บทที่ 399 เป็นเพราะลี่โม่อวี่ทำ
ต้องบอกว่าแม้ว่าปกติลี่โม่อวี่จะไม่ได้ทำอาหาร แต่ทักษะการทำอาหารของเขายังถือว่าไม่เลว ก่อนหน้านี้ฉินอีหลินยังชื่นชมในทักษะการทำอาหารของเขาไม่ขาดปาก
ไม่นานลี่โม่อวี่ก็ออกมาจากครัวพร้อมก๋วยเตี๋ยวที่ร้อนๆถ้วยหนึ่ง
เขานั่งข้างฉินอีหลินอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็พยุงฉินอีหลินขึ้นมาแล้วถามว่า “อีหลิน เธอหิวไหม ฉันทำก๋วยเตี๋ยวที่เธอชอบกินที่สุดมาให้”
เขาถือถ้วย อีกมือก็ใช้ตะเกียบคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวมาเป่าแล้วยื่นให้ฉินอีหลิน
ฉินอีหลินไร้ความรู้สึก แต่สัญชาตญาณพื้นฐานยังคงอยู่ เธอปล่อยให้ลี่โม่อวี่ป้อนอาหารเข้าปากเธอแล้วเคี้ยวช้าๆ
พอลี่โม่อวี่เห็นฉินอีหลินสามารถกินได้ก็ใจฟู สีหน้าเขาดูมีความสุข จากนั้นก็ป้อนฉินอีหลินอย่างอ่อนโยน
ตอนนี้ห้าทุ่มแล้ว แต่ลี่โม่อวี่ไม่คิดจะออกจากที่นี่เลย
พยาบาลที่เข้าเวรเห็นฉากที่ลี่โม่อวี่ป้อนอาหารให้ฉินอีหลินอย่างอบอุ่นผ่านหน้าต่าง จมูกเธอก็ร้อนผ่าว เธอไม่ได้เปิดประตูรบกวนพวกเขา
ลี่โม่อวี่ตั้งใจจะค้างคืนที่นี่ เขาไม่ต้องการปล่อยฉินอีหลินกับหลงหมิงเจ๋อให้คนอื่นดูแล
เพราะเรื่องหลิวหรูหยุนก่อนหน้านี้ทำให้อีหลินของเขาต้องมาประสบความคับอกคับใจ เขาเสียใจมาก โชคดีที่ห้องพักผู้ป่วยนั้นหรูหรามีเตียงสำหรับให้คนในครอบครัวด้วย
…
หลิวหรูหยุนลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ แสงไฟที่จ้าทำให้เธอต้องหลับตาอีกครั้ง หลังจากเริ่มชินเธอก็ลืมตาขึ้น ขณะคิดจะลุกขึ้นก็พบว่ามือและเท้าของเธอถูกมัดไว้
เธอมองไปที่สภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างละเอียด พบว่าที่นี่เป็นห้องที่ค่อนข้างหรูหรา ส่วนเธอนั้นถูกมัดไว้กับที่เก้าอี้นั่งกลางห้องนั่งเล่น พอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนสลบไป หลิวหรูหยุนก็มีสีหน้ากลัว เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจับเธอมาทำไม
ตอนนั้นเองประตูห้องนอนที่ปิดแน่นด้านข้างก็ถูกเปิดออก ชายหนุ่มที่แต่งตัวพิถีพิถันสะอาดสะอ้านเดินออกมาจากด้านใน เพียงแต่รอยยิ้มที่มุมปากทำลายภาพลักษณ์เขาไปหมด
เขาคนนี้คือลี่จิ่น หลังจากถอนเงินที่หลี่ถิงให้มาแล้ว เขาก็จ้างคนอันธพาลสองคน จากนั้นก็จองห้องในโรงแรมหรูหราแล้วลักพาตัวหลิวหรูหยุนตอนที่ผ่านหน้าโรงพยาบาล
ตอนแรกที่เขาลักพาตัวหลิวหรูหยุนมา ถ้าเพื่ออยากจะเล่นกับพยาบาลสาวเท่านั้น แต่ขณะที่หลิวหรูหยุนสลบอยู่เธอกลับตะโกนไม่หยุดว่า “ลี่โม่อวี่ อย่าฆ่าฉัน อย่าฆ่าฉัน”
ทำให้ลี่จิ่นสนใจในตัวตนของพยาบาลสาวคนนี้มาก เขาใช้เงินเพื่อสั่งซื้อชุดสูทราคาแพงทำให้เขาดูไม่เหมือนเขาในสภาพตกอับในบ้านเช่า เขาตรงไปหาหลิวหรูหยุนแล้วอ้าปากถามว่า “ตอนนี้ฉันอยากถามคำถามเธอสองสามข้อตอนนี้ ถ้าจะให้ความร่วมมือให้กะพริบตา”
ปากของหลิวหรูหยุนถูกปิดด้วยเทป พอเธอได้ยินลี่จิ่นก็รีบกะพริบตาอย่างรวดเร็ว
ลี่จิ่นพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นก็ดึงเทปออกจากปากหลิวหรูหยุนแล้วรีบพูดว่า “ฉันถามเธอหน่อย เธอกับลี่โม่อวี่เป็นอะไรกัน?” ลี่จิ่นถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
พอหลิวหรูหยุนเห็นแววตาที่ดุร้ายของลี่จิ่น ตอนนี้เธอรู้สึกอย่างเดียวคือกลัว ดังนั้นไม่ว่าลี่จิ่นถามอะไรเธอก็พูดอย่างเชื่อฟัง
เธอตอบว่า “ฉันเป็นพยาบาลส่วนตัวที่ลี่โม่อวี่จ้างมา แต่ถูกเขาไล่ออกแล้ว…”
“อ้อ เธอรับผิดชอบดูแลใคร” ลี่จิ่นถามด้วยความประหลาดใจ เขาไม่รู้ว่ามีคนรอบตัวลี่โม่อวี่ที่เข้าโรงพยาบาล เขาเดาว่าเป็นฉินอีหลิน
“ภรรยาและลูกชายของเขา” หลิวหรูหยุนพูดอธิบายสถานการณ์เสียงสั่น ไม่ได้พูดว่าทำไมตัวเธอถึงถูกไล่ออก
ลี่จิ่นได้ฟังก็ครุ่นคิดสักพัก มองหลิวหรูหยุนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา เขาพอเดาสถานการณ์ได้
ตอนนี้หลิวหรูหยุนไม่ได้ใส่เครื่องแบบพยาบาล ทำให้เธอสวยหยาดเยิ้มเป็นพิเศษในชุดธรรมดา
ใต้คอเสื้อหน้าอกสีขาวโผล่ออกมากว่าครึ่ง ขาเรียวทั้งสองเบียดเข้าหากันแน่นด้วยความกลัว เมื่อดูจากถุงน่องสีดำขึ้นมา สิ่งนั้นถูกกางเกงขาสั้นสีดำปิดไว้
ลี่จิ่นดูปากแห้งเพราะเขาไม่มีเงิน เขาจึงไม่ได้สัมผัสผู้หญิงมาหลายวันแล้ว ตอนนี้มีผู้หญิงอยู่ตรงหน้า ทำให้ลี่จิ่นไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ชั่วขณะ
เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่เร่าร้อนของลี่จิ่น หลิวหรูหยุนก็ตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก เธอรู้ว่าสิ่งที่เป็นห่วงที่สุดเกิดขึ้นแล้ว เพราะมือและเท้าของเธอถูกมัดไว้ ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์
เธอกำลังจะอ้าปากตะโกนดังๆ แต่ลี่จิ่นชิงพูดก่อนว่า “ตะโกนสิ นี่คือห้องสูทที่หรูหราที่สุดที่อยู่ด้านบนสุด ถ้าแขกไม่โทรไปก็ไม่มีใครมาหรอก”
พูดจบเขาก็มองหลิวหรูหยุนด้วยสายตาหยาบคายราวกับว่าคิดวิธีสำเร็จโทษสาวหายากคนนี้ได้แล้ว
ลี่จิ่นพุ่งตรงเข้าตะปบหลิวหรูหยุนที่พยายามดิ้นสู้แต่ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร
ตอนนั้นเองประตูห้องของโรงแรมถูกเปิดออก ชายในชุดดำผลักประตูเข้ามา พอเห็นสถานการณ์ในห้องนั่งเล่นก็ไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ
ลี่จิ่นหยุดการเคลื่อนไหวในมือแล้วมองลูกน้องด้วยสีหน้าไม่พอใจ
ส่วนหลิวหรูหยุนที่ถูกลี่จิ่นแกะมัดเชือกแล้วก็ล้มลงไปนั่งกับพื้น เสื้อของเธอฉีกขาดเผยให้เห็นอกใหญ่สีขาว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอมีสภาพน่าสงสารมาก
“มีอะไร?” ลี่จิ่นถามด้วยความโกรธ
ชายในชุดดำถึงเดินเข้ามาโดยไม่มองหลิวหรูหยุนที่อยู่พื้นแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ลี่จิ่น จากนั้นก็พูดว่า “สายของคุณหลี่” พอลี่จิ่นรับโทรศัพท์ ชายชุดดำก็รีบออกห้องไปไม่กล้าอยู่ต่อ
“ฮัลโหล ผมลี่จิ่นมีอะไรรึเปล่า?”
พอรู้ว่าเป็นสายจากหลี่ถิง เขาก็ไม่กล้าเฉยชา เขาจัดเสื้อผ้าตัวแล้วนั่งลงบนโซฟา ส่วนหลิวหรูหยุนยังคงนั่งร้องไห้อยู่บนพื้น
“เรื่องที่ฉันให้แกทำต้องรีบทำให้เสร็จให้เร็วที่สุด ฝั่งลูกสาวฉันเร่งยิกๆแล้ว”
เสียงหลี่ถิงในสายดูโกรธ หลังจากได้เงินของตนไปคนคนนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรเลย เขากังวลว่าจะถูกโกง
“คุณหลี่ ผมรู้ วางใจเถอะครับ ตอนนี้ผมกำลังช่วยคุณอยู่”
ลี่จิ่นพูดอย่างมีเลศนัยพลางมองหลิวหรูหยุนที่อยู่บนพื้น
“ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ ถ้าแกทำไม่สำเร็จ แกหายไปจากโลกนี้แน่ ฉันเชื่อว่าแกรู้วิธีการของฉันดี” อีกฝ่ายพูดจบก็วางสายทันที
ลี่จิ่นฟังเสียงสายขาดแล้วยิ้มเย็นแล้วโยนโทรศัพท์ลงพื้นจนโทรศัพท์แตกเป็นเสี่ยงๆ
ตอนนี้มีหน้าลี่จิ่นบิดเบี้ยว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขานึกไม่ออกเลยว่าจะมีใครพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ที่สถานการณ์ของเขาไม่ดีเป็นเพราะลี่โม่อวี่ทำ!
นึกได้เช่นนั้นใบหน้าเขาก็ดูโกรธอย่างชัดเจน
“ลี่โม่อวี่ ฉันจะทำให้แกได้ลิ้มรสสิ่งที่ฉันต้องทนทุกข์ทรมานมา!”
