บทที่ 289 เป็นห่วงเธอมากจริงๆ
“หลงเจี้ยน คุณยังสบายดีอยู่ใช่ไหม?” เสียงอันเยือกเย็นของหลงเซี่ยวเทียนดังออกมา จนฉินอีหลินที่อยู่ข้างๆ สัมผัสได้ถึงความเย็น
“ขอบใจที่ถามนะ ฉันสบายดี” หลงเจี้ยนมองไปยังหลงเซี่ยวเทียนด้วยสายตาเย็นชาเช่นเดียวกัน
“ฉันมาตระกูลหลงครั้งนี้ จะให้คุณชดใช้ที่ทำไว้ก่อนหน้านี้ทั้งหมด”
“เซี่ยวเทียน พูดอะไรตลกชะมัด ฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจหรือไง ทำไมถึงตั้งแง่กับฉันอย่างนี้ล่ะ?” ใบหน้าสันโดษของหลงเจี้ยนเผยให้เห็นถึงความเจ้าเล่ห์
“เหอะ!” หลงเซี่ยวเทียนส่งเสียงออกมาเสียงดัง
“ในเมื่อพี่เซี่ยวเทียนไม่ต้อนรับฉันนัก อย่างนั้นฉันก็ขอลาไปก่อนล่ะ” หลงเจี้ยนรู้สึกว่าถ้ายังฝืนอยู่ต่อก็ไม่มีอะไรคืบหน้าไปกว่านี้ ก็จากไปอย่างไม่สนใจ
แต่หลงเซี่ยวเทียนมองหลังของหลงเจี้ยนเดินจากไป ในใจก็ตัดสินใจแล้วว่า เขาจะต้องให้หลงเจี้ยนได้ชดใช้แน่ๆ
เรื่องเกี่ยวกับการมาถึงและเข้าแทรกของหลงเจี้ยน ทุกคนลืมมันไปอย่างรวดเร็ว หลงเสี่ยวเซินสามคนพี่น้องในมือถือแก้วเหล้า แล้วพูดเรื่องเก่าๆ กันไม่หยุด หลงหลิงก็ไปนั่งอยู่กับฉินอีหลิน เธอพูดนู่นนี่มั่วซั่วไร้สาระกับฉินอีหลิน ทำให้หลงเสี่ยวเซินจนปัญญาอย่างมาก
เวลานี้ ภรรยาของหลงเสี้ยวตี้ หรือก็คือคุณป้าสองของฉินอีหลิน พูดกับฉินอีหลินว่า “อีหลินอา ไม่เจอกันหลายปี เธอก็โตขนาดนี้แล้ว”
“คุณป้าสอง!” ฉินอีหลินเรียกเสียงหวาน
และหลงจื้อเฟิงที่อยู่ข้างๆ สนใจกินอย่างเดียว ฝั่งหนึ่งก็เข้าไปแทรกบทสนทนาของคุณพ่อไม่ได้ อีกฝั่งหนึ่งก็เป็นพวกผู้หญิงพูดคุยกัน เขาก็เข้าไปแทรกไม่ได้ ทำได้แต่ก้มหน้ากินข้าว
หลงเซี่ยวเทียนและฉินอีหลินทานอาหารเย็นสำหรับต้อนรับตลอดสองชั่วโมงจนถึงเวลาใกล้ตกฟากถึงเลิก หลงหลิงบอกลาฉินอีหลินว่าเธอมีธุระต่อ พรุ่งนี้จะกลับมาหาอีหลินอีก จากนั้นคุณป้าสองของฉินอีหลินก็มองหลงเสี่ยวเซินสามคนพี่น้องที่จนตอนนี้ยังคงคุยกันคึกคักอยู่ ก็หัวเราะแล้วส่ายหัวไปมา
“อีหลิน มากับคุณป้า คุณป้า จะพาเธอไปดูห้องพักของเธอ”
เห็นคุณพ่อยังคงคุยกันไม่จบในเดี๋ยวนี้ ฉินอีหลินก็ตามคุณป้าสองไป คุณป้าสองพอเธอออกมาจากโถงทานอาหารของปราสาทเก่า แล้วพอเธอไปยังอาคารใจกลางของปราสาท เปิดประตูใหญ่ของกลุ่มอาคารออก ข้างในเป็นของประดับตกแต่งที่หรูหราเป็นอย่างมาก คุณป้าสองพาอีหลินไปยังหน้าห้องห้องหนึ่งของชั้นสาม
“อีหลิน นี่คือห้องของเธอ นี่กุญแจ เธอเข้าไปเองเถอะ มีเรื่องอะไรก็เรื่องพ่อบ้านนะ” คุณป้าสองพูดกับฉันอีหลินอย่างเมตตาอ่อนโยนจบก็จากไป
ฉินอีหลินมองประตูห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหราฟุ้งเฟ้อ จากนั้นก็เสียบกุญแจเข้าไป บิดเบาๆ เมื่อเปิดประตู ฉินอีหลินก็พบว่าห้องใหญ่กว่าที่ตัวเองคิดไว้มากจริงๆ กลางห้องกว้างใหญ่มีเตียงคู่หรูหราอย่างมากตัวหนึ่งวางอยู่ พื้นเป็นพื้นไม้สีลูกท้อ ผนังห้องสะท้อนแสงระยิบระยับภายใต้แสงที่สว่างจ้า
ฉินอีหลินที่ถูกสิ่งที่เห็นตรงหน้าทั้งหมดทำให้ยืนอึ้งอยู่ ก็รีบทำใจให้สงบลงอย่างรวดเร็ว เธอคิด นี่คือตระกูลหลง ก็คงไม่มีอะไรน่าตกใจไปมากกว่านี้แล้วล่ะ
ห้องพักมีห้องน้ำและห้องสุขาส่วนตัว เหนื่อยมาทั้งวัน ฉันอีหลินหมดแรงมาก เธอเปิดน้ำในอ่างให้เต็ม แล้วก็เอนนอนในอ่างอาบน้ำอย่างนุ่มนวล
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กำลังเตรียมโทรหาลี่โม่อวี่บอกว่าเธอปลอดภัยดี ก็พบว่าโทรศัพท์ไม่มีสัญญาณเลยสักขีดเดียว เธอนั่งแปลกใจอยู่ครึ่งวัน ก็จนปัญญา ได้แต่ไปเอาโทรศัพท์ของห้องมาต่อสายหาลี่โม่อวี่
ลี่โม่อวี่ในตอนนี้กำลังขัดเกลาความรู้อยู่กับไป๋หลางพอดี ตอนกลางคืนของประเทศM เป็นตอนเช้าตรู่ของปักกิ่งพอดี ตั้งแต่ไป๋หลางมาติดตามลี่โม่อวี่ ลี่โม่อวี่ก็ตื่นเช้า แล้วเรียกไป๋หลางมาขัดเกลาฝีมือกันสองคนทุกวัน
ลี่โม่อวี่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าโทรมาจากประเทศ M ก็รู้ทันทีว่าเป็นอีหลิน เขาเคยบอกกับฉินอีหลิน ว่าเมื่อถึงประเทศ M แล้วต้องรายงานความปลอดภัยก่อน
“ฮัลโหล อีหลิน เธอถึงประเทศ M แล้วเหรอ?” ลี่โม่อวี่ถามด้วยความใส่ใจ
“โม่อวี่ ฉันถึงแล้ว ตอนนี้ฉันอยู่บ้านตระกูลหลง วางใจเถอะ ฉันไม่เป็นอะไร”
“อืม ถึงแล้วก็ดี ตั้งแต่เธอจากไป ฉันก็รู้สึกเหมือนสูญเสียเธอไปเลย ฉันเป็นห่วงเธอมากจริงๆ”
ลี่โม่อวี่ขมวดคิ้วแน่น ช่วงนี้เขามักจะฝันว่าฉินอีหลินจากไปอีกครั้งบ่อยๆ
ฉินอีหลินได้ยินคำพูดเร้าความรู้สึกของลี่โม่อวี่ผ่านสายโทรศัพท์ ในใจก็อดรู้สึกอุ่นใจไม่ได้
การเดินทางหลายปีมานี้ ฉินอีหลินและลี่โม่อวี่ผ่านอุปสรรคต่างๆ มามากมายขนาดนั้น ความรู้สึกของทั้งสองคนก็พัฒนามาจนถึงจุดที่ไม่สามารถแยกจากกันและกันได้ การแยกจากกันชั่วคราวครั้งนี้ ก็ทำให้ใจเธอเป็นทุกข์มาก
“ไม่ต้องกังวลฉันหรอก ตั้งแต่เราได้พบกันอีกครั้ง ฉันก็ตัดสินใจแล้ว เพื่อคุณ ฉันจะต้องใช้ชีวิตอย่างดี เพราะฉันทำใจจากคุณและลูกๆ ไม่ได้” ฉินอีหลินเอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ มุมปากเผยรอยยิ้มที่มีความสุขเล็กๆ
“จริงๆ แล้วพ่อฉันยังมีพี่น้องอยู่อีกหนึ่งคน เป็นลุงสอง ตอนนั้นฉันยังเด็ก จำอะไรไม่ค่อยชัดเจน”
“ออ ดูท่าพี่น้องของพ่อจะเยอะมากเลยนะ”
“ใช่แล้ว มาตระกูลหลงครั้งนี้ ฉันรู้สึกได้จริงๆ ว่าภายในตระกูลหลงไม่มั่นคงมากๆ การแข่งกันระหว่างสายเลือดโดยตรงกับสายเลือดทั่วไปมันรุนแรงมาก” ฉินอีหลินทำหน้ากลัดกลุ้ม เธอคิดถึงลี่โม่อวี่และลูกๆ ทั้งสองคนมาก
“ลำบากเธอแล้ว เธออยู่ที่นั่นต้องคอยระวังให้ทุกที่เลยนะ เกิดเรื่องอะไรต้องดูแลตัวเองดีๆ” ในใจของลี่โม่อวี่เกลียดที่ตนเองไม่มีความสามารถอยู่เคียงค้างฉินอีหลินคอยไปปกป้องเธอได้ เผชิญหน้ากับตระกูลหลงที่ยิ่งใหญ่นี้ ลี่โม่อวี่รู้สึกว่าเขาช่างตัวเล็กนิดเดียว
“ไม่ต้องกดดันตัวเองมากเกินไป ฉันอยู่ตระกูลหลงก็ปลอดภัยดี มีคุณลุงลุงสองแล้วก็คุณพ่อดูแลฉันอยู่ จะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ” ฉันอีหลินกล่าวปลอบ
“ที่นั่นคงจะดึกแล้ว เธอรีบไปพักผ่อนเถอะ อย่าลืมดูแลตัวเองดีๆล่ะ” ลี่โม่อวี่วางสายฉินอีหลิน มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น
ไป๋หลางที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นลี่โม่อวี่โมโหขนาดนี้ ก็จับต้นสายปลายเหตุไม่ได้ไปชั่วขณะ
“มา! ไป๋หลางมาซ้อมกับฉันต่อ” ลี่โม่อวี่ลุกขึ้น
ได้มาประมือกับคนฝีมีสูงอย่างไป๋หลางทุกวัน ลี่โม่อวี่รู้สึกว่าความสามารถตัวเองพัฒนาขึ้นเป็นอย่างมากจริงๆ อย่างกับมีปรมาจารย์บู๊ลิ้มมาชี้แนะสั่งสอนเขาด้วยตัวเองอย่างไรอย่างนั้น
จริงๆ แล้วข้อได้เปรียบด้านอื่นของไป๋หลางไม่ค่อยมากเท่าไหร่ แต่ในด้านการต่อสู้ ระดับฝีมือของไป๋หลางนั้นสูงจริงๆ แค่โจมตีเรื่อยเปื่อยก็สามารถเผยให้เห็นระดับความสามารถของเขาที่ไม่สามารถคาดเดาได้
ลี่โม่อวี่ถามไป๋หลาง “ไป๋หลาง นายหลบกระสุนได้หรือเปล่า?”
ไป๋หลางตอบลี่โม่อวี่ด้วยความมั่นใจอย่างมาก ถ้าคนที่ถือปืนไม่ใช่คนมีฝีมือดีอย่างลี่โม่อวี่ เขาก็สามารถจัดการกับคู่ต่อสู้ได้ก่อนที่คู่ต่อสู้จะลั่นไกปืน
ฉินอีหลินที่อยู่ประเทศ M อันแสนไกลวางโทรศัพท์ลง เดินออกมาจากอ่างอาบน้ำช้าๆ ร่างผอมสูงเต็มวัยเดินมายืนอยู่หน้ากระจก ฉินอีหลินมองตัวเองในกระจกอย่างภาคภูมิใจ
จู่ๆ โทรศัพท์ที่ฉินอีหลินเพิ่งวางไปก็ดังขึ้นอีกครั้ง ฉินอีหลินหยิบขึ้นมาดู กลับเป็นสายจากประเทศจีนโทรมา ฉินอีหลินแปลกใจว่าใครโทรมาหาตนเ ง จนเธอรับโทรศัพท์ ได้ยินเสียงจากทางนั้นทะลุออกมา
“แม่คะ หนูคือจิ่นเซวียน” เสียงใสอ่อนวัยของหลงจิ่นเซวียน
“อา! จิ่นเซวียน ลูกมีเบอร์นี้ได้ยังไงน่ะ?” ฉินอีหลินถามด้วยความแปลกใจอย่างมาก
“พี่ชายดักฟังโทรศัพท์ของพ่อ จากนั้นก็รู้เบอร์นี้ค่ะ” หลงจิ่นเซวียนเล่าให้ฉินอีหลินฟังอย่างละเอียด
ฉินอีหลินปวดหัวไปชั่วขณะ เจ้าเด็กดื้อสองคนนี้นี่
