บทที่ 407 กลับไปรักษาตัวที่บ้าน
ชายชุดดำถูกหลงอี้เซวียนมัดเอาไว้แน่น คุกเข่าอยู่ที่พื้น เขากุมหัวใจตัวเองเอาไว้แน่น ใบหน้าขาวซีด
ในลิฟต์เงียบจนน่าประหลาด ทุกคนต่างไม่ส่งเสียงใดๆ มีเพียงเสียงลิฟต์เคลื่อนตัวเท่านั้นที่ดังฆ่าเวลา
ตรงข้ามกับลี่จิ่ง ปืนในมือของลี่โม่อวี่ถูกจับเอาไว้อย่างมั่นคง ใบหน้าไม่เผยให้เห็นถึงความกลัวเลยสักนิด
“ทำไมต้องทำแบบนี้” ลี่โม่อวี่ถามเสียงเย็น แม้เดาได้ว่าตระกูลหลี่คอยบงการเขาอยู่ด้านหลัง แต่ลี่โม่อวี่อยากรู้ว่าหัวหน้ามันเป็นใคร
“แกอย่าหวังเลยว่าจะได้อะไรจากฉัน ฉันไม่บอกอะไรแกหรอกนะ”
ความกลัวของลี่จิ่งหายไปจนหมด ตอนนี้มีเพียงใบหน้านิ่งเรียบ ราวกับเขายอมรับชะตากรรมของเขาแล้ว
ลี่โม่อวี่ส่งเสียงหยัน ไม่เอ่ยอะไรต่อ และการกระทำของลี่จิ่งได้ทำลายขีดจำกัดของเขาแล้ว แผนที่เขาวางเอาไว้ต้องรีบดำเนินการให้เร็วที่สุด ปล่อยไว้อีกต่อไปอาจจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกก็ได้
ลิฟต์เคลื่อนตัวมายังชั้นหนึ่ง ทุกคนเงียบอยู่แบบนั้นไม่ส่งเสียงใดๆ รอจนลิฟต์เปิดออก
เสียงดังขึ้น “ติ๊ง” ลิฟต์มาถึงแล้วประตูถูกเปิดออก อย่างไรก็ตามสิ่งที่ปรากฏขึ้นทำให้ทุกคนต้องตกตะลึง
ชุดเครื่องแบบทหารนานาประเภทยืนเรียงราย ในมือถือปืนเอาไว้ ปลายกระบอกปืนเล็งมาที่ประตูลิฟต์ ทหารทุกนายมีสมาธิจดจ่อ ลี่อานโก๋และชายชรายืนอยู่ด้านหลังเหล่าทหาร ใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่มีความโกรธทว่าน่าเกรงขาม
มองเห็นสถานการณ์ในลิฟต์แล้ว ลี่อานโก๋และชายชราเองก็ผ่อนลมหายใจ ยังดีที่ครอบครัวของเขาไม่เป็นอะไร เมื่อมองเห็นว่าลี่โม่อวี่และหลงอี้เซวียนจัดการลี่จิ่งได้อยู่หมัดแล้ว ลี่อานโก๋ก็โบกมือ นายทหารเก็บปืนแล้วหลบไปอยู่ข้างๆ
ชายชราสวมชุดเครื่องแบบทหารสีเขียว ดูมีอำนาจเหมือนกับเมื่อก่อน เขาเดินเข้ามา ไม่พูดอะไร เงื้อมือขึ้น ฟาดลงบนใบหน้าของลี่จิ่งอย่างแรง จากนั้นกล่าวตำหนิ “สารเลว”
แม้จะเพราะเป็นคนในครอบครัวของลี่โม่อวี่ แต่ลี่จิ่งก็ไม่ได้รับการยอมรับ แต่ในใจของชายชรา ลี่จิ่งก็ยังเป็นหลานของตน ยังไงก็ใช้ชีวิตด้วยกันมาเป็นเวลานานหลายปี
ลี่โม่อวี่เก็บปืนตั้งแต่ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก ผลักลี่จิ่งออกมา เห็นว่าปู่โกรธขนาดนั้น ลี่โม่อวี่ก็ดูออกถึงความรู้สึกชายชรา ยืนนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
สีหน้าของลี่จิ่งก็ไม่ได้ดูดี แม้ว่าจะหนีออกจากตระกูลลี่ไปแล้ว แต่ชีวิตยี่สิบกว่าปีก็ทำให้เขามีความรู้สึกต่อครอบครัวนี้อยู่บ้าง เขาไม่กล้าสบตาดวงตาคมของชายชรา
หลงอี้เซวียนพาชายชุดดำอีกคนออกมา หมอพยาบาลที่รอช่วยเหลืออยู่ก่อนแล้วรีบเข้าไปแก้มัดให้ฉินอีหลินและหลงจิ่นเซวียน
อาการทั่วไปไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง มีเพียงรอยเชือกที่ถูกรัดแน่นก็เท่านั้น ภายใต้สายตาของลี่โม่อวี่ เธอถูกหมอฝีมือของผู้อำนวยการดีไม่กี่ท่านพาเข้าไปยังห้องพักผู้ป่วย ผู้อำนวยการบอก ว่าไม่สามารถให้เธอได้เห็นเหตุการณ์แบบนี้ เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้ายเธอ
หลงจิ่นเซวียนเองก็ถูกเหล่าหมอพยาบาลเข้ามาแก้เชือกให้ ตรวจดูสักพัก เด็กน้อยไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงตกใจเพราะเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นเท่านั้น
เด็กน้อยเห็นว่าคุณปู่และปู่ทวดของตัวเองมากันทั้งหมด เมื่อได้ได้รับความรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาทำให้น้ำตาของเธอไหลพราก จากนั้นเดินโซเซเข้าไปหาลี่อานโก๋ ลี่อานโก๋อุ้มเธอขึ้นมา ปลอบเธออยู่แบบนั้น
ลี่จิ่งและชายชุดดำถูกนายทหารจับเอาไว้ รับการสอบปากคำจากเขา เพราะคู่กรณีของลูกน้องเป็นคนใหญ่คนโต ดังนั้นจึงต้องได้รับการสืบสวนเป็นพิเศษ
ด้านนอกโรงพยาบาลมีรถตำรวจทหารจอดอยู่เกือบร้อยคัน จอดเต็มโรงจอดรถ ทำให้ผู้คนทั่วไปมากมายมารุมล้อม
นายทหารจับลี่จิ่งและชายชุดดำเดินออกมา นักข่าวที่รู้ข่าวอย่างรวดเร็วนั่นพุ่งเข้ามา ตัวแทนเจ้าหน้าที่เข้ามาพูดไม่กี่ประโยคกับพวกเขา ทำให้พวกเขาต้องล่าถอยไปใบหน้าซีดเผือด
“ความลับทางทหาร หากถูกแพร่งพรายออกไปต้องถูกลงโทษด้วยกฎทหาร
เมื่อเอ่ยจบประโยคนั้น เหล่าทหารก็พากันขนย้ายขึ้นรถทหารสีเขียว ออกไปจากตรงนั้น ลี่จิ่งและชายชุดดำถูกแยกขังเอาไว้ในรถกรงขัง
และชายชุดดำอีกคนที่ถูกลี่โม่อวี่ทำให้สลบไป ถูกพาเข้ามาทำการรักษาด้านในโรงพยาบาล นายทหารที่มาเจอเขาถึงขึ้นต้องสูดปาก คิดในใจ ลูกน้องมีกำลังขนาดนี้ ถึงขั้นทำให้เขาต้องอยู่ในสภาพนี้ได้ไม่ธรรมดาเลย
ลี่โม่อวี่พาพ่อและปู่ของเขามายังห้องพักผู้ป่วยชั้นห้า หยางผิงเองก็รู้เรื่องเมื่อผู้อำนวยการพาฉินอีหลินกลับขึ้นมา เมื่อรู้ว่าคนในครอบครัวไม่เป็นอะไรแล้ว เธอจึงไม่ได้ลงไป อยู่ที่นี่ดูแลลูกสะใภ้ของตนเอง
เมื่อเห็นทุกคนเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย หยางผิงค่อยลุกขึ้นยืน รับหลงจิ่นเซวียนมาจากมือลี่อานโก๋ เด็กน้อยถูกผู้ใหญ่ปลอบไม่กี่ประโยค เห็นได้ชัดว่าไม่มีความกลัวขนาดนั้นแล้ว
“ผู้อำนวยการ คนรักของผมเธอเป็นยังไงบ้างครับ”
ลี่โม่อวี่ถามเมื่อเดิมเข้ามา ตอนนี้ในห้องมีเพียงผู้อำนวยการและศาสตราจารย์ที่มีชื่อเสียง
“เธอไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ แต่ต่อไประวังอย่าให้เธอต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้อีก ไม่ดีต่อการฟื้นฟูของเธอครับ” ผู้อำนวยการบอก
เมื่อลี่โม่อวี่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า จากนั้นเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงของฉินอีหลิน มองดวงตาที่ยังคงไร้สติ เขาอดไม่ได้ที่จะโทษตัวเอง
ลี่อานโก๋ยืนอยู่ด้านหลังตบไหล่เขาเบาๆ บอกให้เขาไม่ต้องเสียใจ ยังไงซะครั้งนี้ก็ไม่ได้เกิดเหตุอะไรร้ายแรงมาก นี่เป็นโชคดีในโชคร้าย
ลี่โม่อวี่ลุกขึ้น ถามกับผู้อำนวยการ “อาการของเธอเหมาะที่จะออกจากโรงพยาบาลหรือยังครับ รักษาที่บ้านได้ไหม” หลังจากเรื่องนี้ เขาไม่อยากให้ฉินอีหลินและหลงหมิงเจ๋ออยู่ในโรงพยาบาลต่อไป
เมื่อผู้อำนวยการได้ฟังดังนั้นก็คิดทบทวน เขาเข้าใจความหมายของอีกฝ่าย จากนั้นจึงบอก “สถานการณ์ของคนไข้ไม่เหมาะที่จะรักษาต่อในโรงพยาบาลแล้ว กลับไปรักษาต่อที่บ้านก็เป็นวิธีที่ดีครับ”
ได้ยินผู้อำนวยการบอกแบบนั้น ลี่โม่อวี่ก็พยักหน้า สามารถทำให้คนรักและลูกไม่ต้องตกอยู่ในอันตราย เขาก็สามารถปล่อยมือไปจัดการเรื่องของตัวเอง
เมื่อบอกว่าจะทำก็ทำเลย แต่เพราะฉินอีหลินพึ่งถูกช่วยออกมา ครอบครัวของลี่โม่อวี่ต่างก็มาเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาลจนถึงบ่าย ค่อยพาฉินอีหลินและหลงหมิงเจ๋อที่ยังคงสลบไสลกลับบ้าน
ผู้อำนวยการเองก็บอกว่าตัวเองจะไปตรวจที่บ้านตระกูลลี่ตามเวลาทุกวัน ให้พวกเขาวางใจได้
เดิมกานเคลื่อนย้ายส่งทั้งสองให้กลับไปอย่างปลอดภัยนั้นมีความยุ่งยากเล็กน้อย แต่เมื่อนึกถึงลินคอร์นที่หลงอี้เซวียนขับมา ความยุ่งยากก็หมดไป คนไข้ทั้งสองถูกพากลับบ้านตระกูลหลงได้อย่างปลอดภัย
เมื่อมาถึง ฉินอีหลิน หลงหมิงเจ๋ออยู่ในห้องโดยมีหยางผิง หลงอี้เซวียนและหลงหมิงเจ๋ออยู่ดูแล ส่วนลี่โม่อวี่กับพ่อของเขา อีกทั้งยังมีลี่หยินหูอีกด้วยที่พากันเดินเข้าห้องหนังสือไปเงียบๆ
ประตูห้องหนังสือถูกลี่โม่อวี่ปิดลง ชายทั้งสามนั่งลงที่โซฟาเงียบๆ แม้เรื่องในวันนี้จะจบลงโดยสงบ แต่ดูท่าแล้วคุณปู่คงไม่ยอมปล่อยให้มันจบไปง่ายๆแบบนี้แน่
