บทที่ 475 สิบชั่วโมงสุดท้าย
ฝนตก
ในวันที่สองของการบุกเบิก ท้องฟ้าเริ่มมีฝนลงเม็ดมาเล็กน้อย
ใช่แล้ว ไททันก็มีฝน
แต่ฝนบนไททันไม่ได้เกิดจากน้ำ แต่เป็นมีเทนเหลว
เนื่องจากทะเลสาบและแม่น้ำขนาดเล็กเกิดจากการรวมตัวของมีเทนเหลว
ฝนค่อยๆตกหนักขึ้น คนงานต้องกลับไปที่เต็นท์เพื่อพักผ่อน แผนการขุดเหมืองถูกเลื่อนออกไปจนกว่าฝนจะหยุดตก
เมื่อเห็นฝนตกหนักทุกคนก็รู้สึกอัศจรรย์ใจ
มันเหมือนกับการกลับไปสู่ช่วงเวลาที่อาศัยอยู่บนโลกโดยไร้ความกังวล
“พวกเราไม่มีสวนในบ้านแล้ว”
ลู่เฉินแอบคิดอย่างเศร้าๆ “และไม่มีมนุษย์ที่มากขนาดนั้น”
“พวกเรามีมากที่สุด 110,000 คน ยังจะสามารถยืนหยัดต่อไปได้นานแค่ไหน!”
ฝนตกกระหน่ำและความคิดของลู่เฉินก็ล่องลอยไปไกล
เป็นครั้งแรกที่เขาเริ่มวางมือการบุกเบิกขนาดใหญ่และงานก่อสร้างขนาดใหญ่ที่บ้าระห่ำแบบนี้ เขาจึงเริ่มมีแรงคิดเรื่องที่เหลือ
ตอนแรกเป็นเพราะบริษัทเทคโนโลยีอี๋ฉีพัฒนาศักยภาพได้อย่างรวดเร็ว บวกกับระบบภายในประเทศที่ทำให้เทคโนโลยีชั้นนำหลายอย่างของบริษัทเทคโนโลยีอี๋ฉีไม่สามารถจัดจำหน่ายให้กับมหาอำนาจตะวันตกอย่างเช่นประเทศMได้ ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกเสียดุล พวกเขาจึงทำการวิจัยอาวุธชีวเคมีเพื่อต้องการแซงหน้า
แต่ไม่คาดคิดว่ามันจะมาพร้อมกับไวรัส D ที่ทำให้มนุษย์ไม่สามารถอยู่รอดบนโลกได้และต้องระเห็จเร่ร่อนไปอยู่บนดาวบนท้องฟ้าของจักรวาล
ทั้งหมดนี้เหมือนมีการจัดเตรียมไว้อย่างเร้นลับ
หรือว่าความเร้นลับนี้มีมือที่กุมชะตากรรมของมวลมนุษย์จริงๆ?
ลู่เฉินเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าผ่านม่านฝน ท้องฟ้ายังคงเป็นสีเทาๆ
ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเขาเหมือนจะหนักอึ้งเล็กน้อย
ลูกปัดวิเศษ เทคโนโลยีแห่งอนาคต
ทั้งหมดนี้แทบจะมีมือเดียวที่ควบคุมตระกูลหลันและเหมือนเป็นการจงใจส่งมันมาถึงมือเขา
ไม่ว่าคนอื่นจะเชื่อหรือไม่ แต่ลู่เฉินเชื่อว่ามีมนุษย์อื่นหรือสิ่งมีชีวิตชั้นสูงอื่นๆในจักรวาล
ด้วยลูกปัดวิเศษลูกนั้นที่เขาถือ
เขาเชื่อว่านอกเหนือจาก 110,000 คนเหล่านี้ นอกจากยานอวกาศเทียนกง ยังมีอารยธรรมชั้นสูงอื่นๆอยู่ในจักรวาลอย่างแน่นอน
เพราะไม่อย่างงั้นลูกปัดวิเศษนี้ก็ไม่มีทางอธิบายได้อย่างชัดเจน
ฝนตกคราวนี้กินเวลาไปสามวัน
ทะเลสาบสูงขึ้นอย่างรวดเร็วจนเกือบจะไปไม่ถึงยานอากาศซี-หวั้งแล้ว
อย่างไรก็ตามลู่เฉินและคนอื่นๆกลับไม่ได้เป็นกังวล พวกเขาค่อนข้างมั่นใจเกี่ยวกับความแน่นหนาของยานอวกาศของพวกเขา น้ำในทะเลสาบจะลดลงในไม่ช้าก็เร็ว ถือโอกาสในเวลานี้ พวกเขายังสามารถรวบรวมมีเทนเหลวบางส่วนไว้สำรองได้อย่างสะดวก
มีเทนเหลวที่นี่เก็บได้โดยไม่มีวันหมด มีเพียงพอที่จะสกัดและแยกวัตถุดิบดิวเทอเรียมเพื่อให้พวกเขาเดินทางไปยังพร็อกซิมาคนครึ่งม้าb
ในปีถัดไปลู่เฉินและคนอื่นๆทำงานเกี่ยวกับการทำเหมืองแร่ ถลุงแร่ ปรับปรุงยานอวกาศซี-หวั้ง และสร้างที่อยู่อาศัยสำหรับคนธรรมดาชั้นสองอยู่บนไททัน กล่าวได้ว่าทุกคนที่อยู่บนยานอวกาศล้วนทำงานกันหมดยกเว้นผู้สูงอายุบางส่วน
ในช่วง 1 ปีที่ผ่านมามีการขุดแร่ดีบุก ทองคำ เงิน ซิลิคอน โครเมียม และนิกเกิลจำนวนมาก
เพื่อความอยู่รอดของมวลมนุษย์ เพื่อให้การเดินทางในอวกาศมีพลังงานเพียงพอที่จะเดินทางไปถึงพร็อกซิมาคนครึ่งม้าbในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ทุกคนต่างแสดงความกระตือรือร้นอย่างมาก
ในปีที่ผ่านมาเทคโนโลยีทางวิทยาศาสตร์ของสถาบันเทคโนโลยีวิทยาศาสตร์ก็ได้พัฒนาไปอีกระดับ อย่างที่เห็นได้ชัดที่สุดก็คือการอัพเกรดหุ่นยนต์อัจฉริยะที่สามารถพาคนงานมาขุดเหมืองใต้ถ้ำได้
และยังมีงานยากๆอีกมากมายล้วนส่งมอบให้เป็นหน้าที่ของหุ่นยนต์อัจฉริยะไปทำ
เฉพาะค่าใช้จ่ายในการสร้างหุ่นยนต์ยังมีราคาค่อนข้างสูง จนถึงขณะนี้ในระยะเวลาหนึ่งปีกว่ามีการสร้างหุ่นยนต์อัจฉริยะมากกว่า 500 ตัว
อย่างไรก็ตามด้วยความอุดมสมบูรณ์ของทรัพยากรในไททัน ลู่เฉินจึงวางแผนที่จะพัฒนาที่นี่อีกสองปีก่อนออกเดินทาง
หลังจากออกจากระบบสุริยะและไปถึงพร็อกซิมาคนครึ่งม้าbก็ถึงจะสามารถเติมพลังงานได้ โชคดีที่สามารถยืมทรัพยากรมากมายจากไททันมาพัฒนาเทคโนโลยีต่อไป
ตอนนี้ทั้งหมดในยานอวกาศซี-หวั้ง ประชาชนชั้นสองก็มีห้องชุดเป็นของตัวเอง ทั้งยังมีน้ำให้อาบอีกด้วย
ในช่วงแรกเนื่องจากการขาดแคลนพลังงาน แม้แต่คนระดับสูงก็ยังถูกจำกัดการใช้น้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงประชาชนธรรมดาชั้นสอง
ไม่ต้องคำนึงถึงปัญหาการอนุรักษ์พลังงาน นอกจากคนงานที่ทำงานหนักหรือเจ้าหน้าที่ที่ทำงานเหงื่อออกทุกวัน คนอื่นๆก็ยังจำกัดให้อาบน้ำได้เพียงสองวันต่อหนึ่งครั้ง
ไม่มีทางอื่นเพราะทุกอย่างบนยานอวกาศต้องถูกแปลงเป็นพลังงาน แม้ว่าตอนนี้พลังงานจะเหลือเฟือ แต่ก็ไม่สามารถใช้ได้อย่างไร้ขีดจำกัด
อย่างไรก็ตามเมื่อรวบรวมพลังงานได้มากขึ้น ระบบนิเวศชั้นห้าก็สมบูรณ์แบบมากขึ้นเรื่อยๆ อาหารหรูหราก่อนหน้านี้อย่างพวกเนื้อ ไข่ นม ก็ค่อยๆถูกวางบนตลาดเกษตรกรชั้นสอง ผู้คนต่างก็ค่อยๆได้บริโภคอาหารหรูหราเหล่านี้อย่างอยู่ดีกินดี
“กัปตัน มีข่าวร้าย ผมคิดว่าตอนนี้คุณควรมาดูหน่อย”
ลู่เฉินกำลังตรวจสอบพื้นที่เหมืองแร่และได้รับข่าวจากติงต้าเฉิง
“ได้ ผมจะรีบกลับยานอวหาศซี-หวั้งเดี๋ยวนี้” ลู่เฉินตอบกลับและเดินไปที่รถลาดตระเวนโดยให้หลินตงส่งเขากลับไปยังยานอวกาศซี-หวั้ง
ในช่วงหนึ่งปีมานี้ พวกเขาได้สร้างรถบรรทุกจำนวนมากเพื่อใช้ในการลำเลียงแร่
แน่นอนว่ามีการสร้างรถลาดตระเวนหลายคัน ซึ่งโดยทั่วไปแล้วกลุ่มคนระดับสูงจะใช้ในระหว่างการทำงานตรวจสอบ
เมื่อกลับไปถึงยานอวกาศซี-หวั้ง ลู่เฉินก็ตรงไปที่แผนกวิจัยทางวิทยาศาสตร์ จากนั้นก็เห็นติงต้าเฉิงและคนอื่นๆกำลังดูอะไรบางอย่างอยู่หน้ากล้องโทรทรรศน์
พอเห็นลู่เฉินกลับมาแล้ว ติงต้าเฉิงก็ชี้ไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์และกล่าวว่า “เราพบดาวเคราะห์น้อยที่พุ่งเข้ามาทางทิศทางของไททันอย่างรวดเร็ว โดยเส้นที่ลากเชื่อมต่อขั้วเหนือกับขั้วใต้ของดาวเคราะห์น้อยดวงนี้ยาวประมาณ 20 กิโลเมตร ด้วยความเร็วปัจจุบันตราบใดที่มันพุ่งชนไททัน ระบบทั้งหมดบนไททันจะเปลี่ยนไป”
แม้ไททันจะไม่ระเบิด แต่ก็จะเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ขนาด 11 ริกเตอร์หรือสูงกว่านี้อย่างแน่นอน พอถึงตอนนั้นยานอวกาศซี-หวั้งจะถูกทำลาย
ลู่เฉินจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่มีดาวเคราะห์น้อยกำลังพุ่งมาทางไททันด้วยความเร็ว
“มันใช้เวลานานเท่าไหร่กว่าจะมาถึงไททัน?” ลู่เฉินถาม
“หนึ่งวัน ถ้าจะพูดให้แน่นอน อย่างมากที่สุดก็ 12 ชั่วโมง” ติงต้าเฉิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“12 ชั่วโมง? พวกคุณเพิ่งค้นพบมันตอนนี้เหรอ?” ลู่เฉินขมวดคิ้ว
“ดาวเคราะห์น้อยดวงนี้ค่อนข้างแปลก เราไม่เคยสังเกตเห็นการมีอยู่ของมันมาก่อน อีกอย่างเราไม่รู้ว่ามันมาจากไหนและมาได้อย่างไร จู่ๆก็ปรากฏออกมาเสียซะดื้อๆ”ติงต้าเฉิงพูดอย่างจนปัญญา
ลู่เฉินยิ่งขมวดคิ้วแน่น
หากพูดกันตามเหตุผล ด้วยมาตรฐานเทคโนโลยีของพวกเขาตอนนี้ ด้วยกล้องโทรทรรศน์ที่มีมาตรฐานระดับสูง พวกเขาถึงขนาดสามารถสำรวจดวงดาวจำนวนมากนอกกาแลคซีทางช้างเผือกได้ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่พบดาวเคราะห์น้อยดวงหนึ่งในระบบสุริยะ
และมันอยู่ห่างจากพวกเขาเพียง 12 ชั่วโมงถึงจะค้นพบมัน นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมาก
ไม่ต้องพูดถึงเทคโนโลยีปัจจุบันของพวกเขา แม้แต่เทคโนโลยีการสำรวจก่อนที่จะออกจากโลกก็เพียงพอแล้วที่จะค้นพบวิถีของดาวเคราะห์น้อยในเวลาอีกไม่กี่ปีหรืออีกสิบปีข้างหน้า
“เป็นไปได้ไหมที่จู่ๆดาวเคราะห์น้อยดวงนี้ก็โผล่ขึ้นโดยไม่มีเหตุมีผล?”
ลู่เฉินขมวดคิ้วด้วยลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
