บทที่ 404 ผมไม่ใช่ลูกคุณ
ชายชุดดำทั้งสองได้ยินก็มองหน้ากันแล้วคิดในใจ : ดูเหมือนว่าจะมีงานใหญ่
คิดได้เท่านี้พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะรอช้า ทั้งสองรีบจัดของ ไม่นานทั้งคู่ก็ถือกระเป๋าเดินออกจากห้อง
ลี่จิ่นนั่งรออยู่ที่ชั้นล่างนานแล้ว ที่ที่พวกเขาอยู่ห่างจากโรงพยาบาลเพียงหนึ่งช่วงถนนกั้น เมื่อเห็นลูกน้องทั้งสองคนเดินลงมา ลี่จิ่นก็กระซิบว่า “เดี๋ยวเราจะพาผู้หญิงคนหนึ่งไป เธอหน้าตาแบบนี้”
พูดจบเขาก็หยิบรูปถ่ายของฉินอีหลินออกมาจากกระเป๋าแล้วพูดว่า “ถ้าใครขวางก็ให้ใช้มาตรการชั้นสุดเข้าใจไหม?” ลี่จิ่นพูดจบก็มองชายชุดดำลูกน้องตนทั้งสอง…
ชายชุดดำทั้งสองคนพยักหน้าบอกว่าพวกเขาเข้าใจ แต่ความจริงแล้วพวกเขาคิดในใจว่า ก็แค่การลักพาตัวแค่นั้นไม่ใช่หรอ จะพูดให้มันดูดีทำไม
ลี่จิ่นเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ หยิบหมวกออกมาสวมแล้วลดปีกหมวกลงเดินเข้าไปในโรงพยาบาล
ชายชุดดำทั้งสองคนเดินตามเข้าไป ทั้งสามคนก็เดินตรงเข้าไปในล็อบบี้ของโรงพยาบาล ในโรงพยาบาลมีคนเยอะ แต่ส่วนใหญ่เป็นคนไข้ ดังนั้นการแต่งตัวของทั้งสามคนจึงดูแตกต่าง
พอพยาบาลเห็นพวกเขาทั้งสามคนก็มีสีหน้าประหลาดใจ แต่ก็ไม่กล้าก้าวไปถาม พอสังเกตเห็นกระเป๋าถือสีดำในมือของชายทั้งสองคนข้างหลัง พยาบาลก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้มาดี
เธอไม่ได้เรียกใครดูแต่ซ่อนตัวอยู่ข้างๆแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายเพื่อรายงานเหตุการณ์ต่อผู้อำนวยการ ส่วนเวลานั้นพวกลี่จิ่นทั้งสามคนก็ขึ้นลิฟต์เดินตรงไปที่ชั้นห้องพักผู้ป่วยของฉินอีหลิน
หลังจากพยาบาลโทรติดแล้ว เธอก็รายงานเหตุการณ์ให้ผู้อำนวยการทราบ แต่เมื่อหันกลับไปมองก็พบว่าอีกฝ่ายไม่อยู่แล้ว เธอถามคนข้างๆจึงรู้ว่าพวกเขาขึ้นลิฟต์ไปแล้ว พยาบาลแอบพูดออกมาว่าแย่แล้วจากนั้นก็รีบก้าวเท้าไปห้องรปภ.
เพราะห้องพักผู้ป่วยของฉินอีหลินเป็นห้องพักผู้ป่วยระดับสูงของโรงพยาบาล มีผู้อำนวยการโรงพยาบาลเป็นคนจัดห้องให้ ดังนั้นห้องนี้จึงค่อนข้างเป็นการส่วนตัว
ทางเดินที่กว้างขวางไม่มีคน มีเพียงไฟสีแดงจากกล้องที่กะพริบคอยสอดส่องทุกมุม
เขารู้ว่าสิ่งนี้จะดึงดูดความสนใจของคนอื่น พวกลี่จิ่นลงมืออย่างรวดเร็ว ทันทีที่ลิฟต์มาถึงชั้นเขาก็ให้ลูกน้องสองคนนำอุปกรณ์ในกระเป๋าออกมาติดตั้ง
ปืนพกไร้เสียง 3 กระบอก ซองกระสุน 6 ซอง และเชือกไนลอนความยาวพอสมควร 3 เส้น พวกเขาหยิบของออกมาแล้วถือปืนพกคนละกระบอก ซองกระสุนคนละ 2 ซอง จากนั้นแต่ละคนก็เอาเชือกไนลอนพาดบ่า มองสำรวจทางเดิน เมื่อไม่พบใครก็รีบออกมาจากลิฟต์
ลี่จิ่นเห็นกล้องวงจรปิดบนผนังจึงขยิบตาให้ชายชุดดำข้างๆ ชายชุดดำพยักหน้าอย่างเข้าใจจากนั้นหยิบปืนพกไร้เสียงออกมายิงกล้องทิ้งอย่างรวดเร็ว เขาแม่นปืนดูเหมือนได้รับการฝึกฝนมาก่อน
ตอนนั้นเองหยางผิงกำลังทำอาหารกลางวันในครัว หลังจากดูเวลาเธอรู้ว่าลูกชายของเธอไม่สามารถรีบกลับได้ทัน เธอจึงเตรียมทำอาหารให้ฉินอีหลินกับหลงจิ่นเซวียน
หลงจิ่นเซวียนนอนอยู่ระหว่างเตียงของพี่ชายกับแม่ เธอคุยกับแม่ได้สักพัก ก็คุยกับพี่ชาย ดูน่ารักมาก แต่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวังซึ่งทำให้หยางผิงรู้สึกหดหู่ไปชั่วขณะ
ฉินอีหลินนั่งบนเตียงฟังหลงจิ่นเซวียนตั้งแต่เธอมาถึงโดยไม่ขยับไปไหน ราวกับกำลังฟังลูกสาวของเธอ
ที่นอกทางเดิน ลี่จิ่นมาถึงหน้าห้องพักผู้ป่วยตามข้อมูลที่หลิวหรูหยุนให้มา พอสังเกตดูผ่านหน้าต่าง เขาตกใจที่พบว่าภรรยากับลูกของลี่โม่อวี่อยู่ข้างในเพราะหยางผิงอยู่ในครัว เขาจึงไม่เห็น
ลี่จิ่นชักปืนไว้เผื่อไว้ เขารีบเปิดประตูมาได้ล็อก ชายทั้งสามก็รีบพุ่งเข้ามา
หลงจิ่นเซวียนที่เดิมยังคงคุยกับแม่ของเธอ พอเธอเห็นชายแปลกหน้าสามคนที่จู่ๆก็บุกเข้ามา พอรูปร่างหน้าตาและปืนในมือ เธอก็รีบตะโกนว่า “ย่าคะ แย่แล้ว มีคนชั่วเข้ามาค่ะ” หลังจากพูดจบก็โผเข้าไปในอ้อมแขนของแม่ราวกับว่ามีเพียงการอยู่ใกล้ๆแม่เท่านั้นที่จะให้ความรู้สึกปลอดภัยได้
สุดท้ายชายชุดดำที่เข้ามาก็ปิดประตูห้อง จากนั้นก็ได้ยินเสียงเด็กหญิงตะโกนจึงยกปืนขึ้น แต่กลับถูกลี่จิ่นห้ามไว้
หยางผิงที่ได้ยินเสียงเรียกขอความช่วยเหลือจากหลงจิ่นเซวียนก็เดินออกมาจากห้องครัว ในมือเธอยังคงถือมีดสำหรับหั่นผัก พอเห็นคนทั้งสามที่บุกเข้ามา หยางผิงก็ถึงกับผงะอย่างเห็นได้ชัด หลังจากเห็นว่าคนนำคือลูกชายของเธอ เธอก็แสดงสีหน้าเสียใจออกมา
ลี่จิ่นก็ผงะเช่นกัน แต่ไม่นานก็กลับมามีท่าทางดุร้ายดังเดิม ชายชุดดำทั้งสองคนรีบตรงไปที่หลงจิ่นเซวียนกับฉินอีหลิน คำสั่งเดิมที่พวกเขาได้รับคือให้ลักพาตัวฉินอีหลินคนเดียว แต่ในเมื่อเด็กหญิงก็อยู่จึงตัดสินใจพาไปด้วยกัน
หยางผิงเห็นการกระทำของชายชุดดำจึงคิดจะทำอะไรบางอย่าง แต่ลี่จิ่นที่อยู่ตรงหน้าพูดขึ้นว่า “แม่ ผมแนะนำให้คุณอยู่เฉยๆดีกว่า ไม่งั้นผมไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของลูกสะใภ้กับหลานชายหลานสาวได้” ลี่จิ่นขู่อย่างดุร้าย
เธอมองปืนในมือของทั้งสามคนแล้วมองไปที่ลูกชายของตน หยางผิงปล่อยมีดทำครัวในมือลงพื้น “อะจิ่นอย่าทำร้ายพวกเขาสามคนเลย ถ้าลูกจะจับใครไปจับแม่ไปเถอะ”
ลี่จิ่นไม่แม้แต่จะมองเธอ เขาแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยามแล้วพูดว่า “ผมบอกคุณให้ว่าผมไม่ใช่ลูกคุณ ลี่โม่อวี่ต่างหากที่เป็นลูกชายแท้ๆของคุณ!”
พอพูดถึงตอนสุดท้ายลี่จิ่นกัดฟันพูดออกมา ดูเหมือนว่าการกลับมาของลี่โม่อวี่จะทำให้เขาเจ็บปวดมาก ยังไงซะเขาก็เป็นลูกชายของตระกูลลี่ บอกจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนได้ทันที ใครก็ยอมรับไม่ไหว
หยางผิงเห็นว่าลี่จิ่นไม่ฟังคำโน้มน้าว ส่วนหลงจิ่นเซวียนกับฉินอีหลินก็ถูกชายชุดดำมัดไว้แล้ว คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวอยากน่าสงสาร ปากของเธอถูกเทปปิดปากไว้จึงทำได้เพียงส่งเสียงร้องอื้ออื้อเท่านั้น
เมื่อเทียบกันแล้ว ฉินอีหลินยิ่งดูน่าสงสารยิ่งกว่า เธอไม่ดิ้นรนไม่ต่อต้านปล่อยให้ชายชุดดำมัดร่างกายที่บอบบางของเธอตามใจ แต่พอเธอได้ยินเสียงร้องด้วยความกลัวของลูกสาว สายตาของเธอก็สว่างขึ้น แต่ก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว
“นายครับ มัดเสร็จแล้วครับ” หลังจากติดเทปปิดปากฉินอีหลินแล้ว ชายชุดดำก็รายงานลี่จิ่น
ทางฝั่งหลงจิ่นเซวียนก็ถูกมัดแล้วเช่นกัน ลี่จิ่นมอง อดรู้สึกไม่ได้ว่าแผนของเขาดูราบรื่นเกินไป เขาส่ายหน้าละทิ้งความกังวลที่มี ลี่จิ่นพูดอย่างโหดร้ายว่า “ถอย!”
เพราะฉินอีหลินกับหลงจิ่นเซวียนน้ำหนักเบา ชายร่างใหญ่ชุดดำทั้งสองจึงแบกพวกเธอไว้บนไหล่ได้อย่างง่ายดาย เด็กตัวเล็กดิ้นรนอยู่บนไหล่ของชายชุดดำไม่หยุด ร้องไห้ด้วยความกลัวมองคุณย่าของตัวเอง
พอเห็นทั้งสามคนกำลังจะจากไป สีหน้าของหยางผิงก็ค่อยๆเย็นชา สายตาที่มองลี่จิ่นเต็มไปด้วยความเศร้า “จิ่นเซวียนไม่ร้องนะลูก ย่าจะช่วยจิ่นเซวียน”
แต่เมื่อเผชิญหน้ากับปากกระบอกปืนสีดำของลี่จิ่น ทำให้เธอไม่กล้าขยับชั่วขณะ
