บทที่ 378 อาจจะเป็นเจ้าหญิงนิทราทั้งชีวิต
เรื่องทางห้องทดลองก็จบไปเพียงเท่านั้น
ที่นั่งข้างหลังของเฟอร์รารี ด้านซ้ายของลี่โม่อวี่ได้กอดฉินอีหลิน ด้านขวาได้กอดหลงหมิงเจ๋อ มองคนที่รักทั้งสองที่เป็นแบบนี้ ต่อให้เป็นชายที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กอย่างลี่โม่อวี่ ก็อดไม่ได้ที่จะไม่ร้องไห้
อ้ายหลุนขับรถอย่างเร็ว เขารู้ว่าตอนนี้ลี่โม่อวี่รีบร้อนมากๆ
รถสีแดงที่อยู่บนถนนก็ได้ขับไปอย่างรวดเร็ว ขับผ่านรถที่อยู่บนถนนไป แต่ก็ไม่สะดุดแม้แต่นิด
มองผ่านกระจกหลัง อ้ายหลุนเห็นนัยน์ตาที่แดงก่ำของลี่โม่อวี่ เขาไม่ได้พูดปลอบออกไป ถ้าเกิดมีคนจับคนในครอบครัวของตนไปทำการทดลองแบบนี้ เขาก็ต้องโมโหมากแน่ๆ ตอนนี้ทำได้แค่หวังว่าฉินอีหลินกับหลงหมิงเจ๋อไม่เป็นอะไรมาก
ตระกูลหลงเพราะหลงเซี่ยวเทียนได้กลับมาควบคุมอีกครั้งแล้วการกลับมาของหลงเสี่ยวเซิน ตอนนี้ได้กลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว ที่ที่ได้รับความเสียหายจากการต่อสู้นั้น ได้มีคนมีซ่อมบำรุงแล้ว
หลงเซี่ยวเทียนกับหลงเสี่ยวเซินแล้วก็หลงเสี้ยวตี้สามพี่น้องได้นั่งอยู่ที่ห้องหนังสือ ส่วนคนเชื้อสายหลักคนอื่นที่เหลือได้กลับไปพักผ่อนกันหมดแล้ว ยังไงซะเรื่องที่ได้เจอในคราวนี้ พวกเขาก็ได้เหนื่อยล้าบ้างแล้ว
“ไอ่ประวัติของนายพลคนนั้นได้ตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว” ในมือของหลงเสี้ยวตี้ได้เอาเอกสารอันหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะของหลงเซี่ยวเทียน นี่เป็นงานที่เขาพึ่งสั่งให้ลูกน้องไปสืบมา
สีหน้าของหลงเซี่ยวเทียนได้เครียด เอาเอกสารบนโต๊ะขึ้น เขาก็พบว่าประวัติของนายพลนั้นทำให้คนตกใจ
อันดับแรกเขาเป็นทหารเก่าที่เกษียณจากก่อนทัพทหารประเทศM อาศัยความสัมพันธ์ที่ตนมี ได้ร่วมมือกับตระกูลลับที่ใหญ่หลายตระกูล สร้างองค์กรวิจัยสิ่งมีชีวิตแบบนี้ขึ้นมา เรื่องที่พวกเขาทำขึ้นไม่กี่ปีนี้ ทำให้ผู้คนไม่รู้ว่าจะประณามยังไงดี
หลงเซี่ยวเทียนดูจบ “ปึ้ง” ก็ได้โยนเอกสารลงบนโต๊ะ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ พูดเสียงดังว่า “นี่มันเป็นไอ่เดรัจฉาน!”
ทำให้คนที่ได้ซื่อตรงอย่างหลงเซี่ยวเทียนพูดแบบนี้ออกมาได้ อีกสองคนรู้เลยว่า คนคนนี้ก็ได้เหมือนคนตายไปแล้ว
หลงเสี่ยวเซินเอาเอกสารขึ้นมาดูสักพักก็ได้วางลง จากคิ้วที่เขาได้ขมวดนั้น เดาได้ไม่ยากเลยว่าเขาได้โมโหนายพลนั่นขนาดไหน
หลงเซี่ยวเทียนนั่งลงอีกครั้ง ได้สงบอารมณ์เล็กน้อย
คิดถึงลูกสาวและหลานของตนที่ได้อยู่ในมือของอีกฝ่าย หลงเซี่ยวเทียนก็ได้เป็นห่วงขึ้นมา ตอนนี้เขาหวังแต่เพียงว่าลี่โม่อวี่จะช่วยสองแม่ลูกออกมาโดยเร็ว หลีกเลี่ยงที่จะเกิดเหตุการณ์อื่นอีกขึ้น
ตอนที่ทั้งสามนั่งเครียดอยู่ที่ห้องหนังสือนั้น รถของอ้ายหลุนก็ได้ขับมาจอดที่ประตูใหญ่ของคฤหาสน์แล้ว พ่อบ้านที่เห็นก็ได้รีบเข้าไปต้อนรับ เปิดประตูหลังรถ ช่วยลี่โม่อวี่รับคนที่กำลังสลบอยู่อย่างฉินอีหลินกับหลงหมิงเจ๋อมา จากนั้นก็ได้สั่งให้คนไปบอกกับเจ้านาย
ลี่โม่อวี่ไม่พูดอะไร อ้ายหลุนได้ส่งสายตาให้กับพ่อบ้าน พ่อบ้านรู้ว่าต้องรีบส่งคุณนายและคุณชายน้อยไปที่โรงพยาบาลโดยเร็ว ก่อนหน้านั้นเขาได้โทรไปบอกกับทางโรงพยาบาลแล้ว
ไม่นาน รถของโรงพยาบาลก็ได้มา ลี่โม่อวี่ไม่ได้ให้พ่อบ้านช่วย เขาได้อุ้มฉินอีหลินกับอีกคนไปที่รถคนเดียว ได้นั่งรถไปที่โรงพยาบาลด้วย อ้ายหลุนเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้ตามไป แต่เป็นการตรงไปที่ห้องรับแขกของตระกูลหลง
หลงเซี่ยวเทียนที่ได้รู้ ทั้งสามพี่น้องก็ได้ขึ้นรถขับไปทางโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว ในโรงพยาบาลหมอประจำตระกูลหลงได้รอการมาของฉินอีหลินกับหลงหมิงเจ๋อนานแล้ว
พอรถมาถึง กลุ่มหมอและพยาบาลก็ได้รีบพาทั้งสองไปที่ห้องฉุกเฉิน ลี่โม่อวี่ถูกห้ามอยู่นอกประตูห้อง
เห็นไฟแดงที่หน้าห้องฉุกเฉิน ลี่โม่อวี่ก็ได้เครียดอย่างหนัก กำหมัดด้วยความโกรธแค้น เขาได้ต่อยไปที่กำแพง ส่งเสียงที่ดังออกมา
พวกหลงเซี่ยวเทียนก็ได้รีบมา ฝีเท้าที่ได้เร่งรีบกับสีหน้าที่ได้ร้อนรนได้แสดงออกให้เห็นถึงความเป็นห่วงในใจของเขาในเวลานี้
“โม่อวี่ อาการเป็นยังไงบ้าง?” หลงเซี่ยวเทียนรีบถามออกไป
เห็นว่าเป็นหลงเซี่ยวเทียน ลี่โม่อวี่ที่ไม่พูดอะไรมาตลอดทางก็ได้เปิดปากพูด “อีหลินกับหมิงเจ๋ออยู่ในนั้นทั้งคู่ ยังสลบอยู่”
ลี่โม่อวี่ก็ไม่รู้ว่าอาการของทั้งสองเป็นยังไง ก็ได้บอกอาการที่ตนได้รู้ไปให้หลงเซี่ยวเทียน
หลงเซี่ยวเทียนที่ได้ยินแบบนั้น ก็ได้กำหมัดแน่น ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ประตูห้องฉุกเฉินได้ถูกเปิดออก ในนั้นได้มีหมอคนหนึ่งเดินออกมา ลี่โม่อวี่กับหลงเซี่ยวเทียนรีบเดินเข้าไป
“หมอ พวกเขาเป็นยังไงบ้าง?” ลี่โม่อวี่เปิดปากถาม สีหน้าของหมอไม่ดีนัก ลี่โม่อวี่เริ่มกังวล
“พวกคุณต้องเตรียมใจให้พร้อม ทั้งสองได้ถูกฉีดเชื้อไวรัสYใหม่ลงไป ตอนนี้เชื้อไวรัสกำลังทำร้ายร่างกายของพวกเขา”
ได้ยินข่าวนี้ ลี่โม่อวี่กับหลงเซี่ยวเทียนได้ตกใจเลยทันที ลี่โม่อวี่ก็ได้รีบถามออกไปว่า “ไม่มีทางที่จะรักษาพวกเขาให้หายเลยเหรอ?”
“ตอนนี้ไม่ว่าอะไรก็ต้องพึ่งพาตัวพวกเขาเองครับ สำหรับเชื้อไวรัสนี้แล้ว ตอนนี้พวกเรายังไม่มียารักษา ทำได้แค่พึ่งพาภูมิคุ้มกันของพวกเขาที่ต้องต่อต้านเชื้อไวรัสเอง” หมอได้พูดออกมาอย่างเคร่งเครียด
“ตอนนี้คนไข้ไม่เป็นอันตรายใดๆ แล้ว” เหมือนรู้ว่าคนพวกนี้กำลังสิ้นหวัง หมอก็ได้พูดออกไปต่อ
“นานแค่ไหนกว่าที่พวกเขาจะตื่น?” สมกับเป็นคนที่เจอเรื่องมามากมายอย่างหลงเซี่ยวเทียน ตอนนี้เขาได้ควบคุมอารมณ์ได้แล้ว
“ไม่กล้าพูดครับ อาจจะเป็นเจ้าหญิงนิทราไปตลอดชีวิต แต่อาจจะสามารถหายดีขึ้นมาได้” ที่จริงหมอได้เจอกับเชื้อไวรัสนี้เป็นครั้งแรก เพราะงั้นก็ยังไม่เข้าใจมันมาก
ลี่โม่อวี่ได้ยินแบบนั้นนัยน์ตาก็ได้แดงอีกครั้ง เขาได้กระชากคอเสื้อคนคนนั้น ได้มองราวกับจะฆ่า “พวกคุณรักษาพวกเขาไม่ได้ ยังจะมาเป็นหมอทำไม?”
คนคนนั้นจะไปเคยเห็นแบบนี้ได้ยังไง เขาได้มองหลงเซี่ยวเทียนด้วยความหวาดกลัว สองขานั้นก็ได้เริ่มสั่น หลงเซี่ยวเทียนถอดหายใจออกมา ก็ได้ไปปลดมือของลี่โม่อวี่ “นายใจเย็นหน่อย อีหลินไม่ได้หวังว่าจะเห็นนายที่เป็นแบบนี้”
ลี่โม่อวี่ได้ยินที่เขาพูด ก็ได้ใจเย็นลง สิ่งที่สำคัญในตอนนี้ก็คือลงโทษตัวการที่ก่อเรื่องนี้ขึ้น เขาเงยหน้ามองหลงเซี่ยวเทียนทั้งสามคน ปล่อยหมอลง “พ่อ ผมไม่เป็นอะไร ตอนนี้ผมจะไปจัดการกับไอ่นายพลนั่น”
ลี่โม่อวี่หันตัวจะออกไปจากโรงพยาบาล หลงเสี้ยวตี้อยากจะห้ามเขาไว้ แต่ก็ถูกสายตาของหลงเซี่ยวเทียนห้ามก็ได้ล้มเลิกไป
หลงเซี่ยวเทียนมองความโกรธแค้นของลี่โม่อวี่ออก แล้วเขาไม่เป็นแบบนั้นเหรอ
เดินออกจากประตูโรงพยาบาล พวกคนเชื้อสายหลักก็ได้มาถึงตรงประตู เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของลี่โม่อวี่ที่เดินออกมา ทุกคนก็รู้แล้วว่าสถานการณ์มันไม่ดีนัก ไม่มีคนกล้าเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ลี่โม่อวี่เห็นอ้ายหลุนที่อยู่ในกลุ่มคน ก็ได้เดินเข้าไป พูดว่า “บอกไป๋หลางว่าให้พาไอ่นายพลนั่นมา”
อ้ายหลุนพยักหน้า หันหลังเดินออกไป ลี่โม่อวี่มองไปยังกลุ่มคนเชื้อสายหลัก ก็ได้พูดว่า “พวกอีหลินอยู่ในโรงพยาบาล พวกคุณเข้าไปดูเถอะ” พูดจบก็ได้ออกไปจากโรงพยาบาล ทุกคนก็ไม่ได้ไปวุ่นวายกับเขา ได้ตรงเข้าไปในโรงพยาบาล
ตระกูลลี่ในฮั๋วเซี่ย ลี่อานโก๋ก็ได้จบการฝึกซ้อมทหารทั้งหมด เหนื่อยมาหลายวันขนาดนี้ ลี่อานโก๋นั่งอยู่ในห้องหนังสือของตน นวดขมับของตัวเอง
เวลานี้ เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะก็ได้ดังขึ้น เขาได้เอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูเห็นว่าเป็นลี่โม่อวี่โทรมา ไม่พูดอะไร ก็ได้รีบรับสาย
“พ่อครับ ผมมีเรื่องขอให้ช่วย” เสียงของลี่โม่อวี่ได้เย็นชามากๆ ลี่อานโก๋ฟังออกว่าเสียงลูกชายของตนไม่ปกติ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
“ว่ามา เรื่องที่พ่อทำได้ ทำแน่!”
