“ทำไมจู่ๆถึงคิดถึงเราสองคนขึ้นมาได้ล่ะ?” ท่านปู่พูดติดตลก
ลี่โม่อวี่เกาหัวอย่างเขินอายแล้วพูดว่า “ช่วงนี้ผมค่อนข้างยุ่ง…เลยปลีกตัวมาไม่ได้ครับ”
ท่านปู่ยิ้มด้วยสีหน้าเข้าใจ “ปู่รู้ดีว่าแกทำไปก็เพื่ออีหลินกับลูก ปู่ไม่ว่าหรอก”
ลี่โม่อวี่ได้ฟังก็ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเขาแสดงความรู้สึกขอบคุณออกมาหมดแล้ว ลี่โม่อวี่รู้สึกขอบคุณสำหรับความเข้าใจของคุณปู่
“ว่ามาเถอะ คราวนี้กลับด้วยเรื่องอะไร?” ลี่อานโก๋ที่เงียบตลอดถามขึ้น
ลี่โม่อวี่มองพ่อของตนแล้วเห็นหงอกสีเทาที่จอนผม เขาถอนหายใจในใจแล้วตอบด้วยความเคารพ “ไม่มีเรื่องอะไรหรอกครับ แค่มาเยี่ยมพ่อกับปู่เฉยๆ ส่วนแม่ผมเจอที่โรงพยาบาลแล้ว”
ลี่อานโก๋พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร ท่านปู่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “นานๆทีเด็กอย่างแกจะสนใจ”
ความจริงแล้วจุดประสงค์ของการมาของลี่โม่อวี่ในครั้งนี้ก็คือถามเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลหลี่ แต่พอเห็นว่าปู่กับพ่อออกมาไม่ได้ เขาไม่อยากสร้างปัญหาให้กับทั้งสองอีก ยังไงซะหนทางของเขาก็ยังอีกยาวไกลฉะนั้นต้องพึ่งพาตัวเอง
ลี่อานโก๋ให้พ่อบ้านยกเก้าอี้ไม้อีกตัวมาวางบนสนามหญ้าที่เขียวขจี คนแก่กับลูกหลานนั่งลง ตรงกลางระหว่างพวกเขามีโต๊ะเล็กๆที่ทำจากไม้ไผ่ ลี่โม่อวี่จำได้ว่าก่อนหน้านี้ที่บ้านไม่มีสิ่งนี้ ดังนั้นเขาจึงถามว่า “โต๊ะนี้ทำมาได้อย่างประณีตมาก”
ท่านปู่จึงอธิบายว่า “ตอนที่แกไม่อยู่ เสี่ยวเซี่ยเอามาให้ บอกว่าปู่ของเขาทำ ดังนั้นฉันจึงรับไว้”
ลี่โม่อวี่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งใจในตัวซือเซี่ยที่มาเยี่ยมท่านปู่ตอนเขาไม่อยู่ เขารู้ว่าเพื่อนคนนี้เป็นคนที่ใช้ได้
บนโต๊ะไม้ไผ่มีชุดน้ำชาสีม่วงที่ดูเหมือนของที่อยู่บ้านซือเซี่ยวางอยู่ เขาไม่ได้ถามอะไรมาก เขาเพียงแค่มองว่าซือเซี่ยเป็นพี่น้องจากใจ
ลี่โม่อวี่รับแก้วชาที่ลี่อานโก๋ส่งให้แล้วค่อยๆสัมผัสรสชาติ บอกตามตรงว่ารสชาติมันเหมือนชาที่ดื่มในบ้านหลงเซี่ยวเทียนจริงๆ
ในขณะที่ทั้งสามคนกำลังลิ้มรสชา พ่อบ้านก็พาชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาคือหลงอี้เซวียนที่ไม่ได้เจอนาน ตั้งแต่ลี่โม่อวี่กลับมาฮั๋วเซี่ย เขาก็ไปจัดการเรื่องของตัวเองก่อนถึงจะมาที่นี่
พ่อบ้านพาหลงอี้เซวียนมาส่งเท่านี้ก็ถอยกลับไป เขารู้จักชายหนุ่มคนนี้จึงไม่ได้พูดอะไรมาก
“สวัสดีครับคุณปู่คุณลุง!” หลงอี้เซวียนกล่าวอย่างสุภาพ
“อี้เซวียนทำไมวันนี้ถึงมีเวลามาหาพวกเราได้ล่ะ” วันนี้อารมณ์ท่านปู่ดีเป็นพิเศษจึงพูดด้วยรอยยิ้ม
“ผมมาหาพี่เขยครับ เลยแวะมาเยี่ยมผู้เฒ่าทั้งสองด้วย”
พ่อบ้านกลับมาอีกครั้งพร้อมเก้าอี้ไม้
หลงอี้เซวียนดึงเก้าอี้แล้วนั่งลง พอเห็นชาบนโต๊ะก็อดรินชาสักแก้วอย่างระมัดระวังไม่ได้
“พวกเธอมีเรื่องสำคัญอะไรหรือเปล่า?” ลี่อานโก๋ถามพลางมองลี่โม่อวี่ เขารู้สึกว่าที่มาครั้งนี้ลูกชายของเขาเหมือนมีอะไรจะพูด
ลี่โม่อวี่ส่งซิกให้หลงอี้เซวียน จากนั้นหลงอี้เซวียนจึงตอบว่า “จริงๆแล้วก็ไม่มีอะไรครับ ผมแค่อยากเรียนรู้อะไรนิดหน่อยจากพี่เขยผม”
ความจริงแล้วพอนึกถึงฉากที่ลี่โม่อวี่เผชิญหน้ากับชายชุดดำยี่สิบคนตัวคนเดียวในศูนย์วิจัย หลงอี้เซวียนก็รู้สึกชื่นชมเขามากๆ
“อ้อ? งั้นขั้นแรกคือนายต้องหาแฟนก่อน” ลี่อานโก๋พูดติดตลก
หลงอี้เซวียนได้ฟังก็ยิ้มอย่างเก้อเขิน ท่านปู่ก็หัวเราะดังลั่น ลี่โม่อวี่เห็นฉากของครอบครัวที่อบอุ่นก็สุขใจการได้พูดคุยหัวเราะกับคนในครอบครัวเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุด
“ในเมื่อทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว งั้นวันนี้เราสังสรรค์กันหน่อยดีมั้ย”
ลี่โม่อวี่เสนอ ผู้เฒ่าทั้งสองจะต้องยังไม่รู้เรื่องที่อีหลินฟื้นแล้ว ขณะที่เขากำลังจะพูด แต่กลับได้ยินหลงอี้เซวียนพูดว่า “เอาสิ! ผมขับรถมาพอดีจะได้ไปกับทุกคน”
ลี่หยินหูยิ้ม สีหน้าเขาไม่ได้แสดงความสนใจออกมามากนักแล้วกล่าวว่า “ออกไปกินข้างนอกจะสบายเหมือนกินที่บ้านหรอ ไปรับแม่แกกลับมาแล้ว พวกเรากินข้าวที่บ้านกัน”
ลี่โม่อวี่ได้ฟังก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “งั้นผมพาอีหลินกับหมิงเจ๋อกลับมาด้วยกัน” จากนั้นเขาบอกเรื่องที่ฉินอีหลินฟื้นแต่ยังไม่กลับเป็นปกติให้ทุกคนฟัง
ท่านปู่ได้ยินก็โบกมือแล้วพูดว่า “ไม่ว่ายังไงก็ตาม การที่ฉินอีหลินฟื้นขึ้นมาก็เป็นเรื่องที่ดี ในเมื่อโรงพยาบาลดูแลได้ไม่ดี แกก็พาพวกเขาสองคนแม่ลูกกลับมาเถอะ เราจะดูแลพวกเขาได้”
ลี่อานโก๋ก็พยักหน้าตอบ พอคนเราอายุมากขึ้นก็มักไม่ค่อยสนใจการต่อสู้เพื่ออำนาจผลประโยชน์ ต้องการแค่เพียงอยู่กับคนในครอบครัว
ลี่โม่อวี่กับหลงอี้เซวียนลุกขึ้นเดินไปที่ลานจอดรถทันที ในเมื่อท่านปู่มีความคิดนี้เช่นกัน ในฐานะที่เป็นลูกหลานก็ต้องทำให้พวกเขา ลี่โม่อวี่คิดเช่นนั้น
หลงอี้เซวียนขับรถลินคอล์นสีขาวที่ยาวพิเศษออกมา ไม่แปลกใจที่เขาบอกว่าอยากออกไปกินข้าวข้างนอกเพราะเขาอยากอวดรถคันใหม่ของเขา
หลงอี้เซวียนยิ้มให้ลี่โม่อวี่ จากนั้นก็หยิบกุญแจรถออกมาเปิดประตูรถ ลี่โม่อวี่ก็ขับรถพอร์เชอของเขาออกมาจากนั้นก็ขับนำไปโรงพยาบาล
แต่ทว่าพวกเขาไม่รู้ว่าหลังจากลี่โม่อวี่ออกจากโรงพยาบาล ลี่จิ่นก็ได้ข่าวจากหลิวหรูหยุนว่าในโรงพยาบาลเหลือเพียงฉินอีหลินกับหลงหมิงเจ๋อ ให้เขาน้ำขึ้นให้รีบตัก
แม้ว่าหลิวหรูหยุนจะถูกไล่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่เธอก็ยังมีพี่น้องพยาบาลที่สนิทกันอยู่บ้าง ดังนั้นเธอจึงสามารถสืบข่าวบางอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์ของโรงพยาบาลได้
ลี่จิ่นได้ข่าวจากหลิวหรูหยุน เดิมทีเขาอยากให้หลิวหรูหยุนพาเขาเข้าไป แต่หลิวหรูหยุนปฏิเสธอย่างแน่วแน่แล้วพูดว่า “ฉันช่วยนายได้แค่นี้ อย่าติดต่อฉันกลับมาอีกไม่ว่านายจะทำสำเร็จหรือไม่”
แม้ว่าเธอจะรู้สึกอิจฉาฉินอีหลิน แต่เนื้อแท้เธอก็ไม่ได้เลวร้าย
ลี่จิ่นวางสายพลางสาปแช่งในใจ “อีหญิงร่านอย่าให้ฉันเจอเธออีกนะ ไม่งั้นครั้งหน้าฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่” จากนั้นรอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
ลี่จิ่นไม่ได้อาศัยอยู่ในห้องชุดหรูหราก่อนหน้านี้แล้ว หลังจากรู้ตำแหน่งของฉินอีหลิน เขาก็เช่าบ้านใกล้ๆโรงพยาบาล เพื่อที่เขาจะคอยจับตาดูโรงพยาบาล
บ้านไม่ได้ใหญ่มาก ลี่จิ่นเดินออกมาจากห้องนอนก็เห็นลูกน้องสองคนที่เขาจ้างมากำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่น
เขาเดินตรงเข้าเตะลูกน้องคนละที ชายชุดดำทั้งสองคนมีความเป็นมืออาชีพจึงตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่พอพวกเขาเห็นเจ้านายของเขาก็ดูตกใจมาก
หลังจากเห็นดวงตาที่โกรธเกรี้ยวของลี่จิ่น ทั้งสองก็ไม่กล้าพูดอะไรเพราะยังไงซะคนตรงหน้าก็เป็นคนจ่ายเงินจ้างพวกเขามา พวกเขาไม่อยากตัดช่องทางหากินของตัวเอง
“เก็บของแล้วออกเดินทางพร้อมฉัน เตรียมอุปกรณ์ให้ดี” ลี่จิ่นพูดจบก็เปิดประตูเดินออกไปโดยไม่หันกลับมา
