บทที่ 383 หมดแรงสู้
ตอนที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น หลงเซี่ยวเทียนก็ได้รีบนั่งรถตามมา พบว่าลี่โม่อวี่ได้มาถึงอยู่ก่อนแล้ว หลงเซี่ยวเทียนยิ้ม
“คิดไว้หรือยังว่าจะจัดการกับไอ่หมอนี่ยังไง?” หลงเซี่ยวเทียนถามออกไป เห็นสภาพที่น่าสมเพชของนายพลที่อยู่ในกรง เขานั้นไม่มีอารมณ์ที่จะทำอะไรแล้วจริงๆ
ตอนที่ศัตรูของคุณนั้นได้พ่ายแพ้ต่อคุณไปแล้ว คนที่ชนะอย่างคุณไม่มีทางที่จะคิดอะไรเพื่อเขาแน่นอน
ลี่โม่อวี่ส่ายหน้า เห็นหน้าของอีกฝ่าย ลี่โม่อวี่ก็ได้หมดอารมณ์เหมือนกัน
ในพื้นที่กว้างของตระกูลหลงได้เต็มไปด้วยชายร่างยักษ์ที่นอนอยู่ เป็นพวกที่ดื่มแล้วเมาในงานเลี้ยงทั้งหมด
ลี่โม่อวี่เดินมาเห็นพวกไป๋หลางที่นอนอยู่บนโต๊ะอาหาร ก็ได้ส่ายหน้าอย่างไร้คำพูด เวลาได้เดินมาถึงตอนเที่ยงแล้ว งานเลี้ยงคราวนี้ได้ใช้เวลาไปเกือบสามชั่วโมง
เขาก้มหน้ามองนาฬิกาข้อมือ พบว่าเวลาที่ตนออกมานั้นก็นานแล้ว นึกถึงฉินอีหลินกับหลงหมิงเจ๋อที่อยู่ในโรงพยาบาล เขาได้ออกไปจากงาน ขับรถไปที่โรงพยาบาล
ห้องพักคนไข้ของฉินอีหลินอยู่ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล เป็นห้องพักคนไข้ที่ออกแบบมาอย่างหรูหรา ตอนที่ลี่โม่อวี่ขึ้นลิฟต์ไปถึงห้องพักคนไข้นั้น ก็ได้เห็นหลงหลิงนั่งอยู่ข้างๆ เตียงผู้ป่วย
ลี่โม่อวี่ไม่ได้รบกวนหลงหลิง เขาได้นั่งลงเงียบๆ เหมือนว่ามีแค่ตอนที่เขานั่งอยู่ข้างๆ คนที่เขารักเท่านั้น เขาถึงได้สงบลง
ฉินอีหลินไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไร ยังไงลับตาอยู่แบบนั้นดังเดิม สีหน้าขาวซีด หลงหมิงเจ๋อที่อยู่เตียงข้างๆ ก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน
“พี่เขย พี่อีหลินจะตื่นขึ้นมา ใช่ไหม?” หลงหลิงได้จ้องลี่โม่อวี่ไม่ขยับ น้ำตาได้คลอออกมา
ได้สูดหายใจเข้าไปเบา ลี่โม่อวี่ได้พูดบอกหลงหลิงด้วยความหนักแน่น “ใช่ อีหลินต้องฟื้นขึ้นมาแน่ๆ”
หลงหลิงเห็นท่าที่มั่นใจของลี่โม่อวี่ ในใจก็ได้เต็มไปด้วยความหวัง นัยน์ตาได้เต็มไปด้วยความเป็นห่วงแล้วมองไปที่ฉินอีหลินบนเตียงผู้ป่วย
……
เช้าวันต่อมา ไป๋หลางได้ยืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลหลง ด้านหลังเขาได้มีทหารรับจ้างหลงจูกว่าสองพันนายที่เข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ
“พี่ใหญ่ ผมต้องไปแล้ว” แววตาของไป๋หลางได้เต็มไปด้วยความสลดใจ ด้านหน้าของเข้าได้มีลี่โม่อวี่ยืนอยู่
นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความภูมิใจของลี่โม่อวี่ได้มองไปที่ไป๋หลาง คราวนี้ถ้าไม่มีไป๋หลางมาร่วม ต่อให้เขาได้ชัยชนะกลับมาก็ไม่รู้ว่าจะต้องแลกกับอะไรบ้าง
มีเพื่อนแบบนี้ สามารถที่จะรีบมาช่วยตัวเองอย่างไม่คิดอะไรจากคำพูดเพียงไม่กี่คำ ก็เพียงพอแล้ว
“ไปเถอะ ไปทำผลงานออกมา” มือของลี่โม่อวี่ได้ตบไปที่บ่าของเขาอย่างหนักแน่น ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้ว่าความเป็นเพื่อนของพวกเขามันมีอยู่ในนั้น
“พี่ใหญ่ ขอแค่พี่พูดมาไม่ว่าเวลาไหน ไป๋หลางคนนี้ต้องรีบมาหาแน่นอน!” ไป๋หลางได้พูดออกมาทีละคำอย่างชัดเจน
“อืม……ไปเถอะ” ลี่โม่อวี่ได้อยากที่จะรบกวนเวลาของไป๋หลาง เวลานี้อาโน่ที่อยู่ข้างๆ ก็ได้เดินเข้ามา
“พี่ใหญ่ ขอให้ผมนั้นได้เรียกพี่ใหญ่แบบนี้ตามไป๋หลางเถอะ” อาโน่ได้แสดงออกมาอย่างจริงจัง แล้วพูดต่อว่า “เวลาที่พวกเรารู้จักกันไม่ค่อยนาน แต่ผมรู้ว่าใหญ่พี่นั้นเป็นลูกผู้ชายตัวจริง”
ลี่โม่อวี่ยิ้มไม่ได้พูดอะไร อาโน่พูดต่ออีกว่า “ที่ฮั๋วเซี่ยชอบพูดกันว่า ได้เจอกันอีกครั้งแน่นอน!” พูดจบอาโน่ได้กำมัด แล้วหันหลังไปขึ้นรถSUVสีดำ
ทหารกว่าสองพันนายก็ได้ทำตามตอนที่มา ได้เตรียมรถทหารกว่าร้อยคันส่งพวกเขากลับไป เครื่องบินของพวกเขายังจอดอยู่ที่ชานเมืองDอยู่
มองพวกไป๋หลางที่จากไป ลี่โม่อวี่ได้หันหลังกลับตระกูลหลง และซินเก๋อก็ได้กลับไปประเทศYตั้งนานแล้ว หลี่จื้อเถิงก็ได้พาลูกน้องกลับไปที่คฤหาสน์ของตน เหลือแค่ลูกของลี่โม่อวี่
“ลูกพี่ พวกเราจะไปตอนไหน?” หยางเฟิงได้เข้ามาถาม ทุกคนได้กลับไปหมดแล้ว หยางเฟิงรู้สึกเบื่อมากๆ อยู่ในคฤหาสน์ที่น่าเบื่อแบบนี้ เป็นอะไรที่เขานั้นรับไม่ค่อยได้
เขามองความคิดของหยางเฟิงออก ลี่โม่อวี่ก็ได้ตอบออกไปเรียบๆ “รอก่อนอีกหน่อย กลับไปด้วยกัน!” พูดจบก็ได้หันตัวเดินจากไป
หยางเฟิงทบทวนคำพูดเมื่อกี้ด้วยความตกใจ ความหมายของลูกพี่คือกลับด้วยกัน?
คิดถึงตรงนี้เขาก็เข้าใจ ในปากก็ได้ฮัมเพลงแล้วกลับไป
หนังสือที่ใช้มาจัดการกับนายพลได้มาถึงแล้ว เดิมลี่อานโก๋อยากจะส่งไอ่หมอนั้นเข้าศาลทหาร แต่ว่าพอคิดไปคิดมาก็ได้ล้มเลิกไป เขาไม่อยากที่จะเสียเวลากับคนพันธุ์นั้น
“โม่อวี่ ไม่นานคนของสหประชาชาติจะไปที่บ้านตระกูลหลงไปรับเอาตัวนายพล ลูกไปต้อนรับหน่อย” ลี่อานโก๋กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของตนแล้วก็โทรไปบอกลี่โม่อวี่
“รับทราบครับ พ่อ” ตอนนี้ลี่โม่อวี่กำลังอยู่ในห้องคนไข้เป็นเพื่อนภรรยาและลูกชายของตน ส่วนไอ่เรื่องที่เกี่ยวกับนายพลไม่ได้ไปสนใจตั้งนานแล้ว
“ลูกเตรียมจะกลับมาเมื่อไหร่?” ลี่อานโก๋พูดเรื่องธุระเสร็จ ก็ได้ถามออกไปอย่างเป็นห่วง
“สองวันนี้แหละครับ ผมจัดการเรื่องนี้ก่อน” เรื่องบางเรื่อง ลี่โม่อวี่คิดว่าถ้าไม่ได้จัดการด้วยตัวเอง แล้วจากไปแบบนี้มันไม่ได้
“อืม งั้นอย่าลืมบอกพ่อด้วย……” ลี่อานโก๋พูดจบก็ได้วางสายไป
เรื่องของนายพลก็ได้จบไป ตระกูลหลงเพื่อที่จะรักษาตำแหน่งของหลงเซี่ยวเทียนมาได้อย่างยากลำบากในคราวนี้ บวกกับการกลับมาของหลงเสี่ยวเซิน สามารถพูดได้เลยว่าตระกูลหลงได้เป็นเหมือนเสือร้ายที่ตื่นมาจากการจำศีล ได้แสดงด้านที่น่าเกรงขามของเขาออกมา
เรื่องที่ควรค่าแก่การเอ่ยก็คือ หลังจบการต่อสู้ ทุกคนได้กลับไปหมด กลับเหลือแต่อ้ายหลุนที่ยังไม่จากไป
ส่วนเหตุผลที่เขายังอยู่ที่นี่นั้น ทุกคนต่างก็รู้กันดี แล้วก็เป็นช่วงที่หลงเสี่ยวเซินกลับมาพอดี ตอนที่รู้ว่าอ้ายหลุนเป็นหลานของaนั้น หลงเสี่ยวเซินเห็นว่านิสัยของได้เด็กคนนี้ก็ถือว่าดี เขาก็ได้ลับตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่งกับการคบหากันของทั้งสองคน
อีกอย่างเมื่อวานaก็ได้มาที่ตระกูลหลงด้วยตัวเอง เพราะเรื่องนี้หลงเซี่ยวเทียนยังออกไปต้อนรับโดยเฉพาะ ยังไงซะไม่ว่ายังไงอีกฝ่ายเป็นผู้อาวุโสกว่าตน
และเหตุผลที่aมาที่ตระกูลหลงก็ง่ายนิดเดียว ก็คืออยากจะมาเห็นว่าที่หลานสะใภ้ในอนาคตของตน ตอนที่ท่านพูดแบบนี้ออกมา สามพี่น้องตระกูลหลงก็ไม่ได้พูดอะไร เรื่องของพวกเด็กๆ พวกเขาเตรียมที่จะไม่เข้าไปยุ่งด้วยแล้ว
ท่านปู่ไม่ได้พาอ้ายหลุนกลับ เหตุผลก็คือจะให้เขานั้นอยู่ปกป้องอยู่ข้างๆ หลงหลิงได้ตลอด รู้ว่านี่เป็นโอกาสที่ปู่ของตนได้หามาให้ อ้ายหลุนก็ได้ตกลงไปอย่างเต็มอก และหลงหลิงกลับก้มหัวอยู่ข้างๆ แต่ใบหน้านั้นได้เต็มไปด้วยความสุข
และเรื่องที่ลี่โม่อวี่พูดว่ายังต้องจัดการนั้นแน่นอนว่าเป็นการลงโทษหลงว่านชิง เพราะเวลานี้ฉินอีหลินยังสลบอยู่ เพราะงั้นคนร้ายที่ได้ทำร้ายผู้หญิงของตนนั้น ลี่โม่อวี่ไม่มีวันที่จะออมมือแน่
หลงว่านชิงยังไม่รู้ว่าหายนะกำลังมาเยือนตน เธอยังคุกเข่ากับหวงจิ้งฝูเงียบๆ ที่หอบรรพบุรุษ
เหมือนรู้ว่าตัวเองนั้นไม่มีวันที่จะออกไปแล้ว ใบหน้าที่สวยสดงดงามของหวงจิ้งฝูก่อนหน้าเวลานี้ก็ได้มีร่องรอยความแก่ขึ้น หลงว่านชิงก็มีท่าทางที่หมดทางสู้ต่อแล้ว ไม่รู้ว่าตนจะมีวันที่เป็นของตัวเองเมื่อไหร่
“หลงว่านชิง มีคนบอกให้พาเธอไป ตามฉันมา” หยางเฟิงได้ถูกลี่โม่อวี่ส่งมา เขาได้มองท่าทางที่อ่อนแออย่างเห็นได้ชัดของทั้งสอง ก็ได้พูดออกไปอย่างเย็นชากับหลงว่านชิง
