บทที่ 286 ต่อยได้สวย
ลี่โม่อวี่และฉินอีหลินมองตามเสียงไป ผู้หญิงแต่งตัวสวยเพริศพริ้งคนหนึ่ง จูงมือเด็กสาวอายุต่างกับหลงจิ่นเซวียนไม่มากเดินเข้ามา
“ขออภัยค่ะ คุณนาย ชุดแบบนี้มีเพียงแค่ชุดเดียว แล้วก็คุณหญิงท่านนี้ตกลงซื้อแล้วด้วยค่ะ” พนักงานสาวอธิบายกับหญิงสาวที่แต่งตัวสวยหยาดเยิ้ม
“เธอเรียกใครว่าคุณนายยะ ฉันยังไม่แต่งงานเลยนะ!”
“ขออภัยค่ะ เป็นความผิดดิฉันเอง”
ลี่โม่อวี่มองหญิงสาวสวยหยาดเยิ้มคนนี้ ก็หลุดสีหน้าระอาออกมาจากใจ
จริงๆ แล้วหญิงสาวพราวเสน่ห์คนนี้ มุ่งตรงมาที่นี่เพราะลี่โม่อวี่ ตอนแรกเธอเดินเล่นไปเรื่อยในห้างอยู่กับหลานสาวแล้วก็เห็นลี่โม่อวี่ ในชั่วพริบตาเดียวเธอก็โดนใบหน้าหล่อเหลาของลี่โม่อวี่ดึงดูดเข้า ก็เดินตามหลังลี่โม่อวี่มาตลอดทางเพราะอยากชวนลี่โม่อวี่คุยด้วย
สาวพราวเสน่ห์ทำสีหน้าเย่อหยิ่ง และพูดสั่งพนักงานบริการเหมือนเป็นคนรับใช้
“ก็ฉันพอใจชุดนี้ ถ้าเธอไม่เอามาให้ฉัน ฉันจะไปร้องเรียนกับผู้จัดการของเธอ”
หญิงเย่อหยิ่งทำท่าลำพองตน ทำเอาลี่โม่อวี่และฉินอีหลินพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
“ขอโทษนะ แต่พวกเราจะซื้อชุดนี้แล้ว” ลี่โม่อวี่มองหญิงเย่อหยิ่งแล้วพูดเสียงเย็นชา
สาวเย่อหยิ่งเห็นเทพบุตรเอ่ยปากพูดกับตนเองอย่างคาดไม่ถึง ดวงตาทั้งสองข้างก็เปล่งประกาย จ้องมองไปที่ลี่โม่อวี่ เหมือนกับว่าจะกลืนกินลี่โม่อวี่ไปทั้งตัวอย่างนั้น
“อืม~ โอเคค่ะ อย่างนั้นเค้าก็ไม่เอาแล้ว” เสียงออดอ้อนของหญิงสาวเย่อหยิ่งดังขึ้น พูดจบยังหันมองไปที่ลี่โม่อวี่แล้วทำสายตายั่วเย้า
ฉินอีหลินเห็นหญิงเย่อหยิ่งยักคิ้วหลิ่วตาให้ลี่โม่อวี่ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในใจ เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา ทำตาโตจ้องมองลี่โม่อวี่ที่ทำหน้าแหยงอยู่
ลี่โม่อวี่ย้ายสายตาไปมองฉินอีหลินอย่างจนปัญญา แค่หล่อก็ผิดเหรอ?
หลงหมิงเจ๋อที่อยู่ข้างๆ เห็นหญิงเย่อหยิ่งขยิบตาให้ลี่โม่อวี่ ภายใต้ความวิตกกังวล เจ้าเด็กนี่คิดด้วยสมองอันชาญฉลาด เดินจากข้างกายฉินอีหลิน ตรงไปตรงหน้าลี่โม่อวี่ “พ่อครับ!” พูดจบ ก็หันไปแลบลิ้นใส่หญิงเย่อหยิ่ง
หญิงเย่อหยิ่งได้ยินหลงหมิงเจ๋อเรียกลี่โม่อวี่ว่าพ่อ แล้วมองไปเห็นฉินอีหลินที่อยู่ข้างๆ อีก ในใจก็เข้าใจได้ในทันที เห็นเทพบุตรมีลูกมีครอบครัวแล้ว ทันใดนั้น หญิงเย่อหยิ่งก็อารมณ์ไม่ดีทันที เมื่อเห็นใบหน้าสับสนของฉินอีหลิน ก็เดินจากไปด้วยความอับอายจนแทรกแผ่นดินหนีไม่ทัน
ในที่สุดลี่โม่อวี่ก็โล่งใจ เขารวบตัวหลงหมิงเจ๋อขึ้นมาอุ้ม “ลูกชาย บอกมาสิว่าจะให้พ่อให้รางวัลอะไรลูกดี?”
“ผมไม่อยากเดินห้างแล้ว” หลงหมิงเจ๋อตอบลี่โม่อวี่แต่เหลือบมองไปที่ฉินอีหลิน
“จริงๆแล้ว พ่อเองก็ไม่อยากเหมือนกัน”
ใบหน้าขมขื่นของสองคนพ่อลูก ทำให้ฉินอีหลินที่อยู่ข้างๆ ตลกขบขันอย่างมาก
ตอนออกจากห้างก็ใกล้พลบค่ำแล้ว หลงหมิงเจ๋อถามเด็กๆ ว่าอยากไปทำอะไรต่อ เด็กๆ ก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าอยากไปดูหนัง ช่วงนี้มีภาพยนตร์แอนนิเมชั่นเรื่องใหม่เพิ่งเข้าโรง กำลังเป็นที่นิยมมาก
ลี่โม่อวี่เห็นว่าฉินอีหลินยังไม่ได้อยากกลับบ้าน ก็ขับรถพาทุกคนไปยังโรงหนัง
ตอนที่รถของลี่โม่อวี่เพิ่งหยุดอยู่หน้าโรงหนัง เขาก็เห็นหน้าทางเข้าโรงหนัง มีคนกลุ่มใหญ่ล้อมอยู่ เขาจอดรถให้สนิท กำชับให้ฉินอีหลินพาลูกๆ ไปซื้อตั๋วหนังก่อน เขาเดินมุ่งตรงไปยังกลุ่มคนตรงนั้น
“ต่อยได้สวย!” เสียงฝูงชนรอบๆ ตะโกนโห่ร้องออกมา
ลี่โม่อวี่เดินผ่านกลุ่มคนไปอย่างสบายๆ เขาเห็นพื้นที่ว่างท่ามกลางกลุ่มคน ตรงหน้ายามหนุ่มในชุดเครื่องแบบ มีขอทานสวมเสื้อผ้าชำรุดทรุดโทรมและผมเผ้ายุ่งเหยิงยืนอยู่ บนหน้ายามหนุ่มปรากฏรอยฝ่ามือใหญ่ เขามองขอทาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความดูถูกและความเดือดดาล
“ถ้ามีศักดิ์ศรีพอก็อย่าหนี รอฉันเรียกคนมาก่อน”
พูดไป เขาก็โทรศัพท์เรียกคนไปด้วย คนรอบๆ มองเขาด้วยความเหยียดหยาม เป็นเพราะก่อนหน้านี้เขาเตะต่อยลงไม้ลงมือกับขอทานอย่างป่าเถื่อน ขอทานถึงลงมือกลับ พอเห็นว่าตัวเองสู้ไม่ได้ก็เรียกคนอื่นมาอีก
ลี่โม่อวี่ได้ยินคำบอกเล่าจากคนรอบๆ หลังเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาหน่อยนึงแล้ว ก็ย้ายสายตาไปมองขอทาน เขาพบว่าถึงแม้ภายนอก ขอทานคนนี้จะดูสกปรกมอมแมม แต่ว่าสายตาคู่นั้นสุขุมและเยือกเย็นอย่างมาก และดูเขาตรงไปยืนประจันหน้ากับยามอีก คนที่เคยเรียนการต่อสู้มาสามารถมองออก ขอทานคนนี้ไม่ธรรมดาเลย
ผ่านไปไม่นานคนที่ยามเรียกมาก็เหมือนว่าจะรีบเร่งมาถึงนี่ ชายร่างใหญ่ดูป่าเถื่อนสี่ถึงห้าคนถือท่อเหล็กแหวกฝูงชน และเดินเบียดเข้ามา พวกชายร่างใหญ่เมื่อเข้ามาก็เห็นหน้าของยามที่โดนตีร้องห่มร้องไห้ หนึ่งในนั้นมีรอยสักเต็มตัว หัวโล้นเกลี้ยง เดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าของยามหนุ่ม “พูดมา ใครเป็นคนรังแกแก?”
ยามหนุ่มยกนิ้วชี้ไปที่ขอทานเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งตรงหน้า คิดไม่ถึงว่าชายร่างใหญ่จะแหกปากตะโกนด่า “ไปให้พ้น แค่ขอทานคนเดียวยังต้องให้กูออกโรง” พูดจบ ก็เตะตัวยามหนุ่ม ยามรีบถอยไปหลบด้านหลังหลายก้าว ไม่ได้มีความไม่พึงพอใจเลยแม้แต่น้อย
ด่ากันไปมา ชายร่างใหญ่ก็ยังคงปกป้องลูกน้องตัวเองมาก เขาชี้ไปที่ขอทาน ยกยิ้มเยือกเย็นเอ่ย “มึงต่อยน้องกู เป็นความผิดมึง เอาเงินค่ารักษามาสองหมื่นหยวนจะละเว้นให้”
ตั้งแต่กลุ่มชายฉกรรจ์มาถึง กลุ่มฝูงชนรอบๆ ก็ไม่ออกเสียงเชียร์ขอทานอีก ชายร่างใหญ่คนนี้คือนักเลงที่มีชื่อเสียงในแถบนี้ อาศัยความเป็นน้องเขยของรองผู้บัญชาการตำรวจ กดขี่ข่มเหงคนอื่น
ขอทานไม่ได้ให้ความสนใจกับข้อเรียกร้องไร้เหตุผลของชายร่างใหญ่ ทำเพียงแค่ตั้งท่าให้ดี เตรียมพร้อมรับมือตลอดเวลา ชายร่างใหญ่เห็นขอทานไม่ตอบตนเอง แถมยังตั้งท่าเตรียมจะลงมือ ไฟในอกก็รุ่มร้อนขึ้นทันที ควงท่อเหล็กขึ้นจะตรงไปฟาดหน้าเขา
กลุ่มฝูงชนรอบๆ หันหน้าหลบกันหมด ไม่กล้ามองขอทานที่จะโดนท่อนเหล็กตีเข้าที่หน้า แต่ว่าจนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ยินเสียงเหล็กฟาดเข้าหน้าคนเลย ครั้งนี้พวกเขาลืมตาหันไปมอง กลับพบว่า ท่อนเหล็กในมือของชายร่างใหญ่เปลี่ยนไปอยู่ในมือของขอทานแล้วเรียบร้อย
ฝูงชนรอบๆ รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เห็นว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น มีเพียงแต่ลี่โม่อวี่ที่เห็นสถานการณ์อย่างแจ่มชัด ในขณะที่ท่อเหล็กพุ่งเข้ามาที่ขอทานอย่างรวดเร็ว เขาก็ถอยหลังหลบไปหนึ่งก้าว พอท่อเหล็กอยู่กลางอากาศเขาก็รีบยื่นแขนออกไปอย่างรวดเร็วมาก จากนั้นก็แย่งได้ท่อเหล็กมาได้ด้วยความง่ายดาย ลี่โม่อวี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตะลึงกับพละกำลังของขอทาน
“พวกมึงมองอะไรอยู่! รีบมาลงมือช่วยกูสิ!” ชายร่างใหญ่ขายขี้หน้าต่อหน้าลูกน้อง ก็ยอมไม่ได้หันไปตะโกนเรียกลูกน้องที่อยู่ด้านหลัง
จากนั้นชายร่างใหญ่ที่ตามมาด้วยทั้งสี่คนก็มาล้อมรอบขอทานไว้ พอเตรียมจะลงมือ ลี่โม่อวี่ก็เดินออกจากฝูงชน เขาเดินไปอยู่ตรงหน้าลูกกระจ๊อกที่ล้อมรอบขอทานอยู่ พูดเสียงเย็นชา “วางอาวุธลงซะ คนคนนี้ฉันปกป้องแล้ว”
ลูกน้องคนนั้นมองสำรวจลี่โม่อวี่ ในใจคิด หลับหูหลับตามาจากไหนกล้ามาแตะต้องคิ้วลูกพี่ของเรา ตอนกำลังคิดอยากจะแสดงความองอาจห้าวหาญต่อหน้าลูกพี่ใหญ่ เขาก็เห็นลูกพี่ที่อยู่ข้างๆ ก้มตัวลงก้นติดพื้นไปแล้ว เขาหน้าซีดช็อกจัดมองไปที่ลี่โม่อวี่
“คุณปู่เจ๋ ผู้น้อยมีตาที่เล็กไม่รู้จักไท่ซาน ไม่ทราบว่านี่เป็นคนของท่าน” ชายร่างใหญ่ที่ถูกแย่งท่อเหล็กไปก่อนหน้านี้พูดขึ้น
“อ้อ” ลี่โม่อวี่คาดไม่ถึงว่าที่นี่จะมีคนรู้จักเขาด้วย แต่ก็ทำให้ไม่เกิดการต่อสู้ขึ้น เขาที่เตรียมจะลงมือก็เลยผ่อนคลายลง
“พวกนายไปเถอะ เรื่องวันนี้ฉันจะทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น”
“ครับ ครับ ครับ!” จากนั้นชายร่างใหญ่ก็รีบวิ่งหายจากสายตาเขาไปในพริบตา ลูกน้องไม่กี่คนของเขายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็วิ่งหนีตามลูกพี่ไป
ลี่โม่อวี่หมุนตัวกลับไปมองขอทาน มองสีหน้าใดใดไม่ออกเลย
