บทที่ 415 ฉันเต็มใจ
เวลาหมุนเวียนผ่านไป ลี่โม่อวี่อยู่กับครอบครัวของเขาผ่านไปทั้งฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อนผ่านไปอีกครั้ง ฉินอีหลินและหลงหมิงเจ๋อสามารถแสดงความรู้สึกของพวกเขาออกมาได้แล้ว การฟื้นตัวของพวกเขาใกล้จบสิ้นแล้ว
ล้วนกล่าวว่าฤดูใบไม้ร่วงคือฤดูแห่งการเก็บเกี่ยว ลี่โม่อวี่เองก็เฝ้ารอให้พวกเขาฟื้นฟูกลับมา หลงจิ่นเซวียนเองก็เฝ้ารอให้แม่และพี่ชายกลับมา
ฤดูใบไม้ร่วงค่อนข้างซบเซา เหน็บหนาว ลี่โม่อวี่ไม่ค่อยพาครอบครัวออกมาตากแดดมาก อยู่ในบ้าน พูดคุยสนุกสนาน แม้ทั้งสองจะยังพูดไม่ได้ แต่พวกเขาก็สามารถแสดงความรู้สึกออกมาได้
เสียงทำกับข้าวดังมาจากในห้องครัว ไม่นานลี่โม่อวี่ก็ยกชามบะหมี่ร้อนออกมา ฉินอีหลินนั่งอยู่บนโซฟา ไม่ขยับเขยื้อน
“อีหลิน คุณลองชิมอาหารที่ผมทำดูสิ” ลี่โม่อวี่ยิ้มและวางบะหมี่ลงตรงหน้าฉินอีหลิน ฉินอีหลินจ้องหน้าเขา มุมปากขยับ ท่าทางอยากกินมาก
ลี่โม่อวี่คีบเส้นขึ้นมา ส่งเข้าปากเธอช้าๆ การกระทำอ่อนโยน ใส่ใจ กับคนนอกเขาไม่เคยแสดงออกแบบนี้ให้เห็น
ห้องครัวที่อบอุ่น คนรักสองคนนั่งอยู่ด้วยกัน ดูเหมาะสมและอบอุ่นมาก
ลี่โม่อวี่วางตะเกียบในมือลง สายตาอ่อนโยนมองคนรักของตัวเอง นับตั้งแต่ฉินอีหลินอยู่ในอาการไร้ความรู้สึก ลี่โม่อวี่ก็อยู่เคียงข้างเธอมาได้เจ็ดเดือนแล้ว ไม่เคยห่างไปไหนแม้เพียงก้าวเดียว
เขารู้ตระหนักได้ว่าฉินอีหลินเป็นสิ่งที่ชีวิตเขาจะขาดไม่ได้ หรืออาจบอกได้ว่ากลายเป็นชีวิตทั้งชีวิตของเขา
ความทรงจำต่างๆผ่านเข้ามาในหัวเขา ความทรงจำที่ทั้งสุขและทุกข์ทุกอย่างนั้นหวนคืนมา ลี่โม่อวี่มองไปที่ฉินอีหลินด้วยความรัก ราวกับสามารถละลายน้ำแข็งในฤดูหนาวได้
ราวกับสัมผัสได้ถึงสายตาของลี่โม่อวี่ ฉินอีหลินหันหน้ากลับมา ลี่โม่อวี่ตกใจพบว่าสายตาของอีกฝ่ายนั้นไม่ได้ว่างเปล่าเช่นเดิมแล้ว แต่เปี่ยมไปด้วยความรักและซาบซึ้งใจ
ริมฝีปากแดงของฉินอีหลินเปิดขึ้นเล็กน้อย พลันส่งเสียงออกมา “เจ๋…”
ลี่โม่อวี่แสดงออกถึงความตกใจและยินดี เขาจ้องมองดวงตาของฉินอีหลิน พบว่าเธอกะพริบตาให้เขา ลี่โม่อวี่ดีใจจนควบคุมความรู้สึกในใจตัวเองไม่ได้ คว้าฉินอีหลินเข้ามาในอ้อมกอด
ร่างที่ถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดนั้นคุ้นเคย ชัดเจน เขารู้ว่าอีหลินของเขากลับมาแล้ว กลับมาอยู่เคียงข้างเขาแล้วจริงๆ
ฉินอีหลินเองก็ยื่นแขนเล็กของเธอไปกอดเขาเอาไว้แน่น หยดน้ำตาเม็ดเล็กดั่งไข่มุกไหลออกจากหางตาฉินอีหลิน ร่วงลงมาที่แขนของลี่โม่อวี่
ชั่วขณะที่ในห้องนั้นไร้สิ่งเสียงใดๆ พวกเขารับรู้ถึงเสียงหัวใจของอีกฝ่าย ทั้งสองราวกับหลอมละลายรวมเป็นร่างเดียวกัน
“อีหลิน คุณกลับมาแล้ว ใช่ไหม”
กระบอกตาของลี่โม่อวี่ชื้นขึ้น เขาเป็นดั่งราชาเมืองใต้ดินของตี้ตู คงเพียงเพื่อคนรักของเขาเท่านั้นที่จะทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้
“อืม…” ฉินอีหลินเปล่งเสียงออกมา ราวกับอยากจะระเบิดความเงียบที่กักเก็บเอาไว้มานาน น้ำตานองไปบนแก้มของเธอตั้งนานแล้ว
หลงจิ่นเซวียนที่อยู่เคียงข้างพี่ชาย มองเห็นว่าแม่สามารถพูดได้แล้ว เด็กน้อยดีใจมาก เธอพุ่งเข้าไประหว่างกลางของทั้งคู่ เสียงน่ารักดังขึ้น “แม่คะ จิ่นเซวียนคิดถึงแม่มากเลยค่ะ” พูดจบเด็กน้อยก็อดไม่ได้ร้องไห้จ้าขึ้นมา
ลี่โม่อวี่ปล่อยฉินอีหลิน อีกคนกอดลูกเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น บอกออกมา “แม่ก็คิดถึงหนูค่ะ”
ทั้งสามคนทักทายกัน ความสุขที่ไม่อาจบรรยายอบอวลไปทั่ว หลงหมิงเจ๋อที่นั่งอยู่ข้างๆก็วิ่งเข้ามา พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนฉินอีหลิน ร้องไห้ออกมา ลี่โม่อวี่รู้ ลูกชายของเขาก็กลับมาแล้ว ครอบครัวของเขากลับมาหมดแล้ว น้ำตาหนึ่งหยดไหลออกมา ร่วงลงไปบนพื้น
หยางผิงที่เฝ้ามองอยู่ที่ประตูก็โผเข้าสู่อ้อมแขนของลี่อานโก๋ร้องไห้ออกมา คุณปู่ลี่ขยี้ตาตัวเองบอกด้วยความดีใจ “ดี ดี กลับมากันหมดแล้ว”
ตอนนี้ฉินอีหลินและหลงหมิงเจ๋อกลับมาเป็นปกติจริงๆแล้ว ในที่สุดครอบครัวของลี่โม่อวี่ก็กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว
ฤดูเก็บเกี่ยวยามฤดูใบไม้ร่วง ลี่โม่อวี่ได้รับครอบครัวที่สมบูรณ์ของเขากลับมาแล้ว ครอบครัวที่เขารักที่สุด ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านี้อีกแล้ว
……
ฤดูใบไม้ร่วงผ่านไป ฤดูหนาวเข้ามาแล้ว บนพื้นถูกปกคลุมไปด้วยหิมะหนา บ้านตระกูลลี่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาว ดูงดงาม
วันนี้เป็นวันสำคัญมากของตระกูลลี่ บ้านตระกูลลี่ดูรื่นเริง ทุกหนทุกแห่งราวกับบรรยากาศขึ้นปีใหม่
ลี่โม่อวี่ดูหล่อเหลาในชุดสูทสีดำ หน้าอกมีดอกไม้สวย ด้านบนนั้นเขียนคิดว่าเจ้าบ่าว ตรงหน้าเขาคือฉินอีหลินที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวงดงาม สวยราวกับนางฟ้าลงมาจากสวรรค์ ทั้งสองจ้องตา เปี่ยมไปด้วยความรัก
ห้องโถงเต็มไปด้วยแขกเหรื่อ ทุกคนต่างใช้สายตาแสดงความยินดีส่งไปให้คู่บ่าวสาว คู่นี้ได้เผชิญเรื่องราวมากมายมาด้วยกัน นี่เป็นพยานความรักของทั้งสองได้เป็นอย่างดี
เพราะฐานะของลี่โม่อวี่นั้นเป็นที่น่าจับตามอง ได้รับข่าวว่าลี่โม่อวี่จะแต่งงาน นักข่าวจากสำนักข่าวใหญ่ๆของตี้ตูล้วนมารวมตัวกันที่นี่
เพราะมีข่าวว่าคนรักของลี่โม่อวี่นั้นเป็นคนบ้าคนหนึ่ง พวกเขาไม่เห็น พวกเขาถ่ายได้แต่หญิงสาวที่สวยงามมากที่สุดคนหนึ่ง ผู้หญิงที่นี่เมื่อเปรียบเทียบกับเธอ ไม่ พวกเธอไม่มีสิทธิ์มาเทียบกับเธอได้ เพราะว่าเธอสวยมากจริงๆ
นักข่าวเหล่านี้เผยแพร่ข่าวไปทั่วตี้ตูให้ผู้คนได้รับรู้เรื่องการแต่งงานครั้งนี้ ฉินอีหลินไม่ได้เป็นคนโง่ข้างกายลี่โม่อวี่อีกแล้ว ครั้งนี้เธอใช้การเคลื่อนไหวบ่งบอกว่าเธอไม่ธรรมดา และให้พวกที่ยังคาดหวังในตัวลี่โม่อวี่อยู่นั้นได้ถอดใจซะ
พรมแดงถูกปูไปกับพื้นหิมะสีขาว ครอบครัวทั้งสี่คนของลี่โม่อวี่เดินออกมาช้าๆ เด็กทั้งสองน่ารักเป็นที่สุด ทำให้ผู้คนอิจฉา
สองฝั่งพรมนั้นเต็มไปด้วยญาติสนิทมิตรสหาย ช่างภาพขยับไปตามการเคลื่อนไหวของพวกเขา กลัวว่าจะพลาดฉากงดงามนี้
ซือเอ๋อพาท้องโตของเธอมาร่วมงานแต่งของพวกเขา มองเห็นภาพนั้นแล้วน้ำตาแห่งความยินดีก็ไหลออกมา ซือเซี่ยรีบใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้กับเธอ
หลงหลิงและอ้ายหลุนเองก็จูงมือกันมาเป็นสักขีพยานในครั้งนี้ด้วย
ปลายสุดของพรม บาทหลวงในชุดดำยืนอยู่ตรงนั้น มองพวกเขาอย่างชื่นชม
ลี่โม่อวี่และฉินอีหลินหันข้างพร้อมกัน ทั้งคู่มองสบตากัน
บาทหลวงถือหนังสือเล่มหนา ใบหน้าจริงจังมองลี่โม่อวี่ “คุณเต็มใจที่จะทะนุถนอมเธอและปกป้องเธอไปตลอดชีวิต ไม่ว่าเธอจะยากจนหรือเจ็บป่วย คุณเต็มใจที่จะอยู่เคียงข้างเธอใช่หรือไม่”
ดวงตาของลี่โม่อวี่อ่อนโยน สามคำนี้เขาเตรียมมานานมากแล้ว
“ผมเต็มใจครับ”
“คุณเต็มใจที่จะทะนุถนอมเธอและปกป้องเธอไปตลอดชีวิต ไม่ว่าเธอจะยากจนหรือเจ็บป่วย คุณเต็มใจที่จะอยู่เคียงข้างเธอใช่หรือไม่”
ฉินอีหลินได้ยินดังนั้น ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความรัก
“ฉันเต็มใจค่ะ”
ใช่ พวกเขาเต็มใจ เต็มใจที่จะใช้ชีวิตของพวกเขาปกป้องอีกฝ่าย
ช่วงเวลาหนึ่ง แสงอาทิตย์กำลังงดงาม
