บทที่ 311 คุณต้องเชื่อผม
แม้ว่าฉินอีหลินไม่ต้องการให้ลี่โม่อวี่รู้เรื่องที่เธอแท้ง แต่เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามว่า：“โม่อวี่ ฉันถามคำถามคุณได้ไหม？”
“มีคำถามอะไร คุณถามมาเถอะ”ลี่โม่อวี่ยิ้มอ่อนๆ
“ถ้า ฉันบอกว่าถ้านะ……”ฉินอีหลินรู้สึกกังวลเล็กน้อยและพูดว่า：“ถ้าตอนนี้ฉันมีลูกอยู่ในท้องแล้ว จะทำอย่างไร？”
“คุณท้องเหรอ？”ลี่โม่อวี่ตอบสนองไม่ทันไปชั่วขณะ
เมื่อได้ยินปฏิกิริยาของลี่โม่อวี่มากขนาดนี้ ฉินอีหลินไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของเธอได้อีกต่อไป กุมโทรศัพท์มือถือไว้ น้ำเสียงของเธอเปราะบางอย่างไม่สามารถบรรยายได้ แต่ก็ดื้อรั้นที่จะไม่หลั่งน้ำตาออกมาแม้แต่หยดเดียว
ลี่โม่อวี่ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์พบว่าผู้หญิงของตัวเองได้หยุดพูดไป ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย：“อีหลิน คุณเป็นอะไรไปกันแน่？”
“ความจริงแล้ว……”น้ำเสียงที่แตกสลายของฉินอีหลินในโทรศัพท์ทำให้คนรู้สึกสงสาร：“ฉันท้อง แต่ฉันเสียลูกไปแล้ว……”
“อีหลิน ไม่ต้องคิดถึงเรื่องนี้อีก คุณไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว ผมแค่ต้องการให้คุณปลอดภัยเท่านั้น”
ไม่คาดคิดว่าในที่สุดแล้วฉินอีหลินก็รู้เรื่องนี้จนได้ ลี่โม่อวี่ตกใจมาก เขาสามารถจินตนาการถึงความเศร้าและความเจ็บปวดของเธอได้ แต่เขาเจ็บปวดยิ่งกว่าที่เขาไม่สามารถแบ่งเบาความทรมานให้กับเธอได้
ฉินอีหลินไม่รู้สึกว่าลี่โม่อวี่รู้เรื่องนี้ก่อนแล้ว เธอในตอนนี้ สูญเสียความสามารถในการคิดวิเคราะห์ไปแล้ว
“โม่อวี่ ฉันขอโทษคุณจริงๆ ฉันคิดถึงคุณมาก……”ฉินอีหลินพูดมาถึงตรงนี้น้ำเสียงของเธอสะอื้นเล็กน้อย แต่ก็ยังคงทะนงที่จะไม่หลั่งน้ำตา
“ยัยโง่ ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน”
ลี่โม่อวี่กลัวว่าฉินอีหลินจะไปคิดถึงเรื่องที่เธอแท้งลูกอีก จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง：“คุณอย่าลืมว่าคุณยังเป็นแม่ของลูกอีกสองคนนะต้องเข้มแข็งเข้าไว้”
เมื่อนึกถึงหลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียน ในหัวใจของฉินอีหลินรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น แต่เธอไม่อยากให้ลี่โม่อวี่รับรู้ ดังนั้นเธอจึงตอบรับด้วยเสียงต่ำ
“อีหลิน ความจริงแล้วผมก็คิดถึงคุณมากเหมือนกัน คิดถึงช่วงเวลาที่อยู่กับคุณ……”
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมากว่าที่ทั้งคนสองจะก้าวเดินมาถึงจุดนี้ มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
หากปราศจากความมุ่งมั่นของฉินอีหลินและใจหนึ่งเดียวของลี่โม่อวี่ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนก็ไม่สามารถรักษาให้รอดมาได้จนถึงปัจจุบัน
ฉากต่างๆในอดีต ปรากฏขึ้นในความคิดของทั้งสองคน เหมือนดั่งภาพนิ่งที่แพร่กระจายในสมองของพวกเขา มีภาพตอนที่พวกเขาเผชิญกับอันตรายด้วยกัน การปกป้องที่ลี่โม่อวี่มีต่อฉินอีหลิน และมีภาพของคนทั้งสี่คนครอบครัวที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
“โม่อวี่ คุณรู้ไหม อันที่จริงสิ่งที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของฉันคือการได้พบคุณ”ฉินอีหลินรู้สึกและโพล่งออกมาทันที
“ผมจะใช้ชีวิตของผมเพื่อปกป้องคุณและลูกทั้งสองคน！”ในเวลานี้ลี่โม่อวี่ได้ทำการตัดสินใจที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา นั่นก็คือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็จะทำให้ฉินอีหลินและลูกทั้งสองคนมีความสุข นี่คือเป้าหมายของเขาในชีวิตนี้！
เขาจะเป็นร่มที่คอยปกป้องพวกเขาไปตลอดชีวิต
“ฉันเชื่อคุณ！”ฉินอีหลินพยักหน้า แต่รอยยิ้มกลับยังคงโศกเศร้า
แต่เธอรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็เคยเจอเรื่องราวใหญ่โตมาแล้ว แต่สิ่งที่ฉินอีหลินอยากได้ที่สุดก็คือให้ลี่โม่อวี่มาอยู่เป็นเพื่อเธอ เธออยากได้ยินเสียงลี่โม่อวี่ ใส่ใจเธอ ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่หลงหลิงและหลงเซี่ยวเทียนไม่สามารถให้ได้
“ตอนนี้คุณอยู่ที่บ้านหรือไม่ ฉันอยากได้ยินเสียงของเด็กทั้งสอง”ฉินอีหลินพูดความคิดที่เป็นสัญชาตญาณที่สุดในใจของเธอในเวลานี้
“รอสักครู่”ตอนนี้ลี่โม่อวี่อยู่ที่บ้านตระกูลซือ เขาไม่ได้บอกฉินอีหลิน เขาอยากให้ฉินอีหลินได้ยินเสียงของเด็กๆ วางสายโทรศัพท์และบอกลาซือเซี่ย แล้วลี่โม่อวี่ก็รีบขับรถตรงไปที่ตระกูลลี่
ระหว่างทาง รถของลี่โม่อวี่แล่นไวราวกับสายฟ้าที่ทะลุข้ามแม่น้ำ
“เอี๊ยด！”สายฟ้าสีดำหยุดนิ่งลงที่ประตูบ้านของตระกูลลี่ ผลักประตูออก ลี่โม่อวี่ก็วิ่งตรงไปทางที่พักของเด็กทั้งสองคน
หลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนกำลังเตรียมเข้าไปในห้องนอนเพื่อนอนหลับภายใต้การกระตุ้นของหยางผิง ทันใดนั้นหลงจิ่นเซวียนเห็นร่างของลี่โม่อวี่ได้เดินมาหาพวกเขา
“พ่อคะ จิ่นเซวียนคิดถึงพ่อมากเลยค่ะ！”หลงจิ่นเซวียนวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของลี่โม่อวี่
“แม่！”ลี่โม่อวี่เรียกหยางผิงด้วยความเคารพ ช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้อยู่กับเด็กทั้งสองคน หยางผิงคอยดูแลอยู่ตลอด ลี่โม่อวี่รู้สึกว่าการมีครอบครัวเป็นเรื่องที่ดีมากจริงๆ
“อืม กลับมาแล้วเหรอ ทานอะไรหรือยัง？”หยางผิงถามอย่างเป็นห่วง
“แม่ครับ ไม่ต้องลำบากแล้ว ผมมีเรื่องมาหาเด็กทั้งสองคน”ลี่โม่อวี่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาฉินอีหลินที่อยู่อีกด้านหนึ่ง
ฉินอีหลินถือโทรศัพท์ไว้ตลอด ทันทีที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเธอก็รีบรับสาย
“อีหลิน ตอนนี้เด็กทั้งสองคนอยู่ข้างกายผมแล้ว คุณรอสักครู่……”ลี่โม่อวี่หันศีรษะกลับไปและพูดกับหลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนว่า：“โทรศัพท์จากคุณแม่ รีบทักทายคุณแม่กันเร็วเข้า”
เมื่อหลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนได้ยินว่าเป็นสายจากฉินอีหลิน จึงรีบตะโกนใส่โทรศัพท์ว่า：“แม่ แม่ พวกเราคิดถึงแม่！”
“แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน！”ฉินอีหลินตอบอย่างมีความสุขหลังจากได้ยินเสียงของเด็กทั้งสองดั่งปรารถนา
หยางผิงเห็นว่าสี่คนครอบครัวของพวกเขาสนิทสนมกันมาก ดังนั้นเธอจึงไม่อยากรบกวนและจากไปอย่างเงียบ ๆ ทิ้งลี่โม่อวี่เด็กทั้งสองคนและฉินอีหลินที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ไว้
“รับปากผมว่าจะไม่คิดแล้ว ดีใจหน่อย……”ลี่โม่อวี่ไม่ได้พูดคำว่าแท้งลูกสองพยางค์ออกมา เพราะกลัวว่าฉินอีหลินได้ยินแล้วจะเสียใจอีก
“อืม……มีพวกเขาสองคนก็เพียงพอแล้ว”ฉินอีหลินไม่ต้องการคิดถึงเด็กคนนั้นอีกต่อไป เธอทำได้เพียงเบี่ยงเบนความสนใจ
“แม่ครับ แม่คิดถึงผมหรือเปล่าครับ？”หลงหมิงเจ๋อสังเกตว่าอารมณ์ของฉินอีหลินแปลกๆ เขาที่ชาญฉลาดจึงถามแทรกขึ้นมา
“แน่นอน แม่ไม่เพียงแค่คิดถึงลูก แม่ก็คิดถึงจิ่นเซวียนด้วยเหมือนกัน”
“แม่คะ อย่างนั้นแม่ต้องคิดถึงจิ่นเซวียนมากกว่านิดหนึ่งนะคะ”หลงจิ่นเซวียนพูดแทรกอย่างน่ารัก
หลงหมิงเจ๋อไม่ได้แย่งกับหลงจิ่นเซวียน เขาดูออกว่าแม่ของตัวเองไม่มีดีใจ ดังนั้นเขาทำได้แค่ไม่ทำให้แม่เสียใจไปมากกว่านี้
ลี่โม่อวี่เห็นว่าหลงหมิงเจ๋อรู้ความขนาดนี้ ความรู้สึกเสียใจก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกโล่งใจที่มากกว่า เช่นเดียวกับฉินอีหลินที่จะดูไม่ออกได้อย่างไรว่าหลงหมิงเจ๋อกำลังปลอบใจตัวเอง เธอก็รู้สึกมีความสุขอย่างมากเหมือนกัน
ลี่โม่อวี่และฉินอีหลินมองตากันแวบหนึ่ง มองกันและกันอย่างลึกซึ้ง แล้วมองไปที่เด็กทั้งสองที่อยู่ด้านข้างอีกครั้ง เมื่อคนในครอบครัวได้อยู่ด้วยกันสมาชิกทุกคนก็จะรู้สึกว่าตัวเองสบายใจและมีความสุขมาก นี่เป็นยาที่รักษาความเสียใจได้ดีที่สุด ส่วนฉินอีหลินก็กำลังดื่มด่ำอยู่กับการรักษาแบบนี้อยู่ และเริ่มรักษาบาดแผลในใจของเธอโดยไม่รู้ตัว
ผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป สิ่งที่สำคัญคือรักษาทุกอย่างตรงหน้านี้ไว้ ทันใดนั้นเหมือนว่าฉินอีหลินได้เข้าใจอะไรบางอย่าง
เธอที่ค่อยๆปรับอารมณ์ให้ดีขึ้นจึงนึกขึ้นได้ทันที เหมือนว่าลี่โม่อวี่จะไม่ได้แปลกใจมากนักขณะที่ได้ยินเรื่องที่ตัวเองแท้งลูก หรือเขาจะรู้มาก่อนแล้ว？
ฉินอีหลินขมวดคิ้วและพูดว่า：“โม่อวี่ คุณรู้เรื่องนั้นมาก่อนแล้วใช่ไหม？”
ลี่โม่อวี่รู้ว่าเรื่องนี้ไม่สามารถปิดบังฉินอีหลินได้ อีกอย่างตอนนี้ฉินอีหลินยังคงเสียใจอยู่ เขาไม่สามารถทำให้ฉินอีหลินเสียใจมากขึ้นอีกแล้ว
ชะงักไปเล็กน้อย เขาพูดเสียงต่ำ
“อีหลิน คุณฟังผมก่อน คุณต้องเชื่อผม”
