Advent of the Archmage – 472: ปัญหาอยู่ข้างหน้า

Chapter
นักฆ่ากำลังไล่หลังพวกเขามา600 ฟุต, 500 ฟุต, 400 ฟุต –ระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายเริ่มลดลง
เขาได้รับบาดเจ็บหนักที่ท้องจากฝีมือของศัตรู,ที่เป็นนักรบเลเวล 9 เหมือนกับเขา มีแค่ความตายเท่านั้นที่รอเขากับเจ้าหญิงแอนนี่อยู่ถ้าเขาดึงดันจะสู้กับอีกฝ่ายในสภาพแบบนี้
เขาวิ่งผ่านป่า,มองซ้ายมองขวาเพื่อหาที่ปลอดภัยสำหรับซ่อนตัว
มีเลือดไหลออกมาจากปากแผลที่เปิดอยู่แล้วหยดไปตามพื้นคาร์โนสรู้สึกว่าตัวเองค่อยๆอ่อนแอลงทุกนาที แล้วทันใดนั้นเอง, เขาก็ได้ยินเสียงที่อ่อนแรงของแอนนี่ดังมาจากอ้อมแขนของเขา
“คาร์โนส,ทิ้งข้าเอาไว้เถอะ…ขะ…ข้าไปต่อไม่ไหวแล้ว เอา…จดหมายนี้ไปทางเหนือ, ส่งมันให้กับลิงค์”
มีเลือดหยดลงมาที่มือของแอนนี่,ซึ่งทำให้ตัวจดหมายเปื้อนเลือดไปด้วย ตอนนี้ใบหน้าของเธอซีดเผือด, และดวงตาของเธอก็ขุ่นมัวอย่างเห็นได้ชัด คาร์โนสเริ่มหวั่นวิตกเมื่อเห็นภาพนี้
“อดทนไว้นะครับ,องค์หญิง! อดทนอีกหน่อยนะครับ!” คาร์โนสกัดฟันของเขาแล้วใช้แรงเฮือกสุดท้ายทิ้งระยะห่างระหว่างพวกเขากับนักฆ่า
เขาเป็นนักรบ,และเขาคงจะต้องสาปแช่งตัวเองแน่ๆถ้าเขาปล่อยให้เจ้าหญิงแอนนี่ตายที่นี่พร้อมกับเขา!
แต่ถึงจะมุ่งมั่นแค่ไหน,มันก็ไม่มีทางต่อต้านสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
การเร่งความเร็วของคาร์โนสอยู่ได้ไม่นานนักสามนาทีต่อมา, ความเหนื่อยล้าก็ครอบงำเขาในที่สุด เนื่องจากการฝืนตัวเอง, บาดแผลที่เอวของเขาจึงเปิดกว้างกว่าเดิม ครึ่งร่างของเขาชาไปหมด, และขาทั้งสองข้างก็หนักราวกับลูกตะกั่ว ในตอนนี้, มันเหมือนกับว่าเขากำลังเดินอยู่ในโคลนที่ลึกไปจนถึงหัวเข่าของเขา
ในอ้อมแขน,เจ้าหญิงแอนนี่เงียบไปแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะหมดสติไป, แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็กำจดหมายของลิงค์เอาไว้แน่น, ซึ่งตอนนี้มันถูกขยำเป็นลูกบอลและชุ่มไปด้วยเลือดของเธอ
เบื้องหน้าของพวกเขายังไม่มีอะไรนอกจากป่าที่เริ่มหนาทึบขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เขาเดินลึกเข้าไปความรู้สึกของเขาด้านชา, เขาสับสนทิศทางและไม่รู้ว่าตอนนี้ทางที่เขากำลังวิ่งอยู่คือทางไหน
ไม่นานนัก,ทัศนวิสัยของเขาก็เริ่มพร่ามัว เขาหัวเราะเยาะตัวเองอย่างขมขื่น “ข้าต้องมาจบแบบนี้หรอเนี่ย?”
ไม่กี่วินาทีต่อมา,ก็มีเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเกิดขึ้น
คาร์โนสเห็นว่าร่างของเขากำลังวิ่งนำหน้าไปเหมือนกับผู้สังเกตการณ์จากภายนอก, ตอนนี้เขากำลังดูร่างของตัวเองวิ่งตรงไปโดยไม่รอเขา
นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไป
เขาก้มดูตัวเอง,แล้วเห็นว่าแขนขาของเขาโปร่งแสง, เจ้าหญิงแอนนี่เองก็เช่นกัน มันเหมือนกับว่าเขากำลังโอบอากาศเอาไว้ในอ้อมแขน
คาร์โนสหยุดวิ่ง“นี่ข้าเป็นวิญญาณหรอ? หรือว่าตอนนี้ข้าตายไปแล้ว?”
ในตอนที่เขาหยุดสงสัยกับสภาพปัจจุบัน,ก็มีเสียงเรียกเขาจากใต้ต้นไม้ต้นนึง “อย่ามัวแต่ยืนอยู่สิ, รีบมาเร็ว!”
คาร์โนสหันไปทางต้นเสียง,แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย แล้วเขาก็รู้สึกตัวได้ว่านี่ต้องเป็นฝีมือของนักเวทย์แน่ๆ
เขาเดินไปที่ต้นไม้,แล้วเขาก็ต้องตกใจ, เพราะมีคนสามคนอยู่ในนั้น
เขาจำสคินอร์สที่อยู่ในกลุ่มคนเหล่านี้ได้ในทันทีส่วนอีกสองคนที่เหลือเป็นหญิงสาวผมหยักศกกับชายวัยกลางคนที่สวมหมวกปีกกว้างสีน้ำเงิน ตัดสินจากลักษณะของเขาแล้ว, คาร์โนสคิดว่าคนที่สวมหมวกต้องเป็นนักเวทย์แน่ๆ
เขากำลังจะอ้าปากพูด,แต่ก็ถูกสคินอร์สเอานิ้วปิดปากเอาไว้ “ชู่ว, เงียบก่อน”
จากนั้นสคินอร์สก็เอากำไลมิติของแอนนี่ออกมาจากข้อมือของเธอแล้วเอาหน้าไม้ออกมาจากกำไล
“นี่มันของดีเลยนี่!”สคินอร์สกระซิบด้วยความพึงพอใจ, จากนั้นเขาก็เอาซองกระสุนหน้าไม้ออกมาจากกำไล แล้วหันไปคุยกับพรรคพวก “เอาหล่ะตอนนี้กำลังมีนักฆ่ามุ่งหน้ามาที่นี่ ทำให้มั่นใจด้วยนะว่าพวกนั้นจะไม่เห็นเรา”
คาร์โนสกั้นหายใจ,แล้วมือข้างนึงก็กำดาบเอาไว้แน่น
หลังจากผ่านไปซักพัก,นักฆ่าก็วิ่งผ่านต้นไม้ไปโดยไม่สังเกตุเห็นพวกเขาเลย, นักฆ่ากำลังไล่ตามภาพลวงตาเวทมนตร์ที่ยังคงวิ่งไปข้างหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
พอเห็นแบบนี้,สคินอร์สก็ชูนิ้วโป้งให้นักเวทย์, แล้วขยับปากพูดโดยไม่มีเสียง “มอริแกน, เวทย์ของนายทำงานเหมือนยาเสน่ห์เลย!”
นักเวทย์ยิ้มให้เขากลับ,ด้วยความพอใจอย่างเห็นได้ชัด
ตอนนี้นักฆ่าไล่ตามภาพลวงตาเวทมนตร์หายเข้าไปในส่วนลึกของป่าแล้ว
จากนั้นสคินอร์สก็ลุกขึ้นพูด“ที่นี่ไม่ปลอดภัย, พวกเรารีบออกเดินทางจะดีกว่านะ ส่งองค์หญิงมาให้ข้าเถอะ, คาร์โนส”
ตอนนี้คาร์โนสอ่อนแอลงมากเนื่องจากเสียเลือดไปเยอะ,ดังนั้นเขาจึงยอมส่งแอนนี่ให้เขา
พอเหลือบเห็นองค์หญิง,สคินอร์สก็ขมวดคิ้วแล้วพูดกับหญิงสาวที่อยู่ข้างเขาด้วยน้ำเสียงร้อนใจ “เธอสาหัสมาก ข้าแทบไม่รู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจเลย โมย่า, เร็วเข้า, เธอต้องการเวทย์ศักดิ์สิทธิ์โดยด่วน!”
หญิงสาวไม่จำเป็นต้องรอให้พูดซ้ำสองตอนนี้มีบอลแสงสีขาวอยู่ที่มือของเธอแล้ว, ซึ่งเธอเอามันมาทาบที่หน้าอกของแอนนี่ แล้วคาร์โนสก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าการหายใจของแอนนี่เริ่มมั่นคงขึ้น
มันช่างโชคดีจริงๆที่มีนักบวชอยู่ในกลุ่มพวกเขา
จากนั้นสคินอร์ศก็กวักมือเรียกพวกเขา“เอาหล่ะ, ออกเดินทางกันเถอะ นากาอาจจะกลับมาหาพวกเราในเร็วๆนี้”
พอพูดจบ,เขาก็เริ่มนำทางเข้าไปในป่า ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่คุ้นเคยกับป่าแห่งนี้มากที่สุด หลังจากเดินไปตามเส้นทางแคบๆผ่านป่า, จู่ๆก็มีเสียงน้ำไหลเข้ามาในหูของพวกเขาจากข้างหน้า หลังจากนั้นสักพัก, เบื้องหน้าพวกเขาก็มีหน้าผาปรากฎขึ้น, มันอยู่สูงจากพื้นดินหนึ่งร้อยฟุต และมีน้ำตกกำลังไหลลงไปตามผิวหน้าผาด้วย
“ทางนี้,ทุกคนมาทางนี้ มอริแกน, ฝากด้วยนะ”
จากนั้นสคินอร์สก็เอาเชือกผูกเอวของทุกคนเอาไว้,ในขณะที่มอริแกนเริ่มร่ายเวทย์ลอยใส่สมาชิกแต่ละคน
“ตอนนี้แหล่ะกระโดดเลย!”
สคินอร์สเป็นคนแรกที่กระโดดลงหน้าผา,และพรรคพวกของเขาอีกสองคนก็กระโดดตามไป คาร์โนสยังรู้สึกไม่แน่ใจกับเรื่องนี้, แต่เขาก็ยอมกระโดดตามคนอื่นไปอยู่ดี
พวกเขาทั้งห้าเริ่มตกลงมาตามน้ำตกอย่างเป็นอิสระและพอมาถึงระยะ 50 ฟุตจากพื้นดินที่ช่วงกลางของน้ำตก, มอริแกนก็ร่ายเวทย์เลเวล 3 ลมกรรโชก
ด้วยสายลมกรรโชกที่ปรากฎขึ้นอย่างกระทันหัน,พวกเขาทั้งห้าก็ถูกพัดไปทางน้ำตกในขณะที่ลอยอยู่กลางอากาศ ในตอนที่พวกเขากำลังจะชนกับน้ำตก, มอริแกนก็สบัดคทาอีกครั้งแล้วหินก็โผ่ออกมาจากน้ำซึ่งมันได้แยกกระแสน้ำตกออกเป็นสองฝั่ง มีรูกว้างสามฟุต, สูงสองฟุตปรากฎขึ้นที่หลังน้ำตก
ทั้งกลุ่มลอยเข้าไปในรูนั้น,และหินที่อยู่ข้างหลังพวกเขาก็ปิดลง, นำม่านน้ำกลับมาที่ผิวหน้าผา
ถ้ำที่พวกเขาเข้ามานั้นมีความกว้าง100 ฟุต, และอากาศข้างในก็อับชื้น ด้วยการโบกคทา, มอริแกนก็รวบรวมน้ำทั้งหมดในอากาศแล้วสร้างเป็นลูกบอลน้ำเล็กๆ จากนั้นเขาก็ใช้คทาบังคับให้บอลน้ำออกไปจากถ้ำผ่านรูที่อยู่ใต้น้ำตก ทันใดนั้นเอง, ถ้ำก็ให้ความรู้สึกแห้งขึ้นและสบายขึ้นกว่าตอนแรก
สคินอร์สอธิบายด้วยเสียงหัวเราะ“นี่คือรูสำหรับซ่อนตัวที่มอริแกนใช้หินเวทมนตร์สลักหน้าผาเอาไว้ มันสะดวกใช้ได้เลยหล่ะ ด้วยน้ำตกที่คอยปิดบังตนตนของพวกเราอยู่ข้างนอก, นากาก็น่าจะหาพวกเราไม่เจอนะ”
ในขณะที่พูด,เขาก็วางแอนนี่เอาไว้บนแผ่นหิน, แล้วปล่อยให้นักบวชเริ่มทำการรักษาบาดแผลของเจ้าหญิง คาร์โนสถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วเอายารักษาระดับสูงออกมาดื่ม
“ถ้าข้าเป็นเจ้าข้าจะไม่ดื่มยาตอนนี้หรอกนะ” โมย่าพูดขึ้นมาอย่างกระทันหันโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองคาร์โนส เธอกำลังค่อยๆใช้มีดผ่าตัดผ่าเอาเศษไม้ออกมาจากหลังของแอนนี่
คาร์โนสรู้สึกประหลาดใจ,แต่เขาก็วางขวดยาลง “แล้วข้าควรทำยังไงหล่ะ?”
“นอนตรงนั้นแหล่ะเสร็จจากนี่แล้วข้าจะไปรักษาเจ้าต่อ” โมย่าพูด
ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการรักษาในกลุ่มคนเหล่านี้คาร์โนสยักไหล่แล้วไปนอนบนแผ่นหินอีกแผ่นนึง
สคินอร์สยิ้มกว้างให้คาร์โนส,แล้วชี้ไปที่โมย่า, จากนั้นก็ยกนิ้วโป้งให้เขาพร้อมกับกระซิบออกมา “เธอเป็นหัวหน้าของกลุ่มนี้, คำพูดของเธอคือกฎของที่นี่”
คาร์โนสยิ้มกลับไปอย่างอ่อนแรงเขารู้ว่าเขาสามารถเชื่อใจสคินอร์สได้, แม้ว่าเขาจะมีนิสัยชอบล่าสมบัติก็ตาม เขานอนพักผ่อนอยู่บนแผ่นหิน.ไอรีนโนเวล.
“มอริแกน,ข้าอยากได้น้ำสะอาด” โมย่าพูด
“เดี๋ยวจัดให้”มอริแกนเดินไปที่น้ำตกแล้วเอาชามเงินไปรองน้ำ มีบอลเพลิงปรากฎขึ้นที่ปลายคทาของเขาแล้วเขาก็เอาจุ่มลงไปในน้ำ, จากนั้นน้ำก็เริ่มเดือดอย่างรุนแรง ประมาณสิบวินาทีต่อมา, มอริแกนก็ดึงเอาบอลเพลิงออก, แล้วอุณหภูมิของน้ำก็ลดลงในทันที และนี่ก็ส่งผลให้สิ่งสกปรกถูกกำจัดออกไปจากน้ำอย่างสิ้นซาก
มอริแกนเอาน้ำไปให้โมย่าพอเห็นหลังของแอนนี่, เขาก็ถอนหายใจออกมา “บาดแผลของเธอลึกมากเลย”
โมย่าใช้น้ำล้างมีดผ่าตัดและทำความสะอาดแผลของแอนนี่“ถือว่าโชคดีนะที่ไม่โดนจุดสำคัญ อุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดในตอนนี้ก็คือการเอาเศษไม้ทุกชิ้นออกมาจากร่างของเธอ ถ้าข้าพลาดไปแม้แต่ชิ้นเดียว, มันอาจจะมีภาวะแทรกซ้อนได้”
โมย่าเสกบอลแสงขึ้นมาในมือเธออีกครั้งและเริ่มทำการซ่อมแซมเส้นเลือดที่เสียหาย
ในขณะที่เธอกำลังมีสมาธิกับการรักษาแอนนี่,ในอีกฝั่งนึงของถ้ำ, สคินอร์สกับคาร์โนสก็เริ่มพูดคุยกัน
สคินอร์สถาม“ทำไมเจ้าถึงถูกพวกนากาไล่ตามมาหล่ะ?”
คาร์โนสรู้สึกสับสน“นากาหรอ? เจ้าหมายถึงนักฆ่าสองคนนั้นใช่ไหม?”
“ใช่เจ้าไม่สังเกตุเห็นความพิเศษของร่างกายพวกมันหรอ? พวกเราบังเอิญเจอเมื่อสัปดาห์ก่อน…ตอนนั้นข้าคงจะตายไปแล้วอย่างแน่นอนถ้าข้าหนีไม่เร็วพอ” สคินอร์สพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เหอะ,ข้าต่างหากหล่ะที่เป็นคนช่วยเจ้าเอาไว้ ตอนนั้นเป้ากางเกงของเจ้าแหวกเป็นรูใหญ่ด้วยนี่” มอริแกนพูดเสริม
สคินอร์สโมโหกลบเกลื่อน“ข้าแค่ใช้รูนวาร์ปไม่ทันต่างหากหล่ะ พวกเจ้ามีซักอันไหมหล่ะ?”
เขาเอาหินรูนสีแดงออกมาแล้วเริ่มควงมันต่อหน้าคนอื่น
คาร์โนสถามด้วยความตกตะลึงกับสิ่งนี้“เจ้าได้มันมาจากมาสเตอร์ลิงค์ใช่ไหม?”
“ไอ้หมอนี่มันโกงมาต่างหากหล่ะ!”มอริแกนพูดขัด
“การหลอกลวงผู้อื่นก็ถือเป็นพรสวรรค์เหมือนกันนะ,แต่ก็น่าเสียดายที่มีแค่ไม่กี่คนที่มีพรสวรรค์นี้” สคิ　　จากนั้นสคินอร์ศก็กวักมือเรียกพวกเขา“เอาหล่ะ, ออกเดินทางกันเถอะ นากาอาจจะกลับมาหาพวกเราในเร็วๆนี้”
พอพูดจบ,เขาก็เริ่มนำทางเข้าไปในป่า ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่คุ้นเคยกับป่าแห่งนี้มากที่สุด หลังจากเดินไปตามเส้นทางแคบๆผ่านป่า, จู่ๆก็มีเสียงน้ำไหลเข้ามาในหูของพวกเขาจากข้างหน้า หลังจากนั้นสักพัก, เบื้องหน้าพวกเขาก็มีหน้าผาปรากฎขึ้น, มันอยู่สูงจากพื้นดินหนึ่งร้อยฟุต และมีน้ำตกกำลังไหลลงไปตามผิวหน้าผาด้วย
“ทางนี้,ทุกคนมาทางนี้ มอริแกน, ฝากด้วยนะ”
จากนั้นสคินอร์สก็เอาเชือกผูกเอวของทุกคนเอาไว้,ในขณะที่มอริแกนเริ่มร่ายเวทย์ลอยใส่สมาชิกแต่ละคน
“ตอนนี้แหล่ะกระโดดเลย!”
สคินอร์สเป็นคนแรกที่กระโดดลงหน้าผา,และพรรคพวกของเขาอีกสองคนก็กระโดดตามไป คาร์โนสยังรู้สึกไม่แน่ใจกับเรื่องนี้, แต่เขาก็ยอมกระโดดตามคนอื่นไปอยู่ดี
พวกเขาทั้งห้าเริ่มตกลงมาตามน้ำตกอย่างเป็นอิสระและพอมาถึงระยะ 50 ฟุตจากพื้นดินที่ช่วงกลางของน้ำตก, มอริแกนก็ร่ายเวทย์เลเวล 3 ลมกรรโชก
ด้วยสายลมกรรโชกที่ปรากฎขึ้นอย่างกระทันหัน,พวกเขาทั้งห้าก็ถูกพัดไปทางน้ำตกในขณะที่ลอยอยู่กลางอากาศ ในตอนที่พวกเขากำลังจะชนกับน้ำตก, มอริแกนก็สบัดคทาอีกครั้งแล้วหินก็โผ่ออกมาจากน้ำซึ่งมันได้แยกกระแสน้ำตกออกเป็นสองฝั่ง มีรูกว้างสามฟุต, สูงสองฟุตปรากฎขึ้นที่หลังน้ำตก
ทั้งกลุ่มลอยเข้าไปในรูนั้น,และหินที่อยู่ข้างหลังพวกเขาก็ปิดลง, นำม่านน้ำกลับมาที่ผิวหน้าผา
ถ้ำที่พวกเขาเข้ามานั้นมีความกว้าง100 ฟุต, และอากาศข้างในก็อับชื้น ด้วยการโบกคทา, มอริแกนก็รวบรวมน้ำทั้งหมดในอากาศแล้วสร้างเป็นลูกบอลน้ำเล็กๆ จากนั้นเขาก็ใช้คทาบังคับให้บอลน้ำออกไปจากถ้ำผ่านรูที่อยู่ใต้น้ำตก ทันใดนั้นเอง, ถ้ำก็ให้ความรู้สึกแห้งขึ้นและสบายขึ้นกว่าตอนแรก
สคินอร์สอธิบายด้วยเสียงหัวเราะ“นี่คือรูสำหรับซ่อนตัวที่มอริแกนใช้หินเวทมนตร์สลักหน้าผาเอาไว้ มันสะดวกใช้ได้เลยหล่ะ ด้วยน้ำตกที่คอยปิดบังตนตนของพวกเราอยู่ข้างนอก, นากาก็น่าจะหาพวกเราไม่เจอนะ”
ในขณะที่พูด,เขาก็วางแอนนี่เอาไว้บนแผ่นหิน, แล้วปล่อยให้นักบวชเริ่มทำการรักษาบาดแผลของเจ้าหญิง คาร์โนสถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วเอายารักษาระดับสูงออกมาดื่ม
“ถ้าข้าเป็นเจ้าข้าจะไม่ดื่มยาตอนนี้หรอกนะ” โมย่าพูดขึ้นมาอย่างกระทันหันโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองคาร์โนส เธอกำลังค่อยๆใช้มีดผ่าตัดผ่าเอาเศษไม้ออกมาจากหลังของแอนนี่
คาร์โนสรู้สึกประหลาดใจ,แต่เขาก็วางขวดยาลง “แล้วข้าควรทำยังไงหล่ะ?”
“นอนตรงนั้นแหล่ะเสร็จจากนี่แล้วข้าจะไปรักษาเจ้าต่อ” โมย่าพูด
ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการรักษาในกลุ่มคนเหล่านี้คาร์โนสยักไหล่แล้วไปนอนบนแผ่นหินอีกแผ่นนึง
สคินอร์สยิ้มกว้างให้คาร์โนส,แล้วชี้ไปที่โมย่า, จากนั้นก็ยกนิ้วโป้งให้เขาพร้อมกับกระซิบออกมา “เธอเป็นหัวหน้าของกลุ่มนี้, คำพูดของเธอคือกฎของที่นี่”
คาร์โนสยิ้มกลับไปอย่างอ่อนแรงเขารู้ว่าเขาสามารถเชื่อใจสคินอร์สได้, แม้ว่าเขาจะมีนิสัยชอบล่าสมบัติก็ตาม เขานอนพักผ่อนอยู่บนแผ่นหิน
“มอริแกน,ข้าอยากได้น้ำสะอาด” โมย่าพูด
“เดี๋ยวจัดให้”มอริแกนเดินไปที่น้ำตกแล้วเอาชามเงินไปรองน้ำ มีบอลเพลิงปรากฎขึ้นที่ปลายคทาของเขาแล้วเขาก็เอาจุ่มลงไปในน้ำ, จากนั้นน้ำก็เริ่มเดือดอย่างรุนแรง ประมาณสิบวินาทีต่อมา, มอริแกนก็ดึงเอาบอลเพลิงออก, แล้วอุณหภูมิของน้ำก็ลดลงในทันที และนี่ก็ส่งผลให้สิ่งสกปรกถูกกำจัดออกไปจากน้ำอย่างสิ้นซาก
มอริแกนเอาน้ำไปให้โมย่าพอเห็นหลังของแอนนี่, เขาก็ถอนหายใจออกมา “บาดแผลของเธอลึกมากเลย”
โมย่าใช้น้ำล้างมีดผ่าตัดและทำความสะอาดแผลของแอนนี่“ถือว่าโชคดีนะที่ไม่โดนจุดสำคัญ อุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดในตอนนี้ก็คือการเอาเศษไม้ทุกชิ้นออกมาจากร่างของเธอ ถ้าข้าพลาดไปแม้แต่ชิ้นเดียว, มันอาจจะมีภาวะแทรกซ้อนได้”
โมย่าเสกบอลแสงขึ้นมาในมือเธออีกครั้งและเริ่มทำการซ่อมแซมเส้นเลือดที่เสียหาย
ในขณะที่เธอกำลังมีสมาธิกับการรักษาแอนนี่,ในอีกฝั่งนึงของถ้ำ, สคินอร์สกับคาร์โนสก็เริ่มพูดคุยกัน
สคินอร์สถาม“ทำไมเจ้าถึงถูกพวกนากาไล่ตามมาหล่ะ?”
คาร์โนสรู้สึกสับสน“นากาหรอ? เจ้าหมายถึงนักฆ่าสองคนนั้นใช่ไหม?”
“ใช่เจ้าไม่สังเกตุเห็นความพิเศษของร่างกายพวกมันหรอ? พวกเราบังเอิญเจอเมื่อสัปดาห์ก่อน…ตอนนั้นข้าคงจะตายไปแล้วอย่างแน่นอนถ้าข้าหนีไม่เร็วพอ” สคินอร์สพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เหอะ,ข้าต่างหากหล่ะที่เป็นคนช่วยเจ้าเอาไว้ ตอนนั้นเป้ากางเกงของเจ้าแหวกเป็นรูใหญ่ด้วยนี่” มอริแกนพูดเสริม
สคินอร์สโมโหกลบเกลื่อน“ข้าแค่ใช้รูนวาร์ปไม่ทันต่างหากหล่ะ พวกเจ้ามีซักอันไหมหล่ะ?”
เขาเอาหินรูนสีแดงออกมาแล้วเริ่มควงมันต่อหน้าคนอื่น
คาร์โนสถามด้วยความตกตะลึงกับสิ่งนี้“เจ้าได้มันมาจากมาสเตอร์ลิงค์ใช่ไหม?”
“ไอ้หมอนี่มันโกงมาต่างหากหล่ะ!”มอริแกนพูดขัด
“การหลอกลวงผู้อื่นก็ถือเป็นพรสวรรค์เหมือนกันนะ,แต่ก็น่าเสียดายที่มีแค่ไม่กี่คนที่มีพรสวรรค์นี้” สคินอร์สพูดอย่างมีเลศนัย จากนั้นเขาก็เก็บหินรูนแล้วถามขึ้น “ข้าเห็นพวกเจ้าทั้งคู่กำลังมุ่งหน้าไปทางใต้และมีจดหมายอยู่ในมือของเจ้าหญิงแอนนี่ด้วย ข้าขอถามได้ไหมว่าจดหมายนี้เขียนถึงใคร?”
สคินอร์สเอาจดหมายที่เปื้อนเลือดของเจ้าหญิงออกมา
คาร์โนสไม่ได้คิดจะปิดบังความจริงเรื่องนี้“พวกเราต้องส่งมันไปให้มาสเตอร์ลิงค์ตามคำสั่งของแม่ทัพ…ดูเหมือนว่าท่านแม่ทัพจะเจอปัญหาบางอย่าง”
“งั้นหรอเข้าใจแล้ว, ถ้างั้นข้าขออ่านจดหมายหน่อยได้ไหม?” สคินอร์สถาม
“ไม่ได้นะ,มันคือจดหมายของมาสเตอร์ลิงค์…อ้ะ, นี่เจ้า…”
สคินอร์สฉีกซองออกมาแล้ว“อย่าเข้มงวดไปหน่อยเลยหน่ะ, สคินอร์ส ข้าแค่แอบดูจดหมายนิดเดียว, ไม่ได้จะกลืนมันลงไปซะหน่อย
เขาเอาจดหมายออกมา,และหลังจากที่อ่านไปได้สองสามรอบ, เขาก็ขมวดคิ้ว, ด้วยความรู้สึกกังวลกับเนื้อหาอย่างเห็นได้ชัด
ในตอนที่เขาอ่านจดหมายจบ,สคินอร์สก็กลืนน้ำลาย, พร้อมกับเอาลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งเผือดของเขา, แล้วจากนั้นก็จ้องไปที่พรรคพวก “พวกนาย, ดูเหมือนว่าจะมีปัญหาแล้วหล่ะ!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง