บทที่ 312 ผมก็ยังเป็นห่วงคุณ
ฉินอีหลินไม่คาดคิดว่าลี่โม่อวี่จะรู้เรื่องที่ตัวเองแท้งลูกตั้งนานแล้ว เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีแค่ตัวเองที่ถูกปิดบังไว้ ฉินอีหลินเสียใจมากจริงๆ
เด็กทั้งสองคนมองฉินอีหลินด้วยความเสียใจเล็กน้อย แม้ว่าพวกเขาไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่กลับรู้สึกได้ถึงความเศร้าของมารดา：“แม่แม่อย่าเสียใจอีกเลยนะคะ”
ดวงตาของหลงจิ่นเซวียนเริ่มเปียกชื้นขึ้นมาแม่เสียใจ เธอก็เสียใจมากเหมือนกัน
“ที่รัก ไม่ร้องไห้นะ ลูกดูสิแม่ก็ไม่ได้ร้องไห้”เห็นว่าหลงจิ่นเซวียนจะร้องไห้ออกมาแล้ว ฉินอีหลินที่รักและสงสารลูกจึงรีบพูด
หลังจากได้ยินสิ่งนี้หลงจิ่นเซวียนก็ค่อยๆระงับการร้องไห้
“อีหลิน ฟังผมอธิบาย……”ลี่โม่อวี่มองไปที่ฉินอีหลินที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและไม่พูดอะไรออกมาเป็นเวลานาน “คือ……ผมก็เพิ่งจะรู้ข่าวหลังจากที่คุณเกิดเรื่องขึ้น”
“คุณรู้สถานการณ์ของฉันตอนที่อยู่ที่ตระกูลหลงดีอย่างนั้นหรือ？”ฉินอีหลินขมวดคิ้วถาม
“แน่นอน！คุณอยู่ที่ตระกูลหลงผมไม่สบายใจแน่นอน และแน่นอนว่าผมก็ต้องทำทุกวิธีเพื่อทราบสถานการณ์ของของคุณ”
เมื่อได้ยินว่าลี่โม่อวี่เป็นห่วงตัวเองขนาดนี้ แม้ต้องเผชิญหน้ากับตระกูลหลงที่ยิ่งใหญ่ เขาก็ต้องคิดหาวิธีเพื่อได้ข่าวสารที่เขาตัวเองต้องการ ฉินอีหลินเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขทันที
เมื่อเห็นว่าวิธีการของเขาใช้ได้ผล ลี่โม่อวี่จึงปลอบใจฉินอีหลินเช่นนี้ต่อไป เขาจึงรีบพูดดั่งน้ำขึ้นให้รีบตักว่า：“อีหลิน ครั้งนี้ผมผิดเองแต่ผมก็กลัวว่าเมื่อคุณรู้แล้วจะเศร้าเสียใจ”
“ฉันเข้าใจ ฉันเข้าใจทุกอย่าง ฉันไม่โทษคุณ……”ฉินอีหลินมองไปที่ลี่โม่อวี่ด้วยความสะอื้นเล็กน้อย“แค่ฉันยังมีคุณและยังมีพวกเด็กๆก็พอใจแล้ว！”
“อืม……”ทั้งสองสบตากันผ่านหน้าจอ ชั่วขณะราวกับว่าพวกเขาข้ามระยะทางของความเป็นจริงมาได้ ทั้งสองคนอยู่ตรงหน้าของกันและกัน
หลังจากห่างไกลกันเป็นเวลานาน ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองดูเหมือนจะยกระดับขึ้นอีกครั้ง
……
เวลาผ่านไปนาน ลี่โม่อวี่อุ้มเด็กทั้งสองคนขึ้นไปบนเตียง ให้พวกเขาเข้านอน จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ฉินอีหลินไม่สามารถเข้านอนได้เป็นเวลานาน เธออยากให้ลี่โม่อวี่อยู่เป็นเพื่อนเธอ แน่นอนว่าลี่โม่อวี่ก็ได้ตอบตกลงแล้ว
“อีหลิน ผมอยากไปปกป้องคุณที่ตระกูลหลง……”ดวงตาที่ลึกล้ำของลี่โม่อวี่มองไปที่ความว่างเปล่า ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ “ผมรู้สึกอยู่เสมอว่าคุณอยู่ที่นั่นไม่ปลอดภัย”
สูดลมหายใจเบาๆ ฉินอีหลินพูดช้าๆว่า：“คุณมาไม่ได้ คุณจากมาแล้วเด็กทั้งสองจะทำอย่างไร？”
เมื่อลี่โม่อวี่ได้ยินแล้วไม่สามารถตอบได้ในทันที
“คุณไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้บิดาได้ขึ้นตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวแล้ว คนอื่นไม่กล้ามาวุ่นวายหรอก”
“แต่ว่า……ผมก็ยังเป็นห่วงคุณ！”ลี่โม่อวี่กำหมัดแล้วพูด
“เป็นห่วงฉัน คุณก็พยายามพัฒนาอิทธิพล เมื่อไหร่ที่คุณแข็งแกร่งพอก็มาปกป้องฉัน”ฉินอีหลินแสดงให้เห็นถึงอีกด้านที่เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เธออยากให้ผู้ชายของตัวเองแข็งแกร่งขึ้น และเป็นความภาคภูมิใจของตัวเอง
“อืม ผมจะพยายาม！”กำหมัดแน่นขึ้นอีกนิด สายตาของลี่โม่อวี่แน่วแน่มาก
ลี่โม่อวี่ไม่ได้บอกฉินอีหลินเกี่ยวกับเรื่องที่หลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนถูกจู่โจมในครั้งนี้ เพราะเขากลัวว่าจะทำให้ฉินอีหลินกังวลกลัวมากขึ้นอีก
“หิวมากเลย โม่อวี่”จู่ๆฉินอีหลินก็พูดคำนี้ขึ้นมา แม้ว่าพ่อครัวของตระกูลหลงจะเป็นอันดับต้นๆของโลก แต่ก็ไม่มีรสชาติของลี่โม่อวี่อยู่ดี
“เออ งั้นผมไปทำบะหมี่ให้คุณ”
เมื่อนึกถึงคืนก่อนที่เธอจะจากไป ลี่โม่อวี่ก็ได้ทำบะหมี่ให้ตัวเอง จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่สามารถลืมรสชาตินั้นได้เลย
ผ่านไปสักพัก ก็ได้เห็นลี่โม่อวี่ถือบะหมี่ชามหนึ่งกลับมาตรงหน้าจอจริงๆ ฉินอีหลินสงสัยเล็กน้อย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอกระพริบตาและรอ
วางชามบะหมี่ไว้หน้าคอมพิวเตอร์ ดูผ่านกล้องฉินอีหลินสามารถเห็นบะหมี่ที่เต็มไปด้วยไอร้อนนั้นโรยด้วยผักใบเขียวกระจัดกระจายอย่างชัดเจนและยังมีไข่ดาวสีขาวเหลือวางอยู่ด้านบน แม้ว่าการตกแต่งจะไม่หรูหรามากนัก แต่ดูน่ากินมาก
วางบะหมี่ไว้ข้างหน้าหน้าจอและลี่โม่อวี่พูดยิ้มๆ：“อีหลิน เห็นไหม คุณต้องรีบกลับมา รู้ไหม？”
“แบบนี้ผมก็สามารถต้มบะหมี่ให้คุณทานได้แล้ว”
แม้ว่าในตอนนี้ฉินอีหลินยังคงจมอยู่กับเรื่องแท้งลูก แต่ภายใต้การแนะนำของลี่โม่อวี่และลูกๆ เธอก็ดีขึ้นบ้างแล้ว
ต้องใช้เวลาในการลืมเรื่องนี้ ลี่โม่อวี่ก็เข้าใจเรื่องนี้ดี ดังนั้นตอนนี้เขาแค่อยากให้ฉินอีหลินค่อยๆดีขึ้นด้วยตัวเอง ก้าวเดินออกมาช้าๆก็จะดีขึ้นเอง
เช่นเดียวกันในใจของฉินอีหลินก็ได้เตือนตัวเองให้รีบฟื้นตัวดีขึ้น เธอกำลังพยายามให้ตัวเองปล่อยวาง แม้ว่าจะไม่ได้ผลมาก อย่างไรก็ตามมันก็เป็นเลือดเนื้อของตัวเองที่สูญเสียไปและยังเป็นลูกของเธอและลี่โม่อวี่
ภายใต้ความสะลึมสะลือ ฉินอีหลินไม่รู้ว่าตัวเองวางโทรศัพท์ลงได้อย่างไร ความรู้สึกเหนื่อยล้ากระจายเต็มไปทั่วร่างกาย
แล้วเธอก็ได้หลับไปแบบนี้ ในความฝันเธอฝันเห็นลูกที่เสียไปได้กลายเป็นนางฟ้าตัวน้อย กำลังยิ้มและมองมาที่ตัวเอง
นางฟ้าตัวน้อยบอกเธอว่าอย่าเศร้าเสียใจอีกเลย เขาไม่โทษฉินอีหลินหรอก ในความเป็นจริง มุมปากของฉินอีหลินแสดงรอยยิ้มเล็กน้อย แม้ว่าตรงหางตาของเธอยังมีร่องรอยของน้ำตาอยู่
……
เรื่องที่หลงเซี่ยวเทียนรับตำแหน่งหัวหน้าครอบครัว เป็นที่รู้จักกันดีในกลุ่มคนชั้นสูงของประเทศ M ตอนนี้อ้ายหลุนก็เป็นดาราที่มีชื่อเสียงในระดับสากลแล้ว
เมื่ออ้ายหลุนได้รับข่าวจากตระกูล รู้ว่าหลงเซี่ยวเทียนเดินทางมาที่ประเทศ Mเพื่อรับตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวของตระกูลหลง เขาก็ได้สอบถามและเมื่อรู้ว่าฉินอีหลินก็ได้มาที่ประเทศ M ด้วยเหมือนกันอ้ายหลุนได้ทิ้งภาพยนตร์ที่กำลังถ่ายทำของบางลีวูดเรื่องหนึ่ง ตัดสินใจขับรถเฟอรารี่สีแดงของเขาวิ่งตรงไปทางตระกูลหลงอย่างว่องไวและเด็ดขาด
ฉินอีหลินกำลังค้นกล่องค้นตู้เพื่อหาอาหารอยู่ในห้องของตัวเอง หลังจากหลับไปหนึ่งตื่น ท้องของฉินอีหลินก็ร้องจ๊อกๆอย่างห้ามไม่ได้
“อีหลิน เปิดประตู ฉันคือหลงหลิง。”
เปิดประตู กล่องอาหารที่หลงหลิงถืออยู่ในมือไม่รู้ว่าใส่อะไรไว้ ฉินอีหลินแย่งกล่องอาหารมาโดยตรง “หลิงเอ๋อ ในที่สุดคุณก็มา ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว！”
มองไปที่ฉินอีหลินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ หลงหลิงขยี้ตา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือฉินอีหลินที่ร้องไห้ฟูมฟายเมื่อวานนี้
“หลิงเอ๋อ คุณนั่ง ฉันทานข้าวก่อน เดี๋ยวค่อยคุยกับคุณ”
กวาดอาหารที่หลงหลิงนำมาราวกับพายุเข้าจนหมด แต่กลับทานไม่ออกว่าคืออะไรกันแน่ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามคือเธอหิวมาก
หลงหลิงยังคงรู้สึกไม่ค่อยสมจริง เธอมองฉินอีหลินที่กำลังทานอย่างมุมมาม แต่ไม่พูดอะไร ในความคิดเธอแล้วแค่ฉินอีหลินกลับมาเป็นปกติก็พอแล้ว
เวลาผ่านไปนาน หลงเซี่ยวเทียนก็ได้มาที่ห้องของฉินอีหลิน เขาที่ไม่ได้มีงานยุ่งมากนักในเวลา จึงตั้งใจมาหาลูกสาวของเขาเป็นพิเศษ
ผลักประตูเข้ามา ก็ได้เห็นฉินอีหลินที่เหมือนว่าไม่ได้ทานอาหารมาหลายวัน หลงเซี่ยวเทียนกลับไม่ได้แสดงความประหลาดใจใดๆ เพียงแค่มองฉินอีหลินอย่างยิ้มๆ
หลังจากส่งซุปช้อนสุดท้ายเข้าปากแล้วฉินอีหลินวางช้อนลง แต่กลับเห็นว่าหลงเซี่ยวเทียนและหลงหลิงกำลังมองตัวเองอยู่
“หิวเล็กน้อย”
“ไม่เป็นไร ลูกไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แบบนี้พ่อก็โล่งใจแล้ว”หลงเซี่ยวเทียนยิ้มและพูด
