บทที่ 410 พอใจที่สุด
หลงหลิงในตอนนี้สวมชุดกระโปรงสีขาว สวยงามเป็นพิเศษ และความสวยงามของเธอนั้นยิ่งทำให้คนตกตะลึง
เธอนอนอยู่บนพื้นหญ้า พิงอยู่ในอ้อมแขนของอ้ายหลุน อ้ายหลุนยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิม ยังไงซะเขาก็เป็นถึงซูเปอร์สตาร์นานาชาติ
“อ้ายหลุน คุณว่าอีหลินเธอจะกลับมาเป็นปกติได้ไหม” หลงหลิงถามอย่างกังวล
อ้ายหลุนมองเธอพลางปลอบโยน “วางใจเถอะ มีโม่อวี่คอยดูแลอยู่ข้างๆ เธอจะไม่เป็นไร”
“อืม”
หลงหลิงพยักหน้า เธอนับถือพี่เขยเธอจริงๆ ตอนนั้นสามารถพาลูกน้องมากมายมาช่วยพวกเธอได้ และยังทำลายแล็บวิจัยนั่น ร้ายกาจมากจริงๆ
เมื่อเปรียบเทียบความหวาน ลี่โม่อวี่กับฉันอีหลินนั่นแย่นิดหน่อย ตอนนี้ทั้งคู่นั่งอยู่ในสนามหญ้าในบ้านของตัวเอง ลี่โม่อวี่พาฉินอีหลินออกมา
คนหลังนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ ไม่พูดอะไร ดวงตาว่างเปล่ามองออกไปไกล
แต่วันนี้ลี่โม่อวี่ดีใจมาก เพราะเมื่อสักครู่หลงเซี่ยวเทียนโทรมา บอกเขาว่ายาต้านไวรัสYได้วิจัยออกมาแล้ว ตอนนี้กำลังทำการทดลอง อีกไม่นานก็จะสามารถใช้กับทั้งสองคนได้แล้ว เพราะเหตุนี้จึงทำให้ลี่โม่อวี่ดีใจมาก
เมื่อเทียบกับพระอาทิตย์ที่กำลังตกในประเทศ M ตอนนี้ที่จีนท้องฟ้าอากาศปลอดโปร่ง สดใสมาก
“อีหลิน เดี๋ยวคุณก็จะหายแล้ว “ ลี่โม่อวี่บอกยิ้มๆ สายตาเต็มไปด้วยความรัก
ฉินอีหลินไม่ได้ตอบกลับ ลี่โม่อวี่เอนตัวพิงเก้าอี้ไม้ ดวงตาคมลึกมองไปยังท้องฟ้า ครั้งนี้เขากลับมาอยู่กับอีหลิน เพราะเขาคุยกับซือเซี่ยแล้วถึงเรื่องของสามวันหลังจากนี้ ในสามวันนี้ต้องเตรียมตัวให้ดี
ยังไงซะอีกฝ่ายคือคนสำคัญของตระกูลหลี่ ถึงตอนนั้นบอดี้การ์ดที่คุ้มกันคงจะมีไม่น้อย แม้การลอบสังหารจะยาก แต่ลี่โม่อวี่มั่นใจในฝีมือของตัวเอง ดังนั้นจึงรับหน้าที่ เขาต้องทำหน้าที่นี่ให้สำเร็จ
“คุณชายครับ มีคนมาหาครับ”
เสียงพ่อบ้านดังขึ้นมาจากที่ไกลๆ ด้านข้างของเขามีซือเซี่ยและซือเอ๋อที่ท้องกำลังนูนขึ้นเล็กน้อย
ลี่โม่อวี่มองเห็นซือเซี่ย ทั้งสองมองหน้ากันยิ้มๆ ซือเอ๋อมองเห็นฉินอีหลินที่นั่งเหม่อลอยอยู่ด้านข้าง จึงเดินเข้ามาช้าๆ
“อีหลินเธอยังจำฉันได้หรือเปล่า” ซือเอ๋อถามอย่างร้อนใจ แต่ไม่มีใครตอบกลับมา
ซือเอ๋อเกาหัวกระอักกระอ่วน ลี่โม่อวี่รีบยกเก้าอี้มาเพิ่มอีกสองตัว ซือเซี่ยส่งสายตาให้เขา จากนั้นทั้งสองก็เดินจากไป เดินมาอยู่อีกฝั่ง
ซือเอ๋ออยู่คุยเป็นเพื่อนอีหลิน แม้อีกคนจะไม่ได้พูดอะไร แต่สำหรับซือเอ๋อแล้ว ได้อยู่กับเพื่อนรักของเธอก็เพียงพอแล้ว
ทั้งสองย้ายเก้าอี้ไม้มานั่ง ไม่รู้ลี่โม่อวี่เอาชุดน้ำชามาจากไหน เริ่มชงชาเลียนแบบท่าทางของคนแก่
ซือเซี่ยมองอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร นั่งดูลี่โม่อวี่ชงชาเงียบๆ
“เลือกสถานที่ฝึกซ้อมเรียบร้อยหรือยัง” ลี่โม่อวี่ยื่นถ้วยชาที่พึ่งชงร้อนๆส่งมาให้ เอ่ยถาม
รับชามา ซือเซี่ยลองชิมไปหนึ่งอึก หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย จากนั้นบอก “สถานที่ฝึกคงต้องพึ่งนาย”
“พึ่งฉัน”
ลี่โม่อวี่แปลกใจ จากนั้นก็มีท่าทีเข้าใจ ในตี้ตูจะหาที่ฝึกยิงปืนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย คงต้องพึ่งพ่อตัวเองถึงจะหามันได้
“นายจะไปเองจริงๆเหรอ” ซือเซี่ยอดถามไม่ได้
“อืม นอกจากฉันแล้วคนอื่นคงทำไม่ได้ และฉันไว้ใจแค่ตัวเองเท่านั้น”
ท่าทางของลี่โม่อวี่ไม่ได้พูดเล่น ซือเซี่ยเห็นดังนั้นจึงพยักหน้า
สามวันหลังจากนั้น แผนการลอบทำร้ายผู้นำตระกูลหลี่ได้กำหนดเรียบร้อยแล้ว ถึงตอนนั้นพวกเขาจะเลือกตึกสูงสองฝั่งถนน ให้ลี่โม่อวี่ใช้ไรเฟิลสังหารอีกฝ่าย
แผนการนี้แม้โอกาสประสบผลสำเร็จอาจจะไม่สูงมาก แต่ทั้งสองก็ไม่อยากจะทิ้งโอกาสไป
ทั้งสองไม่พูดเรื่องแผนการแล้ว นานๆทีพวกเขาทั้งสี่คนจะได้มาอยู่พร้อมหน้า ชายหนุ่มทั้งสองแน่นอนว่าจะไม่เมินเฉยผู้หญิงของตัวเอง
“จริงสิ โม่อวี่ เมื่อไหร่คุณกับอีหลินจะแต่งงาน” ซือเอ๋อถามยิ้มๆ
ลี่โม่อวี่หัวเราะ จากนั้นบอก “ใกล้แล้ว อย่างมากก็หนึ่งเดือน”
เขาอยากรอให้อีหลินหาย จากนั้นมอบงานแต่งงานที่สมบูรณ์แบบให้กับเธอ
มองเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรักที่ลี่โม่อวี่มอบให้ฉินอีหลิน ซือเอ๋อก็ดีใจแทนเพื่อนสนิทของตัวเอง
เดิมอยากชวนซือเซี่ยทั้งสองทานข้าวด้วยกัน แต่ซือเอ๋อต้องกลับไปบำรุงครรภ์ ลี่โม่อวี่จึงไม่ได้รั้งเอาไว้
ส่งซือเซี่ยแล้ว ลี่โม่อวี่ส่งอีหลินให้หยางผิงดูแล จากนั้นเขาเดินมาที่ห้องหนังสือของลี่อานโก๋
แม้ว่าจะเป็นนายพล มีงานมากมาย แต่ส่วนใหญ่ลี่อานโก๋ก็ชอบอยู่ที่บ้าน อยู่กับครอบครัว
“โม่อวี่ มีอะไร มีธุระเหรอ” เมื่อมองเห็นลี่โม่อวี่เดินเข้ามา เขาจึงถาม
ลี่โม่อวี่นั่งลงแล้วถาม “พ่อครับ ผมมีเรื่องรบกวน”
“เรื่องอะไร พูดมาสิ ถ้าพ่อช่วยได้พ่อก็จะช่วย”
“ผมอยากยืมสนามยิงปืนพ่อหน่อย”
“ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เดี๋ยวฉันเอาเบอร์โทรให้ แกโทรหาเขาก็พอแล้ว” จากนั้นก็เอาเบอร์โทรศัพท์ให้ลี่โม่อวี่ไป
ลี่อานโก๋ไม่ถามอะไรก็รับปากแล้ว อีกคนนั้นรู้สึกขอบคุณมาก เขาตัดสินใจ ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องปกป้องคนในครอบครัวให้ได้
ลี่โม่อวี่ปิดประตู เดินออกมา
เมื่อเขาจากไปแล้ว ลี่อานโอ๋จึงยิ้ม คนที่ส่งข่าวลับคนนั้นเป็นเขาเองที่สั่งให้รองนายพลจางส่งไป
ลี่โม่อวี่ได้เบอร์โทรไป ก็ไม่ลังเล รีบโทรออกไปทันที
“ฮัลโหล ไม่ทราบว่าคุณคือ…” เสียงชายหนุ่มดังเข้ามา
“ผมคือลี่โม่อวี่ อยากยืมใช้สนามยิงปืนของพวกคุณหน่อยครับ” ลี่โม่อวี่ตอบกลับไป ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นมาก
อีกฝ่ายชะงักไปอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะบอก “คนที่ท่านนายพลส่งมาใช่ไหมครับ ได้ครับเดี๋ยวผมจัดการให้ คุณมาได้ตลอดเวลาเลย” จากนั้นก็บอกที่อยู่ให้กับเขา
“ขอบคุณครับ” ลี่โม่อวี่พูดจบก็วางสาย เสียงของอีกฝ่ายคุ้นมาก แต่เขานึกไม่ออกว่าเป็นใคร แต่ก็ไม่ได้นึกอีก
ในตอนนั้นพ่อบ้านก็ถือกระเป๋าสีดำเดินเข้ามา นี่คือปืนที่ซือเซี่ยตั้งใจนำเข้ามาจากต่างประเทศให้เขาโดยเฉพาะ
ไรเฟิล MK60 ปืนไว้สำหรับซุ่มยิงจากต่างประเทศ ยิงได้ในระยะ 2500เมตร ยิ่งไปกว่านั้นยังส่งผลต่อร่างกายมนุษย์โดยเกิดรุมกว้างคล้ายกับปืนใหญ่
ลี่โม่อวี่รับกระเป๋ามา ปิดประตูห้อง ในกระเป๋ามีปืนยาวนอนอยู่ เพียงแค่มองก็เกิดความรู้สึกเย็นยะเยือก
ลี่โม่อวี่เผยแววตาพึงพอใจ สัมผัสตัวปืนเบาๆ ความเย็นที่มือทำให้เขาเกิดความมั่นใจในการลอบสังหารในอีกสามวันข้างหน้า
ในกระเป๋ายังมีกล่องกระสุน ใช้กับ MK60โดยเฉพาะ มีทั้งหมด50นัด ดูเหมือนราคากระสุนก็คงแพงมาก
ลี่โม่อวี่นำปืนเก็บเข้ากระเป๋าอีกครั้ง สำหรับปืนนี้เขาพอใจอย่างมาก
เมื่อตรวจดูเรียบร้อยแล้ว เขาก็เปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกายสีดำทั้งตัว ลี่โม่อวี่จับกล่องสีดำนั้นอีกครั้ง ดวงตาวาววับ
