บทที่ 310 คิดถึงผมแล้วหรือเปล่า
“ต้องโทษฉัน โทษฉัน เพราะฉันไม่ได้ดูแลเธอให้ดี” หลงหลิงร้องไห้พลางโทษตัวเองไปด้วย
มองหลงหลิงอย่างทำอะไรไม่ถูก ฉินอีหลินจึงเอ่ย “ก่อนหน้านี้ก็บอกเธอไปแล้วนี่ว่าไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ทำไมถึงได้โทษตัวเองอีก”
“อีหลิน ไม่ใช่แบบนั้น…….”
หลงหลิงสะกดเสียงร้องไห้เอาไว้ ตัดสินใจว่าจะบอกเธอ ยังไงซะเธอก็เป็นแม่ของเด็ก มีสิทธิ์ที่จะได้รู้ความจริงเรื่องนี้ “ความจริงก่อนหน้าที่จะโดนวางยาเธอกำลังตั้งครรภ์ แต่ตอนนี้เด็กไม่อยู่แล้ว”
“เพล้ง!”
ในหัวของฉินอีหลินราวกับถูกระเบิด ดวงตาคู่สวยเหม่อลอยอยู่บนเตียง สองมือกดที่ท้องตัวเองเบาๆ
ลูก เธอสูญเสียลูกของตัวเอง
ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ใส่ใจกลับคนเชื้อสายรองคนวางยา เพราะเธอไม่รู้ว่าเธอกำลังท้อง ตอนนี้เธอรู้แล้ว แต่เด็กก็ไม่อยู่แล้ว
“อีหลิน เธออย่าเป็นแบบนี้” หลงหลิงร้องไห้กอดฉินอีหลินที่นั่งเหม่อลอย
ฉินอีหลินราวกับไม่ได้ยินเสียงของหลงหลิง ยังคงเหม่อลอยอยู่แบบนั้น
เนิ่นนาน ฉินอีหลินค่อยๆอ้าปากพูด “หลิงเอ๋อ เธอบอกฉันมาซิว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ มิน่าประจำเดือนถึงพึ่งจะมาก็ตั้งนาน”
หลงหลิงมองฉินอีหลินที่พึ่งจะได้สติกลับคืนมา เอ่ยช้าๆ “ความจริงก่อนเธอจะโดนวางยา เธอก็ท้องแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ หลังจากที่หมอช่วยเธอกลับมาได้แล้ว ถึงได้รู้ว่าลูกในท้องของเธอไม่อยู่แล้ว เรื่องนี้แต่ก่อนฉันก็ไม่รู้ เป็นหลงว่านชิงที่บอกฉันในวันพิธีส่งมอบตำแหน่ง”
หลงหลิงค่อยๆเล่าให้ฉินอีหลินฟังทั้งหมด หลังจากฉินอีหลินได้ฟังแล้ว สองมือก็กอดแน่นอยู่ที่ท้องของตัวเอง ดวงตาจ้องมองไปที่ท้อง พึมพำกับตัวเอง “ลูก แม่ขอโทษ”
ใบหน้าของฉินอีหลินไร้ความรู้สึก ทำให้หลงหลิงบอกอย่างกังวล “ถ้าเธอเสียใจก็ร้องไห้ออกมาเถอะ”
หลงเซี่ยวเทียนรู้ว่าวันนี้ฉินอีหลินออกจากโรงพยาบาล ก็หาเวลาออกมารับฉินอีหลินออกจากโรงพยาบาล
เดิมเรื่องพวกนี้ควรเป็นหน้าที่ของพ่อบ้าน แต่หลงเซี่ยวเทียนคิดว่าตัวเองไปทำเองจะดีกว่า
เมื่อกำลังเข้าใกล้ห้องพักผู้ป่วย ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นจากด้านใน และยังมีเสียงปลอบโยนของหลงหลิง หลงเซี่ยวเทียนจึงขมวดคิ้วขึ้น เปิดประตู เห็นลูกสาวตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของหลงหลิง
ไหล่ที่ไหวติงและเลี้ยงสะอื้นทำให้หลงเซี่ยวเทียนเป็นกังวล
“อีหลิน เกิดอะไรขึ้น” หลงเซี่ยวเทียนยังคงแสร้งถามอย่างไม่เข้าใจ
“คุณอาสาม ขอโทษนะคะ หนูบอกอีหลินทุกอย่างแล้ว” หลงหลิงเห็นหลงเซี่ยวเทียนเดินเข้ามา กลัวว่าเขาจะตำหนิตัวเองจึงรีบสารภาพ
“อาไม่โทษเธอหรอก จะช้าจะเร็วอีหลินก็ต้องรู้ อาแค่ไม่อยากให้เธอต้องเสียใจแบบนี้” หลงเซี่ยวเทียนไม่ได้โกรธหลงหลิง “อีหลิน เพราะพ่อไม่ดีเอง พ่อไม่ได้ดูแลลูกให้ดี”
ฉินอีหลินมองเห็นหลงเซี่ยวเทียน เก็บเสียงร้องไห้คืนไป ยืนอยู่ข้างๆเงียบๆ
หลงเซี่ยวเทียนมองท่าทางแบบนี้ของฉินอีหลิน อดไม่ได้ยื่นมือไปตบไหล่ฉินอีหลินเบาๆ ในใจคิดอยากลงโทษพวกคนที่วางยา
“พ่อคะ หนูอยากออกจากโรงพยาบาล” ฉินอีหลินเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยว เธอจะออกจากโรงพยาบาล เธอไม่มีวันปล่อยคนพวกนั้นที่ทำร้ายลูกของเธอต้องอยู่อย่างอิสระและมีความสุข
“ได้ ออกจากโรงพยาบาลกัน อันจากโรงพยาบาล”
หลงหลิงช่วยฉินอีหลินเก็บเสื้อผ้า ออกจากโรงพยาบาลโดยมีหลงเซี่ยวเทียนไปส่งเอง
ส่งฉินอีหลินที่หน้าห้องของเธอ หลงเซี่ยวเทียนมองลูกสาวของตนอย่างเป็นห่วง “อีหลิน อย่าเสียใจไปเลย ร่างกายสำคัญ”
ฉินอีหลินเข้าใจความกังวลของพ่อเธอ เธอหยุดเสียงร้องไห้ หมุนตัวนอนลงบนเตียง พูดกับหลงเซี่ยวเทียนและหลงหลิงที่อยู่ด้านข้าง “พวกคุณออกไปก่อนเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก”
หลงเซี่ยวเทียนได้ยินก็กลัวว่าพอพวกเขาไป ฉินอีหลินจะทำเรื่องที่คิดสั้น
แต่เมื่อคิดกลับกันว่ายังมีลี่โม่อวี่และเด็กๆกำลังรอเธออยู่ เขาก็ไม่กังวลกับฉินอีหลินแล้ว จูงหลงหลิงออกจากห้องไป
ฉินอีหลินอยากพักผ่อนจริงๆ คนที่ผ่านอะไรหนักๆมามากมาย ก็มักจะเหน็ดเหนื่อยตามหลัง นี่ก็เพราะเหนื่อยใจ
ฉินอีหลินที่นอนอยู่บนเตียงไม่นานก็หลับสนิท เธอที่หลับใหลยังคงทิ้งไว้ซึ่งน้ำตาอีกหยดสองหยด ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้หลับจริงๆ
ด้านนอก หลงเซี่ยวเทียนบอกกับหลงหลิงอย่างจริงจัง “หลิงเอ๋อ อีหลินรักลูกมาก ฉันหวังว่าหนูจะช่วยอยู่เคียงข้างเธอแทนอา….”
“วางใจเถอะค่ะ อาสาม หนูจะอยู่เคียงข้างเธอ” หลงหลิงตอบอย่างเชื่อฟัง
“อืม……”
หลงเซี่ยวเทียนกลับมามีท่าทางเย็นชาอีกครั้ง ตอนนี้เขาอยากรีบสืบหาคนที่ลงมือวางยาฉินอีหลิน ลงโทษเขาอย่างโหดร้าย
……
คนเชื้อสายรอง
หลงเจี้ยนพัฒนาธุรกิจของเขาอย่างสบายใจหลังจากหลงเซี่ยวเทียนรับตำแหน่งแล้ว ตอนนี้เขาไม่อยากเป็นศัตรูกับหลงเซี่ยวเทียนซึ่งๆหน้า เขารู้สึกว่าเขายังไม่รู้จักหลงเซี่ยวเทียนอย่างลึกซึ้ง
ส่วนลึก เขาสัมผัสได้ หลงเซี่ยวเทียนคล้ายกับกำลังจับจ้องเขาอยู่ ตอนนี้เตรียมที่จะลงมือกับตัวเอง
ในมุมมองของผู้นำ ต้องกำจัดสิ่งที่เป็นเสี้ยนหนามส่งผลกระทบต่อการปกครองของตนเอง และหลงเจี้ยนก็เป็นเสี้ยนหนามที่ส่งผลกระทบต่อการปกครองของหลงเซี่ยวเทียน
วางแก้วไวน์ในมือลง หลงเจี้ยนพูดกับหลงเหรินที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง “บอกกับคนเชื้อสายรองทุกคน ช่วงนี้ต้องซื่อสัตย์กับฉันหน่อย อย่าให้หลงเซี่ยวเทียนค้นพบความผิด”
“จริงสิ นายให้หวงจิ้งฝูดูหลงว่านชิงไว้ให้ดีๆ อย่าให้เธอก่อเรื่องให้ฉันอีก”
แม้ว่าหลงเจี้ยนจะรักลูกสาวมาก แต่เขาก็ไม่โง่ถึงขนาดปล่อยให้ลูกสาวได้ทำตามใจ
หลงเหรินได้ยินแล้วจึงค่อยๆถอยออกไป
ตอนนี้คนเชื้อสายรองทำได้เพียงเก็บปีกให้เรียบร้อย เพราะหลงเซี่ยวเทียนสิงโตตัวนี้ได้เผยเขี้ยวของเขาแล้ว
……
ฉินอีหลินที่หลับไปสักพัก พลันตื่นขึ้นมา เธอฝันร้าย ฝันว่าอะไรนั้น เธอไม่อยากนึกถึงมันแล้ว เพราะเธอไม่กล้านึกถึงมันอีก
ลุกขึ้นนั่ง สองมือของเธอกอดขาเอาไว้ คางวางไว้ที่เข่า ไม่รู้คิดอะไรอยู่ ห้องที่ว่างเปล่า มีเพียงเธอคนเดียว ฉับพลัน เธอก็รู้สึกเดียวดายถึงที่สุด ความว่างเปล่าพุ่งเข้ามาในใจ ทำให้เธอทรมาน เจ็บปวด
เธอลงจากเตียง วิ่งไปที่ข้างโซฟา หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา ตอนนี้เธอคิดถึงลี่โม่อวี่มาก อยากให้ลี่โม่อวี่มาอยู่กับเธอ แต่เธอทำได้เพียงโทรศัพท์เพื่อคลายความรู้สึกนี้ลง
กดเบอร์ของลี่โม่อวี่ลงไปช้าๆ กดโทรออกแล้ว เธอก็รอลี่โม่อวี่รับอยู่เงียบๆ
ตอนนี้ที่จีนยังเป็นเวลากลางคืน ลี่โม่อวี่กำลังหารือกับซือเซี่ยเรื่องการโจมตีของพวกเขา ไม่คิดว่าฉินอีหลินจะโทรมา ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เขาจึงหยิบออกมาดู เป็นฉินอีหลิน
“เป็นอะไร วันนี้ถึงโทรหาผมแต่เช้าขนาดนี้” ลี่โม่อวี่ถามอย่างแปลกใจ
ได้ยินเสียงของลี่โม่อวี่ หัวใจของฉินอีหลินก็อบอุ่นขึ้นมา เธอที่กำลังสงบลง “ไม่มีอะไร”
“คิดถึงผมแล้วใช่ไหม” สายตาของลี่โม่อวี่อบอุ่น
“อืม……..”
ฉินอีหลินไม่อยากให้ลี่โม่อวี่รู้ว่าเธอท้อง เธอไม่มีความกล้าที่จะบอกเขา ว่าเธอฆ่าลูกของพวกเขา
