บทที่ 340 พายุโหมกระพือ
ใบหน้าของหลงหลิงตอนนี้เปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้งและนับถือ ดวงตาหลงใหลมองไปยังอ้ายหลุน สำหรับเธอแล้วกระเป๋าเงินไม่ใช่สิ่งสำคัญเท่าไหร่
“หืม” อ้ายหลุนถามอีกรอบ
หลงหลิงค่อยได้สติกลับมา เรากระเป๋าสตางค์ที่อ้ายหลุนยื่นมาให้ พลิกสำรวจดูแล้วหนึ่งรอบ จากนั้นจึงพยักหน้า
ตอนนั้นเอง ลี่โม่อวี่และฉินอีหลินจึงได้เดินเข้ามา เมื่อเข้าใจสถานการณ์แล้วทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไร ฉินอีหลินเพียงกล่าวเตือนหลงหลิงว่าต่อไปต้องระวังให้มากกว่านี้
ลี่โม่อวี่ยืนสังเกตอ้ายหลุนอยู่ข้างๆ ก่อนหน้านี้ลงมือไปไม่เกินสองสามนาที แต่ลี่โม่อวี่ก็ดูออกว่าฝีมือของอ้ายหลุนนั้นไม่ธรรมดาเลย ยังไงก็มาจากตระกูลใหญ่แน่นอน
ในขณะที่ทุกคนกำลังเดินกลับรถเพื่อเดินทางต่อ โทรศัพท์ของฉินอีหลินก็ดังขึ้น
ฉินอีหลินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เป็นหลงเซี่ยวเทียนที่โทรมมา จึงรีบกดรับ “ค่ะ คุณพ่อ”
อีกฝั่งสายมีเสียงห่วงใยของหลงเซี่ยวเทียนดังตามมา “อีหลิน กลับมาทานข้าวได้แล้ว”
ฉินอีหลินคิดแล้ว เธอกับลี่โม่อวี่พาเด็กๆออกมา ตอนนี้หลงหลิงก็ไม่อยู่บ้าน ดังนั้นจึงเหลือเพียงผู้อาวุโสไม่กี่คน พวกเขาคงจะเบื่อแน่ๆ
“ค่ะ รู้แล้ว พ่อคะ เรากำลังจะกลับไป แต่ต้องเพิ่มอีกหนึ่งโต๊ะนะคะ” จากนั้นจึงกดวางสาย ทำให้อีกฝั่งสายเกิดความสงสัย แต่ก็ยังสั่งให้สาวใช้จัดโต๊ะเพิ่ม
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ เราต้องกลับไปทานข้าวที่บ้าน อ้ายหลุนคุณกลับไปกับพวกเราดีกว่านะคะ” ฉินอีหลินถาม เธออยากเชิญอ้ายหลุนกลับไปด้วย สร้างโอกาสให้กับหลงหลิง
ทำไมอ้ายหลุนจะไม่รู้ว่าฉินอีหลินกำลังจับคู่ตนเองกับหลงหลิง
คิดถึงว่าคุณปู่เองก็อยากให้เขาตามจีบหลงหลิง และตอนนี้เขาก็ไม่ได้รู้สึกต่อต้านผู้หญิงที่ดูใสซื่ออย่างหลงหลิง และฉินอีหลินเป็นคนชวน อ้ายหลุนจึงพยักหน้ารับ ทำให้หลงหลิงดีใจขึ้นมา
ทุกคนขึ้นรถอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์ตระกูลหลงแทน
หลงหลิงนั่งอยู่ที่นั่งด้านข้างของอ้ายหลุน ใช้หางตาคอยสังเกตใบหน้าด้านข้างของอ้ายหลุน
นึกถึงเมื่อครู่ที่อ้ายหลุนยื่นมือออกมาช่วยตนเอง นอกจากรู้สึกขอบคุณแล้ว สิ่งที่มากขึ้นนั้นคือความชอบที่มีต่ออ้ายหลุน
ตอนนี้เธอราวกับกำลังออกสู่ทะเลครั้งแรก ถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
รถทั้งสองคันจอดลงที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลหลง ทั้งหกคนเดินลงมาจากรถ เด็กทั้งสองยังคงกระโดดโลดเต้นไม่หยุด
เพราะการออกไปครั้งนี้ สองพี่น้องได้ของที่ชอบมากมาย ดังนั้นจึงดีใจมาก
เมื่อส่งกุญแจรถให้กับพ่อบ้านแล้ว พวกเขาจึงเดินตรงไปยังห้องรับประทานอาหารได้ หลงหลิงรีบเดินเข้าไปเคียงข้างอ้ายหลุน ฉินอีหลินและลี่โม่อวี่เดินไปพร้อมกับเด็กๆ
บนโต๊ะอาหาร อาหารได้จัดวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว หลงเซี่ยวเทียน หลงเสี้ยวตี้และซ่งชือยุ่นนั่งรอพวกเขากลับมาอยู่บนโต๊ะ มองเห็นฉินอีหลินและลี่โม่อวี่อุ้มเด็กๆเข้ามาก่อน ผู้อาวุโสทั้งเผยใบหน้าดีใจออกมา แต่เมื่อเห็นหลงหลิงเดินเคียงข้างเข้ามากับอ้ายหลุน หลงเซี่ยวเทียนเองแสดงออกถึงความแปลกใจ แต่ไม่นานก็เก็บความรู้สึกของตนเองกลับมา
ทว่าหลงเสี้ยวตี้และซ่งชือยุ่นแปลกใจเล็กน้อย ไม่นานทั้งหกก็นั่งประจำที่เรียบร้อย โต๊ะอาหารเงียบไปชั่วขณะ ไม่นานพลันมีเสียงดังขึ้น
พึ่งจะทานไปได้ชั่วครู่ โทรศัพท์ของอ้ายหลุนก็ดังขึ้น เขายิ้มอายและแสดงท่าทีขอโทษกับคนบนโต๊ะอาหาร จากนั้นจึงลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์
อ้ายหลุนพึ่งจะออกห่างจากโต๊ะอาหารไป ฉินอีหลินจึงขยับเข้าไปใกล้หลงเซี่ยวเทียนเล่าเรื่องราวของหลงหลิงและอ้ายหลุนให้เขาฟัง แน่นอนว่าหลงเสี้ยวตี้และซ่งชือยุ่นที่อยู่ด้านข้างเองก็ได้ยินด้วย
ผู้อาวุโสทั้งสามพยักหน้าโดยปริยาย ความจริงความประทับใจของหลงเซี่ยวเทียนที่มีต่ออ้ายหลุนก็ไม่ได้แย่
แต่เพราะเขารู้ว่าฉินอีหลินมีคนรักอยู่แล้วแต่ยังตามตื๊อไม่เลิก นี่ทำให้หลงเซี่ยวเทียนโกรธมาก ตอนนี้รู้ว่าอ้ายหลุนวิ่งไปอยู่กับหลงหลิงแล้ว เขาจึงไม่ได้ว่าอะไร
ทว่าหลงหลิงที่อยู่ด้านข้างนั้นตั้งแต่เข้ามา ก็ก้มหน้าอยู่ตลอด ทานข้าวเงียบๆไม่กล้าสบตากับผู้อาวุโสทั้งสาม
ลี่โม่อวี่ไม่พูดอะไรนั่งดูแลเด็กๆทั้งสองทานข้าวไป สำหรับเรื่องนี้ เขาคิดว่าปล่อยให้ฉินอีหลินที่เป็น “พี่สาวผู้กระตือรือร้น”ทำไปดีกว่า
“พ่อคะ หนูอยากกินอันนั้น” หลงจิ่นเซวียนกล่าวอย่างอ่อนหวาน แล้วชี้นิ้วไปยังอาหารที่เธอคีบไม่ถึง
“ได้ครับ เดี๋ยวพ่อคีบให้นะ” ลี่โม่อวี่หยิบตะเกียบ กำลังจะคีบอาหารให้ลูกสาว เห็นหลงหมิงเจ๋อแย่งอยู่ตรงหน้าลี่โม่อวี่และคีบอาหารให้น้องสาวชิ้นใหญ่
“กินเถอะ อยากกินอะไรพี่ชายจะคีบให้เธอ” หลงหมิงเจ๋อบอกพลางหัวเราะ
หลงจิ่นเซวียนมองพี่ชายด้วยความขอบคุณ จากนั้นพยักหน้าดีใจ
มองเห็นเด็กน้อยน่ารักทั้งสองรักกันแบบนี้ ลี่โม่อวี่เองก็รู้สึกชื่นชม
อ้ายหลุนคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วจึงกลับมานั่งบนโต๊ะอาหารอีกครั้ง ทว่ากลับพบว่าสายตาที่ทุกคนมองมาที่เขานั้นเปลี่ยนไป ไม่ได้เย็นชาเหมือนเดิมแล้ว ความจริงหลงเสี้ยวตี้และซ่งชือยุ่นเองก็รู้จักอ้ายหลุน ยังไงซะอ้ายหลุนก็มาจากตระกูลใหญ่
“อ้ายหลุน คุณปู่เธอสบายดีไหม” หลงเซี่ยวเทียนถาม
“ลุงหลง คุณปู่สบายดีครับ” อ้ายหลุนตอบกลับอย่างมีมารยาท
หลงเซี่ยวเทียนได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร
ทันใดนั้น ชายชุดดำก็เดินเข้ามายังห้องรับประทานอาหารเงียบๆ เป็นคนสนิทของหลงเซี่ยวเทียนเอง เขาเดินตรงมาหยุดอยู่ข้างหลงเซี่ยวเทียนจากนั้นยื่นกระดาษใส่มือหลงเซี่ยวเทียน แล้วเดินถอยออกไป
ชายชุดดำที่เข้ามากะทันหันทำให้โต๊ะอาหารเงียบลง หลงเซี่ยวเทียนไม่ได้เอ่ยอะไร แต่หลงเสี้ยวตี้ที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้น “มองฉันทำไม ทานข้าว”
เขารู้ว่าเมื่อสักครู่อยู่ภายใต้มือของพี่สอง แน่นอนว่าพี่สองไม่ให้กระทบต่อจิตใจคนอื่นๆ
จากนั้นทุกคนจึงพากันทานข้าวต่อ ตอนนั้นเองหลงเซี่ยวเทียนจึงคลายมือตนเอง แอบเปิดกระดาษนั้นอยู่ใต้โต๊ะ
……
ในขณะเดียวกัน คนเชื้อสายรองหลงเจี้ยนก็ได้รับจดหมายจากคนสนิทของตนเองเช่นกัน หลงเจี้ยนใบหน้าทะมึน หลายวันมานี้ ถูกคนเชื้อสายหลักกดดันให้ตัวเองออกไปอยู่ตลอด เขารู้สึกเจ็บใจมาตลอด
โบกมือ ให้คนสนิทออกไป จากนั้นหลงเจี้ยนเปิดกระดาษแผ่นนั้นออกอ่าน บนกระดาษเขียนเพียงประโยคสั้นๆสองประโยค
ฉันรับปากคุณ คุณรับปากฉัน
หลงเจี้ยนหยิบไฟแช็กZIPPOออกมา เผากระดาษแผ่นนั้นเป็นเถ้าถ่าน จากนั้นสูดหายใจเข้าลึก ดวงตาทะมึนมองออกไปไกล
เขารู้ว่าอาศัยเพียงกำลังของตนเองนั้นทำอะไรหลงเซี่ยวเทียนไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจแลกไปไม่น้อยเพื่อได้ติดต่อกับ “เขา”
และบนโต๊ะอาหารกระดาษในมือของหลงเซี่ยวเทียนเขียนเพียง “พายุโหมกระพือ”
หลงเซี่ยวเทียนอ่านจบใบหน้าจึงเคร่งขรึมขึ้น จากนั้นขยี้กระดาษในมือแล้วยัดใส่ในกระเป๋า แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรแล้วทานข้าวต่อไป
ทั้งหมดนั้นมีเพียงหลงเสี้ยวตี้ที่มองอยู่
