บทที่ 323 เรื่องของความรู้สึกบังคับกันไม่ได้
คาดไม่ถึงว่าครอบครัวของอ้ายหลุนจะมีเรื่องราวมากมายขนาดนี้ ฉินอีหลินและหลงหลิงเกิดความศรัทธานับถือตระกูลนี้เป็นอย่างมาก
เรื่องราวของตระกูลที่ยิ่งใหญ่ล้วนควรค่าแก่ความศรัทธานับถือจากผู้คน
“เล่าเรื่องมากมายให้พวกคุณฟัง อาหารกลางวันก็ใกล้จะเสร็จแล้ว เรารีบกลับกันเถอะ”
ก่อนหน้านี้เมื่ออ้ายหลุนเล่าเรื่องราวของพ่อแม่ของเขา เขาคอยจับจ้องฉินอีหลินอยู่ตลอดเวลา
ทำไมฉินอีหลินจะมองความรู้สึกของอ้ายหลุนไม่ออก แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็ไม่ได้สนใจอ้ายหลุน
ตอนที่ลี่โม่อวี่ยืนอยู่หน้าบ้านตระกูลฉินออกหน้าแทนเธอ เขาก็ได้เอาหัวใจของเธอไปแล้วทั้งใจ แม้ระหว่างทางจะต้องเจอกับความทุกข์และอุปสรรคมากมาย แต่เมื่อผ่านช่วงยากลำบากไป เธอเพียงแค่อยากใช้ชีวิตแต่ละวันไปกับลี่โม่อวี่
อ้ายหลุน เธอทำไม่ได้
ทว่าหลงหลิงกลับต่างออกไป ตอนนี้เธอถูกอ้ายหลุนดึงดูดความสนใจไว้แล้ว แต่ฉินอีหลินกลับไม่ทันได้คิด เธอล้อเล่นว่าหลงหลิงชอบอ้ายหลุนกลับกลายเป็นจริง
ทั้งสามเดินกลับมาทางเดิม เดินมาได้ครึ่งทางก็เห็นพ่อบ้านขับสกู๊ตเตอร์มาตามพวกเขาไปทานข้าว พอดีที่มีที่นั่งเหลือสามที่ ทั้งสามขึ้นรถแล้วกลับไปที่บ้านของอ้ายหลุน
ไม่พูดไม่ได้ ห้องรับประทานอาหารบ้านอ้ายหลุนก็ใหญ่เหมือนกับที่บ้านตระกูลหลง ห้องรับประทานอาหารของบ้านอ้ายหลุนถูกสร้างตามแบบตะวันตก ทั้งห้องมีห้องเล็กใหญ่ และโต๊ะรับประทานอาหารวางอยู่ตรงกลาง ด้านของสองฝั่งมีสิ่งประดับประดานานาชนิด ห้องครัวอยู่ด้านหลังของห้องรับประทานอาหาร
ผลักประตูเก่าแก่ของห้องรับประทานอาหาร ฉินอีหลินและหลงหลิงมองเห็นGeoffreyนั่งอยู่หัวโต๊ะ เห็นว่าพวกเขามาแล้ว ชายชราจึงยกยิ้ม เตรียมลุกขึ้นไปต้อนรับพวกเขา
เกียรตินี้ มีค่าไม่ใช่ใครก็ได้จะได้รับมัน
แต่หลงหลิงที่อยู่ข้างๆรีบก้าวเข้าไปไม่ทันตั้งตัว ประคองGeoffreyที่กำลังจะลุกขึ้น จากนั้นจึงบอก “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้เลยค่ะ ท่านนั่งลงก่อนนะคะ”
มองหลงหลิงเงียบๆ Geoffreyรู้สึกว่าไม่ทันไรผู้หญิงคนนี้ก็เปลี่ยนไปมาก ก่อนหน้านี้ยังดูตื่นกลัวอยู่เลย ตอนนี้กลายเป็นคนน่าเอ็นดูแบบนี้ไปแล้วหรอ
อ้ายหลุนไม่ได้รู้สึกอะไร ทว่าฉินอีหลินเห็นหลงหลิงเป็นแบบนั้นก็ตกใจ คงไม่ใช่ตกใจกลัวสิงโตตัวนั้นจนเป็นบ้าไปแล้วนะ
“นั่งเถอะ” Geoffreyบอก
ฉินอีหลินนั่งลงข้างๆหลงหลิง เหลือบมองเธออยู่หลายครั้ง สีหน้าตลก
หลงหลิงพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่ตนเองทำเกินไป ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ย้ายสายตามองไปทางอื่น มองฟ้ามองดินมองโต๊ะ ไม่มองฉินอีหลิน
“รู้ว่าพวกเธอไม่ชินกับอาหารตะวันตก นี่เป็นเซฟที่ฉันเชิญมาจากจีน พวกเธอลองชิมดูว่าชอบไหม”
ไม่นาน รออาหารมาครบแล้ว ฉินอีหลินค่อยพบว่าอาหารทั้งโต๊ะล้วนเป็นอาหารจีนต้นตำรับ จนทำให้เธอน้ำลายไหล
แม้หลงหลิงจะอยู่ที่บ้านตระกูลหลง แต่บ้านตระกูลหลงก็ตั้งอยู่ที่ประเทศM เธอเคยทานอาหารจีนต้นตำหรับเพียงไม่กี่ครั้ง จึงรู้สึกตื่นเต้นกับอาหารบนโต๊ะ
บนโต๊ะอาหาร สายตาของหลงหลิงทิ้งห่างเพียงชั่วครู่แอบมองอ้ายหลุนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเป็นระยะ แม้ว่าการกระทำของเธอนั้นเพียงเล็กน้อย แต่ก็ปิดGeoffreyและฉินอีหลินไม่มิด
ฉินอีหลินพลันเข้าใจในทันที แต่เธอไม่ได้แสดงออกมา เพียงแต่ใส่ใจทานข้าวต่อไป ไม่พูดไม่ได้เลยว่าเชฟที่Geoffreyเชิญมาฝีมือไม่เลวเลย ฉินอีหลินรู้สึกว่าตนเองทานไปไม่น้อยทีเดียว
ทว่าหลงหลิงไม่ได้ตั้งใจทานอาหาร มองซ้ายแลขวา แม้ว่าอาหารจะอร่อย แต่เธอก็ทานไปเพียงไม่กี่คำ
Geoffreyมองดูอยู่เงียบๆ เขารู้ว่าฉินอีหลินไม่ได้สนใจอ้ายหลุน แต่หลงหลิงคนนี้กลับสนอกสนใจอ้ายหลุน
และในใจของอ้ายหลุนก็ไม่ได้สงบ จากที่เขาดู นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินอีหลินมาเป็นแขกบ้านตัวเอง แถมยังมาเจอปู่ของตนอีก เขาต้องการจีบฉินอีหลินอย่างจริงจัง แม้ว่าเธอจะมีแฟนแล้วก็ตาม
ระหว่างมื้ออาหาร ทั้งสี่คนต่างมีความคิดของตนเอง เพียงแต่ทุกคนต่างซ่อนมันเอาไว้เป็นอย่างดี
เมื่อทานอาหารกลางวันแล้ว ฉินอีหลินและหลงหลิงออกมาเดินชมคฤหาสน์เก่าแก่ของบ้านอ้ายหลุนเพียงสองคนตามคำแนะนำของGeoffrey แต่อ้ายหลุนกลับถูกเรียกเอาไว้ คล้ายกับมีเรื่องต้องคุย
พอดีกับที่ฉินอีหลินมีเรื่องต้องคุยกับหลงหลิง จึงลากหญิงสาวที่ไม่ค่อยเต็มใจออกมาจากห้องรับประทานอาหาร
“เธอชอบอ้ายหลุนแล้วใช่ไหม”
“ฉันชอบอ้ายหลุนแล้ว”
ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน เป็นฉินอีหลินและตามมาด้วยหลงหลิง
ฉินอีหลินท่าทางรู้ทัน มองหลงหลิงแล้วหัวเราะ จากที่เธอดู หลงหลิงมีคนที่ชอบเป็นเรื่องปกติ และหลงหลิงก็เป็นพี่น้องที่ดีของเธอ เธอยังจะช่วยหลงหลิงคว้าอ้ายหลุนมาไว้ในมืออีกด้วย
“แต่คนที่อ้ายหลุนชอบก็ยังเป็นเธอ….”
หลงหลิงแสงสีหน้าทำอะไรไม่ได้ แต่ไม่ได้มีท่าทีกล่าวโทษฉินอีหลิน
เธอรู้ว่าฉินอีหลินมีสามีอยู่ที่จีนแล้ว แถมยังมีลูกถึงสองคน เป็นครอบครัวที่อบอุ่น
“เธอวางใจได้ เรื่องของเธอก็คือเรื่องของฉัน เธอไม่กล้าพูด ฉันจะช่วยเธอพูดกับอ้ายหลุนเอง”
ไตร่ตรองเล็กน้อย ฉินอีหลินจึงยิ้มแล้วตบไหล่หลงหลิง “ฉันเป็นพี่น้องของเธอ จะไม่ช่วยเธอได้ยังไง วางใจเถอะ เธอน่ารักขนาดนี้ เขาต้องชอบเธอแน่”
ได้ฟังคำพูดของฉินอีหลิน หลงหลิงรู้สึกขอบคุณอย่างเห็นได้ชัด
ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยมีใครดีกับเธอแบบนี้เลยสักคน นอกจากญาติของตนเอง แต่ฉินอีหลินก็เป็นญาติของเธอเหมือนกันนี่นา
ในเวลาเดียวกัน Geoffreyพาอ้ายหลุนมาที่ห้องหนังสือของเขา
ปิดประตูลง Geoffreyมองดูทายาทที่เก่งกาจของตระกูลอย่างละเอียด เอ่ยออกมาช้าๆ “ฉันรู้ว่าคนที่แกชอบคือฉินอีหลิน แต่ภาษาจีนมีคำโบราณได้กล่าวไว้ ‘สุภาพชนไม่แย่งของรักของคนอื่น’”
“ผมรู้ว่าเธอมีแฟนอยู่ที่จีนแล้ว แต่ผมไม่อยากยอมแพ้”
ในหัวของอ้ายหลุนเต็มไปด้วยการคบหากับฉินอีหลินเมื่ออยู่ประเทศY เป็นลี่โม่อวี่ที่ทำให้เธอเป็นทุกข์ ตอนนี้ยังกลับมาขอโทษ เรื่องอะไรล่ะ
“เรื่องความรู้สึกบังคับกันไม่ได้”
Geoffreyผ่านมาก่อน ดวงตาคมจ้องมองอ้ายหลุนที่ดื้อรั้น บอกน้ำเสียงอ่อนโยน “หลงหลิงไม่เลวนะ”
อ้ายหลุนเงียบไม่เอ่ยอะไร เขาไม่ได้เกลียดหลงหลิง แต่ก็ไม่ได้ชอบ เป็นเพียงเพื่อนธรรมดา
“ฉันรู้ว่าแกไม่ได้รู้สึกอะไรกับหลงหลิง แต่แกลองคิดดูสักนิด ความรู้สึกเป็นสิ่งที่สร้างขึ้นได้ภายในหนึ่งวันหรือเปล่า” Geoffreyยิ้มเบาๆ กล่าวต่อไป “แกลองคิดดูดีๆ บางทีคนที่เราชอบอาจจะไม่ได้ดีกว่าคนที่ชอบเรานะ…..”
Geoffreyเอ่ยจบประโยคสุดท้ายด้วยความหมายลึกซึ้ง แล้วเหลืออ้ายหลุนไว้เพียงคนเดียวตรงนั้น ไม่เอ่ยอะไรอยู่นาน
และเวลานี้ ฉินอีหลินกำลังคุยอะไรกับหลงหลิง…..ความจริงดูเหมือนฉินอีหลินกำลังสั่งสอนหลงหลิง และหลงหลิงก็พยักหน้าไม่หยุด
ตามระยะเวลาที่ผ่านไป ดวงตาที่หลงหลิงใช้มองฉินอีหลินยิ่งเพิ่มพูนความชื่นชมมากขึ้นเรื่อยๆ
“เพียงเท่านี้แหละ เธอเข้าใจหรือยัง” ฉินอีหลินเอ่ยถาม
“อืม เข้าใจแล้ว” หลงหลิงรีบพยักหน้าจริงจัง
สิ่งที่ฉินอีหลินสอนเธอ เธอจะไม่เข้าใจได้ยังไง
