บทที่ 376 พวกเขาอยู่ที่นี่
ที่ลี่โม่อวี่ไม่เข้าใจก็คือ หลังจากที่เขาออกไป เงาดำหนึ่งเงาก็ได้โผล่มาอยู่หน้าของศพของไอผีแดง
นี่เป็นนักฆ่าชุดดำคนหนึ่ง เขาไม่ได้เข้าร่วมภารกิจนี้ ก็แค่ตามอยู่หลังไอผีแดงเงียบๆ
เมื่อกี้ลี่โม่อวี่ได้ปะทะกับไอผีแดง เขาได้มองดูทั้งหมด ใช่กับลี่โม่อวี่แล้ว ในใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความกลัว
เพราะงั้นรอให้ลี่โม่อวี่ออกไป เขาก็ได้กล้าโผล่ตัวออกมา
เขาได้พลิกร่างของไอผีแดงมา
ไอผีแดงตายอย่างน่าอนาถ มั่นใจว่าไอผีแดงไม่มีลมหายใจ นักฆ่าเสื้อดำก็ได้แบกศพของไอผีแดงไว้ที่บ่า วิ่งไปยังห้องของนายพล
ด้านหน้าของลี่โม่อวี่จู่ๆ ก็ได้มีกลุ่มคนชุดดำกลุ่มหนึ่ง
ไม่เหมือนกับคนชุดดำก่อนหน้า คนกลุ่มนี้ได้ปิดหน้าไว้ มีแค่ดวงตาเท่านั้นที่โผล่ออกมา จากตัวของคนกลุ่มนี้ ลี่โม่อวี่กลับรู้สึกถึงความกดดันเล็กน้อย ขนาดไอผีแดงเมื่อกี้เขาก็ไม่ได้รู้สึกแบบนี้
เวลานี้นายพลอยู่ที่ห้องทำงาน ข้างๆ เขามีคนชุดดำที่แบกศพของไอผีแดงกลับมายืนอยู่
ศพของไอผีแดงได้วางอยู่บนพื้น นายพลมองด้วยความขยะแขยงไปสักพัก ก็ได้หันหัวไปกระซิบข้างหูของคนชุดดำไม่กี่คำ คนชุดดำได้แบกศพไอผีแดงแล้วออกจากห้องไป
ก่อนที่ไอผีแดงจะตายไป นักวิจัยของเขาก็ได้ส่งยาที่พึ่งผลิตเสร็จมาให้เขาไม่กี่ขวด บอกเขาแค่ว่าสิ่งนี้สามารถกระตุ้นศักยภาพของร่างกายมนุษย์ได้ แต่ว่าถ้าใช้ไปแล้วก็มีผลลัพธ์แค่อย่างเดียว——ตายในทันที
นายพลไม่พูดอะไรก็ได้เรียกคนชุดดำมายี่สิบคนให้พวกเขากินยานี้เข้าไป ไปจัดการกับพวกลี่โม่อวี่ แต่คิดไม่ถึงว่า คนชุดดำกำลังออกไปก็เจอกับลี่โม่อวี่ที่ฆ่าไอผีแดงตาย
คนชุดดำทั้งยี่สิบคนที่ได้ใช้ยานั้นก็ได้มีบรรยากาศของความดุดันแผ่ออกมา เวลานี้พวกเขานั้นไม่มีสติหลงเหลือแล้ว ได้กลายเป็นเครื่องมือที่ใช้มาฆ่าคนของนายพลไปเรียบร้อย!
ลี่โม่อวี่รู้สึกตื่นเต้นแล้วเลียริมฝีปากของตัวเอง ความสามารถของตนนั้นได้เพิ่มขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ตอนนี้เขานั้นมีความรู้สึกว่าอยากจะลองมากๆ
คนอื่นที่อยู่ตรงนั้น ไป๋หลางกับหลงอี้เซวียนได้จัดการกับคนชุดดำไปแล้วสามคน บนพื้นนั้นมีคนสามคนนอนอยู่ เห็นได้ชัดว่าไม่หายใจแล้ว คิดถึงตอนที่ไป๋หลางออกแรงก่อนหน้า หลงอี้เซวียนก็ได้อึ้ง ไม่ยอมรับว่าไม่นับถือคนคนนี้ไม่ได้เลย
อาโน่อยู่ตรงนั้นได้เผชิญกับนักฆ่าสามคน อาศัยร่างกายที่ใหญ่ของตน แล้วความเจ็บแลกกับความเจ็บ อาโน่เหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ก็สามารถจัดการกับฝ่ายตรงข้างได้ง่าย
หยางเฟิงได้อาศัยความสามารถที่ตนนั้นต่อสู้ตอนอยู่ใต้ดินมาหลายปี ก็สามารถจัดการนักฆ่าชุดดำไปสามคน
แต่หลี่จื้อเถิงก็เหมือนว่าจะลำบากนิดหน่อย หน้าอกข้างขวานั้นยังมีแผลถูกฟันที่กำลังออกเลือด แต่ว่าลูกผู้ชายของตงเป่ยนั้นไม่ได้กัดฟันแต่ได้อาศัยความอึดจัดการฝ่ายตรงข้ามไป
ที่เหลือก็มีซินเก๋อที่ติดตามหลงเสี่ยวเซินก็ได้จัดการสามคนจนแทบตาย
พวกเขาทั้งเจ็ดคนเหมือนว่าจะออกมาจากทางเดินในเวลาเดียวกัน พบเจอกันทุกคนก็ได้หัวเราะออกมา มีความรู้สึกของความเป็นเพื่อนที่อธิบายไม่ถูก
ทุกคนก็พากันสงสัย ทำไมลี่โม่อวี่ไม่มีท่าทีที่จะออกมาสักที พวกเขาเห็นไป๋หลางได้วิ่งไปทางหนึ่ง ทุกคนก็ได้ตามไปแบบงงๆ
พอไปถึง ทุกคนก็ได้ตกใจกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า
ในกลางลานนั้นก็มีศพยี่สิบศพของชายชุดดำร่างใหญ่ได้นอนกระจัดกระจายอยู่ มีแขนขาดบ้าง มีขาขาดบ้าง เป็นภาพการตายที่น่าอนาถ
กลางลาน ลี่โม่อวี่ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว เขาได้นวดหมัดของตัวเอง หัวเราะแล้วพูดกับคนอื่นว่า “โทษทีนะ ออกมาเร็วเกินไป ได้จัดการกับศัตรูของพวกนายไปหมดแล้ว”
รอยยิ้มลี่โม่อวี่ก็ยังร่าเริงเหมือนเดิม เหมือนว่าในฟ้าดินนี้มีแค่เขาที่แกร่งคนเดียว!
ใบหน้าของทุกคนนั้นเต็มไปด้วยความตกใจ นี่มันคนชุดดำยี่สิบคนเลยนะ บ้าบิ่นจริงๆ ……
มีแต่คนที่ละเอียดอ่อนอย่างไป๋หลางที่สังเกตเห็น พวกคนชุดดำนั้นมีใบหน้าที่ซีด ตาลอย ก่อนที่จะต่อสู้ต้องได้ใช้ยาอะไรไปแน่ๆ
แต่ให้เขาพูด ปะทะกับคนชุดดำยี่สิบคน ถึงแม้สุดท้ายสามารถที่จะจัดการอีกฝ่ายไปแล้วทั้งหมด แต่ไม่น่าที่จะจัดการได้ง่ายอย่างลี่โม่อวี่แน่ ไม่รู้ทำไม ไป๋หลางรู้สึกว่าความสามารถของลี่โม่อวี่ได้นำหน้าตัวเองไปแล้ว
เห็นว่าทุกคนก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก ลี่โม่อวี่ก็ได้ปรับสีหน้าของตัวเองให้จริงจังอีกครั้ง ในใจของเขาได้เป็นห่วงฉินอีหลินกับหลงหมิงเจ๋ออยู่ตลอด
หลังของเขานั้นก็เป็นห้องทำงานของนายพล ลี่โม่อวี่ออกแรงผลัก แต่ไม่เป็นผลอะไร
ได้ขมวดคิ้ว ลี่โม่อวี่ที่ได้หมดความอดทนไปแล้วตั้งแต่แรกก็ได้ใช้ขาถีบ
“ปึ้ง!”
เขาได้ถีบประตูเหล็กจนเปิดออกมา ไป๋หลางที่อยู่ข้างหลังได้ตกใจเงียบๆ อันนั้นเขาไม่มีทางที่จะถีบเปิดออกได้แน่
แต่แล้วในห้องนั้นไม่มีอะไรอยู่แล้ว บนโต๊ะว่างเปล่าไม่มีคนสักคน
ลี่โม่อวี่เข้าไปแล้วก็ได้ตามหาในห้อง แต่ก็ไม่เจออะไรที่สะดุดตา คนที่เหลืออีกเจ็ดคนก็ได้เดินเข้ามา ทุกคนนั้นได้พากันตามหาไปทั่ว หวังว่าจะเจอห้องลับอะไรแบบนี้
ตอนที่หลงอี้เซวียนคลำกำแพงนั้น เขาก็ได้กดเข้ากับอิฐก้อนหนึ่ง อิฐก้อนนั้นได้ขยับ
หลงอี้เซวียนกดลงไปด้วยความลังเล ผนังของห้องทำงานก็ได้มีช่องช่องหนึ่ง ช่องนั้นยิ่งอยู่ยิ่งกว้างขึ้น จากนั้นก็กลายเป็นทางเข้าทางเดิน
ได้มองไปที่ทางเดินอย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไร สีหน้าของลี่โม่อวี่ได้ดำ ออกแบบทางลับมาแบบนี้ ไม่มีสมองเลยจริงๆ
อีกฝั่งของทางลับนั้น นายพลได้ตกใจ ก่อนหน้าเขาได้เห็นลี่โม่อวี่จัดการกับลูกน้อยของเขาทั้งยี่สิบคนจากหลังประตู ก็ได้ตกใจจนได้วิ่งตรงมาตรงทางลับ
หลังห้องลับนั้นเป็นห้องวิจัยที่เขาได้ทดลองสิ่งมีชีวิตมาโดยตลอด เวลานี้ฉินอีหลินกับหลงหมิงเจ๋อได้นอนบนเตียงที่เต็มไปด้วยเครื่องมือ ทั้งสองได้หลับตา แต่ลมหายใจนั้นสม่ำเสมอ
และรอบๆ ทั้งสองคนนั้นเต็มไปด้วยเครื่องแสดงผลอะไรมากมาย บนนั้นเป็นผลที่แสดงออกมาจากการวัดบนร่างกายของพวกเขา นักวิจัยที่ใส่เสื้อกาวน์หลายคนได้เดินไปเดินมา ได้ตรวจเช็กอาการของฉินอีหลินกับหลงหมิงเจ๋ออยู่ตลอด
ถึงแม้รู้ว่าการวิจัยจะหยุดกลางคันไม่ได้ แต่ว่านายพลไม่ได้สนใจพวกนั้น
ลี่โม่อวี่กับเพื่อนของเขาได้บุกเข้ามาแล้ว ถ้ายังไม่หนีก็ไม่มีโอกาสแล้ว
เก็บภูเขาไว้ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีฝืนมาเผา เขาได้หนีมาตรงนี้ ก็เพราะอยากจะพาตัวทดลองอย่างฉินอีหลินกับหลงหมิงเจ๋อออกไป จากนั้นก็พานักวิจัยออกไปบางส่วน
เขาได้เข้าไปพูดคุยกับนักวิจัยที่อยู่ในนั้น คิดไม่ถึงว่านักวิจัยได้พูดออกมาว่า “ท่านครับ การทดลองของพวกเราได้มาอยู่ในจุดสำคัญแล้ว ถ้าเกิดพาพวกเขาไปตอนนี้ การทดลองต้องล้มเหลวแน่ๆ พวกเขาก็ไม่มีค่าอะไรแล้ว”
นายพลคิดไม่ถึงว่าพวกที่เก่งแต่เรียนพวกนี้จะเริ่มลงมือเร็วขนาดนี้ ก็ได้ด่าออกไปเงียบๆ เขาได้ถอดหายใจออกมาอย่างเสียดาย
ตอนที่เขาตัดสินใจที่จะทำลายทั้งสองคนนั้น นายพลก็ได้ยินฝีเท้าที่เร่งรีบมาจากข้างหลัง
ไม่ต้องมอง เขาก็เดาได้ว่าเป็นพวกลี่โม่อวี่
นายพลไม่ได้หันไป ได้วิ่งตรงไปยังทางที่รถจอดอยู่ รีบไปหารถเบนซ์ที่จอด แล้วก็หนีออกไป
ลี่โม่อวี่ที่ได้ออกมาจากทางลับนั้น ก็ได้เก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ เขารู้สึกได้ว่า ทั้งสองคนนั้นได้อยู่ที่นี่!
แต่เขาดีใจได้ไม่นาน รอยยิ้มของลี่โม่อวี่ก็ได้แข็งอยู่บนหน้า “อีหลิน หมิงเจ๋อ！”
