บทที่ 478 ขีดจำกัดอันสูงสุด
“หลีกทางหน่อย อย่างขวางทาง ส่งตัวพวกเขาไปรักษาตัวที่ยานอวกาศซี-หวั้งก่อน พวกเขายังมีชีพจรอยู่!”
บุคลากรทางการแพทย์หลายคนส่งเสียงตะโกนดังลั่น พร้อมทั้งกั้นบรรดาญาติพี่น้องหลบไปอีกทาง
จากนั้นคนงานทุกคนก็ถูกดึงออกมาพร้อมทั้งส่งขึ้นรถทันที
ทว่าพวกเขาจะเป็นหรือตาย ไม่มีใครรู้ได้จริงๆ
“กัปตัน เหลือเวลาแค่อีกสองชั่วโมง ดาวเคราะห์น้อยใกล้พุ่งชนเข้ามาทุกขณะแล้ว ถ้ายังถ่วงเวลาไปอีกนิด ตัวยานอวกาศซี-หวั้งจะพุ่งขึ้นท้องฟ้าก็คงได้รับผละกระทบไปด้วย”
เวลานั้นเอง ลู่เฉินได้โทรศัพท์วิดีโอคอลมาหาต้าติงเฉิง
ลู่เฉินตะลึงไปชั่วขณะ เพราะว่าคนงานที่ถูกฝังทั้งเป็นเพิ่งจะขึ้นมาได้หนึ่งร้อยกว่าคนเอง หัวใจของเขารุ่มร้อนไปด้วยความโกรธ
เขาเองก็ไม่รู้ว่าความโกรธเช่นนี้มันมาจากไหน มันเป็นความรู้สึกที่โกรธแค้นเป็นอย่างมากอย่างไม่มีที่มาที่ไป
“รอสักเดี๋ยว ก่อนครึ่งชั่วโมงสุดท้ายถึงจะไป!” ลู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงคร่ำเคร่ง
“กัปตัน ทำเช่นนั้นมันอันตรายมาก ถึงแม้ว่าพวกเราสามารถเบี่ยงทิศทางของดาวเคราะห์น้อยไปได้ แต่ว่าอัตราในการพุ่งชนของไททันมันค่อนข้างมีพลังมหาศาล จนสามารถทำให้ยานอวกาศซี-หวั้งได้รับผลเสียหายอย่างหนัก ถ้ามีเรื่องผิดพลาดเพียงเล็กน้อย นั่นย่อมหมายความว่ายานอวกาศซี-หวั้งจะแหลกสลายเป็นผุยผง!” ติงต้าเฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ลู่เฉินเคร่งขรึมทันที คนงานในหน้างานก็เหลือสามร้อยกว่าคนที่ยังไม่ได้ขุดตัวเอาออกมาจากถ้ำ ส่วนดาวเคราะห์น้อยทางนั้นก็จะเข้ามาพุ่งชนอีกสองชั่วโมง แผนการของพวกเขาในเวลานี้ที่จำเป็นต้องทำคือต้องไปจากไททัน ไม่งั้นตอนที่ยานอวกาศซี-หวั้งทะยานขึ้นสู่ขอบฟ้า ก็จะเกิดผลกระทบอย่างหนัก ถ้าเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นมาจนถูกรัศมีแรงดึงดูดดาวเคราะห์ทั้งสองดวงที่พุ่งชนกันทำให้ต้องพังพินาศไปด้วย
อัตราความเร็วแสงของรัศมีแรงดึงดูด ย่อมรวดเร็วยิ่งกว่าความเร็วของยานอวกาศซี-หวั้งในเวลานี้ จนสามารถไล่ตามหลังยานอวกาศซี-หวั้งมาได้ทัน!
“ทำยังไงดี? จะทิ้งคนงานอีกสามร้อยกว่าชีวิตไปเหรอ?” ดวงตาของลู่เฉินฉายแววตาสับสน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับเหตุการณ์นี้
เวลานั้นตอนที่อยู่บนโลก ตอนที่เขาเลือกที่จะทิ้งมวลมนุษย์ส่วนใหญ่นั้น เขาแทบไม่กะพริบตาด้วยซ้ำ
ทว่าเวลานี้ เขากำลังลังเล แถมยังมีความรู้สึกสับสนอยู่ในใจ
การที่ต้องเลือกนั้นมันช่างยากเย็นแสนเข็ญเสียจริง!
คนอื่นๆ ต่างสัมผัสได้ว่าเวลานี้ถึงเวลาที่กำหนดเอาไว้แล้ว
เวลา ณ ขณะนี้ เป็นเวลาที่นัดหมายกันไว้ตั้งแต่แรก เป็นเวลาที่ทุกคนต้องมาอยู่บนตัวยานอวกาศซี-หวั้งเพื่อจะได้ไปจากที่นี่
ทว่าเวลานี้ พวกเขายังมีคนงานอีกสามคนที่ยังไม่สามารถขุดขึ้นมาได้
ณ วินาทีนี้ ทุกคนต่างมองไปทางลู่เฉิน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นดวงตาที่ฉายความรู้สึกสับสนออกมาแล้ว ทุกคนต่างใจสั่นเล็กน้อย
พวกเขาต่างทราบดีว่ากัปตันต้องทำการตัดสินใจแล้ว
กัปตันจะทิ้งพวกเขาไปจริงๆ เหรอ?
แม้กระทั่งบรรดาญาติที่ยังไม่ขุดไม่เจอตัวญาติพี่น้องของตนเอง ถึงกับขาอ่อนเลยทีเดียว
พวกเขาไม่สุขใจ ถ้าได้เห็นหน้าญาติพี่น้องเป็นครั้งสุดท้ายก็ยังดี
พอถึงเวลานี้ จิตใจของพวกเขาสงบลงไปเยาะ พวกเขาต่างทราบดีว่าถึงจะขุดออกมาได้ โอกาสรอดนั้นก็มีไม่เยอะ
พวกเขาก็แค่ยังกอดความหวังอันดื้อดึงเอาไว้ ก็แค่อยากมีคำว่าถ้าเท่านั้นเอง
ถ้าญาติพี่น้องยังมีชีวิตอยู่ล่ะ?
“กัปตัน คุณต้องออกคำสั่งแล้ว พวกเราไม่กล่าวโทษคุณหรอก แค่สวรรค์ไม่อยากให้มนุษย์อย่างพวกเราได้มีชีวิตอยู่ต่อเท่านั้นเอง!” ชายชราคนหนึ่งมองใบหน้าที่กำลังสับสนอยู่ของลู่เฉิน เขาเป็นคนพูดกับลู่เฉินเอง
“กัปตัน คุณออกคำสั่งเถอะ พวกเราที่เป็นมนุษย์ที่เหลืออยู่ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป พวกเราทำได้ดีเต็มกำลังที่สุดแล้ว แค่ชีวิตของพวกเขามันถึงเวลาเท่านั้นเอง!”
“ใช่ กัปตัน คุณไม่ต้องสับสนอีกแล้ว ออกคำสั่งเถอะ!”
“กัปตัน เห็นแก่คนส่วนมาก พวกเราเข้าใจอารมณ์ของคุณเป็นอย่างดี ออกคำสั่งเถอะ!”
เวลานั้น บรรดาญาติของผู้ที่ได้รับผลกระทบต่างขอร้องลู่เฉินกันอย่างไม่หยุด เพื่อขอร้องให้เขาเห็นแก่คนส่วนมาก ต้องพาทุกคนออกไปจากที่นี่ก่อน
ลู่เฉินน้ำตารื้น มีน้ำไหลลงอาบแก้ม แต่เป็นเลือดสีแดง ก็ไม่รู้ว่าเป็นเลือดที่ผสมกับเหงื่อ หรือว่าน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นเลือด
เขาสูดลมหายใจเข้าปอด จากนั้นก็พูดกับติงต้าเฉิง “ภายในสิบนาที ช่วยฉันวิเคราะห์หน่อย ถ้าพวกเราเอาตัวยานอวกาศซี-หวั้งบินไปฝั่งตรงข้ามวงโคจรของดาวเสาร์ มันจะสามารถป้องรัศมีแรงดึงดูดในการพุ่งชนของไททันได้หรือไม่”
“ได้ ฉันจะให้นักดาราศาสตร์วิเคราะห์ทันที!” ติงต้าเฉิงกล่าว
ลู่เฉินมองไปทางกลุ่มที่อยู่ด้านหน้าของตนเอง พร้อมทั้งตะโกนเสียงดังลั่น “พี่น้องทุกคน ญาติพี่น้องผู้ประสบภัยทุกท่าน ฉันได้ให้หัวหน้านักวิทยาศาสตร์ติวต้าเฉิงไปวิเคราะห์ออกมา ความเป็นไปได้ที่พวกเราไปหลบอยู่ด้านหลังดาวเสาร์ ถ้าพวกเราสามารถไปหลบด้านหลังของดาวเสาร์ เพื่อให้ดาวเสาร์บังรัศมีแรงดึงดูดของไททัน เช่นนั้นพวกเราก็จะมีโอกาสในการพาพี่น้องที่อยู่ใต้ดินทั้งหมดกลับขึ้นมาได้!”
พวกเขาต่างเป็นญาติพี่น้องของฉันเช่นเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะมีโอกาสเพียงน้อยนิด ฉันลู่เฉินก็ไม่วันทิ้งพวกเขาเอาไว้
ในเวลาเดียวกัน ฉันก็ไม่จะทิ้งใครไว้สักคน!
ทุกคนรออีกสักสิบนาทีเถอะ
หลังจากสิบนาทีแล้ว ฉันจะออกคำสั่งทันที!”
ทุกคนตัวสั่นเทา ตอนที่พวกเขาก้าวเท้าขึ้นยานอวกาศซี-หวั้ง ลู่เฉินก็ประดุจดั่งความหวังของพวกเขาแล้ว และยังเป็นความเชื่อมั่นของพวกเขาด้วย
ในเวลานี้เมื่อได้ยินลู่เฉินพูดออกมาจากอกเช่นนี้ ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่สามารถช่วยเหลือญาติของพวกเขาให้ออกมาได้ พวกเขาก็ไม่เสียใจอีกแล้ว
เขาเป็นกัปตันที่ทำดีสุดกำลังแล้ว พวกเขาสามารถรับสภาพกับความจริงเรื่องนี้ได้
“ทุกท่าน ใช้เวลาที่เหลืออยู่สิบนาที ทุกคนร่วมแรง ใช้แรงที่มีในการขุดหาวีรบุรุษของมวลมนุษยชาติออกมาหลายๆ คนเถอะ!” ลู่เฉินตะโกนเสียงดังลั่น
ทุกคนต่างลงมือขุด
ไม่นาน คนงานหลายคนก็ถูกดึงออกมาจากถ้ำเหมือง ทุกคนไม่ได้สนใจเลยว่าเขาจะเสียชีวิตหรือว่ายังมีชีวิตอยู่ก็ตาม จัดการเอาเขาไปทิ้งไว้ที่รถพยาบาล แล้วไปขุดต่อ
เจ็ดนาทีผ่านไป ติงต้าเฉิงก็ติดต่อมาที่ลู่เฉินอีกครั้ง “กัปตัน หลังจากผ่านการวิเคราะห์จากพวกเรามาแล้วหลายๆ รอบ ถ้าพวกเราไม่ใช้ระบบต่อต้านแรงโน้มถ่วง แต่ใช้เทคโนโลยีนิวเคลียร์ฟิวชันในการปรับเปลี่ยนการเดินเครื่องแล้ว พวกเราสามารถออกเดินทางในครึ่งชั่วโมงสุดท้ายได้ ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงก็สามารถไปถึงวงโคจรของดาวเสาร์ และสามารถหลบอยู่ด้านหลังของดาวเสาร์ได้อย่างมิดชิด”
“ดี งั้นพวกนายเตรียมอุปกรณ์ต่างๆ ในการที่จะไปจากที่นี่ในตอนนี้เลย ครึ่งชั่วโมงสุดท้ายต้องออกไปจากที่นี่” ลู่เฉินพูดเสียงเคร่งขรึม
“ได้” ติงต้าเฉิงตอบรับ จากนั้นก็วางสาย
ลู่เฉินมองไปทางกลุ่มคนที่กำลังกระวีกระวาดกันอยู่ จากนั้นก็ใช้เสียงป่าวประกาศดังลั่น “ทุกท่าน พวกเราสามารถไปหลบด้านหลังของดาวเสาร์ได้ ดังนั้น พวกเรามีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงสิบนาที ทุกคนรีบเร่งมือ เอาเหล่าวีรบุรุษของพวกเรากลับขึ้นมาให้ได้ทั้งหมด!”
ทุกคนที่ได้ยินต่างสั่นศีรษะ พร้อมทั้งชูกำปั้นขึ้น แล้วลงมือทำงานกันอย่างหนักหน่วง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งบรรดาญาติที่ประสบภัย ต่างใจเต้นโครมคราม พร้อมทั้งขุดดินอย่างเอาเป็นเอาตาย
ในที่สุด ในสถานการณ์ที่ทุกคนลงมือช่วยกันอย่างแข็งขัน ภายในเวลาสิบนาที คนงานทุกคนก็สามารถเอาตัวออกมาได้ทั้งหมด และก็ไม่ได้มีใครไปตรวจสอบว่ามีคนรอดหรือเสียชีวิตกี่คน ในเวลานี้เหลือเวลาเพียงสิบสองนาที ทุกคนต่างมุ่งหน้ากลับไปที่ยานอวกาศซี-หวั้ง
แม้กระทั่งเครื่องมือดีๆ ทั้งหลายก็ทิ้งไว้ตรงนั้นเลย
ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องควบคุมยาน เมื่อได้ยินว่าทุกคนสามารถกลับมาขึ้นยานอวกาศซี-หวั้งได้สำเร็จ ลู่เฉินก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ฉันออกคำสั่งให้ เดินเครื่องเทคโนโลยีนิวเคลียร์ฟิวชัน เพื่อไปจากไททัน!”
“คำสั่งกัปตัน เดินเครื่องเทคโนโลยีนิวเคลียร์ฟิวชันทุกตัว…”
เมื่อคำสั่งของลู่เฉินได้มีคำสั่งลงมาในวินาทีนั้น ตัวเครื่องเทคโนโลยีนิวเคลียร์ฟิวชันก็เริ่มเดินเครื่อง จากนั้นตัวยานอวกาศซี-หวั้งมีเสียงดังกระหึ่มเพื่อทะยานขึ้นสู้ขอบฟ้าของไททัน
ทว่าในเวลานี้ พวกเขาสามารถมองเห็นดาวเคราะห์น้อยดวงมหึมาดวงนั้น มันกำลังพุ่งตัวมาทางไททัน
