บทที่ 338 เงื่อนไขน่าสนใจ
“รถพยาบาลทำไมยังมาไม่ถึง คนไปไหนแล้วล่ะ หลงเซี่ยวเทียน ถ้าลูกสาวฉันเป็นอะไรไปล่ะก็ ฉันหวงจิ้งฝูไม่ปล่อยคุณไว้แน่”
ฉินอีหลินยังเดินไม่ถึงศาลบรรพบุรุษ ก็ได้ยินเสียงตะโกนด้วยความโกรธเสียงดังของหวงจิ้งฝู
คิ้วพลันขมวด เธอหัวเราะเสียงเย็นแล้วเดินเข้าไป มองเห็นหลงว่านชิงที่นอนสลบอยู่ในอ้อมแขนของหวงจิ้งฝู เธอตั้งใจพูดด้วยท่าทางตระหนก “นี่เกิดอะไรขึ้น”
“หลงเซี่ยวเทียนล่ะ”
หวงจิ้งฝูไม่คิดว่าคนเชื้อสายหลักจะส่งเด็กนี่มา พลันเกิดความรู้สึกเย้ยหยัน
เพราะเธอกำลังโกรธ ใบหน้าทั้งใบจึงแดงก่ำ ร่างกายก็สั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้ และหลงว่านชิงที่สลบอยู่ในอ้อมแขนก็หายใจแรงขึ้น
“รถพยาบาลอยู่ที่ไหน”
สมแล้วที่หลงเจี้ยนเป็นตัวแทนของคนเชื้อสายรอง เขารีบรุดหน้าเข้ามา ใช้ร่างกายบังหวงจิ้งฝูออกจากสายตาของฉินอีหลิน ถามเสียงเย็น
“รถพยาบาลหรอ”
มุมปากฉินอีหลินยกขึ้น เธอจ้องชายตรงหน้าเขม็ง เอ่ยปาก “คนจริงไม่พูดโกหก หลงว่านชิงป่วยจริงป่วยปลอม เรารู้กันดี ฉันแค่มาถาม เรื่องนี้ให้จบแค่นี้”
“พูดจาเหลวไหลอะไร ตอนที่ฉันรังแกใคร ไม่รู้เธอยังไปสวมกางเกงเด็กอยู่ที่ไหน”
เดิมหลงเหรินก็ไม่ชอบใจฉินอีหลินอยู่แล้ว หากไม่ใช่เพราะหลงเจี้ยนห้ามเอาไว้ไม่หยุด เขาคงลงมือสั่งสอนเด็กคนนี้ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงไปแล้ว
ฉินอีหลินได้ยินคำพูดหยาบคายแบบนั้นแล้ว หัวคิ้วจึงขมวดขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ ทว่าไม่ได้ตอบโต้อะไร
คนจะมีความรู้เท่าสัตว์ได้ยังไง
“รถพยาบาล”
น้ำเสียงของหลงเจี้ยนยังคงเย็นเยียบ
“เฮอะ” ฉินอีหลินหัวเราะออกมาเสียงไม่เบาเลย เธอเดินรอบหลงเจี้ยน ก้มลงสังเกตหลงว่านชิงที่กำลัง “สลบ” น้ำเสียงเย้ยหยัน “เป็นคุณหนูใหญ่จริงๆ สลบยังไม่เหมือนกับคนทั่วไปเลย เอ๋ สลบอยู่นะ ดวงตายังขยับได้ด้วยหรอ หายใจแรงอีก ……เอ๊ะ ทำไมหน้ากระตุกแล้วล่ะ ทำไมเหงื่อออกแล้วล่ะ”
เมื่อหวงจิ้งฝูเห็นฉินอีหลินเดินเข้ามาก็รู้สึกกังวล ตอนนี้เห็นว่าแผนการถูกมองออกแล้ว เธอกอดหลงว่านชิงเอาไว้แน่น ไม่ให้ฉินอีหลินดู
ฉินอีหลินเองก็ไม่โกรธ เธอยืดตัวขึ้นพลางหัวเราะ “เรื่องนี้ให้มันจบเพียงเท่านี้…….”
พึ่งจบคำพูด เธอหลบหมัดที่พุ่งเข้ามาจากด้านข้างอย่างงว่างไว จากนั้นยกเท้าโจมตีไปยังเข้าที่พุ่งเข้ามาหวังทำร้ายมาที่ท้องน้อยของเธอ
พลัก!
ฉินอีหลินก้าวถอยหลังกะทันหันไปเจ็ดก้าว และหลงเหรินที่ลงมือถอยไปเพียงห้าก้าว แต่เท้าขวาที่ลงมือไปกลับปวดจนหนึบชา ตอนนี้สั่นระริกเล็กน้อย
“ความเคารพมีข้อแตกต่าง หลงเหริน คุณกล้ามากนะ”
ฉินอีหลินไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่สนใจใบหน้าความอาวุโส เอ่ยเรียกชื่อตรงๆ
“หลงเหริน”
หลงเจี้ยนเองก็ตกใจ เขาไม่คิดว่า หลงเหรินจะลงมือกับฉินอีหลิน แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจยิ่งกว่านั้นคือ ฝีมือการต่อสู้ของฉินอีหลินที่น่าตกใจขนาดนี้ หากรู้ว่าหลงเหรินคนเดียวสามารถสู้กับกองกำลังพิเศษพร้อมกันสี่คนยังได้
“ดูเหมือนพวกคุณคงจะยังไม่เคยเรียนรู้ ความเคารพมีข้อแตกต่าง สินะ”
ดวงตาของฉินอีหลินเย็นเยือก เธอมองหยันไปที่หลงเหรินที่กำลังตะลึง ถึงขนาดที่ทำให้ชายคนหนึ่งเกรงกลัวที่จะต่อกรด้วย “เยี่ยม เดิมทีฉันไม่ได้อยากจะเอาเรื่องแล้ว….ในเมื่อพวกคุณยังไม่เข้าใจว่าอะไรคือ ทำผิดกฎตระกูล ลงโทษสถานเบาคุกเข่าต่อหน้าศาลบรรพชน สถานหนักไล่ออกจากตระกูลหลง สิ้นชาติตระกูล ฉันก็จะสั่งสอนให้พวกคุณได้รับรู้”
“พ่อบ้าน”
“ครับ”
“หากไม่มีคำอนุญาตจากพ่อหรือลุงสอง คนเชื้อสายรองไม่มีสิทธิ์ก้าวออกจากศาลบรรพชนแม้เพียงครึ่งก้าว”
ฉินอีหลินระเบิดอารมณ์โกรธจนหลงว่านชิงที่แสร้งสลบอยู่ยังสั่นระริก ตอนนี้ความกลัวของเธอที่มีต่อฉินอีหลินนั้นมันออกมาจากส่วนลึกในใจแล้วจริงๆ
“ฉินอีหลิน เธออย่าลืมนะ บรรพบุรุษเองก็เขียนไว้ สิ้นปีวันที่สามสิบ ญาติพี่น้องเคารพ กลับบ้านรวมตัว”
หลงเจี้ยนเห็นว่าฉินอีหลินมักจะใช้กฎตระกูลมากดพวกเขาเอาไว้ เก็บกดเอาไว้มานาน ตอนนี้ได้โอกาสเอาคืนบ้าง
ใครจะคิดว่าเมื่อฉินอีหลินได้ยินดังนั้นกลับไม่มีความโกรธแม้แต่น้อย เธอทำเพียงยิ้มบางๆ สายตาส่งมาแฝงไปด้วยการเย้ยหยัน “ญาติพี่น้องเคารพ……น้องชายเคารพหรอ…”
สีหน้าของหลงเจี้ยนเปลี่ยนเป็นไม่น่ามอง
“คุณคิดว่าตนเองเป็นครอบครัวเดียวกับเราแล้วหรอ ฉันควรจะดีใจจนน้ำตาไหลเลยหรือเปล่าคะ จากนั้นไปที่วัดเพื่อเผาธูปหรอ” ฉินอีหลินขำ และไม่รอให้หลงเจี้ยนตอบ จึงเอ่ยต่อ “วางใจเถอะค่ะ รอถึงวันที่สามสิบ ฉันจะส่งคนมารับพวกคุณ แต่ในระหว่างนี้ พวกคุณก็สำนึกอยู่ที่นี่ไปเถอะ”
“ฉินอีหลิน”
หากความโกรธในใจฆ่าคนได้ หลงเหรินคงจับฉินอีหลินถลกหนังไปแล้ว
“ถ้าคุณมีเวลาก็ศึกษากฎบรรพชนหน่อย จะได้ไม่ต้องลำบากฉัน”
ฉินอีหลินเองก็ไม่กลัวที่จะฉีกหน้าพวกเขา เธอกวาดสายตามองไปยังกลุ่มคนเชื้อสายรองที่กล้าโกรธไม่กล้าพูดพวกนั้น
เกิดพวกคุณเลือกไม่ได้ แต่การอยู่ผิดฝั่ง นั่นเป็นเรื่องของพวกคุณเอง
หัวเราะเสียงเย็นไปหนึ่งครั้ง เธอก้าวเดินออกไปจากศาลบรรพชน
เดิมคิดว่าจะขังไว้สักสองสามวันก็พอแล้ว แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะเก่ง “ยกก้อนหินโดนเท้าตัวเอง” ขนาดนี้ แบบนี้ก็โทษเธอพายเรือตามน้ำไม่ได้นะ
……
เมื่อจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว ฉินอีหลินก็พาลี่โม่อวี่และเด็กๆออกไปเดินเที่ยว
ก่อนหน้านี้ลี่โม่อวี่เคยบอกกับเธอ เด็กทั้งสองยังไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ ดังนั้นพวกเขาทั้งสี่จึงพากันมาที่ร้านขายเสื้อผ้าเด็กที่ใหญ่ที่สุดในประเทศM พร้อมพูดคุยสนุกสนาน
“ตัวนี้ไม่เลวนะ ดูดีกว่าตัวก่อนอีก” ฉินอีหลินมองไปที่หลงจิ่นเซวียนที่แต่งตัวด้วยสีชมพูไปทั้งตัวด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“ตัวก่อนสวยกว่าตัวนี้”
ลี่โม่อวี่ขมวดคิ้ว เสื้อสีดำขาว ตัวก่อนสวยกว่าตัวนี้อีก
“แล้วมันตัวไหนล่ะ”
หลงจิ่นเซวียนก็ตกอยู่ในความลำบากใจ เธอเอียงศีรษะ มองดูตัวเองในกระจกอย่างจริงจัง
“ตัวนี้”
“ตัวก่อน”
หลงหมิงเจ๋อเห็นว่าพ่อกับแม่ของตนเถียงกันไม่หยุด จึงหัวเราะขึ้นมา
และพนักงานที่เห็นครอบครัวนี้มีความสุขแบบนี้ เขาเองก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้ม “ชุดสองชุดนี้มีจุดเด่นของตัวเอง เด็กสวมชุดไหนก็น่ารัก หรือไม่ ซื้อทั้งชุดเลยดีไหมคะ”
หลงจิ่นเซวียนได้ยินดังนั้นแล้วจึงหันไปมองพ่อกับแม่ด้วยสายตาที่คาดหวัง
“จิ่นเซวียน ถ้าหนูบอกว่าสีชมพูสวยกว่าตัวนั้น แม่ก็จะซื้อให้”
ฉินอีหลินเห็นว่าลี่โม่อวี่ไม่ยอมตนเอง จึงพูดกับหลงจิ่นเซวียนอย่างต่อรอง
“ถ้าหนูบอกว่าตัวก่อนสวยกว่าตัวนี้ พ่อไม่เพียงจะซื้อให้แล้วเดือนหน้ายังจะเพิ่มเงินค่าขนมให้ด้วยนะ”
นี่มันเงื่อนไขที่น่าสนใจมากเลยนะ……….
หลงจิ่นเซวียนมองสองคนที่เป็นราวกับเด็กน้อย สู้กันอยู่พักใหญ่
เงื่อนไขของพ่อนั้นน่าสนใจ แต่จะทำให้แม่ไม่พอใจก็ไม่ได้
หลงจิ่นเซวียนคิดจนสมองจะระเบิดแล้วก็ยังไม่รู้จะตอบกลับไปยังไง จึงมองไปยังพี่ชายด้วยสายตาของความช่วยเหลือ
ยังไงซะหลงหมิงเจ๋อฉลาดขนาดนี้ ต้องคิดวิธีออกแน่ๆ
หลงหมองเจ๋อเห็นสัญญาณขอความช่วยเหลือที่ถูกส่งมาจากน้องสาวของตน มุ่ยปากเล็กน้อยบอกว่าหมดหนทาง ในขณะที่กำลังคิดว่าจะช่วยจิ่นเซวียนได้ยังไง เขาพลันเบิกตากว้าง
“คุณลุง…..อ้ายหลุน”
ตั้งแต่มีลี่โม่อวี่ พวกเขาก็ไม่กล้าเรียกคุณพ่ออ้ายหลุนอีกแล้ว
