บทที่ 297 ช่วยเธอด้วย
สองสามวันมานี้หลงเจ๋อรู้สึกแห้งเหี่ยวมาก เขาพบว่าฉินอีหลินเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องตัวเองตลอดเวลา มันทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก ตัวเองก็ยังไม่ได้ลงมือสักที ฉินอีหลินก็ไม่โผล่มาให้เห็น หรือว่าแผนการของตัวเองจะถูกเปิดโปงแล้ว?
ก่อนหน้านี้เขาเห็นหลงหลิงเดินออกมาจากห้องของฉินอีหลิน หลงเจ๋อจึงแอบเดินตามหลังหลงหลิงไป เขาอยากจะรู้สถานการณ์ของฉินอีหลินในตอนนี้จากหลงหลิง เพื่อจะดูว่ามีโอกาสได้ลงมือบ้างหรือเปล่า
หลงเจ๋อเดินตามหลงหลิงไปจนถึงห้องครัวส่วนตัวของห้องอาหารตระกูลหลง หลงหลิงเดินเข้าไปบอกจุดประสงค์ที่มากับพ่อครัว ให้พวกเขาทำอาหารเย็นมาหนึ่งที่ ขอเป็นโจ๊ก แถมกำชับว่าต้องทำให้ดี เสร็จแล้วก็ให้พวกเขาเอาไปส่งที่ห้องของฉินอีหลิน จากนั้นหลงหลิงก็จากไป
ตอนที่กำลังเดินออกไป เธอไม่เห็นหลงเจ๋อที่กำลังแอบอยู่ข้างๆ หลงเจ๋อได้ยินที่เธอบอกกับพ่อครัวทุกอย่าง จากนั้นเขาก็คิดแผนขึ้นมาในใจ พอกลับมาที่ห้องตัวเองแล้ว ก็หยิบผงสีขาวๆขึ้นมาหนึ่งห่อ แล้วแอบกลับไปที่ห้องครัว เขาเหลือบมองเข้าไปในห้องครัว
พอเห็นว่าไม่มีใคร ก็เข้าไปเอาผงที่อยู่ในถุงเทลงไปในหม้อที่กำลังต้มอยู่ จากนั้นก็รีบออกไปอย่างรีบร้อนทันที
จริงๆแล้วสิ่งที่หลงเจ๋อเทลงไปไม่ใช่ยาพิษอะไร นี่คือของที่เขาใช้จัดการกับคน คนที่กินอาหารที่ผสมผงสีขาวนี้เข้าไปแล้วจะรู้สึกปวดท้องอย่างไม่ทราบสาเหตุ เหมือนกับอาหารเป็นพิษ พูดง่ายๆก็คือ ถึงมันจะดูรุนแรง แต่ก็ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตอย่างแน่นอน หลงเจ๋อยิ้มอย่างประสบความสำเร็จ เสร็จแล้วก็ไปรายงานสถานการณ์ของตนเองกับหลงเจี้ยน
พ่อครัวกลับมาจากข้างนอก เห็นหม้อที่กำลังต้มอยู่ ก็หันไปเอาผักในมือที่เพิ่งจะเด็ดมาจากสวนไปล้าง แล้วก็ใส่ลงไปในหม้อ แบบนี้รสชาติของน้ำซุปจะได้ดีขึ้นมาสักหน่อย
ฉินอีหลินนั่งอยู่ในห้องของตัวเอง สักพักหลงหลิงก็กลับมา หลงหลิงพอเห็นฉินอีหลินสีหน้าดูแห้งเหี่ยว ก็รู้สึกไม่สบายใจ เพราะว่าฉินอีหลินคือคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันคนแรกที่เธอนับถือและชื่นชม ในสายตาของเธอ ฉินอีหลินก็คือไอดอลของเธอ ตอนนี้ไอดอลของตัวเองกำลังเศร้าสร้อยอยู่ เธอก็ต้องรู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน
หลงหลิงพยายามคิดหาวิธีต่างๆนาๆเพื่อปลอบฉินอีหลิน ทั้งเล่าเรื่องตลก ทำหน้าทะเล้น พูดง่ายๆก็คือสิ่งที่เธอพอจะคิดออกเธอก็ทำจนหมดทุกอย่างแล้ว
แม้ว่าจะยอมทำลายภาพลักษณ์ของตัวเองเพื่อทำให้ฉินอีหลินรู้สึกดีขึ้น ฉินอีหลินรู้ดีว่าหลงหลิงทุ่มเทมากขนาดไหน ก็เลยยิ้มตอบกลับไปสองสามที
หลงหลิงที่เห็นความพยายามของตัวเองไม่เป็นผล ก็พูดขึ้น“อีหลิน คุณมีความสุขหน่อยสิ อย่าเอาแต่แห้งเหี่ยวแบบนี้”
“หลิงเอ๋อ แต่ฉันอยู่ในบ้านมันน่าเบื่อจริงๆนี่นา”ฉินอีหลินพูดออกไปอย่างหมดหนทาง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวคนรับใช้ก็จะเอาอาหารมาเสิร์ฟให้แล้ว พอคุณกินเสร็จ ฉันจะพาคุณออกไปเอง”หลงหลิงแอบพูดกับฉินอีหลินด้วยท่าทีลับๆล่อๆ
ฉินอีหลินที่เห็นท่าทีของหลงหลิงดูไม่เหมือนกับกำลังหลอกเธออยู่ ก็พยักหน้าด้วยความดีใจ
ไม่นาน คนรับใช้ก็ยกอาหารมาส่งให้ฉินอีหลิน ฉินอีหลินตั้งแต่ได้ยินว่าหลงหลิงจะพาเธอออกไป อารมณ์ก็ดีขึ้นมาทันที สองสามวันมานี้แทบจะไม่ได้กินอะไรเลย จู่ๆพอเห็นอาหารมากมายขนาดนี้ ก็รู้สึกอยากกินขึ้นมา
“อีหลิน คุณกินช้าๆหน่อย ไม่มีใครแย่งหรอก”หลงหลิงที่เห็นท่าทางสวาปามอาหารของฉินอีหลินก็พูดขึ้นอย่างกลั้นขำไม่ได้
ซุปที่หลงเจ๋อใส่ยาลงไปก็ถูกฉินอีหลินดื่มจนหมดเกลี้ยง ฉินอีหลินจัดการอาหารทั้งหมดอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เช็ดปาก ยิ้มขึ้นอย่างอิ่มอกอิ่มใจ
“ไปกันเถอะหลิงเอ๋อ ฉันกินเสร็จแล้ว คุณต้องทำตามสัญญาที่บอกว่าจะพาฉันออกไปข้างนอกนะ”
จริงๆแล้วหลงหลิงไม่ได้กังวลเรื่องที่พาฉินอีหลินออกไปข้างนอกเลยสักนิด เธอที่มีสถานะเป็นถึงลูกสาวของผู้นำตระกูลจึงมีความมั่นใจมาก เธอไม่เชื่อว่าในคฤหาสน์ตระกูลหลงแห่งนี้จะมีคนกล้ามาลงมือกับฉินอีหลินต่อหน้าต่อตาเธอ
“ไปกันเถอะ！มากับฉัน ฉันนำทางเอง”
“ได้เลย！”
หลงหลิงเดินนำอยู่ข้างหน้า ฉินอีหลินที่ตามหลังของหลงหลิงอย่างติดๆก็พากันเดินออกจากห้องไป
“หลิงเอ๋อคุณจะพาฉันไปที่ไหนเหรอ?”ฉินอีหลินถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ไม่บอกคุณก่อน เดี๋ยวถึงก็รู้เอง”หลงหลิงกระพริบตาอย่างเจ้าเล่ห์ สีหน้าดูมีเลศนัย
หลงหลิงพาฉินอีหลินมายังสนามหญ้าสีเขียวขจี ทุกๆวันในสนามจะมีคนงานมาดูแลตัดหญ้าให้โดยเฉพาะ หลงหลิงหยุดเดิน จากนั้นก็นอนยืดตัวลงบนสนามหญ้า ฉินอีหลินก็นอนลงไปตามเธอ
ทั้งสองสาวจ้องมองท้องฟ้า ดูเมฆที่กำลังล่องลอย รู้สึกสบายใจอย่างไม่มีอะไรมาเปรียบได้
“อีหลิน คุณรู้ไหม จริงๆแล้วที่นี่เป็นที่ของฉันคนเดียว ตั้งเด็กจนโต เวลาฉันรู้สึกเศร้าก็จะมาที่นี่ หลังจากที่ฉันโตแล้ว คุณพ่อก็เลยมอบสนามหญ้าแห่งนี้ให้กับฉัน”
“อ๋อ? ดูไม่ออกลเลยว่าคุณก็มีช่วงเวลาที่เศร้าเหมือนกัน?”ฉินอีหลินหันหน้าไปมองหลงหลิง พร้อมกับถามขึ้นด้วยความแปลกใจ
“ฉันตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็กแล้ว แค่รู้สึกว่ามันค่อนข้างเหงาก็เท่านั้น”ในใจของหลงหลิงก็ง่ายๆแบบนี้ จริงๆแล้วเธอก็แค่อยากมีใครมาคอยอยู่เป็นเพื่อนก็เท่านั้น
คำพูดของหลงหลิงไปกระตุ้นฉินอีหลิน จริงๆแล้วฉินอีหลินก็เป็นแบบนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือไง เพิ่งจะได้มาอยู่กับลี่โม่อวี่ ก็ถูกแยกจากกันอีก แยกจากกันมาห้าปีเต็ม แล้วตนเองถึงได้กลับไปอยู่ด้วยกันกับลี่โม่อวี่ จริงๆแล้วช่วงหลายปีมานี้ตนเองก็ยากลำบากไม่ใช่น้อยๆเหมือนกัน
ฉินอีหลินพูดอย่างถอนหายใจอยู่ภายในใจ แววตารู้สึกหดหู่ไม่น้อย
“หลิงเอ๋อคุณมีผู้ชายที่ชอบแล้วยังล่ะ?”จู่ๆฉินอีหลินก็ถามขึ้น
“อ้อ！ไม่มี ไม่มี”หลงหลิงรู้สึกตกใจ พูดปัดๆไป
“อ๋อ งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันจะเล่าเรื่องของฉันให้เธอฟังแล้วกัน
ฉินอีหลินเล่นๆถูๆหญ้าที่อยู่ในมือ พร้อมกับค่อยๆพูดขึ้น“ฉันรู้จักกับเขาที่……”
ฉินอีหลินเล่าเรื่องของตัวเองและลี่โม่อวี่ให้กับหลงหลิงฟังอย่างเงียบสงบ หลงหลิงได้ฟังแล้วก็รู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก ตาทั้งสองข้างเริ่มแดงขึ้นมา
“หลิงเอ๋อฉันขอให้เธอได้เจอกับคนที่เอาใจใส่ดูแลเธอจริงๆนะ”ฉินอีหลินมองหลงหลิงพร้อมกับยิ้มอย่างอบอุ่น แล้วลูบๆหัวของหลงหลิงอย่างเอ็นดู
หลงหลิงได้ยินแล้วก็มองฉินอีหลินด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ เธอรู้สึกว่าฉินอีหลินคือเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตนี้ของเธอ แม้ว่าพวกเธอจะมีความสัมพันธ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกันก็ตาม
แต่สิ่งที่พวกเธอไม่รู้ก็คือ ในที่ที่ห่างไกลจากพวกเธอไม่มากนัก หลงเจ๋อกำลังมองพวกเธออยู่จากตรงนั้น เขากำลังรอยาออกฤทธิ์อยู่
เธอกำลังนอนดูท้องฟ้า ดื่มด่ำไปกับช่วงเวลาแห่งความสงบเงียบที่เป็นของตัวเอง
จู่ๆ ฉินอีหลินก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมาอย่างรุนแรง เธอใช้มือกดท้องของตัวเองไว้ นอนขดตัวเป็นเกลียว สีหน้าขาวซีด ก่อนจะพูดขึ้นอย่างทรมาน“หลง……หลิง……ฉัน……”
ต่อมาฉินอีหลินก็หมดสติไป ทำให้หลงหลิงตกใจสุดๆ เธอดันตัวของฉินอีหลินที่กำลังนอนหมดสติอยู่ พร้อมกับร้องตะโกน“อีหลิน อีหลิน คุณเป็นอะไรไป?”
“ใครก็ได้มานี่หน่อย！” หลงหลิงตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง แม้ว่าคฤหาสน์ตระกูลหลงจะใหญ่แค่ไหน แต่ดีที่มีคนรับใช้มากเช่นกัน ดังนั้นจึงมีคนได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของหลงหลิงในทันที คนรับใช้สองสามคนวิ่งเข้ามาดู พอเห็นว่าเป็นลูกสาวของผู้นำตระกูลที่ร้องขอความช่วยเหลือ จึงรีบเข้ามาถามสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทันที
หลงหลิงไม่ได้อธิบายอะไรกับพวกเขา เพียงแต่ใช้สองมือที่กำลังสั่นไม่หยุดชี้ไปยังฉินอีหลินที่ยังคงนอนหมดสติอยู่“รีบ ช่วยเธอ เร็วเข้า！”
ฉินอีหลินถูกคนสองสามคนแบกขึ้นมา ในเวลานี้ทั้งตระกูลหลงเกิดความวุ่นวายไปทั่ว
