บทที่ 502 ไปพักผ่อนริมชายหาด
“คุณผู้หญิง ขอโทษด้วย ตอนที่ท้องลูกคนแรกทำให้เยื่อบุโพรงมดลูกเสียหายอย่างรุนแรงและไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที ความเป็นไปได้ที่คุณจะมีลูกคนที่สองนั้นมีไม่ถึง 1%” แพทย์หญิงได้ยื่นรายการประวัติการรักษาให้หลินอี้จุน ใบหน้าแสดงความเสียใจเล็กน้อย
หลินอี้จุนพยักหน้า อันที่จริงเธอรู้ผลมาตั้งนานแล้ว แต่แค่หวังเสวี่ยผู้เป็นแม่เอาแต่เร่งเร้าเธอมาตลอด เธอถึงได้มาตรวจให้ละเอียดอีกครั้ง
“ถ้าคุณกับกัปตันต้องการลูกจริงๆก็สามารถทำเด็กหลอดแก้วได้ ตอนนี้เทคโนโลยีเรามีอัตราความสำเร็จสูงถึง 95%” แพทย์หญิงกล่าวอีกครั้ง
“ไม่ต้องหรอกค่ะ รบกวนคุณแล้วคุณหมอไป๋” หลินอี้จุนยิ้มเล็กน้อยและหยิบประวัติการรักษาไป
“ไม่ต้องเกรงใจค่ะคุณผู้หญิง” คุณหมอไป๋ลุกขึ้นและส่งหลินอี้จุนออกจากโรงพยาบาลด้วยตัวเอง
พอกลับมาถึงบ้าน เมื่อหวังเสวี่ยที่กำลังทำอาหารเห็นหลินอี้จุนกลับมาก็แทบรอไม่ไหวที่จะถาม “อี้จุน เป็นยังไงบ้าง รักษาได้ไหม”
หลินอี้จุนส่ายหน้า จากนั้นก็หยิบประวัติการรักษาให้หวังเสวี่ยดู “หมอบอกว่าไม่ถึง 1% เพราะฉะนั้นคงท้องไม่ได้แล้ว”
เธออยู่ในอารมณ์ที่ผ่อนคลายและไม่ได้สนใจมากนัก
ถึงอย่างไรเธอก็มีลูกสาวแล้วจึงไม่สำคัญอีกต่อไป
“จะได้ยังไงล่ะ หรือจะทำเด็กหลอดแก้ว?” หวังเสวี่ยขมวดคิ้ว
“ไม่” หลินอี้จุนส่ายหน้า เธอมักจะรู้สึกว่าการทำเด็กหลอดแก้วไม่เหมือนกับเธอคลอดเอง เธอรู้สึกว่ามีความใกล้ชิดทางสายเลือดน้อยลง
“เด็กคนนี้นี่ ตอนนี้มนุษย์เรากำลังสร้างชาติ ลู่เฉินเป็นผู้นำสูงสุด ถ้าอยู่ในยุคโบราณก็ถือว่าเป็นฮ่องเต้ หากฮ่องเต้ไม่มีทายาทจะครองราชย์ได้นานไหม?” หวังเสวี่ยพูด
“แม่ ตอนนี้มันเป็นปฏิทินจักรวาล ปฏิทินใหม่ยังไม่ได้กำหนด แม่คิดมากไปแล้ว” หลินอี้จุนยิ้ม แต่ก็สะเทือนใจเล็กน้อย
ความคิดของคนหัวเซี่ยยังคงต้องการลูกชายเพื่อเป็นผู้สืบทอด
แต่เธอไม่อยากทำเด็กหลอดแก้วจริงๆ
“ฉันคิดมากไปงั้นเหรอ?” หวังเสวี่ยกลอกตา
“วันวันลู่เฉินเอาแต่อยู่กับเฉินเฉินจือหราน พวกเขาทำงานด้วยกันมาตั้ง 7-8 ปี แกคิดว่าพวกเขาบริสุทธิ์ใจกันจริงๆน่ะเหรอ? ถ้าถึงตอนนั้นเธอคลอดลูกชายให้ลู่เฉิน สถานะของแกก็เทียบเธอไม่ได้ แม่ก็ร้อนใจแทนแก” หวังเสวี่ยฮัมเสียงหงุดหงิด
“แม่อย่าพูดไร้สาระน่า พวกเขาแค่ทำงานร่วมกัน ถ้าพวกเขาคิดอะไรก็คงเกิดขึ้นมาตั้งนานแล้ว” หลินอี้จุนส่ายหน้า จริงๆแล้วใจเธอผ่อนคลายเล็กน้อย
หวังเสวี่ยยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆก็เห็นว่าลู่เฉินกับลู่ฉีฉีเดินเข้ามาด้วยกัน แม่ของเธอจึงรีบปิดปาก
ฉีฉีอายุ 17 ปีแล้ว รูปร่างสูงเพรียว เนื่องจากได้รับการถ่ายทอดยีนอันสมบูรณ์แบบของพ่อแม่ เธอจึงเรียกได้ว่าเป็นเด็กสาวที่สวยที่สุดในยานอวกาศซี-หวั้ง
แต่สิ่งที่ทำให้ลู่เฉินปลื้มใจก็คือแม้ว่าฉีฉีจะอายุเพียง 17 ปี แต่เธอได้กลายเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่อายุน้อยที่สุดในสถาบันวิทยาศาสตร์
สองปีที่ผ่านมาได้เผยแพร่ทฤษฎีการอภิปรายมากกว่าสิบเรื่องซึ่งประสบความสำเร็จอย่างมาก
“กลับมาแล้วเหรอ” หลินอี้จุนมองไปทางลู่เฉิน
“แม่คะ พ่อบอกว่าพรุ่งนี้จะพาเราไปชายหาด ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของหนูคือการได้เห็นทะเล” ฉีฉีพูด
“อืม พวกหนูไปกันเถอะ พรุ่งนี้แม่ค่อนข้างยุ่ง” หลินอี้จุนพยักหน้า เธอกับเฉินกวางซิงและคนอื่นๆกำลังจัดเตรียมสหพันธ์ธุรกิจจึงมีเวลาพักผ่อนน้อยมาก
“พรุ่งนี้วันหยุด พ่อสั่งให้พนักงานทุกคนหยุดห้าวัน แม่ไม่รู้เหรอ?” ฉีฉีพูด
หลินอี้จุนมองไปทางลู่เฉิน ลู่เฉินพยักหน้า “ใช่ มนุษย์อย่างพวกเราไม่ได้พักผ่อนมา 7-8 ปีแล้วก็ควรจะพักเสียหน่อย เย็นนี้ข่าวทางทีวีจะประกาศออกไป”
“เอาล่ะ งั้นก็พักผ่อน” หลินอี้จุนยิ้มเล็กน้อย
“ฉีฉี โทรศัพท์หาคุณปู่กับคุณทวดให้พวกเขามาทานอาหารด้วยกันสิ” ลู่เฉินนั่งบนโซฟาและพูดกับฉีฉี
หลายปีมานี้ทุกคนต่างก็ยุ่งกันมาก นอกจากวันสิ้นปีแล้ว น้อยมากที่ครอบครัวจะมารวมตัวกันในเวลาปกติ
เป็นเวลาพอดีที่ต่อไปจะได้หยุดจึงได้มารวมตัวกัน
“โอเค” ฉีฉีพูดในฐานะผู้ติดต่อ
ถือโอกาสตอนที่หลินอี้จุนและหวังเสวี่ยไปทำอาหาร พอลู่เฉินคิดได้สักพักก็ติดต่อกับตู้เฟยและคนอื่นๆ
เขาวางแผนนัดเจ้าหน้าที่ระดับสูงหลายคนไปร่วมทำกิจกรรมริมชายหาดด้วยกัน
ครอบครัวเดียวกันจำไม่ได้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ทานข้าวร่วมกัน พอได้ร่วมโต๊ะกันก็กลายเป็นบรรยากาศครื้นเครง
ตอนหลับตอนกลางคืน หลินอี้จุนถามอย่างไม่ใส่ใจ “หลายปีมาแล้วทำไมเฉินเฉินจือหรานยังไม่แต่งงานล่ะ ยังไม่พบตัวเลือกที่เหมาะสมเหรอ?”
ลู่เฉินสะดุ้งเล็กน้อย สายตาคลุมเครือ
หลายปีมาแล้วทำไมเฉินเฉินจือหรานยังไม่แต่งงาน นั่นยังต้องพูดอีกเหรอ
อันที่จริงคนที่มีสายตาชาญฉลาดย่อมเข้าใจ แต่มีเพียงลู่เฉินเท่านั้นที่เลือกจะไม่เข้าใจ
“เธอ…อาจจะมีความคิดเป็นของตัวเอง” ลู่เฉินคิดสักพักแล้วพูดออกไป แอบขอบคุณที่เขาชวนตู้เฟยและคนอื่นๆไปทะเลด้วย
มิฉะนั้นถ้ามีเพียงเฉินเฉินจือหรานไปกับพวกเขาด้วย เป็นไปไม่ได้เลยที่หนีลงทะเลแล้วล้างมลทินได้
“ฉันคิดว่าเธอเป็นคนดื้อรั้นเกินไป ช่างเถอะ ไม่ยุ่งเรื่องเธอแล้ว นอนเถอะ” หลินอี้จุนมองลู่เฉินแล้วเอื้อมมือไปปิดไฟ
ไม่มีคำพูดตลอดทั้งคืน เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นลู่เฉินยังคงคุ้นเคยกับการลุกจากเตียงด้วยความชำนาญ
จากนั้นก็นึกจะสวมชุดทหาร
เขามีตำแหน่งเป็นกัปตัน งานหลักคือดูแลทางการทหารและสถาบันวิทยาศาสตร์ ทุกวันจึงชินกับการสวมชุดทหาร
แต่เขานึกได้ทันทีว่าวันนี้ควรจะเป็นวันพักร้อนจึงหัวเราะเยาะตัวเองขึ้นมา จากนั้นก็พาดชุดทหารไว้บนโซฟาและหาเสื้อยืดกางเกงขาสั้นชายหาดออกมาจากตู้เสื้อผ้า
เขาสวมกางเกงว่ายน้ำข้างในและหาแว่นกันแดดอันเก่าออกมา การแต่งกายด้วยชุดลำลองราวกับเป็นคนละคนกับชุดทหารที่ดูจริงจังอย่างที่เขาเคยเป็น
“บางทีอาจจะได้ใส่ชุดแบบนี้ได้บ่อยๆก็ได้ในอนาคต ในเมื่อหาโลกใหม่ได้แล้ว มนุษย์คงสงบลงได้ อย่างน้อยภายใน 10-20 ปีนี้ก็อาจจะไม่มีพวกสงครามอะไรพวกนั้น”
เทคโนโลยีของมนุษย์เป็นตัวนำชนเผ่าคนแคระระดับสูง กลัวก็แต่ว่าต่อไปนี้จะยิ่งมีช่องว่างมากขึ้น
หากเทคโนโลยีพวกเขาทำงานเก็บความลับได้ดี ลู่เฉินเชื่อว่าอีกหนึ่งร้อยปีในอนาคต มนุษย์จะกลายเป็นผู้ปกครองพร็อกซิมาคนครึ่งม้าB
ลู่เฉินหวีผมให้เรียบแล้วเดินออกจากห้องไป
ฉีฉีและหลินอี้จุนเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ครอบครัวสามคนออกจากบ้าน ด้านนอกประตูยังมีทหารองครักษ์สองคนยืนรักษาการณ์อยู่
เมื่อพวกเขาเห็นลู่เฉินและครอบครัวก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆสักพัก
เนื่องจากลู่เฉินไม่ได้สวมชุดลำลองมา 7-8 ปีแล้ว
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที หนึ่งในนั้นก็หยิบgauss rifleขึ้นมา ในขณะที่อีกคนตอบสนองเร็วกว่าเล็กน้อยและคว้าตัวเขาไว้ “นั่นกัปตัน ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้น!”
ฉีฉีหัวเราะ “พ่อ พ่อไม่ได้ใส่ชุดพักผ่อนแบบนี้มานานแล้ว พวกเขาจำพ่อไม่ได้แน่ะ”
ลู่เฉินหันไปยิ้มกับทั้งสองคน “วันหยุดพักผ่อนเริ่มขึ้นในช่วงหัวค่ำของคืนที่ผ่านมา ทำไมพวกนายยังยืนเฝ้าอยู่ล่ะ?”
เขาตบไหล่ทั้งสองคน “ไปพักเถอะ หลายวันนี้ไปพักร้อนกันให้เต็มที่ ไม่ต้องมาป้องกันบ้านฉัน”
ทหารผิวดำที่ค่อนข้างบ้าบิ่นยิ้มอย่างเชื่องช้าและพึมพำ “ผู้บัญชาการทหารสูงสุดขอให้เรายืนเฝ้าจนกว่าคุณจะตื่นในเช้าวันนี้ วันหยุดของเราจะไม่เริ่มจนถึงวันพรุ่งนี้ครับ”
ลู่เฉินพยักหน้าพร้อมกับยื่นมือออกไปจับไว้เพื่อไม่ให้พวกเขาทำความเคารพแบบทหารตามปกติ จากนั้นก็พูดว่า “ลำบากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้พาครอบครัวและลูกๆไปว่ายน้ำที่ชายหาด กินอาหารทะเลแล้วนอนอาบแดดซักวันสิ ส่วนวันนี้ฉันจะล่วงหน้าไปก่อน”
ทหารที่บ้าบิ่นกล่าวอย่างระมัดระวังทันที “ท่าน พวกท่านยุ่งมากมาตลอด ควรจะพักผ่อนมาตั้งนานแล้ว ควร ควร…”
ลู่เฉินยิ้มอีกครั้ง จากนั้นก็พาหลินอี้จุนและฉีฉีขึ้นรถ
รถคันนี้สร้างโดยคนอัจฉริยะเหล่านี้ซึ่งเป็นรถหรูของพร็อกซิมาคนครึ่งม้าBเพียงสิบคันเท่านั้น มีเจ้าหน้าที่ระดับสูงไม่กี่คนที่มี
คนขับรถยังคงเป็นหลินทง
ภรรยาและลูกของเขาก็มาด้วย
“ตรงไปชายหาด” ลู่เฉินพูด
“ครับ” หลินทงตอบและเริ่มสตาร์ทรถ
แม้ว่ายานพาหนะของคนแคระจะมีขนาดเล็กไปหน่อย แต่ถนนก็กว้างมาก
