บทที่ 373 เลี้ยงพวกนายไปก็เปลืองข้าวสุกเปล่าๆ
พวกนักโทษถูกพาตัวไป หลงเจี้ยนและมู่ชุนก็ถูกขังไว้ในคุกแยกที่ตระกูลหลงจัดไว้ และส่งคนเฝ้าตลอดเวลา
หลงว่านชิงและหวงจิ้งฝูก็ถูกขังไว้ในห้องนอนของพวกเขา รอให้ฉินอีหลินกลับมา
เพราะได้นำตัวนักโทษลงไป ห้องโถงใหญ่ว่างขึ้นมาก ข้างที่นั่งหลักของหลงเซี่ยวเทียนมีหลงเสี่ยวเซินและหลงเสี้ยวตี้นั่งอยู่
หลงเซี่ยวเทียนมองลี่โม่อวี่ตรงหน้า และนักสู้ฝีมือดีที่มีรูปร่างแตกต่างกันยืนอยู่ข้างหลังเขา ปลื้มใจเป็นอย่างยิ่ง ลูกสาวของเขาเลือกคนไม่ผิด
ปฏิบัติการต่อไปคือการช่วยเหลือฉินอีหลินแม่ลูก ปฏิบัติการครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ ต้องใช้มีดจริงปืนจริงในการลงมือ อย่างไรก็ตามใบหน้าของทั้งเจ็ดคนที่นำโดยลี่โม่อวี่ไม่ได้หดลงเลย
“รีบไปรีบกลับ!” หลงเซี่ยวเทียนพูดกับลี่โม่อวี่ อีกคนฟังแล้ว พยักหน้าอย่างหนักแน่น
ลี่โม่อวี่หมุนตัวแล้วโบกมือ กลุ่มคนแปดคนเดินออกจากห้องโถงใหญ่ตระกูลหลง ขณะนี้พื้นที่ว่างของตระกูลหลง ผู้คนแออัด นักรบเกือบสองพันคนมารวมตัวกันที่นี่ แน่นอนว่าที่โดดเด่นที่สุดคือทหารรับจ้างตระกูลหลง
ลี่โม่อวี่มองคนเยอะขนาดนี้ ในเวลาหนึ่งมีความเดือดดาล แม้แต่ไป๋หลางก็แสดงความตื่นเต้นที่หาได้ยาก สงครามครั้งก่อนเพื่อช่วยเหลือคนเชื้อสายหลักของตระกูลหลงไม่สามารถตอบสนองความต้องการของทหารรับจ้างกลุ่มนี้ได้
ในที่โล่งไม่มีเสียงดังเพราะคนพลุกพล่าน กลับกันยังเงียบซะอีก
เหล่านี้ล้วนเป็นทีมที่มีระเบียบวินัย ลี่โม่อวี่มองพวกเขาอย่างพอใจ เริ่มแรกรู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินสวนสนาม
ปฏิบัติการครั้งนี้เป็นการต่อสู้ที่ลี่โม่อวี่บัญชาการมากที่สุด คนของเขาทั้งหมดจะถูกส่งไป เพราะจะช่วยผู้หญิงที่เขารักที่สุด
ก่อนหน้านี้หลงเสี่ยวเซินได้บอกพิกัดของศูนย์วิจัยให้กับเขา เห็นเพื่อนพี่น้องที่พร้อมลุย ลี่โม่อวี่รับปืนAKที่ไป๋หลางยื่นให้เขา ความรู้สึกของการสัมผัสปืนอีกครั้งชัดเจนในตัวเอง
มีรอยยิ้มกระหายเลือดที่มุมปาก ลี่โม่อวี่สูดหายใจเข้าลึกๆ ใช้ผ่อนคลายอารมณ์ที่ตื่นเต้นมากเกินไป แล้วพูดเสียงต่ำ
“ออกเดินทาง!”
ไม่ใช่ประโยคที่เสียงดัง แต่กลับดังทั่วที่โล่ง ลี่โม่อวี่เดินอย่างใจเย็น เขารู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่นๆ
ทหารสองพันนายขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เป้าหมายคือชานเมือง ลี่โม่อวี่และแม่ทัพทั้งเจ็ดนั่งอยู่หลังรถกระบะสีเขียว ดูกว้างขวางเล็กน้อย
ลี่โม่อวี่วางแผนที่ทางทหารไว้ใต้เท้าของเขาทันที ชี้บนจุดสีแดง พูด “ที่นี่ เป็นจุดที่เราจะโจมตีในครั้งนี้”
ขบวนรถขนาดใหญ่ยังคงเคลื่อนที่ อากาศตอนเที่ยงไม่หนาวเท่าไร รถที่ลี่โม่อวี่นั่งคือกองหน้า เมื่อเห็นอาคารของศูนย์วิจัย ลี่โม่อวี่โบกมือหยุดทั้งทีม
สายตาของลี่โม่อวี่ที่มองไปยังศูนย์วิจัยอย่างสงสัย เขารู้ว่าเรื่องต่อมาไม่ง่ายขนาดนั้น
ส่งคำสั่งไปยังทีละทีม ลี่โม่อวี่เปรียบเสมือนแม่ทัพที่ไม่กลัวอันตราย อย่างไรก็ตามในฐานะที่เขาเป็นผู้บัญชาการ วันนี้กลับต้องถือปืนต่อสู้ด้วยตนเอง
มองผ่านกล้องส่องทางไกล ลี่โม่อวี่เห็นด้านนอกของศูนย์วิจัยมีทหารเฝ้าไว้ และทหารยามรอบ ๆ เฝ้าระวังอย่างมาก
ข้างหลังลี่โม่อวี่มีหัวหน้าแม่ทัพยืนอยู่ หันกลับไปสบตากับทุกคน ลี่โม่อวี่พูด “การรบครั้งนี้ต้องมีคนบาดเจ็บแน่ๆ ฉันอยากบอกคือช่วยอีหลินและหมิงเจ๋อออกมา พวกเราดื่มให้สะใจ!” พูดจบ เขาจับปืนกลมือ รีบพุ่งไปที่ศูนย์วิจัยห่างกันไม่ถึงสี่ร้อยเมตร
ทหารสองพันคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็รีบตามไปอย่างเป็นระเบียบ และค่อยๆ แยกกัน ล้อมรอบศูนย์วิจัย
ทั้งแปดคนที่นำโดยลี่โม่อวี่กำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เมื่อเข้าใกล้ศูนย์วิจัยพวกเขาพบว่า นี่คือรูปแบบของศูนย์วิจัยที่ไหนกัน สิ่งก่อสร้างดูเหมือนป้อมปราการธรรมดา ทำให้พวกเขามั่นใจในตัวตนของบุคคลเบื้องหลังมากขึ้น
รอบนอกของศูนย์วิจัยสร้างด้วยกระจกกันกระสุน กระจกโปร่งใสสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของนักวิจัยสีขาวด้านใน และอันธพาลในชุดดำ
ผู้เฝ้าประตูไม่กี่คนมองเห็นกองหน้าจากที่ไกล ๆ
เมื่อเห็นท่าทางที่น่ากลัวของคู่ต่อสู้ คนชุดดำยกปืนในมือขึ้น อยากจะเปิดปากเตือน ลี่โม่อวี่บีบไกปืนของเขาอย่าง คนนั้นก็หัวแตกล้มลง ฝั่งนี้ได้เริ่มการผจญเพลิง
คนชุดดำที่เหลือรีบกดสัญญาณเตือนของศูนย์วิจัย เสียงไซเรนที่แหลมคมดังก้องอยู่เหนือศูนย์วิจัย
แต่กำลังของลี่โม่อวี่ได้กดเข้ามาแล้ว การต่อสู้ของพวกเขากับบุคคลภายนอกกำลังจะสิ้นสุดลง แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นทหารที่เคยผ่านการฝึกหัด แต่ตกอยู่ในมือของทหารรับจ้างของหลงจูแล้ว ความแม่นปืนของพวกเขาพูดได้ว่าอ่อนเกินไป
ไม่ช้า ลี่โม่อวี่พวกเขาก็ถึงหน้าประตูใหญ่ของศูนย์วิจัย และทางที่พวกเขาผ่าน เหลือแต่ศพของคนชุดดำ
ทุกคนเคยเห็นศพ ดังนั้นจึงไม่สนใจศพที่อยู่ใต้เท้า ตามเข้าไปอย่างเป็นระเบียบ
ด้านในสุดของศูนย์วิจัย ขณะนี้ “คุณท่าน” เปลี่ยนชุดเป็นชุดสีเขียวทั้งตัว ดูเหมือนน่าจะเป็นเครื่องแบบทหารของประเทศMในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ลูกน้องผลักประตูเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก
“รายงานนายพลครับ อีกฝั่งใกล้จะเข้ามาแล้วครับ”
นายพลดูไม่รีบร้อน ท่าทางยังคงนิ่ง
“รีบอะไร ทุกวันนี้เลี้ยงพวกนายไปเปล่าๆ”
“แต่ว่า……” คนชุดดำยังอยากพูด แต่ว่าเพิ่งเปิดปาก จู่ๆ มือถือของนายพลก็มีปืนพกยื่นออกมา ในขณะที่สายตาของคนชุดดำยังตะลึงเล็กน้อย ยิ่งปืนออกมา คนชุดดำล้มลงขณะที่ยังลืมตา
“มานี่หน่อย” นายพลพูดออกไปยังนอกประตูเบาๆ จากนั้นก็เห็นคนชุดดำเข้ามา เขาเห็นเพื่อนร่วมงานที่ล้มลงแล้วตกใจสักครู่ แล้วต่อมาก็รีบทำตัวปกติ
“นายพล!” คนชุดดำพูดอย่างเคารพ นายพลฟังแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ
“ส่งคำสั่งฉัน ทุกคนป้องกันระดับหนึ่ง อย่าลืมปิดกั้นผู้บุกรุกจากนอกประตู ชัดเจนไหม?” นายพลมีน้ำเสียงที่หนักแน่นและไม่แยแส
“ครับ! เข้าใจ!” คนชุดดำให้ความร่วมมือเป็นอย่างมาก แล้วออกจากห้องทำงานอย่างรวดเร็ว ไปรวบรวมกำลังป้องกันศัตรู
หลังจากที่ประตูของห้องทำงานถูกปิดลง นายพลถึงจะนวดขมับอย่างเครียด จากนั้นหยิบซิการ์ที่วางบนโต๊ะ จุดมันขึ้นมา
เขารู้ว่าอีกฝ่ายมาเพราะ “หนูทดลอง” ใหม่ทั้งสองที่เขาจับมา แต่ว่าตอนนี้หนูทดลองอยู่ในช่วงทดลอง ห้ามให้อีกฝ่ายแย่งไปได้เด็ดขาด
นายพลไม่รู้สึกผิดเลยสำหรับความโหดร้ายต่อชีวิต ตอนนี้เขายังคงคิดถึงวิธีการป้องกันความคืบหน้าอย่างราบรื่นของการทดลอง จะหยุดยั้งการโจมตีของลี่โม่อวี่อย่างไร
ทันใดนั้นเสียงเข้มก็ดังมาจากเงาของห้องทำงาน “ฉันไปจัดการหมอนั่นดีกว่า”
