บทที่ 320 ฉันไม่สวยหรือไง
ปิดประตูห้องและเปลี่ยนชุดราตรีที่จอร์จออกแบบให้เธอ ฉินอีหลินที่อยู่หน้ากระจกในตอนนี้ เธอแสดงความงามแบบคลาสสิกของผู้หญิงจีนได้อย่างเต็มที่ แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังตกตะลึงกับตัวเองในกระจก
ออกมาจากห้อง ฉินอีหลินได้เห็นหลงหลิงที่สวมชุดกี่เพ้าสีแดงซึ่งดูสวยงามเป็นพิเศษเหมือนกัน ส่วนหลงหลิงก็ตะลึงไปชั่วขณะเมื่อเห็นฉินอีหลินกำลังเดินตรงมา
“อีหลิน คุณสวยมากจริงๆ”
“หลิงเอ๋อก็สวยมากเหมือนกัน！”ฉินอีหลินพูดชม
สาวงามทั้งสองมองหน้ากันแล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา
พวกเธอพร้อมที่จะไปงานเลี้ยงของ Geoffrey แล้ว แต่การแต่งตัวของทั้งสองในวันนี้ไม่สะดวกที่จะขับรถ ดังนั้นพวกเธอจึงหาคนขับของตระกูลหลงให้ส่งพวกเธอไปที่บ้านของอ้ายหลุน
เมื่อเดินทางผ่านบ้านของฝ่ายลูกเมียน้อย หลงว่านชิงเห็นฉินอีหลินและอีกคนนั่งอยู่ในรถจากหน้าต่างชั้นสอง อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่นและบ่นกับตัวเองอย่างร้ายกาจว่า “ให้พวกคุณมีความสุขอีกไม่กี่วัน ฮึ！”
ส่วนฉินอีหลินและหลงหลิงที่นั่งอยู่ในรถกลับไม่ได้สังเกต เนื่องจากหลงว่านชิงไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกเธออยู่แล้ว ตอนนี้หลงว่านชิงเป็นแค่ตัวตลกในสายตาของพวกเธอเท่านั้นแหละ
เมื่อคืนคุยโทรศัพท์กับลี่โม่อวี่ ฉินอีหลินไม่ได้บอกเขาเรื่องที่จะไปตามนัดที่บ้ายของอ้ายหลุน เพราะเธอกลัวว่าเมื่อลี่โม่อวี่ได้ยินแล้วจะหึงหวงขึ้นมาอีก
หลังจากรถแล่นออกมาจากปราสาทโบราณตระกูลหลง ในใจของฉินอีหลินประหม่าเล็กน้อย เพราะเธอกลัวว่าจะเจอพวกปาปารัสซี่แอบถ่ายระหว่างทางแล้วถูกส่งไปที่ประเทศจีน
ถ้าหากลี่โม่อวี่รู้ไม่รู้ว่าจะเกิดความวุ่นวายอะไรขึ้นอีก
โชคดีที่สื่อมวลชนนั้นไม่รู้เรื่องที่พวกเธอไปตามนัด และได้มาถึงบ้านของอ้ายหลุนอย่างราบรื่น
เกี่ยวกับการเชิญในครั้งนี้นั้นเป็นการตัดสินใจคนเดียวของ Geoffrey ที่จะเชิญฉินอีหลิน เขาเห็นข่าวฉาวของอ้ายหลุนและฉินอีหลินแล้วจึงทำแบบนี้ อ้ายหลุนไม่รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย
เดิมทีอ้ายหลุนกำลังร่วมงานแถลงข่าวเปิดตัวภาพยนตร์ แต่กลับได้รับข้อความจากคุณปู่ของตัวเองว่าฉินอีหลินกำลังนั่งรถมาที่บ้านของพวกเขา
อ้ายหลุนรีบอธิบายกับผู้จัดการของตัวเองแล้วรีบไปจากสถานที่นั้น ทำให้แฟนคลับบ่บโอดครวญ
เมื่อรถที่ฉินอีหลินและหลงหลิงนั่งได้จอดลงที่หน้าประตูบ้านของอ้ายหลุน เฟอรารี่สีแดงของอ้ายหลุนก็ได้กลับมาถึงพอดี
เมื่อเห็นฉินอีหลินและหลงหลิงสวมชุดกี่เพ้าแบบตะวันออกไว้นั้น อ้ายหลุนซึ่งเพิ่งลงจากรถก็ดึงดูดพวกเธอทันที
เพียงแต่สายตาของเขาอยู่บนตัวของฉินอีหลินนานกว่ามาก
ในเวลานี้อ้ายหลุนเพิ่งกลับจากงานแถลงข่าว ชุดสูทสีแดงปรับรูปร่าง 185 ของเขาให้สมบูรณ์แบบ นอกจากนี้เขายังแพร่ออร่าของชนชั้นสูงที่ไม่อาจสลายไปได้พร้อมกับรถหรูที่อยู่ข้างๆเขา หลงหลิงมองจนดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกาย ส่วนฉินอีหลินกลับไม่รู้สึกอะไรเลย
“อีหลิน ขอโทษ ผมก็เพิ่งทราบข่าวว่าพวกคุณจะมา เขาก็ไม่ได้บอกผม”
อ้ายหลุนพูดอธิบาย เขาไม่อยากให้ฉินอีหลินคิดว่าเป็นการเชิญของตัวเอง
อ้ายหลุนมองไปที่หลงหลิงที่อยู่ด้านข้างด้วยความรู้สึกผิดเช่นกัน แต่หลงหลิงพูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยว่า：“ในสายตาคุณมีแค่พี่สาวหรือไงกัน？”
จากนั้นก็เห็นอ้ายหลุนแสดงสีหน้าที่อึดอัด แล้วหลงหลิงกลับยิ้มขึ้นมา：“แค่ล้อเล่นกับคุณเอง！”
อ้ายหลุนยิ้มปกปิดความอึดอัดของตัวเอง “เขาใจดีมากเลย ไม่เป็นไร พวกคุณไม่ต้องกังวล”
“ไม่ต้องห่วง เรารู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร”
ฉินอีหลินยังคงไม่พูดอะไร หลงหลิงเห็นเช่นนั้นจึงตอบกลับ
สิ่งที่ทั้งสามคนไม่รู้ก็คือหลังประตูด้านหลังของอ้ายหลุน พ่อบ้านที่ติดตาม Geoffrey อยู่ตลอดนั้นได้ยินบทสนทนาของพวกเขาทั้งหมด
เมื่อเห็นคนทั้งสามเดินไปที่ประตูภายใต้การนำทางของอ้ายหลุนแล้ว พ่อบ้านก็รีบออกจากที่นั่นและกลับไปข้างกายของ Geoffrey และรายงานทุกอย่างให้เขาฟัง
ไม่พูดไม่ได้เลยว่าความช่างสังเกตของพ่อบ้านนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ จากบทสนทนาเมื่อกี้ที่ใช้เวลาไม่กี่นาทีแล้ว โดยพื้นฐานเขาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว
“คุณ Geoffrey ดูเหมือนว่าท่านชายอ้ายหลุนจะใส่ใจเด็กสาวตะวันออกที่ชื่อฉินอีหลินคนนั้นมาก แต่ฉินอีหลินกลับดูเหมือนจะไม่สนใจท่านชายอ้ายหลุน”สถานการณ์ที่พ่อบ้านรายงานนั้นตรงกับสถานการณ์จริงมากแล้ว
Geoffreyพยักหน้าอย่างเรียบง่าย เขาในเวลานี้สวมเสื้อสเวตเตอร์สีดำและมีหนวดเคราบนใบหน้า ให้ความรู้สึกอัธยาศัยดีต่อผู้คนแต่ในเวลาเดียวกันก็มีออร่าของชนชั้นสูงที่ไม่อาจหยุดยั้งได้ถูกแพร่ออกมา
หลังจากที่อ้ายหลุนพาฉินอีหลินและหลงหลิงเข้ามาจากประตูปราสาทโบราณของบ้านอ้ายหลุน สิ่งที่เจอคือทะเลดอกไม้ที่ไม่เห็นที่สิ้นสุดของบ้านอ้ายหลุน เป็นช่วงต้นฤดูร้อนและภายใต้อุณหภูมิที่ยังสบายๆอยู่นั้น ทะเลดอกไม้บานที่นี่นั้นสะดุดตาเป็นพิเศษ
ฉินอีหลินและหลงหลิงต่างก็ถูกดึงดูดโดยทะเลดอกไม้ที่สวยงามนี้ และทั้งสองคนก็ได้จมอยู่ในจินตนาการที่สวยงามนี้โดยไม่รู้ตัว
ฉินอีหลินจินตนาการว่าเธอกำลังจับมือลี่โม่อวี่ ทั้งสองสูดกลิ่นหอมของทะเลดอกไม้และเด็กทั้งสองก็เดินตามพวกเขาไปรอบๆครอบครัวสี่คนเดินเล่นในทะเลดอกไม้อย่างมีความสุขมาก ฉินอีหลินแสดงรอยยิ้มที่มีความสุขโดยไม่รู้ตัว
ส่วนหลงหลิงนั้นแน่นอนว่าสิ่งที่จินตนาการก็คือจับมือกับอ้ายหลุนสองคนและเดินเล่นอยู่ในทะเลดอกไม้นี้
สิ่งที่ทั้งสองคนคิดเป็นเพียงชั่วครู่ในความเป็นจริงพวกเขาไม่ได้หลงใหลงในจินตนาการ เพราะพวกเขายังต้องไปเยี่ยมคุณปู่ของอ้ายหลุนคุณ Geoffrey
ส่วนอ้ายหลุนดูเหมือนจะคุ้นชินกับทะเลดอกไม้แห่งนี้แล้ว เพียงแต่ท่าทางของฉินอีหลินที่กำลังเดินท่ามกลางดอกไม้เมื่อกี้นั้น ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะใจลอย เพราะฉินอีหลินในตอนนี้นั้นสมบูรณ์แบบมากๆเมื่อเข้าคู่กับทะเลดอกไม้นี้แล้ว
“เฮ้！”หลงหลิงเห็นอ้ายหลุนที่จ้องไปที่อีหลินอย่างไม่ละสายตาจึงหยุดเดินไปด้านหน้าและตะโกนออกมา
อ้ายหลุนลูบหัวตัวเองด้วยความเก้อเขินและพูดอย่างเขินอายว่า：“ขอโทษ อีหลินคุณสวยเกินไป ผมเลย……”
ฉินอีหลินไม่ได้พูดอะไร หลงหลิงกลับเม้มปากเล็กๆอย่างโกรธๆ“อีหลินสวยคนเดียวเหรอ？ฉันไม่สวยหรือไง？”
“สวย แน่นอนว่าสวยเหมือนกัน！”อ้ายหลุนตอบกลับ แต่หลงหลิงกลับดูท่าทางได้ใจมากและแสดงรอยยิ้มอย่างมีความสุขออกมา
ฉินอีหลินเห็นท่าทางของหลงหลิงเช่นนี้แล้วบนใบหน้าแสดงท่าทางดูถูกเป็นอย่างมาก
อ้ายหลุนนำพาฉินอีหลินและหลงหลิงผ่านทะเลดอกไม้อันกว้างใหญ่และเดินอีกประมาณห้านาที ก่อนจะหยุดอยู่หน้าอาคารสูงที่เก่าแก่และสูงเท่าปราสาทหลักของตระกูลหลง
“พวกคุณไม่ต้องประหม่าหรอก เขาเป็นคนดีมาก ไม่ต้องกังวล”อ้ายหลุนพูดที่ประตูก่อนหน้านี้และตอนนี้ก็ได้เตือนอีกครั้ง เขากลัวว่าฉินอีหลินและหลงหลิง จะทำตัวโง่ๆต่อหน้า Geoffrey
ฉินอีหลินพยักหน้าเล็กน้อย ในความคิดของเธอที่เธอจะต้องเจอในวันนี้เป็นเพียงผู้อาวุโสที่มีอายุเล็กน้อยก็เท่านั้น ดังนั้นเธอไม่มีอะไรที่ไม่เป็นธรรมชาติเลย แต่ในทางกลับกันใบหน้าของหลงหลิงกลับเต็มไปด้วยความประหม่า ราวกับแฟนสาวที่ถูกพากลับบ้านเพื่อเจอพ่อตากับแม่ยายอย่างนั้นเลย
หลงหลิงเดินไปด้านข้างของฉินอีหลินและจับแขนเสื้อของฉินอีหลินไว้อย่างแน่น ถึงได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย ส่วนฉินอีหลินเห็นเช่นนี้เพียงแค่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
อ้ายหลุนเดินไปด้านหน้า เปิดประตูปราสาทโบราณออกเบาๆ
