บทที่ 318 ในที่สุดก็จะเริ่มแล้ว
ขณะที่ฉินอีหลินและหลงหลิงกำลังสนุกสนานที่สนามฝึกรถ หลงว่านชิงกลับบ้านด้วยสีหน้าเศร้าใจ หวงจิ้งฝูเห็นใบหน้าของลูกสาวตัวเองเต็มไปด้วยน้ำตา และมีรอยมือที่ชัดเจนที่แก้มซ้าย เธอรู้ว่าหลงว่านชิงต้องถูกรังแกมาแน่ๆ
“เกิดอะไรขึ้น ลูกสาว บอกแม่มา ใครรังแกลูก？”
“ฮือ……”
หลงว่านชิงโผเข้าไปในอ้อมกอดของหวงจิ้งฝู ร้องให้ไปสักพักแล้วจึงพูดว่า：“แม่คะ เพราะผู้หญิงแพศยาฉินอีหลินคนนั้นคนเดียวเลย เธอยังกล้าตบลูกอีกด้วย”พูดจบก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง
“เธออีกแล้วงั้นเหรอ！”ใบหน้าของหวงจิ้งฝูเต็มไปด้วยความโกรธเหมือนกัน กล้ารังแกลูกสาวของฉันอย่างนั้นเหรอ ฉินอีหลินฝากไว้ก่อนเถอะ
ดูเหมือนว่าหลงว่านชิงจะสืบทอดยีนของมารดาของเธอ ทำได้เพียงแค่ปากดีไปชั่วครู่
“แม่คะ แม่ต้องล้างแค้นให้ลูกนะคะ เธอใช้กฎของครอบครัวข่มลูก！”ในขณะที่ร้องไห้ก็ตะโกนด้วยความเสียใจ หลงว่านชิงก็แสดงความเสียใจอย่างหมดจด
แต่แล้วคนที่น่าสงสารนั้นก็มักจะมีส่วนที่น่าเกลียดชังอยู่เหมือนกัน แม้ว่าหลงว่านชิงจะแสดงว่าตัวเองเสียใจมากเพียงใด แต่รู้ว่าต้นเหตุของเรื่องอย่างฉินอีหลินและหลงหลิงจะไม่สงสารเธอเลยแม้แต่น้อย
“ไม่ต้องห่วงนะ ลูกสาวที่ดี ยัยแพศยานั่นแม่จะให้เธอได้รับกรรมอย่างแน่นอน”
แม้ว่าหลงเซี่ยวเทียนจะได้รับตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวอย่างสำเร็จแล้ว แต่ธุรกิจส่วนใหญ่ของตระกูลหลงยังคงอยู่ภายใต้การควบคุมของฝ่ายลูกเมียน้อย ดังนั้นหวงจิ้งฝูคิดว่าฝ่ายลูกเมียน้อยไม่จำเป็นต้องก้มหัวให้กับฝ่ายลูกเมียหลวง ส่วนกฎของครอบครัวนั้นก็แค่เรื่องชนะเป็นเจ้าแพ้เป็นโจรเท่านั้น ถ้าพวกเขาแข็งแกร่งขึ้น พวกเขาก็คือฝ่ายลูกเมียหลวง！
แต่แล้วสิ่งที่เธอไม่รู้คือหลังจากที่รับตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวแล้วหลงเซี่ยวเทียนที่ไม่ได้มีการเคลื่อนไหวใหญ่ๆใดๆ ความจริงแล้วกำลังวางแผนที่จะดำเนินการกับฝ่ายลูกเมียน้อย เพียงแต่น้อยคนนักที่จะรู้เรื่องนี้
……
หลงหลิงและฉินอีหลินออกจากสนามแข่งรถ พูดคุยและหัวเราะไปตามทาง เมื่อถึงครึ่งทาง พวกเธอก็ได้เจอกับหวงจิ้งฝูที่ตั้งใจรออยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว มีเพียงแค่หวงจิ้งฝูและหลงว่านชิงสองคนเท่านั้น
เมื่อฉินอีหลินเห็นทั้งสองคนก็ได้มองไปที่หลงว่านชิงด้วยความเย็นชาแวบหนึ่งก่อน หลงว่านชิงจึงไม่กล้าที่จะมองตาเธอ พลังที่ฉินอีหลินตบเธอก่อนหน้านี้ได้ตราตรึงอยู่ในหัวใจของเธอ
“ตัวลูกสู้ไม่ไหว ตัวแก่ก็เลยมาแทนว่างั้น”ฉินอีหลินพูดโดยที่ไม่ให้เกียรติหวงจิ้งฝูแม้แต่น้อย
“คุณ……”หวงจิ้งฝูไม่คิดว่าตอนนี้ฉินอีหลินจะเปลี่ยนไปจนจัดการยากขนาดนนี้ โกรธจนไม่รู้ควรจะพูดอะไรดีไปชั่วขณะ
“มีอะไรหรือเปล่า？”
“คุณไม่รู้หรือว่าในตระกูลหลงนั้นคุณต้องเคารพอาจารย์และผู้อาวุโส？”หวงจิ้งฝูไม่สามารถพูดโต้แย้งไปชั่วขณะจึงทำได้เพียงพูดไปอย่างนี้ก่อน
“ฉันจะเคารพคนที่ฉันควรเคารพเท่านั้น”
หลงหลิงที่อยู่ด้านข้างรู้สึกว่าฉินอีหลินในวันนี้แข็งแกร่งเป็นพิเศษ ไม่ไว้หน้าหวงจิ้งฝูเลยแม้แต่น้อย
“โอเค……คุณไม่เห็นผู้อาวุโสอยู่ในสายตา ฉันจะรายงานคุณให้กับตระกูล แม้แต่บิดาของคุณก็ไม่สามารถปกป้องคุณได้”หวงจิ้งฝูโกรธมากจนหัวเราะ เธอไม่เคยโดนรุ่นหลังหักหน้าแบบนี้มาก่อนเลย
“อ้อ？”ฉินอีหลินแสร้งทำเป็นประหลาดใจมาก：“โปรดแยกแยะฐานะของคุณให้ดี？คุณคือฝ่ายลูกเมียน้อย ส่วนฉันคือฝ่ายลูกเมียหลวง！”ฉินอีหลินจงใจพูดคำว่าฝ่ายลูกเมียหลวงและฝ่ายลูกเมียน้อยสองคำอย่างเน้นย้ำ
“ฮ่าๆ ฝ่ายลูกเมียหลวงแล้วยังไงกัน！”เมื่อได้ยินน้ำเสียงของฉินอีหลิน ความโกรธของหวงจิ้งฝูมากจากหลายๆทาง
“อย่างนั้นคุณเชื่อไหมว่าฉันสามารถตบหน้าลูกสาวคุณต่อหน้าคุณอีกครั้งในตอนนี้ ส่วนคุณกลับทำอะไรฉันไม่ได้！”ฉินอีหลินยิ้มและพูดอย่างเย็นชา สายตาที่เฉียบคมมองตรงไปที่หวงจิ้งฝู
หวงจิ้งฝูตกใจกับพลังที่แข็งแกร่งของฉินอีหลิน ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงความไร้พลังที่จะต่อต้านในหัวใจ ส่ายหัวไปมา เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะกำจัดความคิดนี้ในใจ
“ฉัน……ฉัน……”แม้ว่าเธอจะพยายามให้ตัวเองไม่มองไปที่ดวงตาของฉินอีหลิน แต่หวงจิ้งฝูก็ยังคงควบคุมตัวเองไม่ได้และไม่สามารถพูดเป็นระยะ ๆ ได้
“ฝ่ายลูกเมียน้อยก็คือฝ่ายลูกเมียน้อย。”ฉินอีหลินมองไปที่หวงจิ้งฝูอย่างดูถูกที่โดนตัวเองทำให้กลัวจนพูดไม่ออกแบบนี้ ดึงมือของหลงหลิงเดินอ้อมหวงจิ้งฝูและหลงว่านชิงแล้วเดินจากไป
ตั้งแต่ฉินอีหลินเดินจากไปจนไกล หวงจิ้งฝูก็ได้ยืนนิ่งๆอยู่ที่ตรงนั้น เพียงแค่กำหมัดแน่นและตัวสั่นเทาก็ได้ทรยศเธอแล้วเธอโกรธมาก
“ฉินอีหลิน ฝากไว้ก่อนเถอะ！”
ไกลออกไปฉินอีหลินและหลงหลิงที่เดินจากไปก็ได้ยินเสียงแหลมของหวงจิ้งฝูตะโกนมาจากด้านหลัง ดูเหมือนว่าเธอจะโกรธมากจริงๆ
“อีหลิน คุณ คุณยอดเยี่ยมจริงๆเลย！”หลงหลิงแสดงสีหน้าเหมือนตอนที่เพิ่งรู้จักกับฉินอีหลินอีกครั้ง
“หลิงเอ๋อ ต่อไปนี้ไม่ต้องกลัวคนในฝ่ายลูกเมียน้อยเลยสักคน”
“จริงเหรอ？ทำไมหล่ะ？”
“หลายวันมานี้ ฉันศึกษากฎของครอบครัวของตระกูลหลงอย่างละเอียดรอบคอบและพบว่ามีกฎหลายข้อที่บอกว่าความรับผิดชอบของฝ่ายลูกเมียน้อยคือการรับใช้และภักดีต่อฝ่ายลูกเมียหลวง ฝ่ายลูกเมียหลวงมีสิทธิ์ที่จะขับไล่ฝ่ายลูกเมียน้อยออกจากตระกูลหลง”ฉินอีหลินอธิบายให้หลงหลิงอย่างจริงจัง
“ห๊ะ！เป็นอย่างนี้จริงเหรอ？”
หลงหลิงถามด้วยความไม่เชื่อ แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่แสดงออกมาอย่างจริงจังของฉินอีหลินแล้วก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีหลินคือความจริง
“ถ้าอย่างนั้น ต่อไปนี้ฉันก็ไม่ต้องดูสีหน้าของฝ่ายลูกเมียน้อยแล้วหล่ะสิ”หลงหลิงพูดด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย
“เจ้าโง่ ทุกคนในฝ่ายลูกเมียน้อยล้วนคือข้าราชบริพารของคุณ ทุกสิ่งของพวกเขาล้วนเป็นของคุณ”
“ว้าว！อีหลินคุณเก่งมากจริงๆ！”
“คุณโง่เกินไปต่างหาก ที่ไม่รู้จักไปดูกฎของครอบครัว”
หลงหลิงและฉินอีหลินพูดคุยกันอย่างมีความสุข แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือคำสั่งสอนของบรรพบุรุษตระกูลหลงนั้นไม่มีคนเปิดอ่านมาหลายปีแล้ว เห็นได้จากหลงหลิงที่ไม่รู้อะไรเลย
แต่ไม่ใช่ว่าคำสั่งสอนของบรรพบุรุษตระกูลหลงนั้นไม่มีประโยชน์แล้ว เพียงแค่สิ่งโบราณถูกทิ้งไป ตอนนี้ไม่มีคนสนใจมันแล้วเท่านั้น
……
หลังจากที่ฉินอีหลินด่าว่าหลงว่านชิงและหวงจิ้งฝูในวันนั้น ทั้งสองคนกลับไปที่ฝ่ายลูกเมียน้อยจึงบอกเล่าเรื่องนี้ให้กับหลงเจี้ยน เมื่อหลงเหรินที่อยู่ด้านข้างได้ยินก็พับแขนเสื้อขึ้นเตรียมที่จะไปสั่งสอนฉินอีหลิน แต่กลับถูกห้ามไว้โดยหลงเจี้ยน
“ในเมื่อเธอกล้าพูดเช่นนี้ ก็หมายความว่าเธอมีที่พึ่งพา พวกเราต้องไม่ทำอะไรผลีผลามเพื่อไม่ให้ถูกหลอก”
หลงเจี้ยนยังคงมีท่าทีระมัดระวัง เพราะเหตุนี้เขาจึงไต่เต้าไปทีละขั้นเพื่อขึ้นสู่ตำแหน่งผู้แทนของฝ่ายลูกเมียน้อย
“ยัยแพศยานั่นรังแกเราสองแม่ลูกขนาดนี้แล้ว คุณจะทำแค่นี้เหรอ？”หวงจิ้งฝูมองไปที่หลงเจี้ยนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจ
“นั่นสิ พี่ชายใหญ่ เราไม่สามารถถูกรังแกจากฝ่ายลูกเมียหลวงเช่นนี้ ไม่แน่เธออาจจะแค่หลอกเราหล่ะ”
เมื่อเห็นลูกสาว ภรรยาและน้องชายต่างพูดเช่นนี้ ในใจของหลงเจี้ยนก็อดไม่ได้ที่จะลังเล เขาคิดถึงเรื่องนี้และรู้สึกว่าเขาไม่สามารถอยู่นิ่งได้อีกต่อไป
เมื่อนึกถึงว่าตัวเองยังควบคุมธุรกิจส่วนใหญ่ของตระกูลหลง หลงเจี้ยนจึงตัดสินใจว่าจะฉีกหน้ากับหลงเซี่ยวเทียนอย่างเด็ดขาด
ตั้งแต่สมัยโบราณชนะเป็นเจ้าแพ้เป็นโจร รอเมื่อหลงเจี้ยนประสบความสำเร็จ เขาก็คือเจ้าของตระกูลหลง！
ในเวลาเดียวกันฉินอีหลินก็ได้บอกลาหลงหลิงและเดินไปทางห้องหนังสือของหลงเซี่ยวเทียน！
ก๊อก！ก็อก！
เคาะประตูและฉินอีหลินก็ตะโกนพูดว่า：“พ่อคะ พ่ออยู่ไหม ？อีหลินเองค่ะ”
ส่วนในด้านนี้หลงเจี้ยนตบโต๊ะเสียงดัง“ปั้ง！” ลุกขึ้นยืนอย่างว่องไวและแสดงสีหน้าร้ายกาจ：“ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป พวกเราเริ่มทำสงครามกับหลงเซี่ยวเทียนอย่างเป็นทางการ！”
หวงจิ้งฝู หลงว่านชิงและหลงเหรินยิ้มด้วยความตื่นเต้น
ในที่สุดก็จะเริ่มแล้ว
