บทที่ 319 ไม่โทษลูกหรอก
หลงเซี่ยวเทียนกำลังวางแผนเกี่ยวกับการจัดการกับฝ่ายลูกเมียน้อยในขั้นต่อไปในห้องหนังสือ เมื่อได้ยินเสียงลูกสาวของตัวเองจากด้านนอกประตู จึงลุกขึ้นและรีบไปเปิดประตู“อีหลิน ทำไมลูกถึงมาหล่ะ？”
สีหน้าของฉินอีหลินเคร่งเครียดเล็กน้อย หลงเซี่ยวเทียนรู้ว่าฉินอีหลินต้องมีเรื่องอะไรจะบอกกับเขาอย่างแน่นอน ปิดประตูห้องแล้วพ่อลูกทั้งสองก็ไปนั่งลงบนโซฟา
“พ่อคะ ฝ่ายลูกเมียน้อยอาจจะมีการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ในเร็วๆนี้”ฉินอีหลินพูดอธิบายกับหลงเซี่ยวเทียน
“ทำไม？ลูกก็รู้แล้วหรือ？”หลงเซี่ยวเทียนไม่คิดว่าฉินอีหลินก็ดูออกแล้วว่าสงครามระหว่างฝ่ายลูกเมียหลวงและฝ่ายลูกเมียน้อยจะเริ่มขึ้นแล้ว
จากนั้นฉินอีหลินก็ได้เล่าเรื่องที่เธอตบหลงว่านชิงในวันนี้ และเรื่องที่เธอด่าว่าหวงจิ้งฝูให้กับหลงเซี่ยวเทียนฟัง
หลงเซี่ยวเทียนฟังแล้ว ไม่แม้แต่จะตำหนิว่าฉินอีหลินใจร้อนแต่กลับบอกกับฉินอีหลินว่า：“ครั้งนี้ลูกทำถูกต้องแล้ว ลูกสาวของผมหลงเซี่ยวเทียนจะให้พวกเขามาด่าประจานได้อย่างไรกัน”หลงเซี่ยวเทียนโกรธมากเช่นกันเกี่ยวกับเรื่องที่หลงว่านชิงมาด่าประจานฉินอีหลิน
“พ่อ ขอโทษนะคะ ฝ่ายลูกเมียหลวงและฝ่ายลูกเมียน้อยอาจจะต้องเริ่มสงครามกันแล้ว และฝ่ายลูกเมียน้อยจะต้องมีการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ในเร็วๆนี้แน่นอน”ฉินอีหลินมีความรู้สึกผิดเล็กน้อย
“เด็กโง่ พ่อเริ่มจะจัดการกับฝ่ายลูกเมียน้อยแล้ว ไม่โทษลูกหรอก”
เมื่อได้ยินว่าหลงเซี่ยวเทียนเริ่มจะจัดการกับฝ่ายลูกเมียน้อยแล้ว ฉินอีหลินจึงรู้ว่า เวลาที่ตระกูลหลงจะถูกรวมเป็นหนึ่งเดียวจริงๆนั้นใกล้เข้ามาแล้ว
มองไปที่หลงเซี่ยวเทียนด้วยสายตาที่โล่งใจ ฉินอีหลินรู้สึกว่าหลงเซี่ยวเทียนในตอนนี้นั้นยิ่งใหญ่มากอย่างเทียบไม่ได้
หลังจากหยุดชั่วครู่หลงเซี่ยวเทียนพูดขึ้นอีกครั้ง：“อีหลิน ครั้งนี้ลูกตบได้ดีมาก แม้ว่าเวลาจะเร่งรัดไปหน่อย แต่ฝ่ายลูกเมียหลวงก็เตรียมตัวกันเกือบพร้อมแล้ว”
แล้วมองไปที่หลงเซี่ยวเทียนอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อยและฉินอีหลินพูดว่า：“พ่อ หลายวันมานี้ลูกได้ศึกษากฎของครอบครัวตระกูลหลง และมีหลายข้อในนั้นบันทึกไว้ว่าฝ่ายลูกเมียหลวงควบคุมทุกอย่างเกี่ยวกับฝ่ายลูกเมียน้อย”
“โธ่……พ่อจะไม่รู้ได้อย่างไรหล่ะ เพียงแต่เวลาผ่านไปนานกฎของครอบครัวถูกคนของตระกูลหลงในปัจจุบันละทิ้งไปก็เท่านั้น”
หลงเซี่ยวเทียนพูดอย่างจนปัญญา“แต่ว่าในเมื่อลูกพูดขึ้นมาก็ได้เตือนพ่อว่า แม้ว่ากฎของครอบครัวจะถูกละทิ้ง แต่ตอนนี้พ่อสามารถใช้กฎเหล่านี้เพื่อควบคุมและปรับสมดุลของระบบฝ่ายลูกเมียน้อยได้อีกครั้ง”
เมื่อเห็นว่าข้อเสนอของตัวเองช่วยบิดาได้ ฉินอีหลินรู้สึกว่าการมาของตัวเองในครั้งนี้ของเธอไม่ได้สูญเปล่า
“ใช่แล้ว Geoffrey คุณปู่ของอ้ายหลุน ได้ส่งคำเชิญมาให้ลูกใช่ไหม？”
แม้ว่าหลงเซี่ยวเทียนจะได้รับสายจาก Geoffrey แล้ว แต่ในโทรศัพท์ Geoffrey ไม่ได้บอกว่าจะให้ฉินอีหลินไปตามนัดเมื่อไหร่
“อืม ใช่ค่ะ ลูกและหลิงเอ๋อไปตามนัดในวันพรุ่งนี้”ฉินอีหลินแสดงสีหน้าที่ไม่พอใจเล็กน้อย
เมื่อเห็นว่าลูกสาวของตัวเองไม่อยากไป หลงเซี่ยวเทียนยิ้ม“พ่อได้คุยกับ Geoffrey ไว้แล้วว่าพวกลูกไปแค่ไปเป็นแขกเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอก”
รู้ว่าในใจของฉินอีหลินนอกจากลี่โม่อวี่แล้วไม่สามารถมีใครได้อีก หลงเซี่ยวเทียนจึงพูดปลอบใจ
“เอาเถอะ แต่อย่าบอกเรื่องนี้กับโม่อวี่นะคะ”ฉินอีหลินกลัวว่าลี่โม่อวี่รู้แล้วจะหึงหวงอีก จึงเตือนหลงเซี่ยวเทียนไว้
หลงเซี่ยวเทียนพยักหน้าด้วยความร่วมมือ
……
ออกจากห้องหนังสือของหลงเซี่ยวเทียน ฉินอีหลินเดินคนเดียวบนถนนของปราสาทโบราณตระกูลหลง
อาคารสูงและเก่าแก่เหล่านี้เป็นหนึ่งในไม่กี่แห่งที่มีในประเทศ M และอาคารเก่าแก่เหล่านี้ยังเป็นพยานที่ตระกูลหลงส่งต่อรุ่นต่อรุ่น
มีคนกล่าวว่าจะไม่มีความสำเร็จหากไม่มีการแข่งขัน เมื่อฉินอีหลินนึกถึงสิ่งเหล่านี้ก็ได้เข้าใจขึ้นมาทันที เธอรู้สึกว่าฝ่ายลูกเมียน้อยเป็นคู่ต่อสู้ที่บรรพบุรุษตระกูลหลงได้จัดไว้สำหรับฝ่ายลูกเมียหลวงตลอดมา เนื่องจากการเติบโตของฝ่ายลูกเมียน้อยนำมาซึ่งความกดดันของฝ่ายลูกเมียหลวง ฝ่ายลูกเมียหลวงจึงสามารถที่จะนำพาตระกูลหลงให้ก้าวต่อไปอย่างไม่หยุด
แสงดวงอาทิตย์ตกดินสีแดงกระทบบนใบหน้าสวยของฉินอีหลิน เธอดูสวยเป็นพิเศษในเวลานี้ แต่ดวงตาที่ชัดเจนของเธอขยับไปตามจังหวะฝีเท้าของเธอ ราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“อีหลิน！คุณทำอะไรอยู่！”หลงหลิงเดินออกจากปราสาทโบราณในเวลาที่เหมาะสมพอดี และเห็นฉินอีหลินที่กำลังเดินอย่างใจลอย
“ไม่ทำอะไร คิดถึงลูก……”ฉินอีหลินมองไปที่ท้องฟ้าด้วยสายตาที่โหยหา
“เจ้าโง่ ไปกันเถอะ เราไปเลือกชุดราตรีกัน”
ในสมองของหลงหลิงเต็มไปด้วยเรื่องที่จะไปเยี่ยม Geoffrey ในวันพรุ่งนี้และเวลาส่วนมากเธอยังเพ้อฝันถึงท่าทางที่อ้ายหลุนมาต้อนรับเธออย่างบ้าผู้ชาย
“ยังต้องสวมชุดราตรีอีกเหรอ？”
ความจริงแล้วฉินอีหลินไม่สนใจชุดราตรีและเสื้อผ้าที่หรูหราพวกนั้นเลย ไม่ใช่เพราะเธอไม่รักสวยรักงาม เพียงแต่เธอรู้สึกว่าความสวยงามไม่จำเป็นต้องประดับตกแต่งด้วยความฟุ่มเฟือย
“ไปเถอะ ไปเถอะ ไม่ว่าอย่างไร ตระกูลของอ้ายหลุนก็เป็นตระกูลขุนนางชั้นสูงเหมือนกันนะ”
ในสมองของฉินอีหลินนึกถึงภาพของขุนนางตะวันตกเมื่อพวกเขาพบกัน ก็รู้สึกรำคาญขึ้นมา เธอเกลียดอะไรแบบนี้ที่สุด และรู้สึกว่าอยู่บ้านสบายที่สุดแล้ว แต่เมื่อนึกดูแล้ว ไม่ว่าอย่างไร Geoffrey ก็เป็นผู้อาวุโส ฉินอีหลินจึงไปเลือกชุดราตรีกับหลงหลิง
ตระกูลหลงมีช่างตัดเสื้อที่มีหน้าที่ดูแลบุคลากรระดับสูงเพื่อเข้าร่วมในกิจกรรมต่างๆ เป็นหัวหน้านักออกแบบชาวอิตาลีที่เกษียณแล้วเสื้อผ้าที่ออกแบบด้วยมือของเขาจะมีราคาแพงกว่ามาก
แต่ตอนนี้เขารับใช้เฉพาะตระกูลหลงเท่านั้น ซึ่งแสดงให้เห็นว่าความสามารถของตระกูลหลงนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ
“คุณลุงจอร์จ ฉันและอีหลินจะไปเป็นแขกที่บ้านของอ้ายหลุน คุณช่วยออกแบบชุดราตรีให้เราชุดหนึ่งสิคะ！”
หลงหลิงดูเหมือนจะสนิทกับนักออกแบบจอร์จมาก
“คำสั่งจากคุณหลิงเอ๋อ แน่นอนว่าต้องไม่มีปัญหา！”จอร์จผมขาวไปทั้งหัวแต่กลับดูกระฉับกระเฉงมาก
“คุณฉิน ผมสามารถวัดสัดส่วนร่างกายของคุณได้ไหมครับ ไม่ต้องกังวล คุณยืนขึ้นแล้วเราจะถ่ายรูปกันไม่กี่รูปก็พอ”จอร์จกลัวฉินอีหลินจะเข้าใจผิด
“โอเค แน่นอน”ฉินอีหลินเดินไปที่ตำแหน่งที่จอร์จชี้ แล้วให้จอร์จถ่ายรูปไม่กี่รูป
เมื่อก่อนหลงหลิงเคยมาที่นี่ ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องถ่าย
จากการสังเกตบุคลิกและสัดส่วนของร่างกายฉินอีหลิน ด้วยตัวเองจอร์จจึงพูดอย่างมั่นใจว่า：“คุณหนูทั้งสองท่าน บ่ายวันพรุ่งนี้ก็สามารถมารับชุดราตรีได้เลยครับ”
“ขอบคุณค่ะ คุณลุงจอร์จ”หลงหลิงพูดอย่างมีความสุข ฉินอีหลินยิ้มให้กับจอร์จแทนคำขอบคุณ
หลังจากที่ฉินอีหลินและหลงหลิงจากไป จอร์จก็เริ่มออกแบบชุดราตรีสำหรับคุณหนูทั้งสอง หลังจากที่เขาได้เห็นบุคลิกแบบตะวันออกที่สวยงามและสัดส่วนร่างกายที่สมบูรณ์แบบของฉินอีหลิน จึงตัดสินใจออกแบบชุดกี่เพ้าจีนให้เป็นชุดราตรีของฉินอีหลิน เพราะเขารู้สึกว่าด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงบุคลิกและความงามของฉินอีหลินออกมาได้
……
ตอนเที่ยงวันรุ่งขึ้น ฉินอีหลินยังทานอาหารกลางวันไม่เสร็จ หลงหลิงรีบดึงเธอและวิ่งไปทางห้องของจอร์จ
“คุณลุงจอร์จ ชุดทำเสร็จหรือยังคะ？”หลงหลิงเบิกตากว้าง มองไปที่จอร์จด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
“แน่นอน จะไปหยิบมาให้คุณหนูทั้งสองท่านเดี๋ยวนี้เลย”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นฉินอีหลินอดไม่ได้ที่จะจุ๊ปากอย่างชื่นชม ตั้งแต่การออกแบบไปจนถึงผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งวันกว่าเท่านั้น ความเร็วนี้ทำให้เธอรู้สึกรับไม่ได้เล็กน้อย
จอร์จหยิบชุดราตรีที่สะดุดตามากๆออกมาสองชุด ชุดของฉินอีหลินถูกเขาออกแบบให้เป็นชุดกี่เพ้า ซึ่งดูสวยงามเป็นพิเศษ
ส่วนชุดของหลงหลิงแม้ว่าจะเป็นกี่เพ้าเหมือนกัน เพียงแต่จะดูสดใสกว่า แต่ชุดของฉินอีหลินกลับดูเรียบง่ายเล็กน้อย
ฉินอีหลินถูกดึงดูดโดยเสื้อผ้าทั้งสองชุดนี้เหมือนกัน แม้ว่าเธอจะไม่ชอบที่จะตามหาความงาม แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่ผู้หญิงจะไม่ชอบเมื่อเจอเสื้อผ้าที่สวยงามเช่นนี้
ขอบคุณจอร์จอย่างมีความสุข แล้วหลงหลิงก็พาฉินอีหลินไปเปลี่ยนชุดราตรี
