บทที่ 357 ช่วยหยุนเหลา
หยุนเหลาในตอนนี้ ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อนที่ลู่เฉินเห็น
ในเวลานี้หยุนเหลาที่ถูกเซียวอันยี่กักขังเป็นเวลานาน เหมือนกับคนแก่ที่กำลังจะตาย ดวงตาของเขาว่างเปล่าลมหายใจของเขาอ่อนแอ และเขาอาจตายได้ตลอดเวลา
เมื่อเห็นท่าทางที่น่าสังเวชของหยุนเหลาใจของลู่เฉินก็เริ่มสั่น และมีการอยากฆ่าที่รุนแรงขึ้น
เช่นเดียวกับที่เสี่ยวต้าเผิงเป็นผู้ดูแลของเสี่ยวอันอี้ หยุนเหลาก็เป็นผู้ดูแลของลู่เฉิน และแม้แต่ศิลปะการต่อสู้ของลู่เฉิน และทักษะต่างๆของเขาก็ได้รับการสอนโดยหยุนเหลา ตั้งแต่เขายังเด็ก
เขาควรจะเรียกนายหยุนว่าอาจาร์ย แต่หยุนเหลาปฏิเสธไม่ให้เรียก
ดังนั้นพวกเขาจึงกลายเป็นความสัมพันธ์ระหว่างครูและเพื่อน
และเพราะเรื่องของเขาทำให้หยุนเหลาถูกบ้านเสี่ยวตีเช่นนี้ และลู่เฉินได้ตัดสินให้บ้านเสี่ยวได้ตายดีแน่
“ไอ่น้อง ฉันรู้ว่าเขาเป็นครูของคุณ ถ้าคุณต้องการช่วยเขา คุณควรคุกเข่า มิฉะนั้นฉันจะหักคอของเขาตอนนี้!” เสี่ยวอันอี้ขู่อีกครั้ง
หยุนเหล่าส่ายหัวให้ลู่เฉิน ห้ามคุกเข่าเด็ดขาด
“ จะทำไหม?” เสี่ยวอันอี้ตะคอกเสียงเข้มจับมือของหยุนเหลาแน่นอีกครั้ง
“พอได้แล้ว!”
ความตั้งจะฆ่าปรากฏขึ้นในดวงตาของลู่เฉิน แต่เมื่อเห็นหยุนเลาเจ็บปวด หัวใจของเขาก็จมลงและเขายอมคุกเข่าลงช้าๆ
ในขณะนี้ขณะที่เท้าของลู่เฉินกำลังจะคุกเข่าลงบนพื้นทันใดนั้นก็มีเสียงคำว่า “เจี่ยว” และกระสุนทะลุด้านหลังศีรษะของเสี่ยวอัน
ลู่เฉินเงยหน้าขึ้น และพบว่าเป็นเสี่ยวจิง
เสี่ยวจิงใช้ปืน และเมื่อกว่าเสี่ยวอันอี้รู้ตัว ก็หลบไม่ทันแล้ว เลยถูกยิงเข้าที่ศีรษะโดยตรง
เมื่อเห็นเช่นนี้ลู่เฉินก็รีบวิ่งไปหาหยุนเหลา
เสี่ยวจิงยิงปืนใส่เสี่ยวต้าเผิงหลายนัด
เสี่ยวต้าเผิงสามารถหลบกระสุนได้ แต่ในเวลานี้ความคิดทั้งหมดของเขาอยู่ที่ร่างกายของเสี่ยวอันอี้ เมื่อเขาตอบสนองเขาไม่สามารถหลบกระสุนได้เช่นกัน แต่เขาไม่โดนจุดสำคัญ
นี้เสี่ยวจิงจงใจจะไว้ชีวิต ไม่งั้นนัดเดียวก็ตายแล้ว
ลู่เฉินดูหยุนเหลา และพบว่าหยุนเหลาถูกวางยาพิษ ทำให้ไม่สามารถพูดได้ในตอนนี้
“พี่เฉิน คนพวกนี้จะทำไง?” เสี่ยวจิงถาม
“ฆ่าหมด ปล่อยให้ซ่งไห่จัดการศพเอง” ลู่เฉินพูดอย่างเย็นชา
“ ลู่เฉิน แกจะฆ่าฉันไม่ได้!” เสี่ยวต้าเผิงรีบร้องขอความเมตตา
“ เหตุผล?” ลู่เฉินมองเสี่ยวต้าเผิงอย่างแดกดัน
“เพราะแกได้ฆ่าเสี่ยวอันอี้ไปแล้ว ถ้าแกฆ่าฉันอีกครั้งตระกูลเสี่ยวของเราจะต้องตายไปพร้อมกับแกอย่างแน่นอน!” เสี่ยวต้าเผิงขู่
“จริงเหรอ ฉันกลัวมากเลย งั้นก็มาลองดูกัน”
ลู่เฉินหัวเราะเยาะดึงปืนเก็บเสียงออกมาและยิงเสี่ยวต้าเผิงที่ศีรษะ
ดวงตาของเสี่ยวต้าเผิงเบิกกว้าง เขาไม่อยากเชื่อ ว่าเขาต้องมาตายแบบนี้
ขนาดตายยังไม่อยากมองเลย
หลังจากฆ่าเสี่ยวต้าเผิงลู่เฉินก็ไม่หยุด แต่กลับยิงสมาชิกตระกูลเสี่ยวจำนวนนับโหลที่พื้น
ตระกูลเสี่ยวกล้าที่จะทำให้หยุนเหลาเป็นแบบนี้ สำหรับเขาแล้วพวกมันต้องตาย
หลังจากที่ลู่เฉินยิงกระสุนแล้ว ก็มีอีกสองสามคนที่เห็นมันและลุกขึ้นวิ่งออกจากวิลล่า
น่าเสียดายที่ความเร็วของพวกมันจะเร็วกว่ากระสุนได้ไง?
ยิ่งไปกว่านั้นเสี่ยวจิงยังคงเป็นราชาหน่วยรบพิเศษที่แท้จริง ไม่กี่คนสุดท้ายในตระกูลเสี่ยวก็จมไปในกองเลือด
เสี่ยวจิงหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาซ่งไห่
เขาอธิบายสถานการณ์จากนั้นวางสายโทรศัพท์และส่งตำแหน่งให้ซ่งไห่
ลู่เฉินโทรหาหลินตงและขอให้เขาขับรถไปที่วิลล่า
ไม่กี่นาทีต่อมาหลินตงขับรถมาจอดหน้าลู่เฉินและลู่เฉินช่วยหยุนเหลาขึ้นรถ
หยุนเหลาถูกวางยาพิษและเขาไม่รู้ว่าพิษอะไร เขาจึงต้องไปโรงพยาบาลเพื่อล้างพิษ
หลังจากมาถึงโรงพยาบาลแพทย์ได้ตรวจหยุนเหลาโดยเร็วที่สุด แต่ลู่เฉินรู้สึกโล่งใจที่พิษชนิดนี้ไม่ร้ายแรงโดยไม่ต้องล้างพิษแพทย์บอกว่าสามารถรักษาให้หายได้มีเซรุ่มล้างพิษ แต่ต้องพักไม่กี่วัน
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้แพทย์ตกใจก็คือหลังจากที่พวกเขาให้เซรุ่มล้างพิษหยุนเหลาเพียงครึ่งชั่วโมงต่อมาหยุนเหลาก็กลับมาเป็นปกติ
หยุนเหลาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้และร่างกายของเขาแข็งแกร่งกว่าคนหนุ่มสาวหลายคนหลังจากฝึกฝนมาหลายสิบปี
หลังจากละลายสารพิษแล้ว เขาก็เริ่มฟื้นตัวอย่างช้าๆ
ทันทีที่ความแข็งแกร่งของเขากลับคืนมา หยุนเหลารู้สึกดีมาก
“ เขาเป็นนักศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงมีร่างกายแบบนี้” เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของหมอลู่เฉินอธิบาย
“ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้จะเหมือนในนิยายศิลปะการต่อสู้หรอ?” พยาบาลสาวสวยถามด้วยความประหลาดใจ
“ก็ประมาณนั้น” ลู่เฉินยิ้มแล้วขอบคุณหมอสองสามคนถัดไปและพาหยุนเหลาออกจากโรงพยาบาล
หลังจากขึ้นรถลู่เฉินก็ถามอย่างสงสัย: “หยุนเหลาทำไมคุณถึงตกอยู่ในมือของตระกูลเสี่ยว?”
นักศิลปะการต่อสู้ของตระกูลเซี่ยวสามารถเห็นได้ว่าความแข็งแกร่งโดยรวมของตระกูลเซี่ยวนั้นไม่แข็งแกร่งและด้วยพื้นฐานการฝึกฝนของหยุนเหลาพวกเขาจะไม่สามารถเอาชนะตระกูลเซียวได้อย่างแน่นอน
“เฮ้ อย่าพูดอะไรเลย ฉันติดอยู่ในกับดักของพวกเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ” หยุนเหลาถอนหายใจ
“ปีที่แล้วเสี่ยวจือหยินบอกว่าเขาอยากจะท้าทายฉัน ฉันเลยสัญญากับเขาฉันไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะวางยาพิษในชาฉัน เป็นเพื่อนกับเขามานานหลายสิบปีฉันไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะกลายเป็นทาสของตระกูลเสี่ยว”หยุนเหลากล่าว
“เสี่ยวจือหยิน?”ลู่เฉินพูดไม่ออกเล็กน้อย “คุณไม่ได้ดูตอนที่ฉันเข้าร่วมการแข่งขันการพนันในจงไห่เมื่อสองสามเดือนก่อนหรือไม่ เสียวจือหยินไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันแล้วจะท้าทายคุณได้อย่างไร”
“โอ้ตอนนั้นฉันไม่รู้เกี่ยวกับเกมของคุณถ้าฉันรู้ฉันจะเดาได้อย่างแน่นอนว่า เสี่ยวจือหยินต้องมีแรงจูงใจแอบแฝง” หยุนเหลาถอนหายใจ
ถ้าเขารู้ในเวลาที่การเดิมพันหินของเสี่ยวจื่อหยวนไม่สามารถชนะได้โดยลู่เฉินและเสี่ยวจื่อหยวนกำลังจะท้าทายเขาก็จะต้องมีปัญหา
“ช่างมันเถอะ บเานเสี่ยวปล่อยให้แันจัดการเอง ถ้าฉันมีเวลา พวกเขาตายแน่” ลู่เฉินส่ายหัวและพูด
“ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับกองกำลังปัจจุบันของนาย พวกเขาทำได้ดี แต่อย่าสังหารมากเกินไปมิฉะนั้นจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของนาย” หยุนเหลากล่าว
“ต่อหน้าความแข็งแกร่งอย่างแท้จริงชื่อเสียงก็ไม่มีอะไร เมื่อฉันฆ่าเสี่ยวเบซิงได้แล้วและวันนี้ฉันฆ่าคนในตระกูลเสี่ยวไปมากมาย ดังนั้นฉันจะไม่ปล่อยมันไปอีก” ลู่เฉินส่ายหัว
“อือ ก็ใช่ แต่พ่อของคุณรู้สึกหดหู่ใจมาหลายวันเมื่อเขารู้ว่าคุณฆ่าเสี่ยวเบชิง” หยุนเหลาพยักหน้าและกล่าว
“คุณรู้ไหมว่าพ่อของฉันอยู่ที่ไหน?” ลู่เฉินมองไปที่หยุนเหลา เขาถามลู่จงเมื่อหนึ่งปีก่อน แต่ลู่จงบอกว่าเขาไม่รู้เขาก็พูดไม่ออกเหมือนกันเมื่อได้ยินสิ่งที่หยุนเหลาพูด ไม่ว่าจะเป็นพ่อของเขาหรือ หยุนเหลาต้องติดตามเขามาตลอดแน่ๆ
