บทที่ 324 คิดว่าเธอกับเขามีลุ้น
เดิมฉินอีหลินอยากเล่าความรักระหว่างเธอกับลี่โม่อวี่ให้หลงหลิงฟัง ให้หลงหลิงได้เรียนรู้ แต่เมื่อนึกถึงวันเวลาที่ผ่านมาของเธอกับลี่โม่อวี่แล้ว ฉินอีหลินคิดว่าหลงหลิงคงยังไม่เข้าใจความรู้สึกของพวกเขาได้
ดังนั้นเธอจึงเล่าเรื่องเกี่ยวกับความรักแบบง่ายๆให้หลงหลิงได้ฟังบ้างเล็กน้อย
แต่ถึงแม้จะเล็กน้อย สำหรับหลงหลิงที่ยังเผชิญโลกมาไม่มาก ก็ยังทำให้เธอพอใช้ได้พยักหน้าไม่หยุด
“งั้นถ้าอ้ายหลุนไม่ชอบฉันจะทำยังไง” หลงหลิงเอ่ยปากถามขึ้นมา ในใจนั้นกังวลกับเขาคนแรกที่เธอชอบ แล้วถูกอีกฝ่ายปฏิเสธ
“เฮ้อ….” ในหัวฉินอีหลินมืดไปหมด ไม่รู้จะพูดยังไงดี “ฉันว่าเธอควรมีใจเด็ดเดี่ยวหน่อยได้ไหม ยังไม่ได้พูดก็มา….เฮ้อ” ฉินอีหลินมองหลงหลิงอย่างอดไม่ได้
“เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันรู้แล้ว” หลงหลิงรู้สึกว่าวันนี้ตนเองไม่ปกติเท่าไหร่
……
อ้ายหลุนเดินออกมาจากห้องหนังสือของGeoffrey สีหน้าครุ่นคิด คิดไปคิดมารู้สึกว่าในใจนั้นสับสน เขาจึงสะบัดหัว เลิกคิดถึงเรื่องพวกนี้
ขับรถตนเองออกมาจากโรงจอดรถ อ้ายหลุนตั้งใจจะพาสองสาวไปโต้ลมสักหน่อย
ในตอนที่เขาเห็นฉินอีหลินและหลงหลิง พวกเธอกำลังเดินกลับพลางตีกันไปด้วย อ้ายหลุนมองผ่านหน้าต่างรถออกไปมอง พลันรู้สึกว่าหลงหลิงที่ไม่ค่อยได้ใส่ใจนั้นก็สวยดีเหมือนกัน
“สาวสวยทั้งสอง ผมจะพาพวกคุณไปในที่ที่ดีที่หนึ่ง สนใจหรือเปล่า” อ้ายหลุนโผล่ศีรษะออกมาจากหน้าต่างรถ พูดกับพวกเธอสองคน ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มสดใส ดูน่าหลงใหล
ไม่ทันไรหลงหลิงจึงอ้าปาก ฉินอีหลินที่อยู่ข้างๆกระทุ้งเธอเบาๆ จากนั้นหลงหลิงจึงชะงักคำที่ตนเองจะพูด
“พวกเราจะกลับกันแล้ว ดังนั้นต้องไปบอกคุณปู่ก่อน”
ฉินอีหลินเอ่ยออกมาใบหน้าเรียบนิ่ง แม้ว่าตอนนี้หลงหลิงจะชอบอ้ายหลุน เธอยิ่งต้องทำเป็นไม่สนใจอ้ายหลุน แม้ว่ามันจะเหมือนกันเมื่อก่อน
“อ้อ งั้นก็ได้ ผมจะรอพวกคุณอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวไปส่งพวกคุณ” อ้ายหลุนบอกอย่างทำอะไรไม่ได้ เขารู้อยู่แล้วว่าเขาต้องผิดหวัง
แม้ว่าGeoffreyจะอยากให้ฉินอีหลินและหลงหลิงนั้นทานอาหารเย็นด้วยกันก่อน แต่ฉินอีหลินยืนยันว่าจะกลับ คนแก่จึงไม่ได้บังคับอะไรอีก
เมื่อกำลังจะลุกเพื่อส่งพวกเธอ หลงหลิงรีบเอ่ยบอก “ไม่ต้องลำบากเลยค่ะ ท่านนั่งอยู่ตรงนี้ก็ได้ค่ะ”
Geoffreyได้ยินดังนั้นจึงยิ้มเบาๆ แม้ว่ามองจากฐานะเขาไม่จำเป็นต้องไปส่งเด็กรุ่นหลานทั้งสอง แต่เพราะหน้าตาของอ้ายหลุน เขาก็ยังคงบอกใบ้ให้หญิงสาวทั้งสองเชิญก่อน
เดินตามพวกเธอออกมา อ้ายหลุนเห็นว่าคุณปู่กำลังไปกับพวกเธอ จึงรีบเข้าไปประคอง
“ฉันไปส่งพวกเธอ……”เขายังพูดไม่ทันจบ โทรศัพท์ของฉินอีหลินก็ดังขึ้น
ฉินอีหลินกำลังสงสัยว่าใครโทรมาหาตนในเวลานี้ พลันมองเห็น “สามี” สองคำนี้ปรากฏ…..
ก่อนมาประเทศM ลี่โม่อวี่ยืนยันยังไงก็จะให้เธอเปลี่ยนเป็นอันนี้
ลี่โม่อวี่ตอนนี้ราวกับมดบนกระทะร้อน เดินไปเดินมาในห้องโถงบ้านตระกูลลี่ไม่หยุด
บนโซฟาด้านข้างมีหลงหมิงเจ๋อกับหลงจิ่นเซวียนนั่งอยู่ ทั้งสองจับจ้องไปที่คอมพิวเตอร์ ไม่ยอมละสายตา
เมื่อสักครู่ พึ่งกลับมาถึงบ้านลี่โม่อวี่ก็เห็นเด็กทั้งสองกำลังอ่านข่าว เขาเข้ามาดูด้วยอย่างแปลกใจ เห็นว่าเป็นรูปของฉินอีหลิน พาดหัวข่าวด้านบนเขียนว่า
“หญิงสาวชาวตะวันออกได้รับคำเชิญจากอ้ายหลุน ไปเป็นแขกบ้านอ้ายหลุน”
หัวใจพลันจี๊ดขึ้นมา แม้ว่าลี่โม่อวี่จะเชื่อมั่นในตัวฉินอีหลิน แต่ก็ยังรู้สึกยากที่จะรับได้ สุดท้ายจึงโทรหาฉินอีหลิน
“อีหลิน ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน” เมื่อกดรับสาย ลี่โม่อวี่ก็ถามออกมาตรงๆ
ไม่คิดว่าลี่โม่อวี่จถามประโยคนี้ ฉินอีหลินนิ่งไปชั่วครู่ คาดว่าการเคลื่อนไหวของเธอคงถูกนักข่าวถ่ายรูปได้อีกแล้ว และถูกแชร์ในเน็ต
“ฉันอยู่ที่บ้านอ้ายหลุน” ฉินอีหลินรู้ว่าลี่โม่อวี่ต้องหึงแล้วแน่ๆ เธออธิบายออกไปน้ำเสียงเรียบนิ่ง “คุณปู่อ้ายหลุนเชิญพวกเรามา คุณไม่ต้องกังวลไปหรอก ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด”
แม้จะเชื่อแบบที่ฉินอีหลินบอก แต่ในใจก็ยังยากที่จะรับได้
“แล้วคุณไปเจอพ่อแม่ของอ้ายหลุนแล้วหรือเปล่า”
“คุณเชื่อฉันเถอะ ครั้งนี้เป็นคุณปู่อ้ายหลุนเชิญมา อีกทั้งพ่อแม่ของอ้ายหลุนไม่มีใครอยู่บ้าน”
รู้ว่าไม่ว่าตัวเองจะพูดยังไงลี่โม่อวี่ล้วนต้องหึง ฉินอีหลินจึงบอก “ฉันกำลังจับคู่หลิงเอ๋อกับอ้ายหลุน คุณอย่าคิดไปไกล”
ได้ยินความจริงจากฉินอีหลิน ลี่โม่อวี่ค่อยถอนหายใจอย่างจำยอม “งั้นคุณก็รีบกลับบ้านตระกูลหลง ทางนี้พวกเราพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว คุณวางใจเถอะ ตอนเย็นเราค่อยคุยกันอีก”
ชาตินี้ทั้งชาติเขาไม่มีวันลืมที่เด็กทั้งสองเรียก “คุณพ่ออ้ายหลุน”
“คนโง่” เมื่อวางสาย แม้ว่าลี่โม่อวี่จะหึงอย่างจนปัญหา แต่หัวใจของฉินอีหลินก็เต็มไปด้วยความสุข
ก่อนหน้าเมื่อเห็นว่าลี่โม่อวี่โทรมา เธอจึงเอ่ยขอโทษ แล้วถอยไปคุยด้านข้าง ไม่ให้พวกเขาได้ยินด้วย
“อีหลิน ใครโทรมาหรอ”
พึ่งหันกลับมา Geoffreyถามภายใต้การร้องของทางสายตาจากอ้ายหลุน
ความจริงมองเห็นว่าระหว่างคุยโทรศัพท์ฉินอีหลินแสดงออกอย่างสนิทสนม อีกทั้งเมื่อวางโทรศัพท์ด้วยท่าทางมีความสุข ก็รู้แล้วว่าคนคนนั้นเป็นใคร
“เป็นคู่หมั้นของฉันค่ะ” ฉินอีหลินบอกสบายๆ เธออยากบอกข้อมูลให้กับGeoffrey ว่าตนเองมีคนรักแล้ว ให้Geoffreyลดความสนใจจากเธอไปบ้าง แบบนี้โอกาสของหลงหลิงจะยิ่งมีมากขึ้น
อ้ายหลุนได้ยินแบบนั้นในใจจึงเจ็บปวด พวกเขาดีกันแล้ว แม้ว่าลี่โม่อวี่จะเคยสร้างบาดแผลให้เธอขนาดนั้น
“นี่ก็ได้เวลาแล้ว พวกเราไปกันเถอะ” ฉินอีหลินเอ่ยเตือนขึ้นมาพอดี เธอไม่อยากอยู่นานเกินไป
หลงหลิงพยักหน้าตอบรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
“ผมไปส่งพวกคุณ” อ้ายหลุนบอก
ไม่สนใจใบหน้าเผยความสุขออกมาของหลงหลิง ฉินอีหลินบอก “ไม่ต้องหรอกค่ะ คนขับรถอยู่หน้าประตูเอง”
จากนั้นลากหลงหลิงที่ไม่ค่อยยินยอมออกมาด้วย
Geoffreyเห็นดังนั้นจึงเอ่ย “หลิงเอ๋อ อยากมาครั้งต่อไปก็มาได้อีก ประตูบ้านเราเปิดต้อนรับพวกเธอเสมอ”
อ้ายหลุนชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นคิดได้ ถ้าหากหลงหลิงมา ฉินอีหลินก็จะมา จึงเอ่ยบอก “ใช่ ถ้าคุณอยากมาก็โทรมา ผมจะไปรับ”
ใบหน้าของหลงหลิงแสดงออกถึงความสุข เธอคิดว่าครั้งนี้มาบ้านของอ้ายหลุนนั้นไม่เสียเปล่า หันไปยิ้มขอบคุณGeoffrey จากนั้นบอกลาอ้ายหลุนและคุณปู่ของเขา
บนรถที่กำลังกลับบ้านตระกูลหลง ฉินอีหลินหัวเราะแล้วพูดกับหลงหลิง “หลิงเอ๋อฉันคิดว่าเธอกับอ้ายหลุนมีลุ้นนะ สู้ๆ”
“จริงหรอ” แม้เดิมทีจะเชื่อมั่นฉินอีหลิน แต่เวลานี้สมองเธอรวนไปแล้ว จึงถามกลับไปอย่างสงสัย
“แน่นอนสิ หรือว่าเธอดูไม่ออกว่าคุณปู่ของอ้ายหลุนชอบเธอขนาดไหน แบบนี้เขาก็จะให้อ้ายหลุนใส่ใจเธอมากๆ”
ได้ยินดังนั้นแล้ว หลงหลิงจึงเผยรอยยิ้มมีความสุขของหญิงสาวออกมา
