บทที่279 คุณลุงเป็นคนดีไหม
เรื่องที่หลงเซี่ยวเทียนพูดกับฉินอีหลินในตอนนั้นทำให้ฉินอีหลินตกใจมาก ในอีกด้านหนึ่งฉินอีหลินก็กังวลเกี่ยวกับการมาถึงของคนจากบ้านบรรพบุรุษของตระกูลหลง และอีกด้านหนึ่งเธอก็กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเด็ก ๆ ที่ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ
หลงเซี่ยวเทียนและฉินอีหลินก็อยู่ในตระกูลซือในเมืองหลวง หลังจากซือเซี่ยขอคำแนะนำจากพ่อของตัวเองก็แสดงความเคารพต่อทั้งหลงเซี่ยวเทียนและฉินอีหลิน การสวมเครื่องแต่งกายสีขาวแบบโบราณในตระกูลซือตลอดทั้งวันทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัด แต่หลงเซี่ยวเทียนคุ้นเคยกับสิ่งนี้ จะเห็นได้ว่าครอบครัวของตระกูลหลงก็นิยมแต่งเครื่องแต่งกายโบราณเช่นกัน
ลี่โม่อวี่ที่ขมขื่น หลังจากที่ได้ร่วมกับงานเลี้ยงกราบไหว้และเคารพบรรพบุรุษของเขา เขาก็ย้ายไปอยู่กับตระกูลลี่ อยู่ในสายตาของลี่อานโก๋ทุกวัน ซึ่งทำให้ลี่โม่อวี่รู้สึกอึดอัด แต่โชคดีที่มีหยางผิงช่วยเขาอยู่ข้างๆ ไม่งั้นเขาต้องเป็นบ้าแน่ ๆ
เมื่อตอนที่หลงเสี่ยวเทียนจากไป เขาบอกให้เขาจัดการธุระที่บ้านให้เรียบร้อย แล้วไปที่ตระกูลซือเพื่อตามหาฉินอีหลิน ลี่โม่อวี่เข้าใจว่าที่จริงเพราะลี่จิ่งยังอยู่ แต่ในวันที่เขาย้ายเข้ามาอยู่ในครอบครัวของลี่ ลี่จิ่งได้ทิ้งจดหมายไว้โดยไม่ได้กล่าวคำอำลา โดยบอกแค่ว่าเขาจะไม่เป็นลูกชายของตระกูลลี่อีกต่อไป สิ่งนี้ทำให้ปัญหาถูกแก้ไขได้อย่างง่ายดายและลี่โม่อวี่ก็จะมีโอกาสไปที่ตระกูลซือ เพื่อไปหาฉินอีหลินแล้ว
ในวันเดียวกัน หลังจากคิดถึงคำอธิบายของลี่อานโก๋ ลี่โม่อวี่ก็ขับรถไปที่ตระกูลซือ ไม่มีการแสดงสีหน้าอาการอะไรระหว่างทาง เขาแค่รอคอยที่จะได้พบกับฉินอีหลิน
เมื่อรถของเขาหยุดลงที่ประตูตระกูลซือ พ่อบ้านวัยกลางคนก็รีบวิ่งมาเปิดประตูเพื่อทักทายเขา สิ่งนี้ทำให้ลี่โม่อวี่ประหลาดใจ ทำไมเขาถึงได้มีสถานะภาพสูงเช่นนี้ในตระกูลซือ แต่เขาก็ไม่ได้แสดงตัวอะไรออกมา และขับรถเข้าไป
ไม่รู้ว่าเพราะหลังจากที่ซือเซี่ยรู้สถานะที่แท้จริงของหลงเซี่ยวเทียนหรือเปล่า เขาจึงบอกให้คนดูแลบ้านระมัดระวังตัวและสุภาพกับลี่โม่อวี่มากขึ้น เพราะถึงยังไงลี่โม่อวี่ก็จะเป็นว่าที่สามีของลูกสาวตระกูลหลงในอนาคต ดังนั้นสถานะของเขาจะไม่อยู่ต่ำไปโดยปริยาย
ฉินอีหลินรู้ว่าลี่โม่อวี่กำลังจะมา เธอจึงคอยมองออกไปนอกหน้าต่างตั้งแต่เช้า เมื่อเห็นรถของลี่โม่อวี่เข้ามาเธอจึงรีบลงไป
“โม่อวี่” ฉินอีหลินวิ่งเหยาะๆไปหาเขา
ลี่โม่อวี่อ้าแขนรับ และทั้งสองก็กอดกัน ซือเอ๋อที่ยืนอยู่ข้างๆซือเซี่ยก็มองและอดไม่ได้ที่จะพึมพำด้วยเสียงต่ำ“ อิจฉาอีหลินจริงๆ”
มือซ้ายของซือเซี่ยเกาะไหล่ซ้ายและกอดเธอเข้าหาตัว ซือเอ๋อไม่ได้ขัดขืน และเผยรอยยิ้มที่มีความสุขขึ้นที่มุมปากของเธอ
ลี่โม่อวี่ไม่เห็นหลงเสี่ยวเทียน เขารู้ว่าหลงเสี่ยวเทียนต้องรอเขาอยู่ในบ้าน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรมาก เขาจับมือของฉินอีหลินแล้วเดินไปที่ห้องโถงของตระกูลซือ ซือเซี่ยและซือเอ๋อ ก็ตามมาติดๆ
หลงเซี่ยวเทียนนั่งจิบชาอยู่ในห้องโถงของตระกูลซือ การตกแต่งห้องโถงของตระกูลซือเผยให้เห็นบรรยากาศแปลกตา หลงเสี่ยวเทียนนั่งอยู่ที่นั่นไม่ได้รู้สึกแตกต่าง ดูเหมือนว่าจะเข้ากับสภาพแวดล้อมทั้งหมดได้อย่างกลมกลืน ลี่โม่อวี่มองไปแล้ว รู้สึกว่าหลงเซี่ยวเทียนผิดปกติมาก ดังนั้นเขาจึงมีท่าทีที่นอบน้อม และเดินไปหาหลงเซี่ยวเทียนด้วยความเคารพ
“คุณลุงหลง สวัสดีครับ”
แม้แต่ฉินอีหลินก็ยังรู้สึกประหลาดใจที่ปกติลี่โม่อวี่จะดูเย็นชาแต่จู่ๆเขาก็เคารพพ่อของเธอมาก สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือผู้ชายรู้ถึงความสามารถของฝ่ายตรงข้ามได้ทันทีที่พวกเขาได้สัมผัส เพราะลี่โม่อวี่ไม่สามารถมองข้ามหลงเซี่ยวเทียนได้ และหลงเสี่ยวเทียนเป็นผู้อาวุโส ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างเคารพน่านับถือ
หลงเสี่ยวเทียนวางถ้วยชาในมือลงมองไปที่ลี่โม่อวี่ พูดอย่างแผ่วเบาว่า“ ดูเหมือนว่าเรื่องจะคลี่คลายแล้ว ฉันจะบอกนายให้นะ ต่อไปถ้ามีปัญหาภายในที่มาคุกคามอีหลินอีก ฉันจะไม่ไว้ชีวิตนาย ”
ลี่โม่อวี่สัญญาอย่างหนักแน่น“ไม่ต้องห่วงครับลุงหลง ต่อไปผมจะปกป้องอีหลินด้วยชีวิต”
หลงเสี่ยวเทียนพยักหน้า อันที่จริงเขาพอใจจะเข้าใจลี่โม่อวี่มาก ท้ายที่สุดแล้วทุกคนก็ไม่สามารถตำนี่ถึงในความผิดพลาดครั้งก่อนของลี่โม่อวี่ได้
หลงเซี่ยวเทียนมองไปที่ฉินอีหลินและพูดว่า“แม่อานหน้าของลูกมาปักกิ่งแล้ว ลูกไปรับเธอด้วย”
ฉินอีหลินเมื่อได้ยินก็รีบถามทันที “ ดีเลยค่ะ เด็กๆทั้งสองมาด้วยไหมคะ”
หลงเซี่ยวเทียนหันถ้วยน้ำชาของเขาและพยักหน้า
ฉินอีหลินยิ้ม“ ฉันจะไปสนามบินเดี๋ยวนี้ค่ะ”
เพื่อที่จะอวดแม่ยายในอนาคตของเขา ลี่โม่อวี่จึงรับตำแหน่งคนขับรถ ในขณะที่ซือเซี่ยและซือเอ๋อตามมาด้วย เพื่อที่จะแสดงความจริงใจ
เมื่อทุกคนมาถึงสนามบิน พวกเขาเห็นอานหน้ารออยู่ที่นั่น พร้อมกับเด็กสองคนแล้ว รถจึงหยุดตรงหน้าอานหน้า ลี่โม่อวี่รีบออกมา ในเวลาเดียวกันก็ไม่ลืมจะทักทายเธอด้วย
“คุณป้าสวัสดีครับ”
“อืม” เนื่องจากอานหน้าเป็นห่วงลูกสาวของเธอ เธอจึงไม่เป็นมิตรกับ “ผู้ร้าย” ที่ทิ้งลูกสาวไปตั้งแต่แรกเริ่ม แต่ก็เป็นเพียงผิวเผินเท่านั้น
“แม่ มาแล้วเหรอคะ”
ฉินอีหลินรีบทักทายเธอ และจับมือหลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนแล้วถามเสียงนุ่มว่า “ลูกสองคนคิดถึงแม่ไหมคะ”
หลงจิ่นเซวียนเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างอ่อนหวานว่า “แม่คะ หนูคิดถึงแม่มากค่ะ”
หลงหมิงเจ๋อเหลือบมองไปด้านข้างอีหลิน สูดจมูกครั้งนึง แล้วตอบรับอย่างไม่เต็มใจ
เมื่อเห็นว่าลูกชายของเขา ทำท่าทางเหมือนเหม็นขี้หน้าคนตั้งแต่อายุยังน้อย ลี่โม่อวี่ก็พูดขึ้นในใจ: ไม่เลว อารมณ์ของเขาก็เหมือนกับฉันเลย
หลงเซี่ยวเทียนมองไปที่อานหน้าด้วยความเป็นห่วง “การเดินทางไม่มีปัญหาใช่ไหม”
“อืม ทุกอย่างเรียบร้อยดี”
การเป็นสามีภรรยามาหลายปี อาจไม่ได้มีคำพูดที่หวานๆมานานแล้ว มองแค่แวบเดียวก็เพียงพอแล้ว
ซือเซี่ยที่ยืนอยู่ข้างๆก็แนะนำตัวเองกับอานหน้าด้วยความเคารพ และซือเอ๋อก็ทักทายกับลูกทั้งสองคนของฉินอีหลิน ยังไงซือเอ๋อก็ยังเด็ก เป็นเรื่องปกติที่จะมีความไร้เดียงสาเหมือนเด็กๆ
จากนั้นลี่โม่อวี่ก็ขับรถไป ฉินอีหลินและทั้งสองยังคงนั่งอยู่ในรถขณะที่หลงเซี่ยวเทียน อานหน้า และซือเอ๋อนั่งอยู่ในรถของซือเซี่ย
“ อิหลิน เอาเป็นว่าคุณกลับกับคุณลุงคุณป้าไหม ผมจะพาเด็ก ๆ ไปเที่ยวในปักกิ่ง”
ลี่โม่อวี่พูดกับฉินอีหลิน แน่นอนว่าฉินอีหลินรู้ดีว่าลี่โม่อวี่หมายถึงอะไร เขาต้องการใช้เวลาเพียงเล็กน้อย นี้กับลูกๆ เข้าถึงลูก ๆ เพื่อที่เขาจะได้เข้าใจหัวใจของลูก และยินยอมให้การแต่งงานระหว่างเขาและเธอเกิดขึ้น และนี่ก็เป็นสิ่งที่ฉินอีหลินอยากเห็น
เมื่อทุกคนมาถึงบ้านของตระกูลซือ ลี่โม่อวี่ก็กล่าวลาหลงเซี่ยวเทียนและอานหน้า และพาเด็กทั้งสองไปเที่ยว
“หมิงเจ๋อ จิ่นเซวียน พวกเธอคิดถึงลุงไหม”
“ คิดถึง.” หลงหมิงเจ๋อยังคงทำหน้าบูดบึ้ง เอามือทั้งสองข้างกอดอกของเขา ดูเหมือนผู้ใหญ่ที่มีตัวเล็ก ในขณะที่หลงจิ่นเซวียนมองไปที่ลี่โม่อวี่ด้วยดวงตาเบิกกว้าง:“ คิดถึงค่ะ”
ลี่โม่อวี่ถอนหายใจ เป็นเด็กดีจริงๆ มีความคิดถึงพ่อของตัวเองด้วย โชคดีที่มีจิ่นเซวียน ไม่งั้นพ่อก็คงไม่ได้อยู่กับลูกๆจริงๆ
“ แล้วทั้งสองคิดว่า ลุงเป็นพ่อของทั้งสองคนได้ไหม”
ลี่โม่อวี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เล้าโลม
“ คุณลุงเป็นคนดีไหม” หลงจิ่นเซวียนถามอย่างน่ารัก
“ แน่นอนครับ ลุงสามารถพาเด็กๆไปเที่ยวได้หลายๆที่เลย”
“ งั้นดีค่ะ ลุงพาหนูไปเที่ยวด้วย หนูก็จะให้ลุงเป็นพ่อของหนู”
หลงหมิงเจ๋อที่อยู่ข้างๆไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ เพียงแต่เงยหน้ามองลี่โม่อวี่ ซึ่งไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
ลี่โม่อวี่เห็นแล้วยิ่งรู้สึกไร้หนทาง การมัดใจเด็กทั้งสองต้องใช้เวลาพอสมควรที่จะทำให้สำเร็จ
