บทที่ 368 อย่าให้พ่อแกขายหน้า
เพื่อให้ทั้งสี่ฝ่ายสื่อสารกันสะดวก ลี่โม่อวี่ ไป๋หลาง หยางเฟิงและหลี่จื้อเถิงต่างมีเครื่องมือสื่อสารกันโดยเฉพาะ
ขณะลี่โม่อวี่ที่เอ้อระเหยลอยชายรีบไปที่ประตูทางทิศเหนือของบ้านตระกูลหลงนั้น เขาก็ได้ยินเสียงรายงานจากทั้งสามจุดผ่านทางหูฟัง พวกเขามาถึงจุดที่กำหนดของบ้านตระกูลหลงแล้ว เหลือเพียงรอคำสั่งจากลี่โม่อวี่
ตั้งแต่หลงเจี้ยนกับมู่ชุนเข้าควบคุมตระกูลหลง ระดับการรักษาความปลอดภัยรอบๆบ้านตระกูลหลงก็ลดลงไปมาก ในตอนนี้น่าจะเป็นเวลาที่ผู้คนเริ่มพลุกพล่าน แต่ทั้งสี่ทิศทางพวกลี่โม่อวี่และคนอื่นๆประจำอยู่กลับไม่มีใคร
ลี่โม่อวี่มองนาฬิกาข้อมือด้วยความสงสัย
เมื่อเข็มวินาทีและเข็มนาทีมาตรงกันที่ 12 ลี่โม่อวี่จึงออกคำสั่ง “โจมตี”
พอเขาออกคำสั่งทหารรับจ้างหลงจูที่มีไป๋หลางกับอาโน่ดูแลรับผิดชอบก็โจมตีอย่างดุเดือดราวกับฝูงสัตว์ร้าย
กองหน้าเป็นมือดีที่ร่างกายคล่องแคล่วว่องไว พวกเขาวิ่งพลางควงตะขอในมือ พอเข้าใกล้กำแพงก็คลายมือ ตะขอพุ่งขึ้นด้านบนของกำแพงราวกับบังเหียนม้าป่า แล้วแขวนอยู่ตรงนั้น
จากนั้นกองหน้าที่ถือตะขอเหล็กก็จับเชือกที่ยื่นมาจากตะขอเหล็กแล้วปีนขึ้นไปบนกำแพงอย่างชำนาญและรวดเร็ว
ส่วนคนข้างหลังนั้นมีอาวุธปืนพวกเขาจู่โจมเคลื่อนที่เร็วมาก
กองหน้าปีนข้ามกำแพงมาแล้วพบว่าไม่มียามที่ประตู พวกเขาเปิดประตูจากด้านใน แล้วทหารรับจ้างที่ถือปืนก็จู่โจมเข้ามา
ราวกับการโจมตีเมืองในสมัยยุคศักดินา ทหารรับจ้างหลงจูดูแข็งแกร่งมาก แต่กลับไม่มีศัตรูมาต้อนรับพวกเขาเหมือนที่คาดหวังไว้
งานอย่างงานเฝ้าประตูแบบนี้ ตั้งแต่วันที่สมาชิกคนเชื้อสายหลักถูกควบคุม คนเชื้อสายรองก็ไม่มีใครเต็มใจที่จะทำงานนี้
จริงๆแล้วมีคนเฝ้าประตูใหญ่อยู่ แต่เพราะเมื่อวานนี้หลงเจี้ยนเชิญทุกคนไปงานเลี้ยงเป็นพิเศษเพราะเขาเรื่องที่เขาจะได้สืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูล
คนพวกนี้จึงดื่มจนเมามาก จนป่านนี้ 8 โมงแล้วก็ยังไม่มีใครตื่น
ไป๋หลางกับอาโน่มองหน้ากันอย่างแทบไม่เชื่อในสายตา ตอนที่พวกเขาได้รับคำสั่งให้ปกป้องฉินอีหลินนั้น คนคอยคุ้มกันของตระกูลหลงไม่ได้เป็นเช่นนี้
ไป๋หลางโบกมือโดยไม่ลังเล คน 1,000 คนถูกแบ่งออกเป็น 20 กลุ่มกระจายออกไปอย่างรวดเร็วแยกกันค้นหาแบบปูพรม
ตั้งแต่ทหารรับจ้างหลงจูเข้ามาก็ยังไม่มีใครสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของพวกเขาเลย
สถานการณ์ในอีกสองด้านนั้นต่างจากไป๋หลาง วิธีที่พวกเขาเลือกที่เข้าประตูนั้นป่าเถื่อนมากกว่า
หยางเฟิงวางกล่องTNTตรงหน้าประตู หลังจากที่ถอยถึงระยะปลอดภัยแล้วเขาก็กดสวิตช์ในมือ จากนั้นก็มีเสียงดังลั่น ประตูเหล็กขนาดใหญ่ก็ถูกหยางเฟิงระเบิดเป็นชิ้นๆ
อย่างไรก็ตามพอกองกำลังใต้ดินได้ยินหยางเฟิงผิวปาก คนทั้งสามร้อยคนก็พุ่งเข้าไปพร้อมอาวุธทุกชนิดราวกับถูกกระตุ้น
ทางฝั่งหลี่จื้อเถิงเด็ดขาดมากกว่า หลี่จื้อเถิงเอาบาซูก้าที่เอามาจากที่ไหนไม่รู้วางบนไหล่ยิงชี้ไปทางประตู ประตูแตกเป็นเสี่ยงๆ หลี่จื้อเถิง นำคนบุกเข้าไปเช่นเดียวกัน
ขณะเกิดการระเบิดครั้งใหญ่ที่ประตูทั้งสองด้าน มู่ชุนกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานของหลงเซี่ยวเทียน
ตั้งแต่ “ท่าน” จากไป มู่ชุนก็ได้ยึดที่ตรงนี้เป็นอาณาเขตของตัวเอง หลงเจี้ยนยืนอยู่ตรงหน้าเขา เดิมทีพวกเขากำลังวางแผนที่ปรึกษากันอยู่ แต่ก็ต้องตกใจกับเสียงที่ดังอย่างกะทันหัน
“รายงานครับ! มีคนกำลังบุกเรา…”
ทันใดนั้นมีลูกน้องคนหนึ่งผลักประตูเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เขาน่าจะเป็นคนของเชื้อสายรอง
มู่ชุนแสร้งทำพูดอย่างสงบว่า “ตื่นตระหนกอะไรกัน พวกเขาบุกเข้าไปในประตูรึยัง?” เดิมเขานึกว่าอีกฝ่ายเพิ่งเริ่มโจมตี แต่ไม่คิดเลยว่าคำพูดต่อไปจะทำให้สีหน้ามู่ชุนเปลี่ยนสีหน้าทันที
“พวกเขากำลังจะมาถึงที่นี่แล้ว”
หลงเจี้ยนนั่งไม่ติดได้อีกต่อไป เขามองมู่ชุนที่ดูตื่นตระหนกแล้วพูดว่า “ท่านครับ ถ้าเป็นเช่นนั้นส่งผมออกไปเถอะ พวกเราคนเยอะไม่จำเป็นต้องกลัวพวกมัน”
ในสายตาของหลงเจี้ยน ใครก็ตามที่กล้าเป็นปฏิปักษ์กับท่านมู่ชุนก็เหมือนรนหาที่ตาย
มู่ชุนได้ยินดังนั้นก็ปลอบตัวเองอย่างเงียบๆ ศัตรูคงไม่แข็งแกร่งพอถึงได้ลอบโจมตี ตอนนี้เมื่อเขามีสติพอจะต้องสามารถเอาชนะพวกเขาได้
มู่ชุนโบกมือแล้วพูดว่า “โอเค ฉันจะยกคนทั้งหมด 500 คนให้นายดูแล นายต้องเอาชนะคนเหล่านี้ให้ได้!”
พูดจบมู่ชุนก็โทรเรียกคน 500 คนของเขามา เขาถึงเพิ่งรู้ว่าคนทั้ง 500 คนนั้นได้เข้าร่วมการต่อสู้แล้ว
มู่ชุนรู้สึกสบายใจขึ้น เขาจึงสั่งหลงเจี้ยน “คน 500 คนได้ลงมือแล้ว ตอนนี้นายเอาคนของเชื้อสายรองไปช่วยพวกเขาเลย”
หลงเจี้ยนรับคำสั่งแล้วก็รีบออกจากห้องหนังสือไป
มู่ชุนรอจนหลงเจี้ยนออกไป ในใจเขาก็ยังคงรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหา “ท่าน”
“ท่านครับ แย่แล้ว ลี่โม่อวี่น่าจะพาคนโจมตีกลับแล้วครับ”
“ทำตามที่แกเห็นควรเลย” หลังจากทิ้งท้ายประโยคนี้ไว้ “ท่าน” ก็วางสายไป
มู่ชุนได้ยินเสียงตัดสายก็ขว้างโทรศัพท์ลงที่พื้นทันที ในใจรู้สึกโกรธ “ท่าน” มาก ตอนแรกเขาทำตัวเหมือนเป็นวัวเป็นม้าให้เขา หากตอนนี้ตัวเองแย่เขาจะไม่ปล่อยเขาไว้แน่
ตอนที่ฝั่งเขากำลังร้อนใจ หลงเจี้ยนได้เดินออกไปพร้อมหลงเหริน คนที่มาต้อนรับเขาก็คือจากทหารรับจ้างนับพันคนของไป๋หลางบนถนนบ้านตระกูลหลงที่กว้างซึ่งตอนนี้ดูจะแคบไปทันตา
ไป๋หลางและอาโน่ขึ้นนำหน้าเผชิญหน้ากับหลงเจี้ยนและหลงเหริน เพียงแต่ลูกน้องข้างหลังทั้งสองคนที่ยืนกระจัดกระจายไม่กี่คนหายไปแล้ว
พวกเขาเผชิญหน้าอยู่คือทหารรับจ้างหลงจูหนึ่งพันคน ทั้งคู่ตัวสั่นสีหน้าซีดเผือด
ไป๋หลางไม่สนใจพวกเขาเพราะคิดว่าพวกเขาเป็นแค่ลูกกระจ๊อกเท่านั้น
ขณะที่กำลังจะออกคำสั่งให้จับมัดไว้ เหตุการณ์ก็พลิกผัน หลงเจี้ยนผลักหลงเหรินมาข้างหน้าตัวเอง จากนั้นเขาก็รีบหันหน้าวิ่งหนีไป
ไป๋หลางไม่ได้สั่งให้ไปตามล่าเพราะทั้งสี่ด้านถูกพวกเขาล้อมไว้แล้ว ใครก็หนีออกไปไม่ได้
หลงเหรินที่ถูกพี่ชายผลักไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่ชายที่เขาเคารพมาโดยตลอดจะทำกับเขาแบบนี้
เขาไม่ได้โกรธ แต่สีหน้าเขาดูเศร้า
ไป๋หลางให้คนจับหลงเหรินไปมัดแต่ไม่ได้ทำร้ายแต่อย่างใด ไป๋หลางอยากให้ลี่โม่อวี่จัดการกับคนเหล่านี้ด้วยตัวเอง
ทันใดนั้นคนเชื้อสายรองก็ล่าถอย หลงเจี้ยนที่หนีไปไม่ได้กลับไปหามู่ชุน เขารู้ว่าตอนนี้มู่ชุนไม่สามารถพึ่งพาได้
เขาผลักเปิดประตูบ้านตัวเองก็เห็นหวงจิ้งฝูกับหลงว่านชิงนั่งดื่มไวน์อย่างสบายใจบนโซฟาเขา
เมื่อเห็นหลงเจี้ยนกลับมาด้วยท่าทีตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก หวงจิ้งฝูจึงเอ่ยปากถามขึ้นก่อนว่า “เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?”
หลงว่านชิงที่อยู่ด้านข้างก็มีสีหน้าสงสัยเช่นเดียวกัน
