บทที่ 317 ตื่นเต้นไหม
การตบในครั้งนี้ทำให้หลงว่านชิงที่กำลังยโสโอหังอย่างยิ่งในเมื่อกี้เงียบและพูดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่ หลงว่านชิงใช้มือกุมหน้าด้านซ้ายที่โดนตบของตัวเองไว้ เริ่มแรกใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เวลาผ่านไปไม่นาน ความประหลาดใจก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ
“ฉินอีหลิน คุณกล้าตบฉันได้อย่างไร？”
“ตบคุณแล้วยังไง？”ฉินอีหลินรู้สึกว่าไม่สามารถทนผู้หญิงคนนี้ที่มีแค่รูปร่างแต่ไม่มีสมองได้อีกต่อไป
หลงหลิงที่อยู่ด้านข้างก็ตกใจกับพฤติกรรมที่ดุร้ายของฉินอีหลินเช่นกัน แต่เมื่อนึกถึงท่าทีของหลงว่านชิงก่อนหน้านี้แล้ว หลงหลิงก็รู้สึกว่าตบในครั้งนี้ทำถูกต้องแล้ว แอบปรบมือให้อยู่ในใจ
“คุณรู้ไหมว่าคุณทำอย่างนี้กับฉัน แล้วคุณจะได้รับผลตอบแทน”เนื่องจากความโกรธสีหน้าของหลงว่านชิงได้บิดเบือนไป เธอกัดฟันและพูดอย่างร้ายกาจ แต่กลับไม่รู้ว่าคำพูดนี้อ่อนแอและไร้พลังแค่ไหน
ฉินอีหลินมองหลงว่านชิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยความสงสาร
ตบนี้ของเธอตบไปบนใบหน้าของหลงว่านชิง ก็เหมือนกับตบไปบนใบหน้าของฝ่ายลูกเมียน้อย
เธอไม่ต้องการประกาศสงครามกับฝ่ายลูกเมียน้อย เพียงแค่ต้องการตักเตือกพวกเขาว่าคนชั้นสูงกับคนชั้นต่ำมันต่างกัน！
“ฉันไม่กลัวว่าคุณจะทำอะไรฉัน การเป็นคู่ต่อสู้กับคุณมันจะทำให้ไอคิวของฉันต่ำลงเท่านั้น แต่ฉันต้องเตือนคุณไว้ ว่าอย่าลืมกฎของตระกูลหลง：ความแตกต่างระหว่างลูกเมียหลวงและลูกเมียน้อยราวฟ้ากับดิน หากทำผิดกฎล่วงเกินตระกูลจะถูกยึดนามสกุลและโดนขับไล่ออกไป！”ฉินอีหลินพูดและยิ้มอย่างเยือกเย็น โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมาบนใบหน้า
หลายวันมานี้เธอได้ศึกษากฎของตระกูลหลงอย่างละเอียดและในที่สุดก็มันก็มีประโยชน์ในเวลานี้
หลงว่านชิงไม่คิดว่าฉินอีหลินในวันนี้จะแข็งแกร่งขนาดนี้ เธอมักจะรู้สึกว่ามีแรงบางอย่างกดดันเธออยู่ขณะที่เผชิญหน้ากับเธอ ความจริงแล้วในใจลึกๆของหลงว่านชิงได้พ่ายแพ้ให้กับฉินอีหลินแล้ว เพียงแต่เธอไม่ยอมรับเท่านั้น
“คุณ！”
เธอไม่รู้ว่ายังสามารถพูดอะไรได้อีก ความรุ่งโรจน์ของเธอในปัจจุบันนั้นได้มาจากตระกูลหลง ถ้าเธอถูกยึดนามสกุล อย่างนั้นเธอก็จะไม่เหลืออะไรเลย
“ไป”
พูดด้วยริมฝีปากบาง ในดวงตาของฉินอีหลินเรียบนิ่ง
ออกเสียงหึด้วยความเย็นชา แม้ว่าหลงว่านชิงจะไม่เต็มใจอย่างไร ก็ไม่กล้าจะท้าทายกฎของครอบครัว
อารมณ์ของฉินอีหลินไม่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากหลงว่านชิง
เนื่องจากเธอเป็น“คนดัง”ในโลกภัยนอก เธอจึงไม่อยากออกไปข้างนอกและไปที่สนามหญ้ากับหลงหลิง
ทันทีที่เธอมาถึงสนามหญ้า ฉินอีหลินก็นึกถึงเรื่องที่ตัวเองเป็นพิษจนอาการโคม่าที่นี่ เธอไม่สามารถลืมได้ว่าชีวิตนน้อยๆที่เดิมทีอยู่ในท้องของตัวเองถูกฆาตกรรมไป มองไปที่สนามหญ้านี้อย่างเงียบ ๆ
“หลิงเอ๋อ ไปกันเถอะ”ในดวงตาของฉินอีหลินแสดงถึงความเศร้าเล็กน้อย
หลงหลิงจะไม่เห็นความเศร้าในดวงตาของฉินอีหลินได้อย่างไร เธอรีบจับมือฉินอีหลินและออกจากสถานที่แห่งนี้ที่ฉินอีหลินจะไม่ก้าวเข้ามาอีก“อีหลิน ฉันพาคุณไปแข่งรถดีไหม？”
ปราสาทเก่าแก่ตระกูลหลงมีพื้นที่กว้างขวาง เพื่อฝึกอบรมคนขับรถมืออาชีพ ตระกูลหลงมีสถานที่พิเศษสำหรับฝึกอบรมผู้ที่เป็นทั้งบอดี้การ์ดและยังเป็นคนขับรถที่เก่งมากด้วย
เมื่อเห็นว่าฉินอีหลินไม่ได้ตอบ หลงหลิงรู้ว่าฉินอีหลินยังเสียใจอยู่ เธอจึงดึงมือของฉินอีหลินและวิ่งไปที่สนามแข่งรถ
“ที่นี่ที่ไหนกัน？”ฉินอีหลินพบว่าตัวเองถูกพาไปยังสถานที่ที่เธอไม่เคยไปมาก่อน
“ที่นี่เป็นสถานที่ที่สามารถทำให้คุณผ่อนคลายได้”หลงหลิงยิ้มอ่อนและพูด
เธอดึงฉินอีหลินไปที่โรงรถขนาดใหญ่ของตระกูลหลง และฉินอีหลินก็ตกตะลึงกับภาพตรงหน้าทันที
แม้จะบอกว่าผู้ชายรักรถ แต่สำหรับรถหรูหรามากมายหลายคันตรงหน้าแล้ว ฉินอีหลินก็ไม่พูดไม่ได้เลยว่าตัวเองก็อยากขึ้นไปนั่ง
กวาดมองไปแวบหนึ่ง ในโรงจอดรถความยาวเกือบ 500 เมตร มีรถสปอร์ตชั้นนำหลากหลายรุ่นและรถสปอร์ตบางคันก็ไม่รู้ชื่อด้วยซ้ำ เจ้าหน้าที่เฝ้าโกดังเห็นว่าหลงหลิงมา ก็รีบเข้ามาเดินตามหลังหลงหลิงอย่างใกล้ชิด
“คุณหลงหลิง คุณต้องการฝึกขับไหมครับ？”
“อืม ไปขับหงหงของฉันออกมาให้ฉัน”
“หงหง？”ฉินอีหลินได้ยินแล้วยิ้ม ก็มีแค่หลงหลิงเท่านั้นแหละที่จะตั้งชื่อนี้ให้รถของตัวเอง
หลังจะเจ้าหน้าที่ได้ ก็ออกไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นานรถปอร์เช่สีแดงก็ขับมาโดยเจ้าหน้าที่ และยื่นกุญแจรถให้แล้วเจ้าหน้าที่ก็ถอยออกไป
“นี่ก็คือหงหงงั้นเหรอ？”
ใบหน้าของฉินอีหลินเต็มไปด้วความสงสัย เธอรู้สึกว่ารถที่หลงหลิงซึ่งเป็นนักแข่งรถกึ่งมืออาชีพจะชอบได้นั้นต้องหรูหรามากแน่ๆแต่เธอไม่ได้คาดว่ามันจะเป็นรถรุ่นที่ค่อนข้างธรรมดาของปอร์เช่
“อีหลิน คุณอย่าดูถูกเธอนะ ฉันไม่อธิบายกับคุณแล้ว คุณไปนั่งกับฉันแล้วออกไปวิ่งรอบหนึ่งก็จะรู้เอง”หลงหลิงต้องการกระตุ้นความสนใจของฉินอีหลิน จากนั้นจึงพูด
“โอเค……”ฉินอีหลินยังคงนั่งอยู่ในตำแหน่งข้างคนขับ
เมื่อหลงหลิงนั่งที่เบาะคนขับ ก็เห็นเพียงเธอเสียบกุญแจรถและพูดกับฉินอีหลินว่า：“ดื่มกาแฟไหม？”
“อย่าล้อเล่นหน่า ฉันเพิ่งขึ้นรถมานะ ยังนั่งเบาะไม่ทันอุ่นเลยก็จะให้ฉันลงไปดื่มกาแฟเหรอ”
หลงหลิงยิ้มอย่างมีเลศนัย“หงหง Coffee！”
“ค่ะ เจ้านาย”ลำโพงบนรถส่งเสียงแม่เหล็กไฟฟ้าแบบผู้หญิง
จากนั้นก็เห็นตรงหน้าของฉินอีหลินยื่นกระดานไม้ออกมาแผ่นหนึ่ง และมีถ้วยกาแฟร้อนๆถ้วยหนึ่งวางอยู่บนกระดานไม้
หยิบกาแฟด้วยความประหลาดใจ และพบว่ากาแฟนั้นเพิ่งทำจริงๆ
“รถคันนี้เจ๋งมากเลย ยังมีความสามารถอะไรอีก？”ฉินอีหลินเริ่มสนใจขึ้นมาทันที
“แห่ะๆ ความจริงนอกจากความสามารถด้านการขับเคลื่อนแล้ว เธอทำได้เพียงแค่ชงกาแฟ”หลงหลิงพูดด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
“ฉันก็คิดว่ายังจะสามารถทำอาหารได้อีก”หลังจากดื่มกาแฟจนหมดแล้วทิ้งลงถังขยะในรถที่อยู่ด้านข้าง ฉินอีหลินก็รัดเข็มขัดนิรภัย เตรียมพร้อมที่จะไปสัมผัสประสบการณ์ครั้งหนึ่งกับหลงหลิง
“หงหง สตาร์ท！”หลงหลิงเพิ่งพูดจบ รถก็ถูกสตาร์ท ทันทีที่หลงหลิงเหยียบคันเร่ง หงหงก็บินออกไปเหมือนกับลูกธนูที่โดนยิงออกไป
“โอ้ พระเจ้า！”
แม้ว่าฉินอีหลินจะเตรียมใจมาก่อนหน้าแล้ว แต่ความเคยชินที่รุนแรงก็ยังทำให้เธอยึดติดกับเบาะไว้แน่น ความรู้สึกของอะดรีนาลีนที่พุ่งมากขึ้นทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นอย่างควบคุมไม่ได้
ความจริงแล้วทุกคนมีความปรารถนาเกี่ยวกับขีดจำกัดอยู่ในใจ เพราะความปรารถนาแบบนี้เองที่ทำให้ผู้คนต้องการก้าวข้ามขีดจำกัดไปเรื่อยๆ
หลงหลิงควบคุมรถทั้งคันอย่างเชี่ยวชาญและตั้งใจ ความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆของหงหง ทำให้ฉินอีหลินที่นั่งอยู่บนนั้นรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าเธอสนุกกับความตื่นเต้นของความเร็วที่รุนแรงแบบนี้
“เจ้านาย ลู่วิ่งข้างหน้ากว้าง เหมาะสำหรับการเคลื่อนไหวในท่าที่ยาก”เสียงอัจฉริยะในรถและก็คือหงหงได้พูด
หลงหลิงไม่ได้แสดงสีหน้าที่ประหลาดใจ นี่เป็นการออกแบบตั้งค่าของเธอเอง
มองไปที่ถนนด้านหน้าอย่างตั้งใจ เมื่อใกล้ถึงทางโค้ง หลงหลิงก็หักพวงมาลัยและเหยียบแบรกไว้ เห็นแค่ว่ารถสปอร์ตสีแดงคันนี้ราวกับนกอินทรีและทำการดริฟท์ที่สมบูรณ์แบบได้อย่างง่ายดาย
เมื่อหยุดรถหลงหลิงปรบมืออย่างดีใจ：“ฮ่าๆ ดูเหมือนว่าสิ่งที่อาจารย์สอนฉันฉันยังไม่ได้ทิ้งไปไหน เป็นอย่างไรบ้างอีหลิน ตื่นเต้นไหม？”
ฉินอีหลินเพิ่งดึงสติกลับมาจากผลกระทบของความเร็วที่รุนแรง เมื่อโดนหลงหลิงถามเช่นนี้
ฉินอีหลินก็แสดงความตื่นเต้นที่น้อยจะมี：“สนุกมากจริงๆเลย แต่ฉันคิดว่าต่อไปนี้คุณไม่ควรทำแบบนี้บ่อย ๆ อย่างไรก็ตามมันอันตรายเกินไป”ฉินอีหลินพูดตักเตือนด้วยความเป็นห่วง
“อืมอืม ฉันรู้ ปกติแล้วฉันไม่เล่นแบบนี้หรอก”หลงหลิงมองเข้าไปในดวงตาของฉินอีหลินอย่างจริงจัง：“อีหลิน คุณมีความสุขก็พอแล้ว”
