บทที่ 337 หรือพวกเขาคิดจะพลิกฟ้ากัน
ตระกูลหลงมีหมอประจำตระกูล ทำไมคนเชื้อสายรองถึงอยากพาหลงว่านชิงไปหาหมอที่โรงพยาบาล
คนที่นั่งอยู่คิดอยู่ชั่วครู่ก็เข้าใจแล้ว หากไม่รีบออกไปติดต่อกับใคร หลงว่านชิงจะมาป่วยในเวลานี้ได้ยังไง
หลงเซี่ยวเทียนคิดแล้วจึงบอก “เดี๋ยวพี่สองไปดูที่ศาลบรรพบุรุษกับผมหน่อย คนอื่นก็ไม่ต้องไปหรอก”
หลงเสี้ยวตี้ได้ยินแล้วจึงพยักหน้า การเคลื่อนไหวของคนเชื้อสายรองในครั้งนี้ต้องอยากติดต่อกับคนนอกอย่างแน่นอน
หากหลงเซี่ยวเทียนไม่ยอม งั้นก็ยากที่จะเลี่ยงให้คนเชื้อสายรองได้นินทา
“พ่อคะ ให้หนูไปดีกว่าค่ะ” ฉินอีหลินลุกขึ้นบอก
“หืม” เมื่อหลงเซี่ยวเทียนได้ฟังแล้วจึงลองคิดดู ถ้าให้ฉินอีหลินไปก็เหมาะเลยสิ อาศัยความกลัวที่หลงว่านชิงมีต่อฉินอีหลิน ถึงตอนนั้นหลงว่านชิงก็คงพูดอะไรไม่ออก
หลงเสี้ยวตี้เองเมื่อได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าไม่ได้ขัดขวาง
“อีหลิน เธอไปก็ได้ แต่ต้องระวังให้มาก” หลงเซี่ยวเทียนกำชับ “คนเชื้อสายรองไม่วางมือง่ายๆแน่”
“วางใจเถอะค่ะ คุณพ่อ”
แต่ลี่โม่อวี่ที่นั่งมึนงงอยู่ตรงนั้น เมื่อได้ยินว่าฉินอีหลินกำลังจะไปที่ศาลบรรพบุรุษ กำลังจะเอ่ยปาก ก็มองเห็นสายตาจ้องมองมาเขม็งของฉินอีหลิน สุดท้ายลี่โม่อวี่ที่สัมผัสได้ก็ไม่สามารถเอ่ยอะไรได้อีก
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อหลงเซี่ยวเทียนพยักหน้าให้ ฉินอีหลินก็ออกไป
หลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนเมื่อเห็นแม่ออกไปคนเดียวจึงถาม “พ่อคะ แม่บอกว่าจะไปเที่ยวกับเราไม่ใช่หรอคะ” น้ำเสียงน่ารักของหลงจิ่นเซวียนเต็มไปด้วยความสงสัย
“เด็กดี เดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้วนะครับ หนูไม่ต้องกังวลนะ” ลี่โม่อวี่เอ่ยปลอบ หลงหมิงเจ๋อเองก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
ความจริงเมื่อครู่ที่ฉินอีหลินออกไปจากห้องรับประทานอาหาร ลี่โม่อวี่เองก็อยากไปกับฉินอีหลิน แต่เพราะสายตาของหลงเซี่ยวเทียนเขาจึงยอมปล่อยความคิดนั้น
เขามั่นใจว่าหลงเซี่ยวเทียนมีเรื่องจะคุยกับตัวเอง
จากนั้นเห็นหลงเสี้ยวตี้ส่งสายตาให้กับซ่งชือยุ่น ซ่งชือยุ่นเองก็รู้ว่าผู้ชายเขามีเรื่องต้องคุยกัน
เดินมาตรงหน้าหลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียน พูดกับเด็กๆทั้งสอง “เด็กน้อย คุณย่าสองพาพวกเธอไปเล่นดีไหม”
ใครจะรู้ว่าเด็กทั้งสองจะเอ่ยออกมาอย่างพร้อมเพรียงว่า “ไม่ดี”
นี่ทำให้ซ่งชือยุ่นทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วครู่ ลี่โม่อวี่มองออกว่าซ่งชือยุ่นกำลังทำอะไรไม่ถูก จึงรีบบอกกับเด็กๆทั้งสอง “หมิงเจ๋อและจิ่นเซวียนเป็นเด็กดี ไปเล่นกับคุณย่าสองนะครับ พ่อจะคุยกับคุณปู่”
เมื่อหลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนได้ฟัง จึงพยักหน้าอย่างว่าง่าย ความจริงเด็กทั้งสองคิดว่า แผนที่พวกเขาจะออกไปเที่ยวกันก็คงต้องยกเลิกแล้ว
เด็กทั้งสองก้มหน้าถอนหายใจเตรียมออกไปกับซ่งชือยุ่น จากนั้นหลงหลิงที่นั่งอยู่ตรงนั้นตลอดลุกขึ้น จากนั้นส่งสายตาไปให้ลี่โม่อวี่ จูงมือเด็กๆและออกไปจากห้องรับประทานอาหาร
ลี่โม่อวี่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษที่ทำความผิด ทุกคนล้วนใช้สายตาสงสารมองมายังตนเองกันทั้งนั้น
“โม่อวี่ ไปห้องหนังสือกับผม ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ” หลงเซี่ยวเทียนลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เดินนำหน้าไป หลงเสี้ยวตี้และลี่โม่อวี่ได้ยินดังนั้นแล้วจึงลุกขึ้นยืนพร้อมกัน แต่ลี่โม่อวี่เดินตามหลัง และหลงเสี้ยวตี้นั่นเดินเคียงข้างไปกับหลงเซี่ยวเทียน
……
เนิ่นนาน หลงเซี่ยวเทียนเปิดประตูห้องหนังสือของเขา เดินไปนั่งลงยังโซฟาติดผนัง หลงเสี้ยวตี้เองก็นั่งลงด้านข้าง
ลี่โม่อวี่มอง แล้วนั่งลงข้างหลงเซี่ยวเทียน จากนั้นมองไปยังหลงเซี่ยวเทียน เขาเองก็ไม่รู้ว่าหลงเซี่ยวเทียนเรียกเขามาที่นี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับเขา
“โม่อวี่ มีบางเรื่องที่คุณต้องเล่าใช่หรือไม่” หลงเซี่ยวเทียนบอกด้วยใบหน้าเยือกเย็น
ลี่โม่อวี่ได้ยินแบบนั้นก็รู้ว่าหลงเซี่ยวเทียนหมายถึงเรื่องของลี่จิ่งและตระกูลหลี่ ตอนแรกหลงเซี่ยวเทียนไม่ยอมให้ฉินอีหลินแต่งงานกับเขา เพราะลี่โม่อวี่ไม่สามารถจัดการได้แม้กระทั่งเรื่องในบ้านของตนเอง
ตอนนี้เนิ่นนานแล้ว แน่นอนว่าหลงเซี่ยวเทียนต้องถามลี่โม่อวี่ และเมื่อว่าหลงเสี้ยวตี้ได้ยินว่าพวกเขาทั้งสองยังไม่แต่งงานจึงเอ่ยเตือนเขา
“ท่านวางใจได้ครับ ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของผม” ลี่โม่อวี่พูดเสียงเรียบ “ส่วนลี่จิ่ง…….เขาไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้วครับ”
เมื่อมองเห็นว่าลี่โม่อวี่แสดงออกว่าไม่ได้ใส่ใจลี่จิ่ง น้ำเสียงของหลงเซี่ยวเทียนก็เย็นขึ้นมาอีก ใบหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจ “ผมจะบอกอะไรคุณให้ อย่าเพราะศัตรูอ่อนแอแล้วจึงดูถูก สิ่งที่ผมต้องการคือการรับรองได้ว่ารอบข้างของฉินอีหลินจะไม่มีอันตราย”
ทำไมลี่โม่อวี่จะฟังไม่ออกถึงความโกรธในน้ำเสียงของหลงเซี่ยวเทียน ความจริงหลายวันมานี้ลี่จิ่งไม่มีความเคลื่อนไหว ในใจของลี่โม่อวี่แทบจะลืมลี่จิ่งคนคนนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ ตอนนี้หลงเซี่ยวเทียนพลันถามขึ้นมา ทำให้สันหลังลี่โม่อวี่เย็นวาบ อูฐผอมตายใหญ่กว่าม้า ข้อนี้เขาเข้าใจ
ทำอะไรต้องถอนรากถอนโคน หากเหลือเอาไว จะเป็นอันตรายต่อคนรอบกายของตน งั้นตนเองก็คงไม่ให้อภัยตนเองอย่างแน่นอน
“คุณพ่อครับ ผมผิดไปแล้วครับ” ลี่โม่อวี่ยอมรับความผิด หลงเซี่ยวเทียนมอง แต่ไม่ได้พูดอะไร
ความจริงในใจของเขา รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับลี่โม่อวี่ เพราะเขามองว่า สามารถร่วมมือกับตระกูลซือไม่ใช่วิธีที่ดีนัก
“โม่อวี่ ผมไม่ได้บังคับคุณ แต่นี่ก็นานแล้ว อีหลินยังไม่มีตำแหน่งอะไรเลย หากคนอื่นรู้เขาจะพูดเอาไว้ คุณเข้าใจหรือเปล่า” หลงเซี่ยวเทียนกล่าวเสียงหนัก
“พ่อ วางใจได้ครับ เมื่อเรื่องนี้จบ กลับประเทศไป ผมกับซือเซี่ยจะเคลื่อนไหวแน่” ลี่โม่อวี่เอ่ยอย่างหนักแน่น
“อืม……” เมื่อหลงเซี่ยวเทียนได้ยินดังนั้นแล้วจึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
ในห้องหนังสือเกิดความเงียบมานาน…..
……
เมืองหลวงประเทศจีน ซือเซี่ยกำลังนอนเล่นอยู่ที่สนามหญ้าที่บ้านตนเองกับซือเอ๋อ ตอนนี้ทั้งคู่สวมชุดฮั่นฝูสีขาวไปทั้งตัว ดูแล้วงดงาม
ศีรษะของซือเอ๋อหนุนอยู่บนแขนของซือเซี่ย เอ่ยเสียงเบา “ซือเซี่ย เรามีลูกกันไหม” เอ่ยจบก็ก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย
สายตาของซือเซี่ยมองไปยังท้องฟ้าครามปลอดโปร่ง ดวงตาค่อยๆว่างเปล่า ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่
“อะไรนะ คุณว่าอะไรนะ” โดนประโยคนั้นที่ซือเอ๋ออยู่ๆก็พูดขึ้นมาทำให้เขาตกใจ เขาไม่กล้าที่จะเชื่อแล้วถามให้ชัดอีกรอบ
ซือเอ๋อมองออกถึงหัวใจที่มีเรื่องหนักอึ้งของซือเซี่ย จึงไม่ได้พูดอีก แล้วรีบบอก “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”
เมื่อซือเซี่ยได้ยิน จึงเลื่อนสายตากลับไปมองท้องฟ้าแสนไกล ความจริงหลายวันมานี้ที่ลี่โม่อวี่ไม่อยู่ เหลือเขาคอยตรวจสอบตระกูลหลี่อยู่คนเดียว
หลายวันมานี้ตรวจแล้ว เขาพบว่าตระกูลหลี่ไม่ได้ง่ายอย่างที่เห็น น้ำของตระกูลหลี่นั้นลึกมาก มีหายที่ขนาดเขาเองยังตรวจสอบไม่ได้
ดูเหมือนว่าการจะแตะต้องตระกูลหลี่นั้น คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ซือเซี่ยคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าก็เยือกเย็นลง
แบกรับเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ตระกูลซือของพวกเขาทำ ผมก็อยากรู้เหมือนกัน หรือว่าตระกูลหลี่ของพวกคุณคิดจะพลิกฟ้ากัน
