลอบโยนให้เธอ หอมที่ไปมืออันร้อนผ่าวของเธอ
“ฉันฝันไปหรือ?”
รับรู้ถึงความอบอุ่นที่ปลายนิ้วมือ ขนตาเธอกระพริบเบา ๆ มีรอยยิ้มที่ปาก ถ้าหากนี่คือฝัน เธอก็ยินดีหลับไปแบบนี้ไม่ยอมตื่น
“ไม่ใช่ ผมกลับมาแล้ว”
ฉินอีหลินฟังแล้วก็ยิ้มกว้าง แต่ยิ้มไปยิ้มมาก็มีน้ำตา พูดว่า: “ใบหน้าคุณมีรอยแผลเยอะจัง”
มีรอยช้ำเขียวที่ตาของลี่โม่อวี่ มุมปาก็มีรอยแตก และในดวงตาเขาก็มีเส้นเลือดฝอยแตก ไม่ต้องมองเธอก็รู้ บนร่างกายเขาคงมีรอยแผลอีกมากมาย
แต่ว่าเธอจะไม่ถาม ลี่โม่อวี่เองก็คงไม่พูด
พวกเขาต่างก็ปกป้องอีกฝ่ายด้วยความระมัดระวัง ไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเป็นทุกข์เพราะตัวเอง
”เมื่อกี้ที่หมอมา ได้สั่งยาลดไข้ไว้ให้เธอ แต่ว่าเป็นยาจีน เห็นผลอาจจะช้าหน่อย รอกลับไป ผมจะพาคุณไปให้น้ำเกลือ”
เขาบรรจงเช็ดน้ำตาให้ผู้หญิงของเขาเบา ๆ และพูดขึ้นพร้อมกันว่า
“ได้”
สูดจมูกแล้วสูดจมูกอีก ฉินอีหลินหยุดน้ำตาตัวเองไว้ได้แล้ว
“คุณติดต่อกับคนของตระกูลซือได้ยังไง?”
ตั้งแต่ออกมา ลี่โม่อวี่ก็เก็บความสงสัยนี้ไว้ตลอดมา
ฉินอีหลินสามารถอธิบายให้ท่านลี่ได้ แต่ไม่รู้จะอธิบายกับเขาได้ยังไง กัดที่ริมฝีปากเบา ๆ พูดอย่างระวังว่า: “ตอนที่ฉันมาหาพวกคุณ แต่โดนหมาป่าต้อนให้ไปที่ถ้ำ บังเอิญเป็นที่พักของ ซือเซี่ย ต่อมา ฉันขอร้องให้เขาช่วยคุณ แต่เขากลับให้ฉันเป็นคุณนายน้อยของเขา”
เธอทนฝืนพูดให้จบ แทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าของลี่โม่อวี่
