บทที่ 396 ถ้าขยับมึงตาย
ลี่โม่อวี่ไม่ได้รีบฆ่านักเลงชั้นต่ำอย่างไอ้บาก เพราะไอ้บากไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลยสักนิด
ตัวการคือลี่จิ่น สำหรับเขานั้นลี่โม่อวี่ตั้งใจว่าจะกำจัดถอนรากถอนโคนเขาให้ได้ มิเช่นนั้นหากปล่อยไปอาจเกิดหายนะได้วันใดวันหนึ่ง
“ขอบคุณครับลูกพี่…”
ระหว่างทางกลับหยางเฟิงกล่าวขอบคุณด้วยขอบตาที่แดงระเรื่อ สิ่งที่ลี่โม่อวี่ทำให้ก่อนหน้านี้ทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก
“พอแล้ว ฉันรู้ว่านายเป็นคนยังไง ต่อไปอย่าแตะต้องสิ่งนั้นอีก ได้ยินมั้ย” ลี่โม่อวี่พูดอย่างเฉียบขาด เขาไม่อยากเห็นพี่น้องของเขาเสพติดของแบบนั้น
“วางใจได้ครับลูกพี่ ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาบังคับผม ผมก็ไม่…”
หยางเฟิงก้มมองภรรยากับลูก ลี่จิ่นให้ไอ้บากมาลักพาตัวพวกเขาไป เพื่อให้หยางเฟิงแสดงละคร ลี่จิ่นต้องการจะค่อยๆกำจัดถอนรากถอนโคนคนรอบตัวที่ลี่โม่อวี่ไว้ใจ แต่เขาคิดผิดตั้งแต่แรก
ลี่โม่อวี่ขับรถโดยมีครอบครัวของหยางเฟิงนั่งอยู่ในรถ ลี่โม่อวี่มองผ่านกระจกมองหลังก็เห็นสายตาที่ดื้อรั้นของลูกชายหยางเฟิง เขาจึงหันกลับมาแล้วพูดว่า “เด็กน้อย เธอชื่ออะไรล่ะ?”
ก่อนหน้านี้ลี่โม่อวี่รู้ดีว่าตอนที่มีดของไอ้บากจ่ออยู่บนคอของเด็กชาย เด็กชายมีท่าทีเข้มแข็งมาก
“คุณอาครับ ผมชื่อหยางจื้ัอเจี๋ย” เด็กน้อยพูดพร้อมรอยยิ้มหวานให้ลี่โม่อวี่ ความกล้าหาญของลี่โม่อวี่ที่แสดงออกมาก่อนหน้านี้ยังคงอยู่ในสายตาเขา
“จื้ัอเจี๋ย นายเจ๋งมาก!”
ลี่โม่อวี่ชมเขาจากใจจริง การที่เด็กชายอายุประมาณสิบขวบจะมีใจแข็งแกร่งแบบนี้มันไม่ง่าย
“คุณอาครับ ผมจะเก่งเหมือนคุณได้ไหม?” หยางจื้ัอเจี๋ยที่นั่งอยู่เบาะหลังถามด้วยสีหน้าเคารพ
หยางเฟิงได้ยินคำถามนี้ของลูกชาย เขาก็พูดทันทีว่า “ลูกชาย ถ้าลูกอยากเป็นเหมื่อนคุณอาลี่ก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อย 20 ปี”
หยางจื้ัอเจี๋ยได้ฟังก็มีสีหน้าเลื่อมใสจึงบอกลี่โม่อวี่ว่า “คุณอา ผมขอนับคุณเป็นอาจารย์ได้มั้ยครับ?” พูดจบเขาก็มองลี่โม่อวี่ที่กำลังขับรถอย่างคาดหวัง
“โอ้?” ลี่โม่อวี่ประหลาดใจ แต่พอเห็นสายตาใสแป๋วของเด็กน้อยผ่านกระจกมองหลัง เขาไม่ได้หักใจปฏิเสธ หยางเฟิงก็ไม่ได้ว่าอะไร ในความคิดของเขา ถ้าลูกชายของเขาได้ลูกพี่เป็นอาจารย์จริงก็คงจะได้กำไรมากๆ
“ได้สิ งั้นจากนี้ไปจื้ัอเจี๋ยก็จะเป็นศิษย์คนแรกของอาแล้วล่ะ!” ลี่โม่อวี่ให้คำมั่น หยางจื้ัอเจี๋ยได้ฟังก็ดีใจมาก
“สวัสดีครับอาจารย์!” หยางจื้ัอเจี๋ยทำความเคารพอาจารย์อย่างเคารพ เนื่องจากไม่สามารถคุกเข่าในรถได้เขาจึงโค้งคำนับแทน
เมื่อเห็นท่าทางว่าง่ายของหยางจื้ัอเจี๋ย ลี่โม่อวี่ก็อดนึดถึงหลงหมิงเจ๋อที่ทุกวันนี้ยังคงนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยไม่ได้
เด็กทั้งสองคนอายุไล่เลี่ยกัน ทำไมลูกของตนต้องมาทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้ด้วย ความแค้นแผ่ในใจ เขากำลังวางแผนอะไรอยู่?
หลังจากที่ไอ้บากออกไป เขาไม่ได้รายงานสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้กับลี่จิ่น เขาไม่ได้มีเกี่ยวข้องอะไรกับลี่จิ่น เพราะลี่จิ่นแค่จ่ายเงินให้เขาไปลักพาตัวคนมา ตอนนี้อีกฝ่ายแข็งแกร่งมาก เขาไม่จำเป็นต้องทุ่มเทชีวิตทำงานให้ลี่จิ่นอีกต่อไป
หลังจากกลับบ้านไอ้บากเก็บของมีค่าโดยไม่สนใจเมียน้อยที่นอนอยู่บนเตียงเลยด้วยซ้ำ เขาออกจากบ้านแล้วเรียกแท็กซี่ไปที่สถานีรถไฟ
ลี่โม่อวี่ส่งครอบครัวของหยางเฟิงกลับบ้านไป เดิมทีเขากะจะให้หยางเฟิงพักผ่อนสักสองสามวัน แต่หยางเฟิงมีสีหน้าไม่พอใจที่ครอบครัวของตนถูกคนอื่นลักพาตัวไป หลังจากเรื่องนี้ผ่านไปถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรแล้วเขาจะมีหน้าอยู่ในเมืองตี้ตูต่อได้อย่างไร ทันทีที่จัดการเรื่องภรรยากับลูกเสร็จ เขาจากไปพร้อมลี่โม่อวี่
อีกด้านหนึ่งไอ้บากรีบไปสถานีรถไฟ ตอนนี้เขาเปลี่ยนชุดเสื้อผ้าแบรนด์เนมของตนแล้วสวมชุดธรรมดาเหมือนชาวนา เขาสวมหมวกบนหัวจนแทบจำไม่ได้
เขาเดินไปที่จุดขายตั๋วอย่างระมัดระวัง เขากอดพัสดุไว้ที่อกแน่น ในนี้มีเงินทั้งหมดที่เขาหามาตลอดหลายปี ดูท่าแล้วเขามีท่าทีเหมือนว่าเขาจะไม่กลับมาอีก
ขณะที่เขาเข้าคิวซื้อตั๋วจู่ๆชายร่างใหญ่ในชุดดำสองคนก็เบียดตัวมาจากทางซ้ายและขวา เขาที่เอาแต่คิดจะหนีไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติรอบตัว จนกระทั่งชายสองคนในชุดดำมายืนขนาบข้าง เขาถึงรู้ตัว
“อย่าพูด ถ้าขยับมึงตาย”
เขาถูกมีดของชายในชุดดำจ่อใต้รักแร้ ไอ้บากเหงื่อออกท่วมหัว ไม่กล้าพูด เขารู้ว่าชายในชุดดำเหล่านี้เป็นพวกฆ่าคนไม่กะพริบตาเหมือนในทีวี
ไอ้บากถูกชายสองคนในชุดดำพาตัวเดินออกมาจากสถานีรถไฟ พอมาถึงประตูสถานี รถคาเยนน์สีดำก็รออยู่แล้ว
ไอ้บากรู้ดีว่าถ้าตนถูกพาตัวเข้าไปในรถก็คงจบเห่แล้วจริงๆ เขากัดฟันดิ้นให้หลุดจากการจับกุมของชายชุดดำทั้งสอง เขาตะโกนแล้ววิ่งไปที่ห้องรปภ.ของสถานี
เขาวิ่งไปด้วยตะโกนไปด้วย “ตำรวจครับช่วยด้วย!”
แต่ทว่าเขาหนีชะตากรรมของตัวเองไม่พ้น กระจกข้างคนขับของคาเยนน์เลื่อนลง กระบอกปืนสีดำโพล่ออกมาพร้อมเสียงชักปืน
ยังไม่ทันได้ยินเสียงปืน ร่างอ้วนของไอ้บากนอนลงไปอยู่บนพื้น ที่หัวมีรูพร้อมเลือดสีแดงสดทะลักออกมา ชายชุดดำสองคนรีบขึ้นรถแล้วออกจากที่เกิดเหตุ เรื่องทั้งหมดใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที พอตำรวจออกมาจากสถานี ไอ้บากก็ล้มลงกับพื้นไร้ลมหายใจไปเสียแล้ว
สำหรับเมืองตี้ตูขนาดใหญ่แล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กเพราะไอ้บากนั้นไม่มีตัวตน ในกรณีที่ไม่สามารถหาฆาตกรได้ คดีของเหยื่อก็ไม่ได้มีความสำคัญมากมาย สำนักงานตำรวจจึงเลิกทำคดี
…
ลี่โม่อวี่ส่งหยางเฟิงกลับไปที่ศูนย์อาบน้ำหัวชิงเพื่อคอยดูแลต่อ เขาบอกหยางเฟิงว่าช่วงเวลานี้จะทำเรื่องใหญ่ ให้เขาเตรียมพร้อมอยู่เสมอ จากนั้นลี่โม่อวี่ก็ขับรถไปที่โรงพยาบาล
กล่าวถึงหลี่ถิงที่สัญญากับลูกสาวไว้ เขาก็ใช้เส้นต่างๆเพื่อให้หลี่จื๋อได้คุยกับลี่โม่อวี่
แต่สำหรับสะกดรอยตามลี่โม่อวี่นั้นควบคุมได้ยากมาก เขาจึงจ้างนักสืบในราคาสูงซึ่งนักสืบคือลี่จิ่น
เดิมทีลี่จิ่นไม่มีเงินที่จะสามารถใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย แต่หลังจากที่หลี่ถิงติดต่อเขาและให้เงินเขา เป้าหมายก็เพื่อที่จะให้หลี่จื๋อรู้จักกับลี่โม่อวี่
ลี่จิ่นที่ได้เห็นหลี่จื๋อก็รับงานนี้ เขามีสีหน้าโกรธแค้น เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมสาวสวยคนนี้ถึงหลงใหลลี่โม่อวี่
เขารับงานของหลี่ถิงแต่เขาไม่ได้ทำตามคำสั่งของอีกฝ่าย เป้าหมายของเขาคือการโค่นลี่โม่อวี่ซึ่งเป็นเป้าหมายของเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมา และเป็นความศรัทธาเดียวที่ทำให้เขาอยากมีชีวิตอยู่ต่อ
ในห้องมืดๆที่อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์และบุหรี่ตลอดจนกลิ่นเปรี้ยวของอาหารและเสื้อผ้าที่ทิ้งไว้นาน
ใบหน้าที่มืดมัวของลี่จิ่นสว่างและมืดสลับกันไปใต้แสงไฟ เขาคีบบุหรี่ไว้ในมือขวา ส่วนมือซ้ายหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา
“ฮัลโหล เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ฉันต้องการเงินสดหนึ่งล้าน” ลี่จิ่นพูดกับโทรศัพท์ช้าๆ
