บทที่ 385 ได้จบลงแล้ว
เตียงที่ขาวสะอาดได้มีคนที่เขารักและลูกชายนอนอยู่ ถึงแม้จะรู้ว่าโอกาสที่พวกเขาจะหายดีเป็นปกติมีน้อยมาก แต่ว่าลี่โม่อวี่ก็ยังไม่ยอมที่จะปล่อยมือจากพวกเขา นี่เป็นกฎที่เขาตั้งไว้แล้วต้องทำตาม
จัดการเรื่องหลงว่านชิงเสร็จ ลี่โม่อวี่ก็วางแผนที่จะไปจากประเทศMภาคในสองวัน
เพราะว่าลี่อานโก๋บอกว่าคนของสหประชาชาติจะมา เพราะงั้นเขาถึงได้รออีกหน่อย ส่งตัวตัวการที่ก่อเรื่องให้อีกฝ่ายด้วยตัวเอง นี่ก็ถือว่าได้มีตอนจบสักที
ปกติในห้องพักคนไข้มีแค่เขาคนเดียว ทุกคนรู้ว่าฉินอีหลินกับหลงหมิงเจ๋อต้องการคนที่ใกล้ชิดมากๆ มาค่อยอยู่เป็นเพื่อน มีแค่ลี่โม่อวี่ที่อยู่กับพวกเขาทุกวัน แน่นอนระหว่างพวกเขานั้นต้องมีความทรงจำที่ดีร่วมกันมากมาย
ที่ผ่านมานี้ลี่โม่อวี่จะนอนอยู่ที่โรงพยาบาล เขาไม่วางใจที่จะให้สองแม่ลูกอยู่ในความดูแลของพยาบาล นอกเสียแต่ว่ามีเรื่องที่จำเป็นมากจริงๆ
ตอนนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิ ช่วงฤดูใบไม้ผลิธุรกิจในประเทศMก็ยังคึกคักเหมือนเดิม ในคฤหาสน์ตระกูลหลงมีสนามหญ้าที่ตัดกวาดดูแลโดยเฉพาะ สนามหญ้ากว้างมองไปแล้วก็เห็นแต่ความเขียวขจี นอนอยู่บนนั้นแล้วก็เหมือนว่าได้นอนอยู่บนทุ่งหญ้า
อาศัยช่วงที่ฉินอีหลินยังไม่ไป หลงเซี่ยวเทียนได้สั่งให้พวกเขาไปอยู่ที่ห้องพักคนให้ที่ใกล้กับสนามหญ้า หวังว่าพวกเขาจะได้อยู่ใกล้กับธรรมชาติ ให้พวกเขาหายเป็นปกติเร็วๆ
ความเอาใจใส่ของหลงเซี่ยวเทียน แน่นอนว่าลี่โม่อวี่ต้องสัมผัสได้ เรื่องนี้เขาก็ไม่ได้พูดอะไร อีหลินกับหมิงเจ๋อเขาต้องพาไปแน่นอน ไม่ว่าจะเรื่องส่วนรวมหรือเรื่องส่วนตัว เขาก็ไม่อยากให้สองแม่ลูกนั้นอยู่ที่บ้านตระกูลหลงต่อ
วันต่อมา ลี่โม่อวี่ได้ตื่นมาแต่เช้า ฉินอีหลินกับหลงหมิงเจ๋อนอนในที่ที่ไม่ไกลมาก
เพราะว่าห้องค่อนข้างที่จะกว้าง เพราะงั้นลี่โม่อวี่ก็ได้พักอยู่ที่นี่
แต่ว่าทั้งสองนั้นก็ไม่มีตื่นขึ้นมาสักที เพราะงั้นทุกๆ วันพวกเขานั้นได้รับสารอาหารที่ต้องการในแต่ละวันผ่านท่อสายน้ำเกลือ แต่ต่อให้อาศัยฐานะของตระกูลหลง เอาสารอาหารที่ดีแค่ไหนให้พวกเขา แต่ว่าสีหน้าของทั้งสองคนก็เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
ลี่โม่อวี่รับเอาข้าวที่หลงหลิงส่งมา เวลานี้เธอมาเยี่ยมฉินอีหลินทุกวันแล้วก็เอาอาหารมาให้ลี่โม่อวี่ด้วย เธอรู้ว่าพี่เขยได้เหนื่อยเพื่อสองคนนี้ เพราะงั้นข้าวทุกมื้อเธอก็จะเอามาให้ลี่โม่อวี่ด้วย
“รบกวนเธออีกแล้ว……” ลี่โม่อวี่เปิดกล่องข้าวมาดูก็พบว่าหลงหลิงเป็นคนทำเองกับมือ ได้ยินอีหลินเคยพูดว่าหลงหลิงทำอาหารเก่งมาก พอลองมาชิมดู มุมปากของลี่โม่อวี่ก็ได้ชี้เล็กน้อย ถือว่าได้ยิ้มออกมา “อืม ไม่เลว”
หลงหลิงถูกเขาชมซะทำตัวไม่ถูก ก็ได้ยิ้มออกมาอย่างอ่อนหวาน จากนั้นก็พูดว่า “พี่เขยรีบกินเถอะ”
“อืม” ไม่กี่วันนี้ลี่โม่อวี่อารมณ์ได้ดีขึ้นมามาก เขาได้พยายามที่จะปรับอารมณ์ของตัวเอง พวกเขาเป็นแบบนี้แล้ว เขาจะล้มลงไปไม่ได้
เวลานี้ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก
ลี่โม่อวี่หันไปดู เห็นว่าหลงเซี่ยวเทียนมา ลี่โม่อวี่ก็ได้รีบลุกขึ้นไปต้อนรับ จากนั้นก็ได้มีคนแปลกหน้าอีกสามคนได้เดินตามหลังมา คนตรงกลางได้ใส่เสื้อสูทนอกสีดำทับเสื้อเชิร์ตสีขาว ยังผูกเนกไท ทั้งคนนั้นดูเป็นทางการมาก ข้างหลังอีกสองคนถึงแม้ว่าการแต่งตัวก็ไม่ได้ต่างกันมาก็มองดูแล้วไม่ได้ดูเคร่งครัดเหมือนคนตรงกลางคนนั้น
“พ่อครับ พ่อมาได้ไง?” เมื่อวานหลงเซี่ยวเทียนพึ่งจะมา ตามหลักแล้วเขาที่ยุ่งมากๆ จะมีเวลามาที่นี่ได้ยังไง ลี่โม่อวี่ถามด้วยความสงสัย
“โม่อวี่ ฉันมาแนะนำให้นายรู้จัก คนนี้เป็นผู้ช่วยเลขาธิการฝ่ายความมั่นคงแห่งสหประชาชาติอะไท่” หลงเซี่ยวเทียนได้ชี้ไปที่ผู้ชายที่อยู่ตรงกลางแล้วแนะนำให้ลี่โม่อวี่รู้จักอย่างจริงจัง
อะไท่ได้ยื่นมือแล้วก็พูดกับลี่โม่อวี่ด้วยความเป็นมิตรว่า “สวัสดีครับ ลี่โม่อวี่ ถ้าพูดตามที่คนจีนชอบพูดกันแล้ว ‘ได้ยินชื่อเสียงมานาน’ ”
ลี่โม่อวี่ยื่นมือขวาออกไปแล้วก็จับมืออะไท่อย่างเป็นมิตร เขารู้สึกได้ว่าอำนาจของอะไท่นั้นแกร่งมาก
“คุณรู้จักชื่อของผมได้อย่างไร?” ลี่โม่อวี่ก็ยังที่จะถามความสงสัยของตัวเองออกไป ตามหลักแล้วตัวเองนั้นไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับคนคนนี้มาก่อน เห็นหลงเซี่ยวเทียนมีท่าทางที่เกรงใจกับเขาแบบนี้ ก็สามารถรู้ได้แล้วว่าฐานะของเขานั้นไม่ธรรมดา
“ตอนนี้ชื่อของคุณลี่นั้น ได้ดังไปทั้งสหประชาชาติแล้วครับ” อะไท่อธิบาย
ลี่โม่อวี่คิดดีๆ ก็เข้าใจ เขาเป็นคนจัดการองค์การวิจัยทางชีววิทยา ทุกคนก็ต้องรู้จักชื่อของเขาอยู่แล้ว
“ไม่รู้ว่าการที่คุณมาที่นี่มีธุระอะไรเหรอครับ?” ต่อให้รู้เหตุผลที่อีกฝ่ายมาที่ตระกูลหลง แต่ลี่โม่อวี่ก็ยังไม่เต็มใจนักที่จะส่งตัวไอ่หมอนั่นออกไป เขากลัวว่าไอ่หมอนั้นจะไม่ได้รับโทษที่มันควรจะได้รับ
“คุณลี่รู้อยู่แล้วแท้ๆ ยังจะถามอีก ผมนั้นมารับตัวเจียหม่า” สีหน้าของอะไท่ยังนิ่งเหมือนเดิม เขาเข้าใจความรู้สึกของลี่โม่อวี่ แต่ว่าเขาจำเป็นต้องพาตัวคนนั้นกลับไป
“อืม”
ไม่เคยที่จะได้ยินชื่อของนายพลคนนั้นมาก่อน ที่แท้ชื่อเจียหม่า ลี่โม่อวี่พยักหน้า เขามองออกว่าอะไท่ไม่ได้เป็นคนที่อยู่ในตำแหน่งสูงแล้วไม่รับผิดชอบในหน้าที่ กลับกันรู้สึกได้ถึงความเที่ยงธรรมจากตัวของเขา
สำหรับเรื่องของเด็กนั้นหลงเซี่ยวเทียนไม่ได้ยื่นมือมายุ่งเลยแม้แต่นิด เขานั้นไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้แล้ว
ตอนที่แนะนำตัวให้เสร็จ เขาก็ได้ไปข้างเตียงของฉินอีหลินกับหลงหมิงเจ๋อ ให้เด็กคุยกันเองที่หน้าประตู
อะไท่เห็นคนสองคนที่นอนอยู่ข้างลี่โม่อวี่ สายตาที่ได้ส่องความรู้สึกผิดออกมาเล็กน้อย พูดกับลี่โม่อวี่ว่า “ส่วนเรื่องของคนรักของคุณกับลูกของคุณผมต้องเสียใจด้วยจริงๆ ผมได้เชิญหมอที่ดีที่สุดมาจากสหประชาชาติโดยเฉพาะ……”
อะไท่ยังพูดไม่จบ ลี่โม่อวี่ก็ได้ตัดบทที่เขาพูด ได้พูดออกไปอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณที่คุณใส่ใจขนาดนี้ แต่ว่าผมคิดว่าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณแล้ว ผมพาคุณไปเจอกับเจียหม่าดีกว่าครับ”
อะไท่ได้ยินก็ได้พยักหน้า ไหนๆ อีกฝ่ายก็ไม่ได้อยากจะรับน้ำใจของตัวเอง งั้นก็ไม่ถามเขาต่อ ลี่โม่อวี่ได้พูดกับหลงเซี่ยวเทียนไปสักพัก ก็ได้ออกไปจากห้อง
อะไท่นั่งรถของตัวเองมา Hummer เปลือกโลหะสีดำได้จอดอยู่ข้างนอก แสงแดดที่ส่องกระทบ รถที่สะท้อนแสงมองแล้วเหมือนกันจามรีตัวหนึ่ง
ก็ได้มองรถคันนั้นด้วยความแปลกใจไปพัก คำเชิญจากอะไท่ลี่โม่อวี่ก็ได้ขึ้นไปในรถ
พื้นที่ในรถกว้างมาก การตกแต่งก็ดูหรูหรา คนที่ตามมาอีกสองคนหนึ่งคนรับผิดชอบขับรถ อีกคนนั่งอยู่ที่ที่นั่งข้างคนขับ
“เป็นไงครับ รถคันนี้ไม่เลวใช่ไหมครับ” อะไท่เห็นสีหน้าของลี่โม่อวี่ ก็ได้ถามอยากสนใจ
“ไม่เลวเลยทีเดียวครับ” ลี่โม่อวี่กระตุกมุมปาก
สิ่งที่ผู้ชายชอบนั้นก็มีแค่พวกรถกับนาฬิกา เห็นของที่ดี เขาก็ได้มองด้วยความชื้นชมอย่างไม่คิดอะไรมาก
อะไท่ก็แค่หัวเราะ จากนั้นก็ได้พูดอย่างมีลับลมคมนัยว่า “ที่จริงรถคันนี้ไม่ใช่ของผม เป็นของหัวหน้าเลขา”
ได้ยินที่อะไท่พูด ลี่โม่อวี่ก็ได้มองเขาด้วยความตกใจเล็กน้อย สามารถที่จะมานั่งรถของหัวหน้าเลขาสหประชาชาติได้ ฐานะของอะไท่ต้องไม่ได้ดูธรรมดาเหมือนภายนอกแน่
อะไท่เห็นว่าพอลี่โม่อวี่ได้ยินแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ พวกเขาก็ได้หยุดคุยราวกับรู้ใจกัน
ที่นี่ห่างจากที่ที่ขังเจียหม่าอยู่ไกลพอสมควร ด้วยความเร็วที่ค่อนข้างช้าของ Hummer ใช้เวลาสิบนาทีถึงจะถึงที่ที่ขังตัวเจียหม่าไว้
มองไปยังที่นั่น ลี่โม่อวี่พยายามที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเอง
อีหลิน ได้จบเรียบร้อยแล้ว
