บทที่ 352 ไม่ใช่คนธรรมดา
พวกเขารู้ที่อยู่อาศัยช่วงนี้ของไป๋หลางดี คนที่สามารถทำให้รองหัวหน้าเคารพเป็นพี่ใหญ่จะต้องเป็นคนที่มีความผูกพันกันมากแน่ๆ
“ดี ตอนนี้ฉันอยากจะขอให้เหล่าพี่น้องช่วย ทุกคนจะไปกับฉันมั้ย?” ไป๋หลางพูดอย่างซาบซึ้งใจ การที่ได้อยู่กับเหล่าพี่น้องพวกนี้เขาก็รู้สึกดีใจที่สุดแล้ว
“ไป!” เสียงจากสนามฝึกดังก้องอีกครั้ง
ตอนนั้นเองคนที่อยู่ในสนามฝึกที่แทบจะทั้งหมดของสมาชิกหลงจู นอกจากที่ไปทำภารกิจยังไม่กลับมา คนที่เหลือก็อยู่ที่นี่ทั้งหมด ซึ่งมีจำนวนราว 1000 คน
อาโน่มีสีหน้าซาบซึ้งใจ เขาไม่รู้ว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกเลือดสูบฉีดแบบนี้มานานเท่าไรแล้ว ตั้งแต่ไป๋หลางเข้ามา เขาพบว่าใจที่เงียบสงบของเขามีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง
ไป๋หลางมองเหล่าพี่น้องอย่างซาบซึ้งแล้วกล่าวเสียงดังว่า “ตอนนี้ทุกคนออกเดินทางพร้อมกัน หากเครื่องบินไม่พอก็ขอให้นั่งเรือ ฉันขอให้ทุกคนไปถึงเมืองDประเทศMภายใน 12 ชั่วโมง เข้าใจมั้ย!”
“เข้าใจครับ!” ทุกคนต่างตะโกนตอบ
“ออกเดินทางได้!” ไป๋หลางออกคำสั่ง
ฝูงชนที่อยู่ในสนามฝึกอย่างเป็นระเบียบเริ่มเคลื่อนตัวออกอย่างเป็นระเบียบ ในฐานะที่เป็นหัวหน้าของทหารรับจ้างนานาชาติ หลงจูมีอุปกรณ์ที่ดีกว่าทหารรับจ้างอื่นๆ แค่เครื่องบินก็มีไม่ต่ำกว่าสิบลำ นี่ยังไม่รวมเฮลิคอปเตอร์อาปาเช่ 20 ลำ ดังนั้นการย้ายคนเพียง 1000 คนไปที่ M ตามนัดหมายเป็นเรื่องที่จิ๊บจ๊อย ไป๋หลางกล้ารับประกันเลยว่าจะต้องถึงภายใน 12 ชั่วโมงอย่างแน่นอน
ความจริงแล้วอิทธิพลของหลงจูเป็นที่ประจักษ์ในระดับนานาชาติ พวกเขาสามารถต่อกรกับทหารของประเทศเล็กๆได้ เมื่อเผชิญหน้ากับกองทัพประเทศใหญ่ๆ พวกเขาก็เป็นกองกำลังที่ไม่อาจมองข้ามได้ ทั้งหมดนี้เกิดจากความสามัคคีและความกล้าหาญของพวกเขา
ไม่ถึง 20 นาทีเครื่องบินทั้งหมดของหลงจูก็เต็มไปด้วยผู้คน ทุกคนพร้อมออกเดินทางแล้ว ไป๋หลางกับอาโน่นั่งอาปาเช่ลำเดียวกัน แล้วไป๋หลางก็พูดใส่อุปกรณ์สื่อสารข้างหูว่า “ออกเดินทาง!”
เครื่องบินทั้งหมดในสนามบินเริ่มออกบิน
จริงไปแล้วไป๋หลางให้อาโน่ตอยดูแลอยู่ในฐาน แต่หลงเซี่ยวเทียนมีบุญคุณต่ออาโน่ พอเขาได้ยินว่าเกิดเรื่องกับหลงเซี่ยวเทียน แล้วเขาจะนั่งลงได้อย่างไร?
ลี่โม่อวี่ไม่คิดมาก่อนว่าไป๋หลางพากำลังรบขนาดใหญ่มาได้ยังไง!
…
เขาในตอนนี้กำลังนั่งอยู่ในห้องหนังสือของGeoffrey เขาถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เต็มไปด้วยเลือดออกแล้วสวมเสื้อสีดำรัดรูปที่คนรับใช้เอามาให้ ตอนนี้เขาดูเย็นชามาก
คนที่นั่งตรงข้ามหน้าโต๊ะไม้เนื้อแข็งมองสังเกตลี่โม่อวี่ จากนั้นก็หรี่ตาแล้วพูดว่า “พ่อหนุ่ม คราวนี้เรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลหลงไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ ฉันคิดว่าศักยภาพนายไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้”
“ฉันรู้ แต่ฉันเชื่อในตัวพี่น้องของฉัน” พี่น้องที่ลี่โม่อวี่พูดถึงก็คือคน 300 คนที่มาจากฮั๋วเซี่ย
“โอ้!” Geoffreyรู้สึกประหลาดใจที่ได้เห็นความแน่วแน่ในแววตาลี่โม่อวี่ “ฉันยังคงยืนยันคำเดิม หากฉันช่วยอะไรได้ขอให้รีบบอก ฉันจะลงมือแน่”
“ขอบคุณครับ” ลี่โม่อวี่พูดอย่างซาบซึ้ง
“อีหลินเรียกฉันว่าคุณปู่ นายเรียกฉันว่าคุณปู่ก็พอ”
“ตอนนี้นายอาศัยอยู่ที่นี่ไปก่อน พอเหล่าพี่น้องนายมาถึงค่อยเริ่มเคลื่อนไหวเถอะ” Geoffreyกล่าว
ลี่โม่อวี่ไม่ขอบคุณเขาอย่างสุภาพ เขาเพียงแค่พยักหน้า
“นายลงไปเถอะ ฉันจะอยู่อีกสักครู่” Geoffreyพูดเรียบๆ ลี่โม่อวี่จึงปิดประตูออกไป
ขณะเดินออกจากห้องหนังสือลี่โม่อวี่เจอกับฉินอีหลินที่จูงมือหลงจิ่นเซวียนมาทางนี้พอดี เพียงแต่ตอนนี้อ้ายหลุนมีท่าทางกังวล เพราะเขาได้ยินมาว่าหลงหลิงยังอยู่ที่บ้านตระกูลหลง
“พวกเธอคุยกันก่อนเลยฉันจะไปหาคุณปู่” อ้ายหลุนพยักหน้าให้ลี่โม่อวี่เพื่อทักทาย
หลังจากที่อ้ายหลุนเดินจากไป ลี่โม่อวี่ก็พูดกับฉินอีหลินที่มีสีหน้ากังวลว่า “ไม่ต้องห่วง เหล่าพี่น้องกำลังเดินทางมาแล้ว เชื่อว่าไม่นานคงจะมาถึง”
ฉินอีหลินจึงเก็บซ่อนสีหน้ากังวลลงแต่คิ้วที่ขมวดกันของเธอยังคงบ่งบอกอารมณ์ของเธอในตอนนี้
เมื่อก้มมองเวลาก็พบว่าเป็นเวลาอาหารเย็นแล้ว แต่ทั้งสองคนไม่ได้อยากอาหารเลยสักนิด
ฉินอีหลินอุ้มหลงจิ่นเซวียน ฉินอีหลินอยู่ข้างๆ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะยังมีความกังวลอีกมากมาย แต่ก็ต้องเดินเข้าไปในห้องที่Geoffreyจัดไว้ให้ก่อน
หลังจากที่ฉินอีหลินกล่อมหลงจิ่นเซวียนนอนแล้ว ทั้งคู่ก็มานั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น ฉินอีหลินถามว่า “โม่อวี่ พ่อและคนอื่นๆจะไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ตอนนี้ฉินอีหลินไม่ได้เงียบสงบเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้เธอยังคงให้ลี่โม่อวี่ปลอบ
“ไม่ต้องกังวลนะ หลงเจี้ยนไม่กล้าลงมือพ่อและคนอื่นๆหรอก”
เมื่อเห็นสีหน้ามั่นใจของลี่โม่อวี่ ฉินอีหลินก็พยักหน้าด้วยความโล่งใจจากนั้นเธอก็ดูเหนื่อยล้า ทุกอย่างที่เธอเจอมาในวันนี้ส่งผลกระทบต่อเธออย่างมาก ตอนนี้เธอเหนื่อยจะอยากนอนสักพัก
ลี่โม่อวี่ค่อยๆอุ้มฉินอีหลินให้หัวของเธอพิงหน้าอกของเขา เขาอุ้มฉินอีหลินไปนอนบนเตียงเช่นนี้
แม้ว่าร่างกายทั้งสองจะแนบชิดกัน แต่ลี่โม่อวี่ในตอนนี้ก็ไม่ได้คิดอย่างอื่น เขากำลังพิจารณาการเคลื่อนไหวในวันพรุ่งนี้
ในกลางดึกมีเพียงดวงตาของลี่โม่อวี่ที่ส่องแสงในความมืดและเสียงลมหายใจเบาๆของฉินอีหลิน บ่งบอกถึงความเงียบสงบในตอนนี้
ส่วนบนท้องฟ้าสูงนั้นพี่น้องของลี่โม่อวี่กำลังรีบมาโดยไม่หยุดพัก พรุ่งนี้ในเมืองDประเทศMจะต้องเป็นวันที่ไม่ธรรมดา
…
ในห้องโถงบ้านตระกูลหลง กลุ่มคนเชื้อสายหลักมองท้องฟ้าไกลๆยามค่ำคืนผ่านหน้าต่าง
“พี่สอง พี่คิดว่าเด็กลี่โม่อวี่นั่นจะทำได้จริงๆหรือ?” หลงเสี้ยวตี้พูดกับหลงเซี่ยวเทียนด้วยน้ำเสียงใส่ใจ
“น้องสามเด็กคนนี้เอาชนะกองกำลังใต้ดินเมืองหลวงของฮั๋วเซื่ย ทั้งหมดด้วยตัวเองเลยนะ”
“โอ้ ดูเหมือนว่าเด็กนี่จะไม่ใช่คนธรรมดา” หลงเสี้ยวตี้พูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“ท่านลุงสาม ท่านลุงต้องเชื่อมั่นในตัวพี่เขยนะ!” หลงอี้เซวียนที่อยู่ข้างๆพูดขึ้นด้วยสายตาที่เชื่ออย่างแน่วแน่
ทันใดนั้นประตูของห้องโถงก็ถูกเปิดออก ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว เหล่าคนเชื้อสายหลักไม่ต้องคิดก็รู้ว่าหลงเจี้ยนพาคนมาแล้ว
หลงเจี้ยนเป็นผู้นำตามด้วยหลงเหริน หลงว่านชิงและหวงจิ้งฝู ด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้า
“สวัสดีทุกคน อยู่กับชินรึยัง?”
หลงเซี่ยวเทียนมองเขาอย่างเย็นชา “ฮึ”
“หัวหน้าครอบครัว ท่านกำลังทำอะไรเนี่ย ฉันอุตส่าห์มาเยี่ยมด้วยความหวังดีแต่พวกนายกลับตอบกลับด้วยท่าทีเช่นนี้” หลงเจี้ยนมีสีหน้าอวดดี
“หลงเจี้ยน แกไม่จำเป็นต้องเสแสร้งมีความเมตตา คราวนี้แกเอาคนมาแก้แค้นฉันโดยไม่สนผลที่ตามมา ไม่ช้าก็เร็วฉันจะเอาคืน” หลงเซี่ยวเทียนพูดอย่างเย็นชาโดยไม่ไว้หน้าหลงเจี้ยน
หลงเจี้ยนมองหลงเซี่ยวเทียนอย่างไม่พอใจ แล้วมองไปที่เหล่าคนตกอับข้างๆเขา เขาขยับริมฝีปากแล้วพูดอย่างลึกลับว่า “หรือว่าพวกนายไม่อยากรู้หรอว่าใครเป็นคนช่วยเรา”
ไม่มีคนเชื้อสายหลักตอบเขา หลงเจี้ยนก้าวถอยหลังอย่างลึกลับ เผยให้เห็นร่างลึกลับที่อยู่ข้างหลังเขา
