บทที่ 321 เธอบอกว่าเธอชอบคุณ
Geoffreyมานั่งรอฉินอีหลินที่โซฟาในห้องรับแขกเป็นเวลานานแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาใจเย็นมาก ไม่มีท่าทีร้อนใจเลยสักนิด
เมื่ออ้ายหลุนเดินนำฉินอีหลินและหลงหลิงไปเปิดประตู ใบหน้าของGeoffreyพลันเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
อ้ายหลุนเห็นว่าคุณปู่นั่งรอพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว จึงรีบเดินนำเข้าไป โค้งทำความเคารพGeoffreyด้วยท่าทีนอบน้อม “คุณปู่ ทำไมไม่บอกผมล่ะครับว่าอีหลินจะมา”
อ้ายหลุนประท้วงอย่างไม่พอใจ
“ครั้งนี้ฉันเชิญอีหลินมาเอง เกี่ยวอะไรกับแก”
Geoffreyมองหลานชายที่รัก เอ่ยบอกพลางหัวเราะ
ฉินอีหลินไม่รู้ต้องเรียกGeoffreyยังไง นึกถึงธรรมเนียมของคนอังกฤษ เธอยิ้มให้Geoffrey “สวัสดีค่ะ ยินดีอย่างยิ่งที่ได้เจอคุณค่ะ”
หลงหลิงผู้ตื่นเต้นตั้งแต่เดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆเห็นฉินอีหลินทำแบบนั้น เธอจึงทำตามฉินอีหลินอีกรอบหนึ่ง
Geoffreyได้ยินดังนั้นจึงยิ้ม บอกกับฉินอีหลินด้วยท่าทางใจดี “คนกันเองทั้งนั้น ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้”
ท่าทางสง่างามแต่ไม่ละถึงความนุ่มนวลของGeoffrey ทำให้ฉินอีหลินสัมผัสได้ว่าผู้ชายคนนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ใช้ภาษาจีนพูดก็คือจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นเอง
ก่อนที่เธอจะบ้านอ้ายหลุน เคยสืบเรื่องราวของGeoffreyมาบ้างแล้ว
เธอพบว่าGeoffreyใช้วิธีการมากมาย เพื่อให้ได้เข้ามาอยู่ในตำแหน่งผู้นำตระกูลดังที่ปรารถนา
ตัวอย่างที่ง่ายที่สุด อย่างน้อยเธอทำไม่ได้คือการแกล้งเป็นบ้าเป็นหลังตั้งสามสิบปี เพียงเพื่อให้น้องชายตัวเองคลายความหวาดระแวง ฆ่าตายในมีดเดียว
“ค่ะ”
ฉินอีหลินได้ยินGeoffreyที่มีท่าทีเป็นมิตรกับตัวเอง เธอจึงตามน้ำไปกับGeoffrey
แต่อ้ายหลุนกลับตกใจเป็นที่สุด แต่เดิมGeoffreyต้อนรับแขก โดยเฉพาะคนที่อายุน้อยกว่ายิ่งไม่ใช่แบบนี้
และเห็นได้ชัดว่าหลงหลิงก็รู้สึกถึงการพะเน้าพะนอเช่นกัน
พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ Geoffreyรู้สึกว่าเด็กสาวทั้งสองนี่ช่างสมบูรณ์แบบจริงๆ ไม่ว่าคนไหนก็ล้วนแล้วแต่เหมาะสมกับอ้ายหลุนทั้งนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจกับพ่อของอ้ายหลุน แต่กับอ้ายหลุนนั้นเขากลับรักและเอ็นดู
Geoffreyมีหลานชายอย่างอ้ายหลุนเพียงคนเดียว อีกทั้งพ่อแม่ของอ้ายหลุนก็ไม่ได้อยู่ข้างๆเขาอีก เพราะเหตุนี้เขาจึงหวังว่าอ้ายหลุนจะมีภรรยาที่ดีคอยอยู่เคียงข้าง จิตใจมั่นคง กลับมาดูแลธุรกิจของครอบครัว
เห็นปู่ตัวเองมองฉินอีหลินและหลงหลิงด้วยความพึงพอใจ อ้ายหลุนรู้สึกอึดอัดใจเป็นพิเศษ
ถึงจะเลือกหลานสะใภ้ก็ต้องเก็บซ่อนเอาไว้สักหน่อยไหม ทำไมต้องแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ด้วย…….
ฉินอีหลินนึกว่านอกจากคุณปู่ของอ้ายหลุนแล้ว เธอจะได้เจอกับพ่อแม่ของเขา
แต่เมื่ออยู่นานไปสักพักแล้ว ก็ไม่เห็นพวกเขาปรากฏตัวออกมา เธอเองก็ไม่ได้ถามอะไรมาก แต่ความใจดีของGeoffreyทำให้เธอรู้สึกดี ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจอะไร
ในสายตาของฉินอีหลิน Geoffreyก็คือคุณปู่ใจดีคนหนึ่ง เหมือนกับคุณปู่ของลี่โม่อวี่ลี่หยินหู เพียงเผยด้านเคร่งขรึมต่อหน้าคนที่ไม่ชอบเพียงเท่านั้น
เพียงแต่ค่านิยมของตะวันตกและตะวันออกแตกต่างกันบ้าง เธอก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามมากเกินไป เกรงว่าจะทำให้อ้ายหลุนต้องลำบาก
Geoffreyสั่งพ่อบ้านให้ไปเตรียมอาหารกลางวัน พลางเอ่ยกับฉินอีหลิน “พ่อเธอกับฉันเราก็เคยมีวาสนาได้พบเจอกันครั้งหนึ่ง สมัยนั้นพ่อของเธอนั้นค่อนข้างดื้อรั้นเลยล่ะ”
Geoffreyนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวในอดีต รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งเด่นชัด
แม้ว่าในสายตาของเขา หลงเซี่ยวเทียนจะเป็นเพียงคนหนุ่มคนหนึ่ง แต่วิสัยทัศน์ของเขานั้นค่อนข้างไกล
แต่หลงเซี่ยวเทียนยังคู่ควรให้เขาชื่นชม เห็นได้ว่าหลงเซี่ยวเทียนไม่ธรรมดาอย่างแท้จริง
ได้ยินGeoffreyเอ่ยถึงพ่อของคน ฉินอีหลินตกใจเล็กน้อย
แต่เธอรู้ว่าสมัยพ่อยังหนุ่มนั้นยอดเยี่ยมขนาดไหน จึงไม่ได้แสดงออกถึงความประหลาดใจอะไรมาก จากที่เธอดู พ่อของเธอต้องมีความสามารถเหล่านี้เป็นแน่
“หนูกลับไปจะต้องเล่าให้พ่อฟังแน่นอนค่ะ ท่านออกปากชื่นชมความสามารถของเขาไม่ขาดปากขนาดนี้”
ตั้งแต่ฉินอีหลินเข้ามา ตั้งแต่ได้พูดคุยกับGeoffreyแล้วก็สามารถดูออกว่า เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้เธอก็ไม่ได้กังวลมากนัก บางทีอาจพูดได้ว่าเป็นธรรมชาติมาก
นี่ทำให้Geoffreyแปลกใจเล็กน้อย
คนธรรมดาทั่วไปแน่นอนว่าเข้ามาแล้วต้องมีความตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด แม้กระทั่งหลงหลิงที่เติบโตมาในบ้านตระกูลหลงตั้งแต่เล็กยังแสดงออกว่าเป็นกังวลอย่างชัดเจน ทว่าฉินอีหลินกลับยังคงปกติ
ปล่อยให้เป็นไปตามสถานการณ์ ฉันยังคงนิ่งสงบ
Geoffreyยิ่งมองยิ่งสนใจในตัวฉินอีหลิน แต่นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของอ้ายหลุน เขาจะยื่นมือเข้าไปยุ่งมากก็ไม่ได้
เขาไม่ได้วุ่นวายมากเกินไป เรื่องของหนุ่มสาวก็ปล่อยให้หนุ่มสาวเป็นคนจัดการมันเอง เขาคอยเฝ้ามองได้ แต่ไม่สามารถแทรกแซงได้
“อ้ายหลุน อย่านั่งอยู่เฉยๆไม่พูดไม่จาสิ แกพาสาวสวยทั้งสองไปเดินเล่นหน่อย”
Geoffreyหันไปพูดกับอ้ายหลุนที่นั่งไม่พูดไม่จามาสักพัก “ถึงเวลาอาหารกลางวันเมื่อไหร่ ฉันจะให้พ่อบ้านไปตามพวกแก”
อ้ายหลุนรู้ว่านี้เป็นโอกาสที่คุณปู่ของเขาสร้างไว้ให้ แม้ว่าเขาจะโกรธGeoffreyอยู่บ้างที่เชิญพวกฉินอีหลินมา และไม่ได้บอกกล่าวเขาก่อน แต่เขาก็รู้ว่านี่เป็นเจตจำนงของคุณปู่ผู้ที่เป็นผู้นำตระกูล จึงพยักหน้า
ฉินอีหลินกำลังคิดอากเดินชมคฤหาสน์เก่าแก่นี้สักรอบ ไม่คิดว่าอยู่ๆGeoffreyจะพูดออกมา จึงรีบตอบรับ “งั้นพวกเราต้องขอตัวสักครู่นะคะ”
หลงหลิงที่อยู่ด้านข้างยังมีท่าทีระมัดระวังดังเช่นตอนที่เข้ามา เพียงแค่หันไปยิ้มให้Geoffrey เดินตามหลังฉินอีหลินออกไป
เมื่อออกประตูแล้ว ฉินอีหลินเดินตามหลังมาช้าๆพร้อมกับหลงหลิง อ้ายหลุนนำทางอยู่ด้านหน้า ตอนนั้นเองที่หลงหลิงกระตุกชายเสื้อของฉินอีหลิน พูดกับเธอ “อีหลิน ฉันตื่นเต้นมาก ทำไงดี ถ้าเกิดได้เจอกับพ่อของอ้ายหลุนจะทำยังไงดี”
“ทำยำไง”(เป็นคำล้อเล่นในภาษาจีน)
แม้ว่าหลงหลิงจะเกิดและอาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลหลง แต่เธอก็ไม่ค่อยได้ออกงานพบปะสังสรรค์ทำนองนี้เท่าไหร่ เมื่อพบเจอกับคนใหญ่คนโต จึงยากที่จะเลี่ยงความรู้สึกตื่นเต้นกดดัน
แต่ฉินอีหลินได้ฝึกฝนจากหลงเซี่ยวเทียนตั้งแต่เด็ก จึงแสดงออกตามมารยาทและกฎเกณฑ์ต่อหน้าGeoffreyได้
“พวกคุณสองคนซุบซิบอะไรกันอยู่ข้างหลัง” อ้ายหลุนพลันเอ่ยแทรกขึ้นมา “ความจริงเขาก็เป็นคนไม่เลว พวกคุณคิดว่ายังไง”
“อันดับแรก เธอบอกว่าเธอชอบคุณ”
ฉินอีหลินชี้ไปที่หลงหลิง แสร้งเอ่ยอย่างจริงจังกับอ้ายหลุน ต่อมาจึงเอ่ยล้อ “สองคือคุณปู่ของคุณก็ไม่ได้แย่ เข้มแข็งกว่าคุณเยอะ”
ฉินอีหลินเอ่ยจบประโยคแรก ก็เห็นว่าใบหน้าของหลงหลิงแดงลามไปยังใบหู เอ่ยจบประโยคที่สองก็ได้เห็นใบหน้าชวนอึดอัดของอ้ายหลุน
มองเห็นทั้งคู่ที่โดนเธอแกล้งจนเป็นแบบนั้นแล้ว ฉินอีหลินยิ้มพึงพอใจ แต่ไม่ได้หัวเราะมีเสียงออกมา
ที่เธอบอกว่าหลงหลิงชอบอ้ายหลุนเธอเพียงแค่ล้อเล่น เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าในใจของหลงหลิงนั้นหลากหลายมากขนาดไหนในเวลานี้
การตอบสนองแรกของหลงหลิงคือต่อว่าฉินอีหลินอยู่ในใจ เธอพูดออกมาแบบนี้ ที่จริงเธอเงยหน้ามองสีหน้าของอ้ายหลุน เห็นว่าอ้ายหลุนไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เธอจึงงรู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก
“ไปเถอะ เดี๋ยวผมพาสามงามทั้งสองอย่างพวกคุณไปเดินชมคฤหาสน์เก่าแก่นี้กัน” อ้ายหลุนเข้างานสังคมมาตลอดหลายปี แน่นอนว่าสังเกตเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของหลงหลิง จึงรีบทำลายความอึดอัด บอกยิ้มๆ
ฉินอีหลินและหลงหลิงทั้งสองคนก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเดินตามอ้ายหลุนไป
ความจริงทั้งสองเกิดความสนใจต่อคฤหาสน์เก่าแก่นี้ขึ้นมาบ้างแล้ว ยังไงการก่อสร้างของที่นี่ก็เปรียบได้กับคฤหาสน์เก่าแก่ของตระกูลหลง
