บทที่ 411 ล้างตระกูลหลี่ออกจากตี้ตูให้สิ้นซาก
ลี่โม่อวี่ไปเยี่ยมฉินอีหลินและหลงหมิงเจ๋อ เพราะแม่กับพี่ชายกลับมา หลงจิ่นเซวียนเองก็ดีใจเป็นพิเศษ
มองดูคนรักของตัวเองอีกครั้ง ลี่โม่อวี่ก็แบกของ แล้วมุ่งตรงไปยังสนามยิงปืนของกองทัพ
เขาไม่ได้ขับรถของตัวเองไป แต่ออกไปโบกรถแท็กซี่ บอกที่อยู่กับคนขับแล้วก็นั่งไม่พูดไม่จา
สนามยิงปืนอยู่เขตชานเมืองของตี้ตู คนที่มารอรับเขาคือคนที่รับโทรศัพท์คนนั้น ก็คือชิงเสวียนนั่นเอง เมื่อมองเห็นลี่โม่อวี่ ชิงเสวียนก็เข้าไปรับ
“ตามผมมา” ชิงเสวียนไม่ได้พูดอย่างอื่น เขาพาลี่โม่อวี่ตรงไปยังสนามยิงปืน
พื้นที่ของสนามนั้นกว้างมาก สามารถมีพื้นที่ชานเมืองที่กล้างใหญ่ขนาดนี้ได้ก็คงจะมีแต่กองทัพเท่านั้น
มองเห็นปืนที่ลี่โม่อวี่เตรียมมา ชิงเสวียนจึงบอก “ในเมื่อคุณเตรียมปืนมาแล้ว งั้นก็คงไม่ต้องให้ที่นนี่เตรียมให้แล้ว คุณต้องการระยะเท่าไหนที่นี่มีหมด”
ลี่โม่อวี่ได้ยินดังนั้นก็มองออกไปยังสนามกว้าง ไกลสุดคือระยะ2700เมตร นี่คือระยะไกลสุดยอดของปืนไรเฟิลอันดับต้น ๆ ของโลก มีเพียง MK60 ที่เขานำมาเท่านั้นที่สามารถยิงระยะนี้ได้
“ครับ ไม่ต้องสนใจผมหรอก ถ้ามีอะไรเดี๋ยวผมบอกเอง” เห็นว่าชิงเสวียนยังคงยืนอยู่ข้างๆ ลี่โม่อวี่จึงบอก
“ผมแค่อยากเห็นฝีมือการยิงปืนของคุณ” ชิงเสวียนบอกถึงความประสงค์ของตนเอง สนามแห่งนี้นอกจากลุงที่มาเฝ้าก็ไม่มีใครอื่นแล้ว
ลี่โม่อวี่หัวเราะ ในเมื่ออีกฝ่ายอยากเห็น เขาจึงหยิบปืนของตัวเองออกมาจากกระเป๋า
“MK60” หลังจากที่ชิงเสวียนเห็นมัน เขาก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ พร้อมกับสีหน้าตระหนกอย่างชัดเจน
ถ้ารู้ว่าทั้งเมืองตี้ตูยังมีมันไม่กี่กระบอก แถมยังถูกกองทัพแต่ละที่หวงยิ่งกว่าสมบัติล้ำค่าซะอีก
ลี่โม่อวี่หัวเราะ เขารู้ว่าของที่ซือเซี่ยส่งมานั้นไม่ธรรมดาแน่นอน จากท่าทางของชิงเสวียนก็รู้แล้ว
ลี่โม่อวี่ปรับไรเฟิลให้เป็นมาตรฐานอย่างเชี่ยวชาญ ตรวจสอบความแม่นยำ นี่คือความรู้เบื้องต้นที่นักแม่นปืนทุกคนต้องมี
เห็นความเชี่ยวชาญของอีกฝ่าย ชิงเสวียนก็ประหลาดใจ จากนั้นเขาเห็นลี่โม่อวี่วางปืนไว้กับไหล่ ด้านในไม่มีกระสุน
ปืนหนักมาก แต่เมื่อวางบนไหล่ของลี่โม่อวี่ กลับไม่มีการสั่นไหวแม้แต่น้อย เขาส่องกล้องเล็งตำแหน่งเป้าหมาย เขายืนมองอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ ไม่ได้ยิง
ชิงเสวียนยืนอยู่ตรงนั้นไม่พูดอะไร ชายแก่ที่อยู่ตรงนั้นเมื่อเห็นท่าทางของลี่โม่อวี่ ดวงตาก็เผยความตกใจออกมา
นานแล้วที่เขาไม่ได้เห็นท่าทางที่ได้มาตรฐานแบบนี้ จำได้ว่าครั้งที่แล้วคือสมัยที่ผู้อำนวยการลี่มายิงเป้าที่นี่เมื่อยังหนุ่ม
ลี่โม่อวี่ยืนท่าทางแบบนั้นอยู่เกือบสิบนาที จนเขารู้สึกว่าปวดที่ไหล่แล้วจึงวางมันลง
ชิงเสวียนไม่ได้เข้าไปรบกวน เขาเห็นลี่โม่อวี่หยิบกระสุนออกมาจากกล่องกระสุนหนึ่งนัดแล้วใส่ลงไป
ลี่โม่อวี่มองไปที่เป้าไกล ดวงตาจ้องเขม็ง จากนั้นตัดสินใจเลือกเป้าที่มีระยะ 2700เมตร เขาคิดในใจว่าในเมื่ออยากท้าทายก็เริ่มจากเป้าไกลที่สุดก่อน เขามั่นใจในตัวเขาเอง
ชิงเสวียนมองเห็นสายตาของลี่โม่อวี่ อดที่จะตกใจไม่ได้ เขาคงไม่คิดจะยิงเป้านั้นใช่ไหม เพราะเป้านั้นเป็นระยะไกลที่สุด ดังนั้นทุกคนจึงเรียกมันว่าเป้าราชา
ลี่โม่อวี่สูดหายใจลึก ยกปืนขึ้นมาอีกครั้ง วางไว้บนไหล่ของตนเอง สายตามั่นคงส่องผ่านกล้องจ้องตรงไปยังเป้าราชา
ลี่โม่อวี่สัมผัสได้ถึงความเร็วลมและความชื้น จัดการการหายใจของตัวเอง ปล่อยวางสิ่งรบกวนทุกอย่าง ตั้งสมาธิให้มั่น ราวกับหลอมรวมปืนและตัวตนของเขาให้เป็นอันหนึ่งอันเดียว
ชิงเสวียนและชายชราจ้องมองไม่กะพริบตา ทั้งสองมีความรู้ดี มองเห็นท่าทางของลี่โม่อวี่ อดไม่ได้ที่จะตกใจ คนและปืนหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
ลี่โม่อวี่ไม่ได้เล็งนานดังที่เขาคิด เล็งให้มั่นไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำเขาก็ยิงออกไป
“ปัง” เสียงดังขึ้น เสียงไรเฟิลดังสนั่นไปทั่วสนาม
ลี่โม่อวี่วางปืนในมือลงเบาๆ หน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กซึมออกมา ดูเหมือนว่าในระยะไกลเท่านี้นั้นจะเป็นการท้าทายมากสำหรับเขา
ชิงเสวียนรอไม่ไหวรีบยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมา มองไปทางนั้น พบว่าเป้าราชาที่มีระยะไกลถึง2700เมตรนั้นมีรอยกระสุนอยู่ตรงกลางเป้า
ชิงเสวียนลมหายใจเย็นเยียบ ตกใจอยู่ในใจ
ถ้ารู้ว่า เป้าราชาตั้งแต่สร้างสนามมายังไม่เคยมีใครยิงได้ วันนี้กลับถูกคนที่ไม่ได้เป็นทหารยิงมันได้แล้ว แถมยังเข้าเป้าสิบคะแนนด้วยความแม่นยำ
ชายแก่ที่นั่งรอดูเมื่อได้เห็นผลที่ได้ รีบลุกขึ้นยืน ใบหน้าไม่อยากจะเชื่อมองไปที่ลี่โม่อวี่ อุทานอยู่ในใจ เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
จากนั้นลี่โม่อวี่ที่ตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้ ยังไม่หันกลับไปมองเป้านั้นอีก มองท่าทางมั่นใจของเขา คล้ายกับว่ารู้อยู่แล้วว่าตนจะไม่มีวันพลาด
ชิงเสวียนและชายชราค้นพบในจุดนี้ การประเมินในตัวลี่โม่อวี่เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งระดับ ในความประทับใจนั้นไม่มีใครเทียบเขาได้ เซียนแม่นปืนยังต้องชื่นชมเขา
“คุณอยากลองเข้าร่วมกองทัพหน่อยไหม”
ชิงเสวียนเกิดความรักในตัวเขา เมื่อพูดจบก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเป็นลูกของนายพลเก่า จึงกระอักกระอ่วนขึ้นมา
ลี่โม่อวี่กำลังวางปืนหนักลงในกระเป๋าอีกครั้ง เมื่อได้ยินดังนั้น จึงยิ้มเป็นมิตรให้เขา “ไม่ล่ะครับ กองทัพมีขอบเขตมากเกินไป ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนั้น”
ชิงเสวียนพอคาดเดาคำตอบเขาได้ แต่เมื่อได้ยินกับหูก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียดาย พยักหน้าเงียบๆ
ชายชราที่อยู่ด้านข้างได้ยินบทสนทนานั่น ก็หัวเราะขึ้น ฝีมือดีขนาดนี้จะมายอมจบอยู่ที่กองทัพได้อย่างไร มีเพียงอาชีพเดียวที่จะเหมาะกับเขานั่นคือนักฆ่า
เมื่อคิดดังนั้น ถ้าหากลี่โม่อวี่ถือปืน ยืนอยู่สักที่ห่างจากคุณในระยะ 2700 เมตร ก่อนตายคุณคงไม่มีโอกาสได้รู้ถึงรูปร่างหน้าตาของเขา น่ากลัวจริงๆ
“ที่นี่มีที่พักไหมครับ ผมอยากอยู่ที่นี่สักระยะ” ลี่โม่อวี่จัดการเก็บของเรียบร้อยแล้วจึงถาม
“มีครับ ถ้าคุณไม่รังเกียจก็พักอยู่กับผมก็ได้ ห้องผมว่างอยู่” ชายแก่ที่ไม่รู้เดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ยขึ้น
“งั้นต้องรบกวนด้วยนะครับ”
ลี่โม่อวี่บอกขอบคุณ ชายแก่จึงหัวเราะและไม่ได้เอ่ยอะไร เขาชอบเด็กหนุ่มที่ไม่มีไม่ได้ถ่อมตัวหรือแข็งกระด้างเกินไปนั้นจริงๆ
เขาหันไปหาชิงเสวียนแล้วบอก “เด็กน้อย เด็กหนุ่มคนนี้ก็ให้พักอยู่กับฉันนี่แหละ นายคงไม่ปฏิเสธใช่ไหม
“ท่านเหลย ดูท่านพูดสิ โม่อวี่อยากอยู่ก็อยู่สิครับ”
ท่าทางเคารพของชิงเสวียนที่มีต่อชายแก่ ดูเหมือนเขาจะมีฐานะที่ไม่ธรรมดาเลย
เมื่อตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ลี่โม่อวี่ก็ถือกระเป๋าเดินเข้าบ้านชายแก่ไป จากนี้ต่อไปก็ฝึกฝนทุกๆวัน เขายังอยากฝึกให้คุ้นชินทุกรอบด้าน
ลี่โม่อวี่ให้สาบานกับตนเอง เขาต้องล้างตระกูลหลี่ออกจากเมืองตี้ตูให้สิ้นซาก
