บทที่ 371 อย่ารังแกคนมากเกินไป
บางทีอาจจะไม่เห็นศัตรูอยู่ในสายตา หรือแสร้งทำเป็นสงบ มู่ชุ่นนั่งอยู่ไขว้ขาในรถลิงคอล์นยาว ในมือถือไวน์แดง นั่งชิมอย่างออกรส
“คิดไม่ถึงว่าหลงเซี่ยวเทียนจะมีลูกเขยที่เก่งขนาดนี้” มู่ชุนพึมพำกับตัวเอง กลับไม่รู้ว่าตัวเองถูกเปิดเผยแล้ว
แปลกประหลาดก็ส่วนแปลกประหลาด ลี่โม่อวี่สองคนก็ขึ้นรถ เตรียมดักรอขบวนรถของมู่ชุน เมื่อจู่ๆ รถสีแดงของอ้ายหลุนก็ปรากฏตัวต่อหน้าขบวนรถ
เหนือความคาดเดาของพวกเขา รถสามคันตกใจจนหมุนรถหนี ลี่โม่อวี่และอ้ายหลุนสบตากัน ครั้งนี้เขาให้สนใจคนที่หนียิ่งกว่าเดิมแล้ว
ทั้งๆ ที่ฝั่งตรงข้ามมีรถแค่คันเดียว รถสามคันของคุณเต็มไปด้วยอันธพาล เห็นอีกฝ่ายกลับหมุนรถหนี
และเมื่อรถทั้งสามคันหลบหนีไปก็ไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย รถออฟโรดสีดำสองคันเหยียบคันเร่งจนสุดทิ้ง รถลิงคอล์นสีขาวไว้ด้านหลัง มีลูกน้องที่ไหนทิ้งลูกพี่แล้วหนีไปกัน
อ้ายหลุนไม่สนใจรถออฟโรดสองคัน รถสีแดงเร่งความเร็วอย่างแรง ผลักไสให้รถลิงคอล์นยาวถึงทางตัน ในตอนนี้ร่างยาวของรถคันหรูกลายเป็นภาระ
คนขับในชุดดำลงมาจากห้องโดยสารของรถหรู คนนั้นเห็นรถสีแดงไม่มีคนลงมา คุกเข่าลงและกราบลงทันที ต่อมาก็หนีไป
ลี่โม่อวี่สองคนสบตากัน แล้วลงรถ มิฉะนั้นเดี๋ยวเจ้าของรถก็จะหนีแล้ว
ทั้งสองมาถึงนอกรถอย่างระมัดระวัง เพราะว่ามองผ่านกระจกรถมองไม่เห็นข้างใน จึงระมัดระวังอย่างมาก
อย่างไรก็ตามในรถ มู่ชุนที่พลิกคว่ำมาก่อน ในมือกลับถือดาบนักรบประเทศหมู่เกาะ บนหน้าผากมีผ้าสีขาวพันไว้ มันเหมือนกับหน่วยตายในบางประเทศช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง
เห็นไม่มีการเคลื่อนไหวในรถ ลี่โม่อวี่คิดในใจว่าหลงกลแล้วหรือเปล่า รีบวิ่งขึ้นไปใช้แรงเปิดประตูรถ ประตูรถถูกเปิด ทั้งสองตกตะลึงกับทรงของคนตรงหน้า
หากไม่ใช่พื้นหลังของรถหรู พวกเขาจะคิดว่าตัวเองย้อนเวลาแล้ว เห็นเพียงมู่ชุนถือดาบ ใบหน้าที่ดูเศร้าหมองดูเหมือนจะมีความโกรธ ดวงตาคู่เล็กสองดวงจ้องมองลี่โม่อวี่อย่างสุดกำลัง
ลี่โม่อวี่ไม่รู้ว่าหมอนี่จะฆ่าตัวตาย หรือจะเข้ามาสู้ เพราะว่ามือที่ถือดาบของมู่ชุนสั่นแรงมาก
“นายชื่ออะไร” เพื่อความชัวว่าคนตรงหน้าคือมู่ชุนที่ตนเองกำลังหา ลี่โม่อวี่เปิดปากถาม
มู่ชุนได้ยิน ความคิดเปลี่ยน ในเมื่ออีกฝ่ายไม่รู้จักเขา ทำไมต้องหยุดเขา เขาหมุนตา คิดอบายมุข พูดยิ้มๆ “ฉันชื่อหมิงเจ๋อ”
แต่ว่าสีหน้าของเขาถูกลี่โม่อวี่และอ้านหลุนจับได้แล้ว ลี่โม่อวี่พูดอย่างตลกเล็กน้อย “ถูกแล้ว พวกเราตามหาคนที่ชื่อหมิงเจ๋อ นายไปกับพวกฉัน”
ใครจะรู้ว่ามู่ชุนฟังแล้ว รีบโบกมือ รีบพูด “ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉัน จริงๆ ฉันชื่อมู่ชุน หมิงเจ๋อคือฉันหลอกพวกนาย
ลี่โม่อวี่สบตากับอ้ายหลุน พวกเขาคิดไม่ถึง “มู่ชุน” ที่ทำให้หลงเซี่ยวเทียนพูดถึงได้ กลับเป็นคนแบบนี้
ทั้งสองไม่ลังเลอีก ลี่โม่อวี่ก้าวขึ้นไปแย่งดาบในมือของมู่ชุน ดูแล้ว เขาพบว่ายังเป็นดาบที่ดี
อ้ายหลุนถือโอกาสที่สายตางงงวยของมู่ชุน แค่หมัดเดียวก็ทำเอาเจ้าโง่นี่สลับไปเลย
ลี่โม่อวี่ยกมู่ชุนขึ้น โยนขึ้นไปไว้กับหลงเจี้ยนบนรถเสียๆ
จัดการพวกนี้เรียบร้อย ข้างหูของลี่โม่อวี่มีเสียงของหลงเซี่ยวเทียนแทรกเข้ามา “ฝั่งโม่อวี่จัดการเรียบร้อยแล้ว นายจับมู่ชุนได้หรือยัง?”
ลี่โม่อวี่เพิ่งวางมู่ชุนลง ตบมือ ตอบกลับหลงเซี่ยวเทียน “ไม่เพียงจับมู่ชุนได้ ฉันยังจับได้อีกสี่คน”
“โอ้!” หลงเซี่ยวเทียนตอบอย่างตกใจ
“ฉันและอ้ายหลุนจะกลับไปเดี๋ยวนี้แหละ พวกเราเจอกันที่ห้องโถงใหญ่ของตระกูลหลงเถอะ”
“ได้!” หลงเซี่ยวเทียนตกลง
เดิมทีหลังจากช่วยหลงเซี่ยวเทียนแล้ว สถานการณ์ภายในตระกูลหลงก็ล้มด้านเดียว หยางเฟิงและหลี่จื้อเถิงอยู่ด้านหลังไม่สามารถแทรกได้ ไป๋หลางนำทหารรับจ้างของหลงจูกวาดล้างอุปสรรคทั้งหมด
“ได้แล้ว เก็บทีม!” วนรอบปราสาทของตระกูลหลงทั้งหมด ไม่เห็นคนของคนเชื้อสายรองและมู่ชุน ไป๋หลางถึงจะให้ลูกน้องหนึ่งพันคนรามือ
การโต้กลับครั้งนี้เรียกได้ว่าเป็นชัยชนะที่สมบูรณ์ ยกเว้นคนเดียวที่มีแผลถลอกเพราะเดินไม่มองถนน ทหารทั้งหมดของหลงจูไม่มีความเสียหายแม้แต่นิด
ห้องโถงใหญ่ของตระกูลหลง เวลานี้หลงเซี่ยวเทียนนั่งอยู่บนที่นั่งหลักอีกครั้ง ข้างๆมีคนเชื้อสายตรงยืนอยู่ เบื้องหน้ามีนักโทษก้มหัวจำนวนมากที่หลงจูจับมา
นักโทษทุกคนก้มหัวไม่กล้าสบตากับหลงเซี่ยวเทียน ที่ยืนตรงนี้ส่วนใหญ่เป็นพวกเศษสวะของคนเชื้อสายรอง ที่เหลือเป็นลูกน้องของมู่ชุนที่หนีไม่พ้น
ไป๋หลาง อาโน่ หยางเฟิงและหลี่จื้อเถิงยืนอยู่ตรงกลางของนักโทษ ลูกน้องของเขาถูกจัดให้อยู่ในที่กว้างของปราสาท
หลงเซี่ยวเทียนไม่พูด ห้องโถงใหญ่เงียบเล็กน้อย
สักพัก เสียงแตรแหลมดังขึ้น อ้ายหลุนขับรถสีแดงนำหน้า สีหน้าไม่เต็มใจของลี่โม่อวี่ขับรถเสียๆ ของหลงเจี้ยน ด้านหลังลากตัวไอพวกสวะสี่คนที่สลบไสลอยู่
อาโน่ได้ยินเสียงรถ ก้าวเท้าเดินออกมา เห็นลี่โม่อวี่ลากคนมา เขารีบก้าวเข้าไป ช่วยยกหลงเจี้ยนพวกเขาลงรถ
ร่างใหญ่สูงของอาโน่มือหนึ่งข้างลากหนึ่งคน โยนหลงเจี้ยนและมู่ชุนไว้ตรงกลางห้องโถงใหญ่ ลี่โม่อวี่คิด เขาไม่ได้นำหลงว่านชิงและหวงจิ้งฝูเข้าไป เขาอยากเก็บหลงว่านชิงไว้ให้ฉินอีหลินจัดการ
การกระแทกแรงๆ ทำให้หลงเจี้ยนและมู่ชุนตื่น สองคนที่ตื่นสบตากัน แล้วสำรวจสถานการณ์ของรอบๆ พบว่าหลงเซี่ยวเทียนนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก และรอบๆ ของพวกเขาเป็นลูกน้องเขาตัวเอง
ทั้งสองคนที่เข้าใจสถานการณ์แต่ท่าทางต่างกันมาก หลงเจี้ยนที่บนหน้ามีเศษกระจกไม่พูด ดูเหมือนจะยอมแล้ว
แต่มู่ชุนไม่เหมือนแล้ว ตาเล็กของเขาไม่หยุดหมุน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร
“หลงเจี้ยน นายเคยคิดถึงไหมว่านายจะมีวันนี้?” หลงเซี่ยวเทียนไม่แสดงสีหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
หลงเจี้ยนฟังแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดช้าๆ “หลงเซี่ยวเทียน นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ อย่าฆ่าอยากทำอะไรตามใจนาย”
แม้ว่าเวลานี้มองหน้าและฟังน้ำเสียง ขณะนี้หลงเจี้ยนมีความรู้สึกเป็นลูกผู้ชาย แต่ว่าในสายตาของคนเชื้อสายหลัก สิ่งที่เขาทำแลกมาด้วยการดูถูกเท่านั้น
“หลงเจี้ยน นายหรือไหม จริงๆ แล้วฉันไม่เคยมองนายเป็นศัตรู” คำพูดของหลงเซี่ยวเทียนทิ่มแทงความนับถือตนเองของหลงเจี้ยนอย่างไม่ต้องสงสัย
เพราะว่าใบหน้าของหลงเจี้ยนบีบเข้าหากัน แผลมีเลือดไหลออกมา ดูดุร้ายเป็นพิเศษ
“หลงเซี่ยวเทียน นายอย่างรังแกคนมากเกินไป” หลงเจี้ยนกัดฟันพูด
หลงเซี่ยวเทียนมองหลงเจี้ยนด้วยสายตาเย็นชา ริมฝีปากเยาะเย้ย “คำพูดนี้ตอนที่อยู่ศาลเจ้าฉันเคยพูดกับนาย ไม่รู้ว่านายยังมีโอกาสให้ฉันพูดอีกหรือเปล่า”
