บทที่ 332 ผมขายคุณแล้ว
หลงเสี้ยวตี้ยังไม่ทันเข้ามา ก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยเจี๊ยวจ๊าว หัวคิ้วพลันขมวด เขายังนึกว่าเป็นลูกหลานของพ่อบ้านวิ่งเล่นอยู่ในบ้าน แต่ไม่คิดว่าจะกลายเป็นเด็กสองคนที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน และยังอยู่ในห้องรับแขก นั่งอยู่ข้างๆชายชาวตะวันออกคนหนึ่ง
ยังไม่รอให้ฉินอีหลินได้เอ่ยปากพูด หลงเซี่ยวเทียนก็ขมวดคิ้วแล้วถาม “ทำไมคุณพาเด็กๆมาที่นี่ล่ะ”
ตอนนี้ตระกูลหลงไม่ได้ปลอดภัยเท่าตระกูลลี่แล้ว
หลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนกลัวว่าพ่อของตนจะโดนคุณตาดุ ทั้งสองมองสบตากัน กอดหลงเซี่ยวเทียนซ้ายขวา “คุณตา เพราะพวกเราคิดถึงคุณตากับคุณแม่แล้ว ขอให้คุณพ่อพาพวกเรามาเอง”
หลงเซี่ยวเทียนยังคงขมวดคิ้วมุ่นไม่เอ่ยปาก
หลงจิ่นเซวียนมองสถานการณ์แล้วจึงเบะปาก น้ำเสียงน่าสงสาร “จิ่นเซวียนอยากฉลองปีใหม่กับคุณตาและคุณแม่ จิ่นเซวียนไม่เคยต้องแยกจากคุณตากับคุณแม่เลยนะคะ”
“หมิงเจ๋อก็ไม่เคยครับ”
เด็กทั้งสองเมื่อเห็นว่าพูดดีๆแล้วไม่ได้ผล จึงใช้ไม้ตายน่าสงสาร หลงเซี่ยวเทียนในที่สุดก็หลงกลแล้ว เขายื่นสองมือขยี้ศีรษะเด็กทั้งสองคนละข้าง ท่าทางอ่อนโยนขึ้น
“ใกล้จะข้ามปีแล้วหรอ”
“ใช่ครับ/ค่ะ ถูกแล้ว”
เด็กทั้งสองเห็นท่าทางอ่อนโยนของหลงเซี่ยวเทียนแล้วจึงรีบพยักหน้าอย่างแข็งขัน
หลงเสี้ยวตี้ได้ยินดังนั้นแล้วจึงขมวดคิ้ว “พ่อบ้าน”
“ครับ”
“อีกไม่กี่วันก็เป็นวันปีใหม่จีนแล้ว ทำไมไม่มีใครบอก”
หลงเสี้ยวตี้รู้สึกไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แม้เขาจะไม่ได้อยู่ที่จีน แต่ทุกๆปีใหม่ไม่เคยละเลยเลยสักครั้ง
พวกเขาใช้วิธีนี้เพื่อบอกกับตระกูลหลงในรุ่นหลังว่า ไม่ว่าฐานหลักของตระกูลหลงอยู่ที่ไหน ยังไงพวกเขาก็เป็นคนจีน
“เรื่องนี้คุณย่าห้าเป็นคนจัดการมาตลอด ตอนนี้คุณย่าห้าคุกเข่าอยู่ในศาลบรรพบุรุษ จึงไม่มีใครดูแลเรื่องนี้แล้วครับ”
คุณย่าห้าก็คือหวงจิ้งฝู และพ่อบ้านคนนี้เป็นคนที่หลงเจี้ยนตั้งขึ้นมา โดยเฉพาะหลายปีมานี้ หวงจิ้งฝูเองก็ให้ของกำนัลกับเขาอยู่ไม่ขาด ดังนั้นตอนนี้แน่นอนว่าเขาได้เข้าฝ่ายคนเชื้อสายรองไปแล้ว และความหมายแฝงของประโยคนี้คือกำลังต่อต้านการกระทำของหลงเซี่ยวเทียน
“คุณทำงานที่ตระกูลหลงมานานแค่ไหนแล้ว”
น้ำเสียงของหลงเซี่ยวเทียนเรียบนิ่ง
“สามสิบปีครับ”
“สามสิบปี ไม่น้อยแล้ว”
หลงเซี่ยวเทียนพยักหน้าเบาๆ บอกใบ้ให้พ่อบ้านออกไป
เป็นคนเก่าแก่ทำงานมาสามสิบปีแล้ว และยังเป็นหูเป็นตาให้คนเชื้อสายรอง เป็นความจริงที่พวกเขาไม่ได้ทำความสะอาดให้ดีเท่าที่ควร
และตอนนี้นั้นเองซ่งชือยุ่นที่ยืนอยู่ด้านหลังชายทั้งสองจับจมูกอย่างกระอักกระอ่วน
ซ่งชือยุ่นเป็นภรรยาของหลงเสี้ยวตี้ เป็นผู้หญิงแกร่งที่สมน้ำสมเนื้อ เธอไม่เพียงรับผิดชอบบริษัททั้งสองของตระกูลหลง ทุกครั้งที่ตระกูลหลงจัดงานเลี้ยงใดๆ ล้วนเป็นเธอที่รับผิดชอบ
เพราะปกติทำงานยุ่งมาก เธอจึงไม่จัดการเรื่องเล็กเรื่องน้อยของ “วังหลัง” ตระกูลหลง ต่อมาเห็นหวงจิ้งฝูเสียใจ จึงถือโอกาสโยนไปให้เธอ ไม่คิดว่าตอนนี้จะเกิดผลร้ายแรงขนาดนี้
“ฉันทำงานพลาดเอง”
เดิมแม่ของหลงหลิงเจ็บป่วยออดๆแอดๆมาตลอด จึงไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ แถมยังไม่เก็บมาใส่ใจอีก นี่จึงทำให้คนเชื้อสายรองได้โอกาสแทรกแซง
“ไม่โทษคุณหรอก ใครก็คาดไม่ถึง พ่อบ้านที่ดูแลผู้นำตระกูลมาสามคนแล้ว สามารถถูกคนเชื้อสายรองซื้อไปได้”
หลงเซี่ยวเทียนไม่ชอบให้เกิดเรื่องแล้วต้องมาคอยโทษกันเอง จึงบอกให้ซ่งชือยุ่นเข้าใจ
“อาศัยช่วงไม่กี่วันนี้ จัดการคนใช้ทั้งหมดให้เรียบร้อย ควรทิ้งก็ทิ้งซะ”
หลงเสี้ยวตี้แน่นอนว่ารู้ถึงความคิดของหลงเซี่ยวเทียน แต่เขาไม่กล้าพูด แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะพูดไม่ได้
หันกลับมาหาภรรยาตนเอง หลงเสี้ยวตี้ใบหน้าจริงจัง “เรื่องที่บริษัทเก็บไว้ก่อน”
“วางใจเถอะ ฉันรู้หนักเบาดี”
ซ่งชือยุ่นพยักหน้าเบาๆ
ตอนนั้นเอง ทุกคนถึงได้มีสติกลับมา ฉินอีหลินเห็นว่าบรรยากาศไม่ได้ตึงเครียดเหมือนเมื่อสักครู่แล้ว จึงยิ้มแล้วแนะนำกับหลงเสี้ยวตี้และซ่งชือยุ่น
“คุณลุงสอง คุณป้าสอง นี่คือลี่โม่อวี่ คนรักของหนูค่ะ”
เมื่อเอ่ยถึง “คนรักของหนู” สี่คำนี้ ฉินอีหลินก็รู้สึกภาคภูมิใจอย่างอธิบายไม่ถูก
และเมื่อลี่โม่อวี่ได้ยินไม่กี่คำนั้น มุมปากค่อยๆยกยิ้มรู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจ
และในตอนนั้นเอง สาวใช้ได้เดินเข้ามาเชิญไปทานข้าว
“ไปทานข้าวกันเถอะ ทานไปคุยไป”
หลงเซี่ยวเทียนเดินนำเข้าไปที่ห้องรับประทานอาหารก่อน
ทุกคนเดินตามไป เด็กทั้งสองก็จูงมือฉินอีหลินเดินตามไป มุ่งตรงไปที่ห้องรับประทานอาหาร
“เด็กทั้งสองนี่คือ…..”
ซ่งชือยุ่นมองเด็กทั้งสอง ยิ่งดูยิ่งชอบ จึงอดไม่ได้ต้องถามออกมา
“ดูฉันสิ ลืมไปเลย”
ฉินอีหลินตีหัวตัวเอง เตือนให้ตื่น
“หมิงเจ๋อ จิ่นเซวียน ทักทายคุณปู่สอง และคุณย่าสองสิ”
“สวัสดีครับคุณปู่สอง คุณย่าสอง”
“สวัสดีค่ะคุณปู่สอง คุณย่าสอง”
เด็กทั้งสองเอ่ยออกมาเหมือนกันอย่างพร้อมเพรียง ทำให้หัวใจของซ่งชือยุ่นแทบหลอมละลาย
หลงเสี้ยวตี้ได้ยินดังนั้นจึงรีบพยักหน้ารับ เขาหัวเราะแล้วพูดกับน้องชายตัวเอง “หลานแต่งงานแล้วก็ไม่บอกกันหน่อย พี่น้องทำกันแบบนี้เยี่ยม จริงๆเลย”
หลงเซี่ยวเทียนได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขมขื่น กำลังจะเอ่ยปากก็ถูกหลงจิ่นเซวียนแย่งพูดไปก่อน
“คุณปู่สองทายผิดแล้วค่ะ พ่อกับแม่ยังไม่แต่งงานกันเลยค่ะ”
จบคำพูด บรรยากาศรอบตัวของหลงเสี้ยวตี้พลันเย็นยะเยือกขึ้น สายตาคมจับจ้องไปที่ลี่โม่อวี่ที่กำลังคีบผักให้ฉินอีหลิน สายตาเต็มไปด้วยการเตือน “ลูกโตขนาดนี้แล้วยังไม่แต่งงานหรอ”
“ไม่ใช่ผมไม่อยากแต่งงานนะครับ ผมขอแต่งงานไปไม่รู้กี่รอบแล้ว สำคัญคืออีหลินไม่ตอบตกลงต่างหาก”
แผ่นหลังของลี่โม่อวี่เย็บวาบ รีบนั่งแล้วอธิบายอย่างรวดเร็ว ความผิดนี้เขารับไว้ไม่ได้ ถ้าจัดการไม่ดีก็ถูกมองเป็น “ไม่มีความรับผิดชอบ” น่ะสิ
เขาไม่ยอมให้ญาติผู้ใหญ่ของฉินอีหลินไม่ยอมรับหรอกนะ
อีหลิน ขอโทษด้วยนะ ผมขายคุณแล้ว…..
สายตาของหลงเสี้ยวตี้ย้ายมาหยุดอยู่ที่ฉินอีหลิน “ลูกโตขนาดนี้แล้ว ยังไม่แต่งงาน อายุเธอก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ยังดื้ออะไรอีก”
ฉินอีหลินได้ยินดังนั้นจึงชะงัก จากนั้นจึงรีบอธิบาย “เด็กๆ….”
“อย่าคิดว่าชีวิตโสดมันสนุก ควรแต่งก็แต่งซะ”
ฉินอีหลินได้ยินดังนั้นแล้วจึงรีบบอก “ลุงสอง ไม่ใช่หนูไม่อยากแต่งนะคะ ความจริงคือ ถ้าหนูแต่งงานกับเขาตอนนี้มันยังมีอันตรายอยู่ เรื่องนี้คุณพ่อรู้ดีค่ะ”
พูดมาถึงตรงนี้ เธอรีบชี้มือไปที่พ่อของตนเอง เห็นว่าหลงเซี่ยวเทียนพยักหน้าเห็นด้วย เธอค่อยเอ่ยต่อ “รอเรื่องสงบลงแล้ว หนูจะรีบแต่งเลยค่ะ หนูจะรีบแต่งกับลี่โม่อวี่เลย”
ลี่โม่อวี่ได้ยินดังนั้นก็มองไปที่ฉินอีหลิน จำคำพูดไว้ด้วยนะ ยอมไม่ได้ที่จะให้ฉินอีหลินกลับคำพูด
และเมื่อหลงเสี้ยวตี้ได้ยินดังนั้นจึงมองไปที่หลงเซี่ยวเทียน ท่าทางขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
ไม่คิดว่าน้องชายของตนจะยังมีเรื่องที่ปิดบังเอาไว้อยู่ เขาแสดงท่าทางไม่พอใจหลงเซี่ยวเทียน หันกลับมา ยิ้มและทักทายลี่โม่อวี่
แต่เขาตั้งใจไว้แล้ว รอทานข้าวเสร็จ เขาต้องไปที่ห้องทำงานของหลงเซี่ยวเทียนและถามให้ชัดเจน ว่าเทพเจ้าองค์ไหนกันที่ทำให้ “ผู้นำตระกูลหลง” ยุ่งยากลำบากใจถึงเพียงนี้ได้
เขาจะรอดู
