Chapter 376: สถานที่แห่งนี้มันช่างแย่เสีย จริงๆ
พรึ่บ พรึ่บ มีเสียงดังขึ้นเบาๆมาจากพงหญ้าและทันใดนั้นเองก็มีเงาพุ่งผ่านมันไป
“เมื่อกี้ดูเหมือนคนเลย” ริเอลพูด เขาเอามือป้องตาของตัวเองและมองไปทางที่เขาเห็นเงาหายไป
เขานั้นมีส่วนสูงแค่ 4 ฟุต และหญ้านั้นก็สูงกว่าเขานิดหน่อยประมาณครึ่งฟุต ดังนั้นแม้ว่าเขาจะเขย่งขาให้ตัวสูงขึ้น เขาก็ไม่สามารถมองผ่านพงหญ้าได้
“นานะ อุ้มเขาหน่อยซิ!” ลิงค์สั่ง
ลิงค์เองก็เห็นเช่นกัน หลังจากที่ได้พลังมังกรมา สายตาของเขาก็ดีขึ้นมาก เขานั้นเห็นคนสวมชุดเกราะหนังสีเทาที่สวมหน้ากาก คนๆนั้นดูเก่งกาจมากๆ
เงานั้นปรากฏขึ้นในป่าและไม่ทิ้งร่องรอยใดๆเอาไว้เลย หลังจากที่มันเห็นพวกเขา มันก็หายตัวไป ซึ่งมันน่าสงสัยมากๆ และลิงค์จะต้องรู้ให้ได้ว่าทําไม
นานะวางเจ้าหญิงมิลด้าลงในทันทีก่อนที่เธอจะพุ่งไปหาเงานั่น เสี้ยววินาทีต่อมา นานะก็ได้พุ่งไปไกลกว่า 900 ฟุต และไล่ตามเงานั้นทัน เธอยื่นแขนออกมาเพื่อจับตัวเขา
การตอบสนองของเงานั้นรวดเร็วมาก เขาก้มหลบ กลิ้งที่พื้นและกระโดดขึ้นมา พร้อมกับมีดที่อยู่ในมือ ทันใดนั้นอยู่ๆร่างของเขาก็เปล่งแสงออกมา และเขาก็แทงมีดเข้าไปที่คอของนานะ
แกร๊ง นานะดึงมีดจุดแตกหักของเธอออกมาเพื่อตอบโต้ เธอผ่ามีดของศัตรูออก จากนั้นเธอก็ต่อยไปที่หัวของศัตรู
ศัตรูตกตะลึง แต่ว่าเขาก็สามารถป้องกันหมัดของนานะได้ และสวนกลับไปด้วยการต่อยเข้าไปที่หน้าอกของเธอ
นานะถอยหลังกลับมาเพื่อหลบหมัดของเขา จากนั้นเธอก็พุ่งไปอีกครั้งพร้อมกับเอามีดของเธอแทงเข้าไปด้วย
เขาหลบได้อีกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ แม้ว่าเขาจะสูญเสียมีดไปแล้วและเสียเปรียบในเรื่องอาวุธที่ใช้ต่อสู้ แต่เขาก็ยังสามารถตอบโต้ได้ เขาก้มลงต่ํา ต่อย ข่วน และเตะไปที่ร่างกายส่วนล่างของนานะ การโจมตีทุกครั้งนั้นรุนแรงมาก
นานะไม่เคยเจอกับการโจมตีแบบนี้มาก่อน ดังนั้นเธอจึงทําได้แค่หลบและถอยออกมา แม้ว่าเธอจะมีมีดอยู่ในมือ แต่เธอก็กลัวที่จะโดนการโจมตีที่คาดไม่ถึง
ปัง ทันใดนั้นเอง ลูกบอลมิติก็ระเบิดออก ทําให้ศัตรูหยุดลง ลิงค์มาถึงแล้ว ยังไงก็ตาม หลังจากนั้นในทันที ร่างกายของศัตรูก็ส่องแสงสีขาวออกมา และลิงค์ก็รู้สึกได้ว่าโซ่มิตินั้นเกิดความไม่เสถียรพร้อมกับการที่ศัตรูดิ้นหลุดออกมาได้
ลิงค์ตกตะลึง คนๆนี้ต้องมีเลเวลอย่างน้อย 8 แน่ๆ ล้อเล่นกันใช่ไหมเนี่ย
นานะพุ่งเข้าไปอีกครั้ง ประเคนหมัดเข้าที่ท้องของเขา ทําให้เขาล้มลงกับพื้น จากนั้นเธอก็เหยียบหัวของเขาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้เขาขยับ
ลิงค์ เจ้าหญิงมิลด้าและริเอลเดินไปหาเขา และทุกคนต่างก็แสดงสีหน้าตกใจเมื่อได้เห็นใบหน้าของเขา
“เจ้าคนที่สวมชุดเกราะหนังขาดๆนี่มีเลเวล 8 จริงๆหรอเนี่ย?” ริเอลถามพร้อมกับเบิกตากว้าง เขานั้นแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
สถานที่บ้าๆนี้มันคืออะไรกันเนี่ย? โจรธรรมดาอยู่ที่จุดสูงสุดของเลเวล 6 จากนั้นคนแปลกๆที่โผล่มาก็มีเลเวลตั้ง 8
ที่นี่มันช่างลี้ลับสุดหยั่งถึงจริงๆ!
เจ้าหญิงมิลด้าค่อยๆประเมินคนๆนี้อย่างระมัดระวัง เขานั้นมีอายุประมาณ 30 ปีและสวมหน้ากากที่ปิดใบหน้าของเขาทั้งหมด ยังไงก็ตามหูของเขาแหลม แม้ว่ามันจะไม่แหลมเท่ากับของเอลฟ์ และดูกลมกว่าเล็กน้อยก็ตาม เธอหันกลับมาหาลิงค์และพูด “เขาเป็นพวกฮอบบิท”
ลิงค์ใช้มือแห่งนักเวทย์ดึงหน้ากากของเขาออก
เขาดูเหมือนคนปกติทั่วไป ไม่ได้มีรูปร่างเหมือนกับพวกฮอบบิทเลย บนหน้าผากของเขา ตรงบริเวณระหว่างดวงตามีรอยสักอยู่ มันเป็นรูปดวงตาสีแดงเลือด จากระยะไกลๆ มันดูเหมือนกับตาดวงที่3เลย
แม้ว่าเขาจะโดนเหยียบหัวอยู่ แต่สีหน้าของเขาก็บิดเบี้ยว ไปด้วยความเกลียดชัง เขามองมาที่ลิงค์และหัวเราะอย่างหนาวเหน็บ “นักเวทย์ อย่าฝันไปเลยว่าจะออกจากป่าสัตว์ยักษ์นี้ได้หน่ะ!”
เขาพูดด้วยภาษาเอลฟ์แบบเดียวกับโจรก่อนหน้านี้ ลิงค์กับคนอื่นๆจึงเข้าใจได้ในทันที
ลิงค์ขมวดคิ้วและถาม “นายเป็นพวกเดียวกับโจรพวกนั้นงั้นเหรอ?”
“ไร้สาระน่า! ข้ามาจากกลุ่มทหารรับจ้างนัยน์ตาสีเลือด ข้าเป็นทหารรับจ้าง พวกเจ้ารีบปล่อยข้าไปจะดีกว่า ไม่อย่างนั้น พวกเจ้าจะต้องเสียใจที่มายังโลกแห่งนี้แน่ๆ”
ริเอลหัวเราะอย่างเย็นชา”เหอะ พวกโจรก็คือพวกโจรอยู่วันยังค่ํา ตั้งแต่ที่เจ้าอ้าปากพูดออกมา เจ้าก็ได้เปิดเผยตัวตนของตัวเองออกมาแล้ว ท่านลิงค์ ขอข้าเอาค้อนทุบแขนของมันสักทีเถอะ หลังจากนี้มันจะได้พูดเรื่องไร้สาระไม่ด้อีก”
ใครจะไปคิดว่าโจรจะหัวเราะให้กับสิ่งนี้ “555 ท่านเลยหรอ? เวทย์กระจอกๆแบบนี้ เจ้ายังเรียกเขาว่าท่านอีกหรอ? ช่างน่าขันจริงๆคนแคระจิ๋ว ถ้าเจ้าโชคดีรอดจากที่นี้ไปได้ เจ้าสามารถไปที่เมืองสีเหลืองทองได้นะ นักเวทย์คนนี้เทียบกับคนที่อยู่ที่นั่นไม่ได้ซักคนหรอก”
แม้ว่าเขาจะถูกจับอยู่ แต่เขาก็ยังคงทําตัวหยิ่งยโสเหมือนเดิมและไม่ได้ลดน้ําเสียงท้าทายของเขาลงเลย มันเหมือนกับเขารู้ว่าลิงค์และคนอื่นๆไม่กล้าที่จะทําอะไรกับเขา
เห็นได้ชัดเจนว่า ลิงค์และคนอื่นๆนั้นไม่มีค่าในสายตาของเขาเลย
ริเอลรู้สึกโกรธขึ้นมาเพราะคําพูดของเขาและกําลังจะโจมตีใส่เขาคนนั้น
ลิงค์ห้ามเขาไว้ ดูจากสิ่งที่เกิดขึ้น เขารู้สึกว่าคําพูดนี้ไม่ได้ล้อเล่น ในตอนนั้นเองเขาก็หัวเราะออกมา “ท่านนั้นเป็นเพียงยศที่พวกเราเรียกกันเล่นๆในหมู่พวกเราเอง พวกเราเพียง แค่ผ่านทางมาและขอโทษที่ไปรบกวนคุณ มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด คุณช่วยลืมเรื่องทั้งหมดนี้ไปจะได้มั้ย?”
“หึ มันสายไปแล้ว!” เขาหัวเราะอย่างเย็นชาจากนั้นเขาก็จ้องไปที่เจ้าหญิงมิลด้า “หญิงชาวเลกู ซ่อนตัวไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ข้าสามารถได้กลิ่นคนสวยแบบเจ้าได้แม้ว่าเจ้าจะซ่อนตัวอยู่ก็ตาม ฮี่ฮี่ หัวหน้าของข้าจะต้องชอบเจ้ามาก แน่ๆ”
นี่ทําให้พวกเขาทั้งสามคนขมวดคิ้วแน่น
แค่หน่วยสอดแนมก็มีพละกําลังถึงเลเวล 8 แล้ว ซึ่งมันหมายความว่าหัวหน้าของเขาจะต้องแข็งแกร่งมากๆเช่นกัน เขาน่าจะมีเลเวลอย่างน้อย 9 เลยก็ได้ถูกมั้ย?
ริเอลบ่น “นี่พวกเราเพิ่งจะหนีเสือมาได้ก็ปะกับจระเข้เลย หรอเนี่ย ซวยชะมัด!”
เจ้าหญิงมิลด้ามองมาที่ลิงค์ “พวกเราจะทํายังไงดี?”
ลิงค์เงียบ เขากําลังคิดวิธีอยู่
หน่วยสอดแนมเห็นว่าลิงค์นั้นเป็นหัวหน้า เขายิ้มเยาะพร้อมกับพูด “เจ้าคิดจะฆ่าข้าเพื่อปิดปากอย่างงั้นหรอ? กลุ่มทหารรับจ้างของข้านั้นเอาจริงเอาจังเรื่องการแก้แค้น มากเลยนะ ถ้าเจ้าฆ่าข้า พวกเราจะต้องตามหาเจ้าให้เจอและใช้วิธีการทรมานที่โหดร้ายที่สุดในการทรมานเจ้าตลอด 100 วันเต็มอย่างแน่นอน!”
ในอดีต เขามักจะใช้ชื่อกลุ่มทหารรับจ้างของเขาในการทําให้คนอื่นกลัว ใครก็ตามที่ได้ยินชื่อจะปล่อยเขาและหนีเอาชีวิตรอดในทันที
ยังไงก็ตาม ในครั้งนี้เขาเลือกคู่ต่อสู้ผิดคนแล้ว
หลังจากได้ยินเขาพูด ลิงค์ก็ส่งสัญญาณให้นานะทันที “นานะออกแรงเหยียบที่หัวของมันหน่อยสิ เอาให้หัวของไอหมอนี่ระเบิดเป็นแตงโมไปเลย ขอแบบให้เลือดสาดไปทั่วพื้นเลยนะ”
ในเมื่อพวกเขาไปยั่วโมโหศัตรูและไม่มีทางหนีปัญหาได้แล้ว พวกเขาก็คงจะต้องกวาดล้างศัตรูทิ้งให้หมด ส่วนเรื่องปัญหาที่จะตามมานั้น มันเป็นเรื่องที่ต้องกังวลในภายหลัง พวกเขาค่อยจัดการกับมันในตอนที่มันมาถึงก็ได้
ลิงค์โยนลูกบอลมิติออกมาและพูดเบาๆ “ผ่ามิติ!”
พรึ่บ ร่างของหน่วยสอดแนมกลายเป็นผงก้อนคริสตัลสีขาวๆ
หลังจากจัดการเสร็จ ลิงค์ก็พูดขึ้น “ตํานานบอกเอาไว้ว่าในสมัยก่อนนั้น ระดับตํานานเป็นเรื่องทั่วไป ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาอยู่ในช่วงเวลานั้นนะ ในที่แห่งนี้ พวกเราไม่สามารถพึ่งแต่พละกําลังอย่างเดียวได้แล้ว ซึ่งนั่นหมายความว่าทุกๆอย่างจะมีความอันตรายมากขึ้น”
จากนั้นเขาก็พูดกับเจ้าหญิงมิลด้า “อําพรางตัวให้ดีนะ ทําตัวเองให้น่าเกลียดที่สุดเท่าที่จะทําได้ ส่วน ริเอล ค้อ นกับเกราะของนายดูมีค่ามากเกินไป ซ่อนพวกมันเอาไว้ซะ แล้วใส่ชุดเกราะธรรมดาๆพอ ส่วนฉันเองก็ต้องซ่อนคทาเหมี อนกัน และดาบนี่ก็…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ดาบราชามังกรพิโรธก็ที่อลงในทันที ส่วนที่เหมือนกับเกล็ดมังกรของดาบได้กลายเป็นรูปแบบทั่ว ไป มันดูเหมือนกับดาบธรรมดาที่ผลิตมาจากโรงงาน
“ดูเหมือนว่าฉันยังคงใช้มันได้อยู่นะ” ลิงค์พูด
ความจริงนั้นอยู่ตรงหน้าของพวกเขา ริเอลกับเจ้าหญิงมิลด้าไม่สามารถเถียงไปมากกว่านี้ได้และทําตามในทันที
มีเสียงโซ่เกราะของริเอลดังขึ้นในตอนที่เขาถอดมันออกและเปลี่ยนไปเป็นชุดเกราะธรรมดา ส่วนเรื่องอาวุธของเขา เขาหยิบก้อนเหล็กอันใหญ่ออกมาจากกําไลต่างมิติของเขา
“นี่เป็นค้อนที่ข้าเคยใช้ตอนที่ยังฝึกฝนอยู่ คิดไม่ถึงเลยว่าข้าจะได้ใช้มันอีกครั้ง” ริเอลรําลึกถึงอดีต
เจ้าหญิงมิลด้าเป็นผู้หญิงและยังต้องใส่ใจในเรื่องความเขินอายของตัวเอง ดังนั้นเธอจึงเดินไปที่หลังใบไม้ใบใหญ่เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
ในระหว่างนั้น ลิงค์ก็ถามวิญญาณดาบราชามังกรพิโรธ
นี่คือยุคโบราณใช่ไหม?
วิญญาณดาบตอบแบบลังเลเล็กน้อย “มันก็คล้ายๆอยู่นะ แต่ว่าไม่ใช่หรอก เจ้าก็รู้สึกได้เหมือนกันใช่มั้ยหล่ะ? มานาที่นี่หนาแน่นมากๆ มากกว่าฟิรุแมนอย่างน้อย 10 เท่าได้ และมากกว่าในยุคสมัยของข้าอีกด้วย”
ลิงค์สับสนเล็กน้อย เขาถาม “นายเคยได้ยินเรื่องอาณาจักรอารากู่รึเปล่า?”
“ข้าเคยได้ยินเกี่ยวกับมันมาก่อนแต่ว่าข้าจําไม่ค่อยได้นักหรอก”
ถามต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีก เพราะลิงค์มีแต่จะสับสนมากขึ้นเท่านั้น
หลังจากผ่านไปประมาณ 5 นาที เจ้าหญิงมิลด้าก็ออกมาจากพงหญ้า
เธอสวมเกราะหนังสีเขียวอ่อนธรรมดาๆและไม่ค่อยเตะตามาก ยังไงก็ตาม เมื่อตรวจสอบดูใกล้ๆ คุณจะพบว่าชุดเกราะนั้นมีมากกว่าที่เห็น
เจ้าหญิงมิลด้าได้ปล่อยผมที่ถักเอาไว้ออก และเปลี่ยนเป็นทรงหางม้า แต่ว่ามันก็ยังคงไม่สามารถปกปิดความสวยงามของเธอได้ ไม่ว่าจะเป็นดวงตาสีม่วงอ่อนของเธอ, ผิวหนังอันไร้ที่ติ และรูปร่างอันสวยงามเหมือนกับเทพธิดา
เธอนั้นไม่สามารถซ่อนความสวยและความเปล่งประกายของเธอได้ ต่อให้เทพธิดาสวมใส่ชุดธรรมดา เธอก็ยังคงเป็นเทพธิดาอยู่ดี อันที่จริง มันทําให้เธอดูมีสเน่ห์แบบเรียบง่ายด้วยซ้ําไป
ราชาริเอลส่วยหัวของเขา “ไม่ๆๆ เจ้าหญิงมิลด้า ท่านจะทําให้พวกเราดูโดดเด่นนะ”
เจ้าหญิงมิลด้าตอบด้วยความไม่พอใจ “นี่เป็นชุดที่ข้าไม่ชอบที่สุดแล้ว ไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วนะ”
เธอนั้นเป็นเจ้าหญิงที่ได้รับการเคารพจากทุกคน ชุดทุกตัวที่เธอสวมมีราคามากกว่า 100 ทอง ซึ่งนี้เป็นชุดเกราะหนังที่ราคาถูกที่สุดแล้ว แต่ว่ามันก็ยังมีค่ามากกว่า 50 ทองอยู่ดี เธอไม่มีชุดแบบธรรมดาๆอยู่เลย
ลิงค์เองก็ไม่มีเหมือนกัน เขาไม่ใช่นักเวทย์ธรรมดาฐานะจนๆแบบในอดีตอีกต่อแล้ว เขานั้นเป็นลอร์ดแห่งเฟิร์ด นักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ ชุดของเขาส่วนใหญ่มีแต่ระดับดีมากทั้งนั้น
ส่วนริเอลเองก็เป็นราชาแห่งขุนเขา ด้วยฐานะของเขา เขาจะไปใส่ชุดขาดๆได้ยังไงกัน?
ยิ่งพวกเขาทั้งสามพยายามจะเปลี่ยนไปใส่ชุดธรรมดามากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งไม่สามารถหนีความจริงที่คนอื่นๆมองมาที่พวกเขาได้เท่านั้น
ลิงค์เองก็ไม่สามารถทําอะไรกับเรื่องนี้ได้ “ไปกันทั้งแบบนี้นี่แหล่ะ พวกเราจะซ่อนตัวให้มากที่สุดเท่าที่จะทําได้แล้ว พวกเราค่อยตัดสินใจกันว่าจะทําอะไรต่อหลังจากที่ไปถึงหมู่บ้านใบไม้ผลิแล้ว”
เพื่อป้องกันอันตราย พวกเขาทั้งสี่ค่อยๆออกเดินทางอย่างระมัดระวังไปทางทิศตะวันออก
โชคดีที่พวกเขาไม่ได้เจอกับสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน ตลอดการเดินทางนี้ หลังจากเดินไปได้ประมาณครึ่งวัน พวกเขาก็มาถึงกําแพงหินที่สูงกว่า 60 ฟุต กําแพงทั้งหมดนั้นทํามาจากหินต้านทานเวทมนตร์ ทั้งสองฝั่งของกําแพงมีการ์ดคุ้มกันอยู่ การ์ดพวกนี้อาจจะดูเหมือนว่าจะสวมชุดธรรมดาๆ แต่ว่าพวกเขาก็ปล่อยออร่าอันน่าสะพรึงกลัวออกมา
ราชาริเอลมองไปที่พวกเขาแล้วกลืนน้ําลาย “นี่คือหมู่บ้านใบไม้ผลิอย่างงั้นหรอ? มันมีทั้งกําแพงหินสูง 60 ฟุต และการ์ดที่แข็งแกร่งขนาดนี้คอยปกป้องกําแพงเมืองเนี่ยนะ!”
เขารู้สึกได้โดยสัญชาติญาณว่า ทหารพวกนี้สามารถฆ่าเขาได้ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว
ลิงค์สามารถคํานวณพละกําลังของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างแม่นยํา เขารายงาน “ทั้งสองคนนั้นมีเลเวล 8”
ริเอลเริ่มคิดถึงปีศาจในฟิรุแมน อย่างน้อยปีศาจพวกนั้นก็มีเลเวลน้อยกว่าและจัดการด้วยได้ง่าย แม้ว่าพวกมันจะมีเยอะกว่าแบบเทียบกันไม่ได้เลยก็ตาม แต่ถึงยังไง, ตอนนี้เขาผู้เป็นราชาแห่งขุนเขาก็ทําได้แค่จัดการกับโจรภูเขาเท่านั้น
เจ้าหญิงมิลด้าถอนหายใจ “ตอนนี้พวกเราเป็นแค่หมาก ไร้ค่าแล้วสินะ”
ในตอนที่เธอถอนหายใจ พวกเขาทั้งสี่ก็มองเห็นสัตว์ตัวใหญ่เดินเข้ามา บนหลังของมันมีกรงขังมากมายที่เต็มไปด้วยผู้คนอยู่ภายในซึ่งมันกําลังเดินไปที่หมู่บ้านใบไม้ผลิ
ลิงค์มองไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็ต้องกระพริบตาและจ้องไปที่กรงลูกหนึ่งอีกครั้งนึง “ดูตรงนั้นสิ ปีศาจตนนั้นโดนจับแล้ว”
ในตอนที่พวกเขามองไป พวกเขาก็พบเธอเช่นกัน ในกรงลูกหนึ่ง มีผู้หญิงผมดํากําลังนั่งกอดเข่าอยู่ในกรงพื้นไม้ ใบหน้าของเธอนั้นดูโศกเศร้าและหมดกําลังใจมากๆ
เฮ้ย นั่นมันคนที่ไล่ฆ่าพวกเขาเกือบตายเลยนะ? ผู้บัญชาการปีศาจอันมีชื่อเสียงที่กําลังจะก้าวเข้าสู่ระดับตํานาน
“หืมมม..” ริเอลมองไปที่ลิงค์ด้วยสีหน้าจริงจัง “ที่ถนนข้างหน้ามีผู้คนอยู่มากมาย มาขโมยพวกชุดธรรมดาๆกันเถอะ ชุดพวกนี้ทําให้ข้ารู้สึกกลัว”
สถานที่นี้มันห่วยแตกมากๆ ผ่านไปได้แค่ครึ่งวัน พวกเขาก็ถูกคนอื่นจ้องมาถึง 2 รอบแล้ว มันเป็นความรู้สึกเหมือนกับหญิงสาวอ่อนแอที่กําลังเดินแก้ผ้าไปทางองโจร สลัดเลย เมื่อคิดถึงเรื่องนี้มันก็มากพอแล้วที่จะทําให้พวกเขากลัวการต่อสู้
เจ้าหญิงมิลด้าเองก็หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม “ข้าต้องการชุดสําหรับปลอมตัว นี่มันอันตรายมากเกินไป!”
แม้กระทั่งปีศาจเลเวล 9 ก็ยังถูกจับ
ลิงค์พยักหน้าของเขา “ดี งั้นไปขโมยชุดธรรมดามากันเถอะ”
…
ที่ป่าบนภูเขา
ฮอบบิท 2 คนได้ปรากฏตัวขึ้น ยืนอยู่ข้างๆกับกองผงสีขาว หนึ่งในนั้นได้ตรวจดูผงสีขาวอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นซักพักเขาก็ยืนขึ้น “นี่เป็นฝีมือของนักเวทย์ พวกมันมีกันสี่คน ผู้ชายสองคน และผู้หญิงอีกสองคน”
“โรแฮนจะไม่ได้ตายฟรี ออลลี่ ไปรายงานเรื่องนี้กับหัวหน้า ข้าจะไปตรวจดูรอบๆเผื่อจะเจอบางอย่างที่เป็นเบาะแสอีก”
“โอเค” อีกคนนึงพูด และเขาก็วิ่งกลับไปอย่างรวดเร็ว
