บทที่ 355 ฉันไม่ดีเอง
“ปัง!” Geoffreyเอาฝ่ามือ ตบโต๊ะไม้เนื้อแข็ง เส้นเลือดที่หน้าผากปูดออกมา
“มันลักพาตัวหลานชายฉัน คิดว่าฉันทำอะไรไม่ได้งั้นหรอ” Geoffreyมีสีหน้าโกรธจัด
“ถ่ายทอดคำสั่งฉันไป ให้ลูกน้องทุกคนในสังกัดเริ่มลงมือ ต้องหาเบาะแสของคุณชายให้พบ”
“ครับ!” คนรับใช้ที่รับคำสั่งก้าวถอยออกไป
ในห้องหนังสือเงียบมากๆจนได้ยินเสียงหายใจด้วยความโกรธของGeoffrey เขาหยิบโทรศัพท์จากบนโต๊ะหนังสือแล้วกดหมายเลขพิเศษ ไม่นานก็ต่อสายได้อย่างรวดเร็ว
“ตาเฒ่า นึกยังไงถึงโทรมาหาได้ล่ะ?” เสียงผู้ชายที่มีน้ำเสียงสบายๆดังออกมา
“ฉันต้องการความช่วยเหลือจากนาย” เสียงของGeoffreyมั่นคง
“บอกมาเถอะ มีเรื่องอะไร?” อีกฝ่ายฟังออก ว่าGeoffreyแปลกไป เขารู้ว่าเรื่องนี้ผิดปกติจึงรีบถาม
“ฉันอยากให้เขตทหารทั้งหมดของพวกนายรอรับคำสั่ง อ้ายหลุนถูกลักพาตัวไป”
“อะไรนะ! ฉันเข้าใจแล้ว ไม่ต้องห่วง นัดหมายเขตทหารทั้งหมดรอคำสั่ง”
“อืม ขอบคุณนะ” Geoffreyพูดจบก็วางสาย คนที่อยู่ปลายสายเมื่อกี้คือผู้นำทหารของประเทศM ในฐานะที่Geoffreyเป็นผู้นำตระกูลอ้ายหลุน ก็ต้องมีเครือข่ายขนาดใหญ่ของตัวเองเป็นธรรมดา
เมืองDที่ดูภายนอกสงบ แต่กลับมีคลื่นใต้น้ำกำลังพลุ่งพล่าน กองกำลังขนาดใหญ่ทั้งหมดปรากฏขึ้น ระเบิดนั้นกำลังจะเริ่มขึ้น
…
ในขณะเดียวกันฉินอีหลินและลี่โม่อวี่ที่ไม่รู้ว่าเดินมาไกลแค่ไหนแล้ว ตอนนี้สิ่งเดียวที่ทำให้พวกเขารู้เวลาก็คือนาฬิกาข้อมือของลี่โม่อวี่
ลี่โม่อวี่มองนาฬิกาก็พบว่าพวกเขาเดินกันมาสามชั่วโมงแล้ว
เพราะออกกำลังกายระยะยาวมานาน ลี่โม่อวี่จึงโอเคดี แต่ฉินอีหลินไม่เหมือนกัน เพราะทั้งอากาศหนาว และอีกทั้งสองสามวันมานี้เธอกินข้าวไม่มาก ดังนั้นทั้งสองคนจึงต้องออกจากพื้นที่ร้างนี้อย่างเร่งด่วนแล้วหาที่อบอุ่นและของกิน
แม้ว่าทั้งคู่จะมีเหรียญติดตัวมากมาย ในสถานการณ์ที่ศัตรูสามารถแทรกซึมไปได้ทุกที่ พวกเขากังวลว่าถ้ากลับไปจะถูกตามล่า กว่าพวกเขาจะหนีจากการตามล่าของศัตรูมาได้มันไม่ง่าย พวกเขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีแล้ว
ในตอนนี้พวกเขาดูตกอับสุดๆ ลี่โม่อวี่และฉินอีหลินไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งพวกเขาจะถูกบังคับให้เข้ามาในทุ่งนาแบบนี้
ทันใดนั้นจู่ๆมือที่จับฉินอีหลินไว้ก็หยุดชะงัก เขารีบกลับไปมอง ฉินอีหลินก็ล้มในอ้อมแขนเขา
“อีหลิน เป็นยังไงบ้าง ตื่นเร็ว!” ลี่โม่อวี่พยุงฉินอีหลินแล้วพูดอย่างร้อนใจ
ฉินอีหลินที่อยู่ในอ้อมแขนเขามีสีหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแห้ง เห็นได้ชัดว่าร่างกายเธอกำลังขาดน้ำอย่างรุนแรงแล้วหมดสติไป
ลี่โม่อวี่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้มาก่อน เขารู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องหาน้ำ เขารีบแบกฉินอีหลินขึ้นหลัง ลี่โม่อวี่วิ่งไปยังเงาของบ้านที่เห็นอยู่ไกลๆอย่างไม่ลังเล
แม้ว่าฉินอีหลินจะเป็นลมไปแล้ว แต่ตอนที่เธอเป็นลมไปนั้นเธอกลับรู้สึกว่าการที่เธอพิงไหล่กว้างทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยมาก
บ้านที่ลี่โม่อวี่เห็นอยู่ไกลมาก เพราะทุ่งนานั้นโล่งจึงทำให้มองเห็นสิ่งที่อยู่ไกลได้
เขาวิ่งราวกับกำลังบินเขาอย่างมั่งคงในทุ่งนาตรงไปที่บ้าน หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงกว่าในที่สุดเขาก็มาถึงประตูบ้าน
ที่นี่น่าจะเป็นบ้านที่ชาวนาสร้างขึ้น แต่เพราะเป็นฤดูหนาวตอนนี้ในบ้านจึงไม่มีคนอยู่ ลี่โม่อวี่ถีบเข้าไปที่ประตูไม้ที่ถูกคล้องด้วยแม่กุญแจขนาดใหญ่อย่างไม่ลังเล ประตูไม้ล้มลงมาทันที จากนั้นฝุ่นก็ฟุ้งกระจาย
บ้านเต็มไปด้วยฝุ่น ลี่โม่อวี่วางฉินอีหลินบนเก้าอี้ไม้ที่ดูแข็งมาก จากนั้นก็มองไปรอบๆบ้าน หลังจากมองหาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ลี่โม่อวี่ก็ไม่เจอน้ำ “ปัง!” เขาเตะถังน้ำที่ว่างเปล่าด้วยความโกรธ
พอเตะถังน้ำออกไปแล้ว เขาพบว่ามีกระดานไม้อยู่ใต้ถังน้ำราวกับว่ากระดานไม้กำลังปิดอะไรบางอย่างอยู่
เขารีบยกไม้กระดานออก ลี่โม่อวี่ดีใจเมื่อพบว่ามีบ่อน้ำอยู่ใต้กระดานไม้
ลี่โม่อวี่เจอเชือก เขามัดถังไม้แล้วค่อยๆหย่อนลงไปอย่างไม่ลังเล เพราะตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว อุณหภูมิจึงไม่ได้ติดลบอีกต่อไป น้ำจึงไม่เป็นน้ำแข็ง ลี่โม่อวี่ยกน้ำถึงหนึ่งขึ้นมา
เมื่อเปิดกล่องค้นตู้จนทั่วเขาพบแก้วไม้สองใบ ลี่โม่อวี่ตักน้ำขึ้นมา น้ำค่อนข้างเย็น ลี่โม่อวี่จึงจับแก้วไว้ในมือแน่นเพื่อพยายามเพิ่มอุณหภูมิ
เขามองไปที่สีหน้าซีดของฉินอีหลินอย่างกังวล ลี่โม่อวี่ประคองเธอขึ้นแล้วค่อยๆขยับถ้วยไม้ไปที่ปากเธอ แล้วเทลงในปากของฉินอีหลินให้เธอดื่ม
สีหน้าของฉินอีหลินเริ่มมีสีสันที่ดีขึ้น ริมฝีปากก็ไม่แห้งแล้ว
ในที่สุดเธอก็ลืมตาขึ้นช้าๆ ฉินอีหลินเห็นลี่โม่อวี่ที่อยู่ใกล้ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ลี่โม่อวี่เช็ดน้ำตาจากขอบตาฉินอีหลินด้วยแขนเสื้อแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ภรรยา ฉันไม่ดีเอง ที่ทำให้เธอต้องมาลำบากเช่นนี้”
“ไม่ นายต้องรู้ไว้ว่าฉันจะเป็นผู้หญิงของนายเสมอ ไม่ว่าเมื่อไรฉันก็จะตามนายไป” แม้ว่าใบหน้าฉินอีหลินจะยังคงมีรอยน้ำตา แต่น้ำเสียงของเธอก็หนักแน่นมาก
“อื้ม” ลี่โม่อวี่ดึงฉินอีหลินไว้ในอ้อมแขน
ในขณะที่ทั้งสองกำลังปลอบกันนั้น ที่หน้าบ้านไม้มีรถคันหนึ่งขับเข้ามา ลี่โม่อวี่ได้ยินการเคลื่อนไหวก็รีบเดินไปที่ประตูแล้วมองออกไป เมื่อเห็นว่ามันเป็นเพียงรถกระบะของชาวนาเท่านั้น เขาก็โล่งใจ
ประตูรถกระบะเปิดออก ชาวนาประเทศMถือปืนลูกซองลงมา ด้านหลังกระบะมีซากสัตว์อะไรไม่รู้อยู่ ดูเหมือนว่าชาวนาผิวขาวจากประเทศMเพิ่งกลับมาจากการล่าสัตว์
เขาเดินตรงไปที่บ้านไม้ แต่พบว่าประตูบ้านของเขาถูกเตะลงกับพื้นไปแล้ว แถมยังมีคนแปลกหน้าที่แต่งตัวรัดกุมยืนอยู่ที่ประตู เขาดึงปืนลูกซองยาวออกมาจากด้านหลังทันทีชี้ไปที่ลี่โม่อวี่
“แกเป็นใคร?” อีกฝ่ายถาม ในขณะเดียวกันก็เฝ้ามองลี่โม่อวี่ อย่างระมัดระวัง
ลี่โม่อวี่ไม่ได้ขยับไปไหน อันที่จริงชาวนาไม่ได้คุกคามเขามากมายอะไร แต่เพราะอีกฝ่ายไม่ได้ทำร้ายตัวเขาและเขาเป็นคนธรรมดา ลี่โม่อวี่จึงไม่ได้ลงมือ
“ฉันกับภรรยาเร่ร่อนมาถึงที่นี่ ฉันขอโทษที่ทำลายข้าวของเหล่านี้” ลี่โม่อวี่หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นหยิบธนบัตรดอลลาร์สองใบออกมาวางไว้บนโต๊ะ
ชาวต่างชาติถึงจะสังเกตเห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ข้างหลังลี่โม่อวี่ หลังจากลังเลครู่หนึ่งเขาก็ค่อยๆวางปืนลูกซองในมือลง
ตอนนั้นเองมีผู้หญิงประเทศMอีกคนหนึ่งเดินลงมาจากรถกระบะ เธอเป็นผู้หญิงชาวต่างชาติ หญิงสาวมองไปที่ชาวต่างชาติด้วยสายตาถาม ชาวต่างชาติจึงพูดเรื่องทั้งหมดให้เธอฟังเป็นภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว
ผู้หญิงคนนั้นฟังก็เห็นใจฉินอีหลินและลี่โม่อวี่มากๆจึงยิ้มอย่างเป็นมิตร “ไปเป็นแขกบ้านฉันเถอะ”
