บทที่ 384 นายจะไปแล้วเหรอ
“นายเป็นใคร?” หลงว่านชิงรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาดี ก็ได้ถามออกไปอย่างระมัดระวัง
“เธอยังจะกลัวอยู่เหรอ?” หยางเฟิงได้ดูถูกผู้หญิงแบบนี้เอามากๆ ก็ได้พูดออกไปอย่างรังเกียจ
หลงว่านชิงกัดฟันไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้เธอไม่ได้ยืนอยู่ในจุดที่เคยยืนในเมื่อก่อน เพราะงั้นเธอเรียนรู้ที่จะอดทน
“ก็ได้ ฉันไปกับนาย……” หลงว่านชิงมองไปที่หวงจิ้งฝูสักพัก ลังเลไปพัก ก็ได้เดินตามหลังของหยางเฟิงออกไป
คำสั่งที่หยางเฟิงได้รับจากลี่โม่อวี่คือ ให้เขาพาหลงว่านชิงไปที่ตึกที่สูงที่สูงของตระกูลหลง
ออกมาจากหอบรรพบุรุษ หยางเฟิงเงยหน้ามองไปรอบๆ พบตึกที่สูงที่สุด——ตึกโถงของตระกูลหลง
เขาได้พาหลงว่านชิงเดินตรงไปขึ้นบันได หลงว่านชิงที่อยู่ข้างหลังก็เริ่มงง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ก็เพราะว่านี่เป็นชะตากรรมของตน
หยางเฟิงไม่ได้หันกลับไป ก็ได้พาหลงว่านชิงไปถึงชั้นบนของตึก
“เธอรออยู่ที่นี่”
หยางเฟิงพูดจบก็ได้เดินออกไป คำสั่งที่ลูกพี่สั่งเขามามีแค่นี้
เวลานี้ในใจของหลงว่านชิงได้เต็มไปด้วยความสงสัยและความกังวล เธอไม่เข้าใจว่าหยางเฟิงพาตัวเองมาที่นี่ทำไมเพื่ออะไร
ชั้นบนบางครั้งก็มีลมพัดมา พัดจนปอยผมของหลงว่านชิงสั่นไหว เวลานี้หลงว่านชิงกำลังยืนใช้ความคิด ว่าใครกันแน่ที่อยากจะเจอกับเธอ
ตอนที่เธอกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น ข้างหลังเธออยู่ๆ ก็ได้มีคนโผล่มา หลงว่านชิงมองไม่เห็นหน้าตาของฝ่ายตรงข้าง ก็ได้ถูกคนล็อกจากด้านหลัง
คนคนนั้นเป็นลี่โม่อวี่ มือข้างหนึ่งของเขาได้จับหัวหลงว่านชิงไว้ ก็เหมือนกับจับแอปเปิลเลย
ลี่โม่อวี่ได้ผลักหลงว่านชิงไปข้างตึกของดาดฟ้า คนที่ถูกกระทำเหมือนว่าจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ได้ดิ้นรนสุดชีวิต แต่ก็ไม่เกิดผลอะไร
ดาดฟ้าสูงมาก ลมไม่แรงมาก แต่ว่าคำที่เรียกร้องขอความช่วยเหลือจากหลงว่านชิงได้ปนอยู่ในสายลม ตอนนี้เธอนั้นเรียกฟ้าฟ้าไม่ตอบ เรียกดินดินไม่ร้องเลยล่ะ
ลี่โม่อวี่ได้ยกตัวของหลงว่านชิงขึ้น ก็เหมือนกับยกตุ๊กตาขึ้นมาไม่ปาน
เวลานี้สายตาของเขาเยือกเย็นมากๆ เขาได้ยกหลงว่านชิงวางไว้ริมตึก หลงว่านชิงได้รู้สึกถึงลมที่พัดมาข้างหูของตนจากข้างล่างได้อย่างชัดเจน
“มีอะไรจะพูด ก็รีบพูดออกมา” ลี่โม่อวี่ได้พูดออกมาอย่างเย็นชา
เดิมคนที่ใจเย็นไม่หวั่นเกรงอะไรอย่างหลงว่านชิงได้เจอกับแววตาของลี่โม่อวี่ แล้วก็มองลงไปพื้นข้างล่างที่อยู่ห่างจากขาตัวเองมาก เวลานี้ เธอเหมือนได้เห็นยมทูตได้กวักมือเรียกเธอ
สิ่งที่ทำให้คนหวาดกลัวนั้นไม่ใช่ความตาย แต่เป็นช่วงที่จะเดินไปถึงความตาย
“ฉันขอร้องล่ะ อย่าฆ่าฉันเลย อย่าฆ่าฉันเลยนะ”
หลงว่านชิงส่ายหน้าอย่างเดียว ใบหน้าน่าสงสาร อยากจะหลุดจากการควบคุมตัวของลี่โม่อวี่ แต่ว่าแรงมือของลี่โม่อวี่เหมือนกับเหล็ก การดิ้นรนของเธอไม่เกิดผลอะไร
“เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำออกมาทั้งหมด”
ลี่โม่อวี่มองหลงว่านชิง มุมปากกระตุ้นขึ้นเล็กหน่อย ก็ได้ค่อยๆ พูดอะไรออกมา
หลงว่านชิงพบว่า มือของลี่โม่อวี่ที่ได้จับตนไว้ก็กำลังค่อยๆ ปล่อยออกอย่างน่ากลัว
เธอจะตกลงไปแล้ว!
“อ๊ะ!” ความตกใจนั้นทำให้เธอได้สลบไปเลยทันที จากนั้นเธอก็ไม่รู้อะไรเลยทั้งสิ้น
ลี่โม่อวี่ได้โยนหลงว่านชิงที่สลบไปลงไปกับพื้น เขาได้มองเธอ เขามองเธอไปเงียบๆ สักพัก จากนั้นก็เดินออกไปจากชั้นบนสุดของตึกโถงใหญ่คนเดียว
เขาเคยคิดที่จะฆ่าหลงว่านชิง แต่ว่าอีหลินยังอยู่โรงพยาบาล ถือว่าทำบุญเพื่อ เธอและลูกก็แล้วกัน
……
ผ่านไปนาน หลงว่านชิงที่สลบไปอย่างน่าสมเพชนั้นก็ได้ลืมตาขึ้นมา
พอตั้งสติได้ความคิดแรกที่เธอคิดได้ก็คือ ที่นี่เป็นนรกหรือเปล่า แต่ว่าสิ่งที่เธอเห็นเป็นภาพที่คุ้นเคย เธอรู้ว่าตนนั้นยังไม่ตาย
ลี่โม่อวี่ นายเป็นคนแบบไหนกันแน่?
หลงว่านชิงลุกขึ้น ปัดฝุ่นบนตัวของตัวเอง ในใจนั้นได้มีความโศกเศร้าที่ยากจะอธิบาย
ไม่ได้พูดอะไรมาก หลงว่านชิงเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง ก็ได้เดินตรงไปที่ที่ตนควรได้รับโทษ
เธอเหมือนจะมองเห็นจุดจบของตัวเอง
“ลูกพี่ คิดไม่ถึงว่าพี่จะมีแผนการแบบนี้” ลี่โม่อวี่กับหยางเฟิงได้เดินอยู่ที่ตลาด คนที่พูดก็ได้ชมอยู่ตลอดไม่ขาด
ลี่โม่อวี่ก็ได้ยิ้มออกมาแบบไม่ปฏิเสธ เขาไม่ได้คิดที่จะฆ่าไปเลยตั้งแต่แรกแล้ว ก็แค่อยากจะตักเตือนอีกฝ่ายเท่านั้น
“หยางเฟิง เก็บของ เตรียมตัว พรุ่งนี้พวกเราก็จะไปแล้ว” อยู่ๆ ลี่โม่อวี่ก็พูดขึ้น
“ไปไหน?” หยางเฟิงที่ได้ยินลี่โม่อวี่พูดประโยคนี้ก็ได้งงขึ้นมา จากนั้นก็ได้ตบไปที่หัวของตัวเองอย่างแรง ยิ้มแล้วด่าตัวเองว่า “ดูความจำผมสิ”
ลี่โม่อวี่หัวเราะ ไม่ได้พูดอะไร เรื่องทางบ้านตระกูลหลงตอนนี้ไม่มีอะไรที่เขาต้องไปยุ่งแล้ว มีสามพี่น้องตระกูลหลงดูแล ตระกูลหลงไม่อยากที่จะแข็งแกร่งขึ้นก็ยาก
ห้องหนังสือของหลงเซี่ยวเทียน ก่อนที่ลี่โม่อวี่จะไปก็ได้นั่งอยู่ที่โซฟาหน้าหลงเซี่ยวเทียน ในมือนั้นมีชาอ่อนที่พึ่งชงให้เขา
ตั้งแต่ที่ตระกูลหลงกลับมาเป็นปกติ หลงเซี่ยวเทียนที่แต่ก่อนชอบดื่มชาเข้มก็ได้เปลี่ยนรสนิยมในการดื่ม ตอนนี้ทุกครั้งที่เขาดื่มชาก็จะเป็นชาอ่อนที่พึ่งชงเสร็จ
“เตรียมตัวที่จะกลับแล้วใช่ไหม?” หลงเซี่ยวเทียนถามออกไปอย่างไม่เงยหน้า
“ครับ ตอนนี้ทางนี้ไม่มีอะไรที่ผมต้องช่วยแล้ว ผมอยากที่จะกลับไปดูแลสองแม่ลูกกับจิ่นเซวียนให้ดีๆ”
ทุกครั้งที่ลี่โม่อวี่พูดถึงพวกเขานั้น เขาก็จะเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนมากๆ แล้วก็มีใบหน้าที่มีความสุข
“เห้อ……จริงอีหลินอยู่กับนายถึงได้ไม่เจอกับความลำบาก”
หลงเซี่ยวเทียนพูดออกไปพร้อมถอนหายใจ ลูกสาวของตัวเองเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ลี่โม่อวี่ยังไม่ยอมล้มเลิกความพยายาม มองออกเลยว่าความรู้สึกของพวกเขาแน่นแฟ้นแค่ไหน
“อีกอย่างเรื่องงานแต่งของนายกับอีหลินควรที่จะจัดการได้แล้ว ไม่มีฐานะอะไรแบบนี้มันยังไม่สมบูรณ์ไปหน่อย”
“อืม ผมรอให้อีหลินตื่นก่อนค่อยว่ากันครับ”
ลี่โม่อวี่ไม่แคร์พวกนั้น สำหรับเขาแล้วสามารถที่จะอยู่กับคนที่ตนรักก็เพียงพอแล้ว
เวลานี้หลงเซี่ยวเทียนก็พูดอีกว่า “เรื่องของที่บ้านก็ควรจะจัดการแล้ว” แล้วก็มองลี่โม่อวี่อย่างมีเล่ห์นัยน์
ลี่โม่อวี่ทำไมจะไม่รู้ความหมายของเขา
ที่พูดมาก็ถูก ยุ่งกับเรื่องอื่นอยู่ตลอด ลืมเรื่องลี่จิ่งไอ่หมอนี่ไปเลย คิดดูแล้วตอนนี้เขาคงอยู่อย่างสุขสบายแน่ๆ ล่ะมั้ง
เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่ตนต้องไปกลับจัดการตอนที่ถึงฮั๋วเซี่ย อีกอย่างก็ยังมีเรื่องตระกูลหลี่ที่ขัดขวางตัวเองมาโดยตลอด
ลี่โม่อวี่เห็นว่าหลงเซี่ยวเทียนก้มหน้ายุ่งเรื่องงานในมือของตน เขาก็ได้ออกไปจากห้องหนังสือเงียบๆ
เดิมที่อยากจะกลับไปดูแลอีหลินกับหมิงเจ๋อที่โรงพยาบาลต่อ แต่ว่าอ้ายหลุนที่ได้เดินเข้ามาได้ทำใหเขาเปลี่ยนความคิด
“นายจะไปแล้วเหรอ?” วันนี้อ้ายหลุนได้กลับไปแต่งตัวแบบดาราใหญ่อีกครั้ง หล่อดูดีมาก
“อืม ยังไงซะที่นี่ไม่ใช่บ้านของฉัน”
ในใจของลี่โม่อวี่ชอบที่จะคิดว่าบ้านตระกูลลี่เป็นบ้านของตัวเอง ก็เพราะว่าที่นั่นมีคนสายเลือดเดียวกันกับตัวเองอยู่
“มีเวลามาเที่ยวหาบ้าง” อ้ายหลุนก็เป็นคนที่ไม่ถนัดที่จะแสดงความรู้สึกของตนออกมา เขาได้ตบบ่าลี่โม่อวี่ ถือว่าเป็นการแสดงความไม่อยากจากกันไปของตน
“ฉันมาแน่” มุมปากของลี่โม่อวี่ได้ชี้เล็กน้อย สายตาอ่อนโยน
