บทที่ 367 ไม่ให้พ่อเธอขายหน้า
จริงๆสิ่งที่ทำให้ลี่โม่อวี่ตกใจมากก็คือเหล่าคนที่ไป๋หลางพามานั้นมันเยอะกว่าคนอื่นๆมากๆ ทำให้ดูแข็งแกร่งมาก
ไป๋หลางยังคงเย็นชาเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ทำให้อาโน่ประหลาดใจก็คือสายตาที่ไป๋หลางมองลี่โม่อวี่นั้นดูแตกต่างที่มองคนอื่น
อาโน่พบว่าในสายตาของไป๋หลางมีแววตาที่เคารพอยู่ในนั้น
ในความทรงจำของอาโน่ ไป๋หลางเป็นคนที่ดื้อรั้นสุดๆ ตอนที่เขามาเป็นทหารรับจ้างหลงจูใหม่ๆ เขาต้องเผชิญกับการยั่วยุมากมายจากทหารรับจ้างคนอื่น แต่เขาคนเดียวสามารถเอาทหารรับจ้างยี่สิบกว่าคนอยู่แถมยังสามารถเอาชนะคนกลุ่มนั้นได้ด้วย
“พี่ใหญ่ ขอให้ทุกอย่างราบรื่น!” แม้ว่าจะต้องเจอเรื่องต่างๆระหว่างทางแต่ก็โชคดีที่สุดท้ายรีบมาทัน ไป๋หลางไม่ได้เจอลี่โม่อวี่มานานจึงดูมีท่าทีตื่นเต้นที่เห็นได้ยาก
“มาแล้วก็ดี ตอนนี้นายทำได้ดีมาก” ลี่โม่อวี่ไม่คิดว่าไป๋หลางจะพาคนมามากมายขนาดนี้ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจมากจริงๆ
“พี่ชาย คนเหล่านี้จะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่” ไป๋หลางพูดอย่างมั่นใจพลางตบอก
ลี่โม่อวี่พยักหน้าอย่างตื่นเต้น หยางเฟิงที่ไม่ได้เจอมานานก็ตบอกรับรองเช่นกัน แล้วมองไปที่หลี่จื้อเถิงที่ทำเช่นเดียวกัน ชั่วขณะนั้นลี่โม่อวี่รู้สึกเหมือนได้บังคับบัญชากองกำลังหลายพันคน
ปลายขอบฟ้าไกลเริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ แสงยามเช้าส่องมาที่พื้นที่เปิดโล่งแห่งนี้ทำให้ตัวทุกคนดูเป็นสีทอง
เพราะมีลกำลังคนจำนวนมาก ลี่โม่อวี่จึงขอให้อ้ายหลุนสร้างแท่นบัญชาการชั่วคราวในพื้นที่เปิดโล่งแห่งนี้
เขาดึงโต๊ะเหล็กออกมา ลี่โม่อวี่เอาแผนที่ออกมากาง แผนที่นี้เป็นแผนที่โครงสร้างของคฤหาสน์ตระกูลหลงที่ลี่โม่อวี่ใช้ความคิดอยู่นานมากในการทำมันขึ้นมา
“อีกสิบนาทีพวกเราจะตีโต้ เมื่อถึงเวลานั้นไป๋หลางจะนำคน 1,000 คนไปโจมตีทางประตูใหญ่ หยางเฟิงกับหลี่จื้อเถิงพาคนไปโจมตีประตูด้านตะวันออกและตะวันตก ส่วนประตูหลังฉันจะซุ่มโจมตีพวกเขาอย่างหนัก”
ลี่โม่อวี่จัดแจงแบ่งหน้าที่ให้ทุกคนอย่างเป็นระเบียบ ท่าทางจริงจังเขาดูเหมือนเป็นแม่ทัพจริงๆในสายตาคนอื่น
อ้ายหลุนที่ยืนอยู่ฝั่งหนึ่งถามอย่างสงสัย “แล้วฉันต้องทำอะไร?”
ลี่โม่อวี่มองเขาด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอนว่านายกับฉันจะดักทางหนีของพวกเขายังไงล่ะ”
อ้ายหลุนคิดไม่ถึงว่าลี่โม่อวี่จะกั้นศัตรูด้วยกำลังคนเพียงสองคน แต่เมื่อเห็นสายตาที่มั่นใจของลี่โม่อวี่ อ้ายหลุนจึงพยักหน้า
เหตุผลข้อแรกที่ลี่โม่อวี่เลือกอ้ายหลุนเป็นเพราะฝีมือของอ้ายหลุน ลี่โม่อวี่นั้นเชื่อมั่นในฝีมือตัวเองมาก หากเพิ่มอ้ายหลุนเข้ามา ศัตรูจะหนีไปไหนไม่ได้อย่างแน่นอน
ทั้งสามกองทัพเข้าโจมตีสามตำแหน่งในเวลาเดียวกัน ศัตรูที่ได้ข่าวการโจมตีที่ทรงพลังของพวกไป๋หลางต้องเลือกที่จะหลบหนีทางประตูหลังแน่นอน และเพราะเวลาฉุกละหุกศัตรูจะไม่สามารถรวบรวมคนได้มาก ตอนนั้นเองเขากับอ้ายหลุนก็จะออกโรง
“ทุกคนขึ้นรถเตรียมตัวให้พร้อม!” ลี่โม่อวี่พูดจบก็ปรบมือ ทุกคนที่อยู่ในสนามฝึกก็ขึ้นรถอย่างเป็นระเบียบ
หลังจากลี่โม่อวี่ออกคำสั่งรถทั้งหมดก็ออกเดินทางไปยังบ้านตระกูลหลงในเขตชานเมืองทันที ต่างคนต่างอยากไปถึงก่อน
ตอนนี้ในสนามเหลือเพียงอ้ายหลุนกับลี่โม่อวี่ เมื่อเทียบกับอีกสามฝ่ายแล้ว จุดสำคัญที่สุดกลับมีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น ทั้งสองมองหน้ากัน ต่างเห็นแววตาที่ทนรอไม่ไหวของกันและกัน
เฟอร์รารีสีแดงเพลิงของอ้ายหลุนถูกขับออกมาอีกครั้ง แม้ว่าครั้งที่แล้วมันแสร้งดูอนาถบนท้องถนน แต่เฟอร์รารีก็ถูกอ้ายหลุนออกแบบใหม่ในชั่วข้ามคืนโดยใช้เงินจำนวนมาก ทำให้มันดูสมบูรณ์แบบกว่าแต่ก่อน
คฤหาสน์เก่าแก่ของอ้ายหลุนตอนนี้เป็นเหมือนที่จอดรถที่มีรถขับเข้าออกตลอดเวลา แต่รถเหล่านั้นไม่ใช่รถหรู แต่เป็นรถบรรทุกและรถออฟโรดสีดำ คนที่ไม่รู้มาเห็นอาจนึกว่าพวกเขากำลังจะไปสู้รบ
อ้ายหลุนขับรถโดยมีลี่โม่อวี่นั่งข้างๆ เฟอร์รารีสีแดงคำรามแล้วแล่นออกจากประตูพร้อมกองกำลังส่วนใหญ่ไป
บนชั้นสูงในคฤหาสน์เก่า aที่มองเหตุการณ์ทั้งหมดเห็นว่าลี่โม่อวี่มีความสามารถในการขอความช่วยเหลือขนาดนี้ ทำให้เขาประหลาดใจมาก
แต่เมื่อเขาเห็นอ้ายหลุนมีพลังร่วมกับกองกำลัง ชายชราก็ชื่นใจ เขายกแก้วกาแฟร้อนขึ้นจากโต๊ะทำงาน
“รายงานสถานการณ์จากที่นั่นให้ฉันฟังได้ตลอด” aพูดเบาๆ
“ครับ!” พ่อบ้านตอบแล้วก้าวถอยหลังออกไป
…
การเคลื่อนไหวในประเทศMเพิ่งเริ่มต้นขึ้น ซือเซี่ยได้รับข่าวจากลี่โม่อวี่ แล้วรีบรายงานให้ผู้อำนวยการลี่รู้
แม้ว่าตอนนี้ผู้อำนวยการลี่จะกำลังควบคุม “การฝึกทหาร” ที่ศูนย์บัญชาการ แต่เมื่อรู้ว่าซือเซี่ยโทรมา ผู้อำนวยการลี่ก็ทิ้งงานในมือ
“เสี่ยวเซี่ยมีอะไรรึเปล่า?”
“ลุงลี่ครับ ทางฝั่งโม่อวี่ได้เริ่มลงมือแล้วครับ ทางฝั่งเราต้องคอยอยู่ที่นี่ไว้”
“ไม่ต้องห่วง เชื่อในความสามารถลุงได้เลย”
วางสายเสร็จ ลี่อานโก๋ก็เข้าไปในห้องบัญชาการอีกครั้ง ที่ต่างครั้งก่อนคือ ลี่อานโก๋โบกมือชี้ไปที่ศูนย์กลางของการเชื่อมต่อของประเทศMและฮั๋วเซี่ยแล้วพูดว่า “ขั้นต่อไป เราจะฝึกการฝึกที่นี่ จำไว้ว่าจะต้องฝึกอย่างจริงจัง” ลี่อานโก๋เน้นคำว่าจริงจัง
นายทหารในห้องบัญชาการตะโกนอย่างพร้อมเพรียง”ครับ!” จากนั้นก็จบการประชุม
ลี่อานโก๋นั่งในตำแหน่งแม่ทัพมองไปที่ทะเลอันไกลโพ้นผ่านกระจกบานใหญ่ตรงหน้าเขา
ในตอนนี้เรือรบจำนวนมากจอดอยู่บนทะเลพร้อมออกเดินทาง
“ลูกเอ๋ย สิ่งที่พ่อแกทำได้ก็ทำแล้ว ที่เหลือขึ้นอยู่กับตัวแกแล้วแหละ อย่าทำให้พ่อต้องขายหน้าเด็ดขาด” ลี่อานโก๋พูดกับตัวเอง
ในบ้านโบราณของตระกูลซือ ซือเซี่ยที่เดิมวางแผนบินไปประเทศMในชั่วข้ามคืนกำลังยืนอยู่หน้าหน้าต่าง ซือเอ๋อที่อยู่ข้างเขาซึ่งไม่ได้ออกงานสังคมมานานคล้องแขนเขาอย่างสนิทสนม แล้วเอาหัวซบลงบนไหล่ของซือเซี่ย
เรื่องเกี่ยวกับตระกูลหลง ซือเอ๋อได้ฟังจากซือเซี่ยหมดแล้ว เมื่อเธอได้ยินว่าลูกชายบุญธรรมและลูกสาวบุญธรรมของเธอเจอความทำบสก เธอก็บอกซือเซี่ยด้วยความโกรธทันทีว่าเขาจะต้องช่วยลี่โม่อวี่ ห้ามปล่อยให้ศัตรูมีอำนาจอีกต่อไป
สายตาของซือเซี่ยมองเมฆสีแดงไกลๆ พูดตามตรง การที่เขาไม่สามารถร่วมสู้ครั้งนี้ทำให้เขาเสียดาย
ตอนนั้นเองโทรศัพท์ซือเซี่ยก็ดังขึ้น เมื่อเห็นลูกน้องตัวเองโทรมาก็ไม่ลังเลที่จะรับสาย
“รายงานคุณชายครับ คนที่อยู่เบื้องหลังตระกูลหลงตัวจริงได้ออกจากตระกูลหลงในชั่วข้ามคืนไปแล้วครับ แถมยังเอาตัวของคุณฉินกับคุณชายน้อยหลงหมิงเจ๋อไปด้วย ตอนนี้เหลือเพียงสมาชิกที่เหลือของตระกูลหลงไม่กี่คน”
ซือเซี่ยมีสีหน้าตกใจ ขณะที่เขากำลังลังเลว่าจะบอกเรื่องนี้กับลี่โม่อวี่ดีมั้ย ทางฝั่งนั้นก็เตรียมการพร้อมแล้ว
